|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 945/2012)
22 Μαρτίου 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
Αναφορικά με τa αρθρa 45 toy περι δημοσιασ υπηρεσιασ nomoy n. 1/1990 kai 146 του Συντάγματος
ΠΑΝΤΕΛΙΤΣΑΣ ΚΟΥΠΕΠΙΔΟΥ
Αιτήτριας
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ (Ε.Δ.Υ.)
Καθ΄Ης η Αίτηση.
_________
Κ. Χατζηαναστασίου για Χατζηαναστασίου, Ιωαννίδη Δ.Ε.Π.Ε. για την Αιτήτρια.
Λ. Ουστά (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για την Καθ΄ης η Αίτηση.
_________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Μετά από ακυρωτική απόφαση που αφορούσε τον αναδρομικό διορισμό της Αιτήτριας στη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών που έγινε με απόφαση της ΕΔΥ ημερομηνίας 25.11.2008, η ΕΔΥ, κατά την επανεξέταση, επέλεξε άλλο υποψήφιο. Η Αιτήτρια, η οποία ως εκ της ακυρωτικής απόφασης επανήλθε στην προτέρα της θέση του Ανώτερου Φαρμακοποιού, ζήτησε τότε την αποκατάσταση της δυνάμει του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου με υπεράριθμη αναδρομική προαγωγή της στη θέση Πρώτου Φαρμακοποιού, που είναι η αμέσως κατώτερη της θέσης του Διευθυντή. Η ΕΔΥ απέρριψε το αίτημα εφ΄όσον έκρινε ότι το άρθρο 45 εφαρμόζεται μόνο σε περίπτωση ακύρωσης προαγωγής, που δεν ήταν η προκειμένη αφού εδώ η ακυρωτική απόφαση αφορούσε διορισμό και όχι προαγωγή της Αιτήτριας.
Η Δημοκρατία ήγειρε προδικαστική ένσταση συνιστάμενη στο ότι η Αιτήτρια στερείται εννόμου συμφέροντος καθ΄όσον, ως και η ΕΔΥ ενήργησε, το άρθρο 45 καλύπτει μόνο περιπτώσεις ακύρωσης προαγωγής και όχι διορισμού.
Η προδικαστική ένσταση, η οποία βεβαίως συμπλέκεται και προς την ουσία, εκρίθη ορθό να εκδικασθεί προδικαστικώς και οι διάδικοι κατεχώρησαν αγορεύσεις επ΄αυτής. Η Δημοκρατία, υποδεικνύοντας ότι η Αιτήτρια είχε διορισθεί και όχι προαχθεί στη θέση του Διευθυντή, αφού μάλιστα τότε δεν κατείχε την αμέσως κατώτερη θέση του Πρώτου Φαρμακοποιού, που θα την οδηγούσε σε προαγωγή, αλλά την κατώτερη εκείνης θέση του Ανώτερου Φαρμακοποιού, παραπέμπει στο άρθρο 45 το οποίο ρητώς αναφέρεται σε ακύρωση «προαγωγής» και όχι «διορισμού». Παραθέτω το άρθρο 45:
«45.-(1) Σε περίπτωση κατά την οποία η προαγωγή ενός υπαλλήλου σε μία θέση ακυρώνεται ύστερα από απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, η Επιτροπή μπορεί, αν κατά την επανεξέταση δεν αποφασίσει την εκ νέου προαγωγή του στη θέση αυτή και εφόσο πληρούνται οι προϋποθέσεις οι οποίες ορίζονται στο εδάφιο (2), να αποφασίσει την προαγωγή ή την υπεράριθμη προαγωγή του, ανάλογα με το αν υπάρχει ή όχι κενή θέση, σε θέση στην οποία κατά πάσα λογική πιθανότητα θα προαγόταν, αν δεν γινόταν η προαγωγή του που ακυρώθηκε.
(2) Η δυνάμει του εδαφίου (1) εξουσία της Επιτροπής ασκείται μόνο όταν αυτή πεισθεί ότι, ενόψει της αξίας, των προσόντων και της αρχαιότητας του υπαλλήλου και του αριθμού των κενών θέσεων οι οποίες πληρώθηκαν κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ της απόφασης της και της ακύρωσης αυτής, επηρεάστηκε πράγματι η σταδιοδρομία του υπαλλήλου.
(3) Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη διάταξη στο Νόμο αυτό, όταν αποφασίζεται η υπεράριθμη προαγωγή ενός υπαλλήλου σε μία θέση δυνάμει του εδαφίου (1), ο υπάλληλος υπηρετεί σ΄αυτή έχοντας όλα τα δικαιώματα και ωφελήματα της θέσης μέχρις ότου υπάρξει κενή θέση με τον ίδιο τίτλο, οπότε ο υπάλληλος την καταλαμβάνει με προαγωγή σ΄αυτή.
(4) Όταν αποφασίζεται η προαγωγή ενός υπαλλήλου δυνάμει των εδαφίων (1) ή (3) η ισχύς της θα αρχίζει από την ημέρα από την οποία, κατά την κρίση της Επιτροπής, θα προαγόταν αν δεν αποφασιζόταν η προαγωγή που ακυρώθηκε.»
Παραπέμπει δε συναφώς η Δημοκρατία στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Ιωσηφίδης (2006) 3 ΑΑΔ 702, όπου εκρίθη ακριβώς έτσι το εγειρόμενο και στην προκειμένη περίπτωση θέμα.
Η Αιτήτρια συμφωνεί ότι το άρθρο 45 καλύπτει μόνο περιπτώσεις ακύρωσης προαγωγής και όχι διορισμού. Εισηγείται όμως ότι αυτή είχε προαχθεί και όχι διορισθεί στη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών. Διακρίνει δε την υπόθεση Ιωσηφίδης, ανωτέρω, παρατηρώντας ότι εκεί, όπως ελέχθη, ο κ. Ιωσηφίδης διεκδίκησε τη θέση ως εξωτερικός υποψήφιος και, επιλεγείς, διορίσθη, ενώ άλλοι δύο υποψήφιοι, οι κύριοι Δαβερώνας και Κασάπης, διεκδίκησαν τη θέση ως εσωτερικοί υποψήφιοι και με προαγωγή. Η Αιτήτρια παραπέμπει συναφώς και στον ορισμό των όρων «διορισμός» και «προαγωγή» στον περί δημόσιας Υπηρεσίας Νόμο, υποδεικνύοντας ότι ο όρος «προαγωγή» είναι ευρύς και δεν περιορίζεται στην έννοια που του αποδίδει η Δημοκρατία, δηλαδή προαγωγή από την αμέσως κατώτερη στην αμέσως ανώτερη θέση.
«'διορισμός' σημαίνει την απονομή θέσης σε πρόσωπο που δεν είναι στη δημόσια υπηρεσία ή την απονομή σε υπάλληλο θέσης άλλης από αυτή που κατέχει μόνιμα και που δεν αποτελεί προαγωγή· ο όρος 'διορίζω' ερμηνεύεται ανάλογα.»
«'προαγωγή' σημαίνει αλλαγή στη μόνιμη κατάσταση υπαλλήλου που συνεπάγεται αύξηση στην αμοιβή του ή συνεπάγεται την ένταξη του σε ανώτερο βαθμό της δημόσιας υπηρεσίας ή σε μισθοδοτική κλίμακα που έχει ψηλότερο ανώτερο όριο είτε η αμοιβή του υπαλλήλου αυξάνεται αμέσως με αυτή την αλλαγή είτε όχι· ο όρος 'προάγω' ερμηνεύεται ανάλογα.»
Παραπέμπει ακόμα η Αιτήτρια στις πρόνοιες του άρθρου 28 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου που ρυθμίζει τα των κατηγοριών θέσεων - πρώτου διορισμού, πρώτου διορισμού και προαγωγής, προαγωγής, όπως ορίζεται στο σχετικό σχέδιο υπηρεσίας. Η προκειμένη, υποδεικνύει, ήταν περίπτωση θέσης πρώτου διορισμού και προαγωγής και, εφ΄όσον δεν επρόκειτο για πρώτο διορισμό της Αιτήτριας, πρέπει να θεωρηθεί ότι αυτή προήχθη έστω και αν δεν κατείχε την αμέσως κατώτερη θέση.
Η Αιτήτρια παραπέμπει και στην υπόθεση Παναγή ν. Δημοκρατίας, 1583/2006, 17.9.2007, εισηγούμενη ότι τα γεγονότα είναι πανομοιότυπα προς εκείνα της περίπτωσής της.
Με αφετηρία την υπόθεση Παναγή, παρατηρώ κατά πρώτον ότι στην υπόθεση εκείνη δεν ήταν επίδικο και δεν εξετάσθηκε το εδώ εγειρόμενο θέμα. Η υπόθεση, εκλαμβάνοντας ότι το άρθρο 45 είχε εφαρμογή, προχώρησε στη βάση των αιτιάσεων του Αιτητή που αφορούσαν την ουσία της απόρριψης του αιτήματος του για υπεράριθμη προαγωγή, και δη την παραγνώριση της πείρας του (στην οποία εβασίσθη η απόφαση του Δικαστηρίου), πλάνη της ΕΔΥ ως προς την ισοδυναμία των υποψηφίων, και πλάνη της ΕΔΥ ως προς τις διαδικασίες πλήρωσης. Δεν συνιστά λοιπόν η εν λόγω απόφαση προηγούμενο ως προς το ζήτημα που εδώ εγείρεται ως επίδικο.
Παραλλήλως, πρέπει να παρατηρηθεί ότι και η υπόθεση Ιωσηφίδης δεν αφορούσε ακριβώς το θέμα που εγείρεται εδώ. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση, το οποίο ακολουθεί την παράθεση ολόκληρου του άρθρου 45 (σσ 707-708):
«Από την απλή ανάγνωση του άρθρου 45 προκύπτει αβίαστα ότι αυτό αναφέρεται σε προαγωγή δημοσίου υπαλλήλου. Αυτό εξ άλλου παραδέχεται και η επίδικη πρωτόδικη απόφαση. Το εδάφιο 2 του άρθρου είναι καθοριστικό, γιατί η εξουσία που παρέχει στην ΕΔΥ το εδάφιο 1 ασκείται μόνο όταν πεισθεί ότι επηρεάστηκε η σταδιοδρομία του υπαλλήλου ενόψει της αξίας, των προσόντων και της αρχαιότητας του υπαλλήλου και του αριθμού των κενών θέσεων οι οποίες πληρώθηκαν μεταξύ της απόφασης (της προαγωγής) και της ακύρωσης. Οι προϋποθέσεις αυτές που θέτει το εδάφιο 2 για την εφαρμογή του εδαφίου 1 συνάδουν μόνο με τις προαγωγές και όχι με τους διορισμούς. Ο εφεσίβλητος διεκδίκησε την επίδικη θέση ως πρώτο διορισμό. Αλλά και πέραν τούτου η απόφαση της ΕΔΥ κατά των επανεξέταση (βλέπε απόσπασμα στη σελίδα 2) ανέφερε ότι ο εφεσίβλητος δεν κατείχε τα υπό του σχεδίου υπηρεσίας προσόντα. Έτσι με βάση το εδάφιο 2 του άρθρου 45 δεν ήταν δυνατός τέτοιος διορισμός.»
Η Ολομέλεια απέρριψε ακολούθως την εισήγηση για διεύρυνση των προνοιών του άρθρου 45 ώστε να περιλαμβάνει και πρώτο διορισμό, όπως ουσιαστικά είχε γίνει πρωτοδίκως, αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με παρέμβαση του Δικαστηρίου στο σαφές κείμενο της νομοθεσίας.
Η υπόθεση Ιωσηφίδης λοιπόν αποφασίζει μεν οριστικώς ότι το άρθρο 45 δεν εφαρμόζεται όπου ο Αιτητής διεκδίκησε τη θέση ως πρώτου διορισμού και την κατέλαβε με διορισμό, δεν διαφωτίζει όμως ως προς την ερμηνεία του όρου «προαγωγή».
Έχει τη λογική της η εισήγηση της Αιτήτριας ότι ο ορισμός του όρου «προαγωγή» είναι αρκετά ευρύς για να περιλαμβάνει την οποιαδήποτε ένταξη του υπαλλήλου σε ανώτερο βαθμό, ώστε να μην περιορίζεται στην ένταξη στον αμέσως ανώτερο βαθμό. Τούτο θα ήταν συμβατό και με την πρόνοια του άρθρου 45(1) ότι η υπεράριθμη προαγωγή γίνεται «σε θέση στην οποία κατά πάσα πιθανότητα [ο υπάλληλος] θα προαγόταν αν δεν γινόταν η προαγωγή του που ακυρώθηκε. Όπως δε παρετηρήθη και στην Ιωσηφίδης, από το άρθρο 45(2), που αφορά τους όρους άσκησης της εξουσίας της ΕΔΥ για υπεράριθμη προαγωγή, προκύπτει ότι η υπεράριθμη προαγωγή επιδιώκει να αποκαταστήσει τη σταδιοδρομία του υπαλλήλου ως εκ της απώλειας της ευκαιρίας του να προαχθεί στην υπεράριθμη θέση την οποία θα είχε αν δεν είχε προαχθεί στη θέση την οποία αφορά η ακυρωτική απόφαση.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως προς εφαρμογή του άρθρου 45 είναι κατά πόσο η Αιτήτρια όντως είχε προαχθεί στη θέση που αφορά η ακυρωτική απόφαση, έστω και αν αυτή ήταν ανώτερη της αμέσως ανώτερης εκείνης την οποία κατέχει, ή είχε διορισθεί σε αυτή. Το κριτήριο του άρθρου 45, όπως βεβαιώθηκε από την Ιωσηφίδης, είναι αν «η προαγωγή» ακυρώνεται και δεν αποφασίζεται η εκ νέου «προαγωγή» του στην εν λόγω θέση. Στην προκειμένη περίπτωση όμως η Αιτήτρια δεν είχε προαχθεί αλλά διορισθεί στη θέση του Διευθυντή. Αυτό είναι σαφώς, αλλά και δικαστικώς βεβαιωμένο, τόσο από την αναφορά στη σχετική απόφαση της ΕΔΥ της 25.11.2008 και την επιστολή της ΕΔΥ ημερομηνίας 19.12.2008, όσο και από την ίδια την ακυρωτική απόφαση που αναφέρεται πάντοτε σε διορισμό και όχι προαγωγή της Αιτήτριας ώστε και να δεσμεύει ως προς τούτο. Αυτό είναι που έχει σημασία για σκοπούς του άρθρου 45, το οποίο αφορά μόνο περιπτώσεις προαγωγής και όχι διορισμού, ασχέτως αν ο διορισμός της Αιτήτριας στη θέση του Διευθυντή συνεπάγετο ένταξη της σε ανώτερο βαθμό, αφού η ένταξη εκείνη δεν ήταν αποτέλεσμα «προαγωγής» της αλλά «διορισμού» της στη θέση εκείνη. Αν ο διορισμός της Αιτήτριας στη θέση του Διευθυντή ερμηνεύετο ως προαγωγή, τούτο θα αντιστρατεύετο και τη ρητή και δεδομένη βάση του διορισμού της, την οποία και τότε απεδέχθη, και τη δικαστική διαπίστωση στην ακυρωτική απόφαση ότι υπό κρίση ήταν ο διορισμός της, αλλά και το θεμελιακό περιορισμό του άρθρου 45 «Σε περίπτωση κατά την οποία η προαγωγή ενός υπαλλήλου σε μία θέση ακυρώνεται».
Έτσι καταλήγοντας επί της προδικαστικής ένστασης, ώστε η Αιτήτρια να στερείται εννόμου συμφέροντος, και η προσφυγή δεν μπορεί να προωθείται και απορρίπτεται. Επιδικάζονται €500 έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας και εναντίον της Αιτήτριας.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π