|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
17 Μαΐου, 2013
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Συνεκδικαζόμενες Υποθέσεις Αρ. 1281/2007, 1316/2007
1317/2007, 1321/2007
Υπóθεση Αρ. 1281/2007
CYPRUS LIMNI RESORTS AND GOLFCOURSES PLC,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ'ων η αίτηση.
Υπóθεση Αρ. 1316/2007
1. ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,
2. ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ'ων η αίτηση.
Υπóθεση Αρ. 1317/2007
ΘΕΟΔΩΡΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΠΟΥΛΛΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ'ων η αίτηση.
Υπóθεση Αρ. 1321/2007
2. ΝΙΚΟΣ ΜΕΣΣΙΟΥ,
Αιτητές,
ν.
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ'ου η αίτηση.
Μ. Ιεροκηπιώτου (κα) για Α. Τριανταφυλλίδη, για την Αιτήτρια στην Προσφυγή 1281/2007.
Ρ. Καλλιγέρου (κα), για τους Αιτητές στην Προσφυγή 1316/2007.
Λ. Κληρίδης, για την Αιτήτρια στην Προσφυγή 1317/2007.
Ε. Κορακίδης, για τους Αιτητές στην Προσφυγή 1321/2007.
Θ. Πιπερή (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ'ων η αίτηση.
______________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Η προσφυγή 1281/2007 αποσύρθηκε στις 10/11/2011. Τα γεγονότα που περιβάλλουν τις άλλες τρεις προσφυγές, οι οποίες λόγω της συνάφειας τους συνεκδικάστηκαν, έχουν ως πιο κάτω.
Οι αιτητές στην Προσφυγή 1316/2007 είναι συνιδιοκτήτες του ακίνητου με αρ. τεμαχίου 19, Φ/Σχ. XXVΙ 50, ενώ η μεν αιτήτρια στην Προσφυγή 1317/2007 είναι ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 151, Φ/Σχ. XXVI 44, του τεμαχίου 681, Φ/Σχ. XXVI 51 & 59, των τεμαχίων 144, 147, 163, 165, 166, 167, 168, 169, 146, 170, 164, Φ/Σχ. XXVI 44 και του τεμαχίου 256, Φ/Σχ. XXVI 59, οι δε αιτητές στην Προσφυγή 1321/2007 είναι συνιδιοκτήτες του ακινήτου με αρ. τεμαχίου 172, Φ/Σχ. XXVI 51. Όλα τα ακίνητα βρίσκονται στην Πάφο και συγκεκριμένα στην περιοχή Πόλης Χρυσοχούς.
Στις 24/10/2003 δημοσιεύθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 34Α(6) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου, στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, η γνωστοποίηση για την αναθεώρηση της Δήλωσης Πολιτικής για τη δημοτική περιοχή της Πόλης Χρυσοχούς.
Πριν τη δημοσίευση της επίδικης Δήλωσης Πολιτικής:
(α) Το τεμάχιο των αιτητών στην Προσφυγή 1316/2007 ήταν ενταγμένο στην Τουριστική Ζώνη «Τ6ε1» (Σ.Δ. 0.50:1, 0.45:1).
(β) Τα τεμάχια της αιτήτριας στην Προσφυγή 1317/2007 ήταν ενταγμένα ως εξής:
(i) Τεμάχιο 151 στην Τουριστική Ζώνη «Τ6» (Σ.Δ. 0.15:1).
(ii) Τεμάχιο 681 στην περιοχή «Κατοικίας» «Κα6α» (Σ.Δ. 0.90:1) και «Εβ7» (Σ.Δ. 0.90:1) για εμπορικές δραστηριότητες,
(iii) Τεμάχια 144, 147, 163, 165, 166, 167, 168, 169, 146, 170 και 164 στη Ζώνη Υπαίθρου «Γα4» (Σ.Δ. 0.10:1) και
(iv) Τεμάχιο 256 στη Ζώνη Υπαίθρου «Γα2» (Σ.Δ. 0.06:1).
(γ) Το τεμάχιο των αιτητών στην Προσφυγή 1321/2007 ήταν ενταγμένο στη Ζώνη Υπαίθρου «Γα4» (Σ.Δ. 0.10:1).
Μετά τη δημοσίευση της επίδικης Δήλωσης Πολιτικής:
(α) Το τεμάχιο των αιτητών στην Προσφυγή 1316/2007 εντάχθηκε στην Τουριστική Ζώνη «Τ1ε1» (Σ.Δ. 0.50:1, 0.45:1), με αποτέλεσμα άμεσα να επηρεάζεται δυσμενώς από τη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας.
(β) Τα τεμάχια της αιτήτριας στην Προσφυγή 1317/2007 εντάχθηκαν στην Τουριστική Ζώνη «Τ3δ2» (Σ.Δ. 0.25:1(α), 0.20:1(β), 0.15:1(γ)) και σε Παραλιακή Ζώνη Οικολογικής Προστασίας (σύμφωνα και με το σχέδιο ΦΥΣΗ 2000), στην περιοχή «Κατοικίας» «Κα6α» (Σ.Δ. 0.90:1), στην Εμπορική Ζώνη «Εβ7» (Σ.Δ. 0.90:1), στις Αγροτικές Ζώνες «Γα4» (Σ.Δ.0.10:1) και «Γα2» (Σ.Δ. 0.06:1) και στη Ζώνη Προστασίας «Δα2» (Σ.Δ. 0.01:1).
(γ) Το τεμάχιο των αιτητών στην Προσφυγή 1321/2007 εντάχθηκε στην Αγροτική Ζώνη «Γα4» και Ζώνη Προστασίας «Δα2» (Σ.Δ. 0.01:1).
Αντιδρώντας οι πιο πάνω αιτητές, όπως και ένας μεγάλος αριθμός άλλων ιδιοκτητών ακινήτων, τα οποία επηρεάζοντο δυσμενώς από την επίδικη Δήλωση Πολιτικής, υπέβαλαν ενστάσεις. Στις ενστάσεις που οι εδώ αιτητές υπέβαλαν αποδίδεται αναλυτικά το στίγμα των περιορισμών που υφίσταται η ακίνητη ιδιοκτησία των αιτητών και ο βαθμός του δυσμενούς επηρεασμού του καθενός.
Αντιδρώντας οι αιτητές στο γεγονός ότι οι ενστάσεις τους δεν έτυχαν θετικής αντιμετώπισης από την αρμόδια Αρχή, προσέφυγαν στο Δικαστήριο καταχωρώντας τις πιο πάνω προσφυγές με στόχο την ακύρωση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου να εγκρίνει την τροποποιημένη Δήλωση Πολιτικής για τη δημοτική περιοχή Χρυσοχούς, η οποία δημοσιεύθηκε στο Παράρτημα Τρίτο, Μέρος ΙΙ (Ατομικές Διοικητικές Πράξεις) της Επίσημης Εφημερίδας της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 29/6/2007, με αρ. 574.
Όπως έχω ήδη αναφέρει, οι προσφυγές συνενώθηκαν, εφόσον στρέφονται κατά της ίδιας προσβαλλόμενης πράξης και παρουσιάζουν κοινό νομικό και πραγματικό υπόβαθρο.
Σε προχωρημένο στάδιο εκδίκασης των προσφυγών εκδικάστηκε η Α.Ε. 119/09, Δημοκρατία ν. 1. Φανής Α. Γεωργιάδη, 2. Νίτσας Ι. Χριστοδουλίδου, ημερομηνίας 27/7/2012, με την οποία επικυρώθηκε η πρωτόδικη απόφαση στην Υπόθεση 2412/2006, 1. Φανή Α. Γεωργιάδη, 2. Νίτσα Ι. Χριστοδουλίδου ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 16/7/2009 (Ναθαναήλ, Δ.).
Σ' εκείνη την υπόθεση, στην οποία ειρήσθω εν παρόδω εμπλέκοντο με την ιδιότητα του συνηγόρου, οι εδώ ευπαίδευτοι συνήγοροι των αιτητών στην Προσφυγή 1316/2007, ως και οι συνήγοροι των καθ'ων η αίτηση στην παρούσα διαδικασία, ακυρώθηκε η απόφαση με την οποία απορρίφθηκε αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για δημιουργία πίστας «go karts» με βάση τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής για τη δημοτική περιοχή της Πόλης Χρυσοχούς, οι οποίες πρόνοιες είχαν τεθεί σε εφαρμογή από 24/10/2003.
Στην ίδια υπόθεση, ασκώντας παρεμπίπτοντα έλεγχο ο πρωτόδικος Δικαστής (Ναθαναήλ, Δ.), αποδέχθηκε την εισήγηση των εκεί αιτητών για παράνομη έκδοση της επίμαχης Δήλωσης Πολιτικής, μετά την ακύρωση του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου από το Ανώτατο Δικαστήριο στην Προσφυγή Cyprus Sulphar and Copper Co. Ltd. v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 1114/2000, ημερομηνίας 20/5/2003.
Παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας στην Α.Ε. 119/2009 (πιο πάνω), το οποίο επηρεάζει, καθοριστικά, κατά τη γνώμη μου, την έκβαση και των υπό εξέταση προσφυγών:
"Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής, αφού ανέλυσε την έννοια του δεδικασμένου, κατέληξε πως με την εξαφάνιση του Τοπικού Σχεδίου με την απόφαση του Δικαστηρίου το όλο θέμα έπρεπε να επανεξετασθεί, με βάση την ισχύουσα το 1995 πραγματική αλλά και νομική κατάσταση «που σίγουρα δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τις μεταγενέστερες του 2003 τροποποιηθείσες διατάξεις ... ». Περαιτέρω, ο πρωτόδικος Δικαστής, αναφερόμενος στο Άρθρο 34Α, με βάση το οποίο έγινε η Δήλωση Πολιτικής, παρατήρησε ότι προνοούσε για κάτι τέτοιο για περιοχές για τις οποίες δεν είχε τεθεί σε ισχύ τοπικό σχέδιο, ενώ στην παρούσα περίπτωση τέτοιο σχέδιο είχε τεθεί και ακυρωθεί.
.....................................................
Το κύριο ζητούμενο λοιπόν στην υπόθεση είναι η νομιμότητα της ίδιας της απόφασης της διοίκησης να ενεργήσει στη βάση Δήλωσης Πολιτικής, αντί μετά την ακυρωτική απόφαση, να εξετάσει εκ νέου την κατάσταση και να οδηγηθεί στην έκδοση νέου Τοπικού Σχεδίου. Δεν γίνεται έτσι παρεμπίπτων έλεγχος που θα ήταν ανεπίτρεπτος, ούτε και βέβαια ενδιαφέρουν εδώ οι άλλες προσφυγές που εναντιώνονται στην ορθότητα της Δήλωσης Πολιτικής για άλλους λόγους."
(Η έμφαση είναι του κειμένου)
Τίθεται επομένως ζήτημα έννομου συμφέροντος από πλευράς των αιτητών στις πιο πάνω προσφυγές. Το ερώτημα που εγείρεται και στο οποίο το Δικαστήριο καλείται να απαντήσει, είναι κατά πόσο η τελεσίδικη ακύρωση της Δήλωσης Πολιτικής του 2003, την τελική δημοσίευση της οποίας οι εδώ αιτητές προσβάλλουν, κατέστησε τις προσφυγές τους άνευ αντικειμένου εξαφανίζοντας έτσι το οποιοδήποτε έννομο συμφέρον αυτοί είχαν για προώθηση των προσφυγών τους.
Κατ' αρχάς θα πρέπει να λεχθεί ότι το συγκεκριμένο ζήτημα συνιστά θέμα δημόσιας τάξης και ως τέτοιο θα μπορούσε να είχε αποτελέσει αντικείμενο αυτεπάγγελτης εξέτασης (βλ. Χατζηγέρου ν. Α.Η.Κ. (2003) 3 Α.Α.Δ. 80).
Αναφορικά με την ουσία του ζητήματος είχα την ευκαιρία πρόσφατα να ασχοληθώ με το εν λόγω θέμα και συγκεκριμένα στα πλαίσια της υπόθεσης Μιχάλης Ανδρονίκου ν. Δημοκρατίας κ.ά., Αρ. Υπόθεσης 704/2009, ημερομηνία 5/3/2013, στην οποία υιοθέτησα το πιο κάτω απόσπασμα από προγενέστερη απόφαση μου και συγκεκριμένα από την απόφαση μου στην υπόθεση Ανδρέας Ασημένου κ.ά. ν. Δημοκρατίας κ.ά., Υπόθεση Αρ. 1726/2008, ημερομηνίας 31/8/2012 το οποίο υιοθετώ και για σκοπούς της παρούσας απόφασης μου:
"Σύμφωνα με την κρατούσα γνώμη, στην περίπτωση ανάκλησης της προσβαλλόμενης πράξης/απόφασης μετά την έγερση της προσφυγής, η προσφυγή χάνει το αντικείμενο της και θα πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, εκτός αν τίθεται θέμα «ζημιάς» διεκδικήσιμης κατά το άρθρο 146.6 του Συντάγματος. Η ζημιά πρέπει να προκύπτει ευθέως από την επίδικη πράξη και όχι από άλλη παρεμφερή αιτία (βλ. Στράκκα Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643) και πρέπει, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, να αποδειχθεί ότι είναι υπαρκτή και δεδομένη. Δηλαδή, ο αιτητής θα πρέπει να θέσει ενώπιον του αναθεωρητικού δικαστηρίου τέτοια στοιχεία, που να δικαιολογούν, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, πραγματική και όχι θεωρητική επί του προκειμένου διαπίστωση, διαφορετικά δεν θα πετύχει ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης, κάτι που συνιστά προϋπόθεση η οποία πρέπει να ικανοποιηθεί για να μπορεί, για σκοπούς διεκδίκησης αποζημιώσεων, να καταφύγει στο Επαρχιακό Δικαστήριο που θα είναι και ο κριτής της έκτασης των ζημιών του. (Βλ. Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας, 1929-1959, σελ. 242-243)."
Χρήσιμη αναφορά μπορεί επίσης να γίνει και στις υποθέσεις Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου ν. Δημήτρη Σάββα (2006) 3 Α.Α.Δ. 435 και Κουμέρας ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (2007) 3 Α.Α.Δ. 537.
Στις υφιστάμενες περιπτώσεις, το σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής όπως διαμορφώθηκε με τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής επέφερε, εξάλλου επί αυτού δεν προέκυψε διαφωνία, αλλοιώσεις στην αξία των ακινήτων και επηρέασε δυσμενώς την αναπτυξιακή τους προοπτική. (Βλ. Υπόθεση Αρ. 1057/1994, Χριστοφίδου ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 2/6/1998, Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 146, Φώτος Φωτιάδης & Σία Λτδ. ν. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 2030). Βέβαια κανένας από τους αιτητές δεν ισχυρίστηκε ότι είχε προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες, όπως υποβολή αιτήσεων πολεοδομικής ή οικοδομικής άδειας, σε συνάρτηση με τις οποίες θα προέκυπτε αιτιωδώς και κατά άμεση συνάφεια υλική ζημιά αποτιμούμενη στα πλαίσια του άρθρου 146.6 του Συντάγματος. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι οι αιτητές έχουν αποσείσει το βάρος απόδειξης του ζημιογόνου καταλοίπου μόνο από το αναντίλεκτο γεγονός ότι οποιαδήποτε προοπτική οικιστικής ή εμπορικής αξιοποίησης κατά το χρονικό διάστημα που ίσχυσε η επίδικη Δήλωση Πολιτικής, δηλαδή από τη γνωστοποίηση της 24/10/2003 μέχρι την οριστική ακύρωση της στις 27/7/2012, εμποδιζόταν και/ή θα ήταν αδρανής. Συνεπώς οι αιτητές αποστερήθηκαν, έστω και προσωρινά, τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της περιουσίας τους, χωρίς να έχουν αποζημιωθεί. Συντρέχει επομένως λόγος έκδοσης νέας ακυρωτικής απόφασης για σκοπούς της παρ. 6 του άρθρου 146 του Συντάγματος.
Δεν έχει διαφύγει της προσοχής μου ότι η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ'ων η αίτηση στο γραπτό διάγραμμα της, αναπτύσσοντας τις επί του προκειμένου απόψεις της, οι οποίες στην ουσία αφορούν στην προδικαστική ένσταση, υποστήριξε ότι η προσβαλλόμενη Δήλωση Πολιτικής αποτελεί Κανονιστική πράξη νομοθετικού περιεχομένου και συνεπώς δεν προσβάλλεται.
΄Εχει επανειλημμένα τονισθεί από τη νομολογία ότι η έγκριση του Τοπικού Σχεδίου αποτελεί αυτοτελή εκτελεστή πράξη (Παλμύρη ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2000 και Υποθέσεις αρ. 1125/06, κ.ά., Λαζάρου ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 30/11/2008). Πρόκειται για διοικητική πράξη με έννομες συνέπειες εφόσον επηρεάζει τα συμφέροντα των αιτητών και υπόκειται στον έλεγχο του δικαστηρίου αυτοτελώς (Αντωνίου ν. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 76). Δεν είναι επί μέρους πράξη ευρύτερης ενέργειας, ούτε γενική, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό καταγραφή ενδείξεων ή καθοδηγητικών αρχών (Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2219).
Παρόλο ότι απευθύνεται σε μεγάλο αριθμό ατόμων, εντούτοις δεν πληροί το κριτήριο της εννοιολογικής γενικότητας. Με το Τοπικό Σχέδιο βλάπτονται άμεσα τα συμφέροντα των αιτητών, που επιφέρει αλλαγή της ιδιοκτησίας τους. Το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση της Ολομέλειας στην υπόθεση Δημητριάδη ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 85, είναι ενδεικτικό των επί του προκειμένου θέσεων της νομολογίας μας:
"Νομοθετική είναι η πράξη η οποία θέτει κανόνες δικαίου. Εκτελεστική είναι η πράξη η οποία επάγεται τον καθορισμό του πλαισίου διακυβέρνησης, την εκτέλεση των νόμων και την έκδοση πράξεων για την εφαρμογή τους. Διοικητική είναι η πράξη η οποία ανάγεται στην άσκηση της ρυθμιστικής εξουσίας του κράτους, μέσα στα πλαίσια που θέτει ο νόμος. Ο καθορισμός πολεοδομικών ζωνών είναι, ως εκ της φύσεώς του, πράξη αναγόμενη, ως προς την αναγκαιότητά της, στην εκτελεστική λειτουργία και, ως προς τον καθορισμό του περιεχομένου της, στη διοικητική λειτουργία.
Η εξουσία βάσει του Άρθρου 14(1) του Κεφ. 96 δεν αποβλέπει στη θεσμοθέτηση αρχών δικαίου, μέσω της έκδοσης δευτερογενούς νομοθεσίας, για τη διαμόρφωση των κανόνων πολεοδομίας, αλλά στην παροχή εξουσίας για τον καθορισμό του περιεχομένου του πολεοδομικού σχεδίου σε διάφορες περιοχές, καθοριστικού για την οικοδομική ανάπτυξη. Ο καθορισμός των όρων ανάπτυξης για την κάθε περιοχή μέσω Κ.Δ.Π. απολήγει στην έκδοση πολλαπλών ατομικών διοικητικών πράξεων. Τα ίδια ισχύουν και για τις Κ.Δ.Π. που εκδόθηκαν βάσει του Άρθρου 35(1) του Ν. 90/72 και της επιφύλαξης του εδαφίου (1) του Άρθρου 5 του Κεφ. 59. Οι πράξεις οι οποίες προσβάλλονται θίγουν ευθέως τα συμφέροντα των επηρεαζόμενων ιδιοκτητών, ώστε αυτοί να νομιμοποιούνται να τις προσβάλουν με προσφυγή κάτω από το Άρθρο 146.1 - (β. Hannibal Francis and Others v. The Attorney - General and Another (1971) 3 C.L.R. 134, Charalambides and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1516, (Απόφαση Ολομέλειας), G.C. School of Careers Ltd. και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 170."
Η συνήγορος εισηγήθηκε απόκλιση από την πιο πάνω υπόθεση, καθότι είχε αποφασισθεί στη βάση του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου και όχι με βάση τον περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμο, στον οποίο καθορίζεται ο σκοπός του Τοπικού Σχεδίου. Κρίνω ότι δεν χωρεί οποιαδήποτε απόκλιση από το λόγο της πιο πάνω απόφασης. Με την αναθεώρηση της Δήλωσης Πολιτικής ουσιαστικά τροποποιήθηκαν οι πολεοδομικές ζώνες, γεγονός που όπως αναφέρεται πιο πάνω, εμπίπτει μέσα στη διοικητική λειτουργία και επομένως μπορεί να προσβληθεί.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, οι προσφυγές θα πρέπει να επιτύχουν. Εκδίδεται διάταγμα αποσυνένωσης τους.
Ως αποτέλεσμα:
(α) Η προσφυγή 1316/2007 επιτυγχάνει, με έξοδα υπέρ των αιτητών €1.500, πλέον Φ.Π.Α. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.
(β) Η προσφυγή 1317/2007 επιτυγχάνει, με έξοδα υπέρ της αιτήτριας €1.500, πλέον Φ.Π.Α. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.
(γ) Η προσφυγή 1321/2007 επιτυγχάνει, με έξοδα υπέρ των αιτητών €1.500, πλέον Φ.Π.Α. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ