|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. Αρ.302 /2012)
28 Σεπτεμβρίου, 2012
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]
Αναφορικά με τα ΄Αρθρα 146 του Συντάγματος
CHEN XIURONG
Αιτήτρια,
-και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, μέσω
Υπουργείου Εσωτερικών,
Καθ΄ων η αίτηση.
------------------------
Αχ.Αιμιλιανίδης, για την Αιτήτρια.
Θ.Πιπερή, (κα.), για τους Καθ΄ων η αίτηση
-----------------------
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια κατάγεται από την Κίνα. Αφίχθηκε στην Κύπρο στις 9 Φεβρουαρίου 2008, με σκοπό να φοιτήσει στον τριετή κλάδο Hotel Management του Cyprus College. Στη συνέχεια, επέλεξε να παρακολουθήσει και μεταπτυχιακό τίτλο δυο ετών. Η αίτηση που υπέβαλε στις 26 Μαΐου 2008, για προσωρινή άδεια παραμονής ως φοιτήτρια, εγκρίθηκε και της παραχωρήθηκε ανάλογη άδεια μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2009. Η άδεια παραμονής της ανανεώθηκε διαδοχικά μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2011.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 2011 υπέβαλε και πάλι αίτηση για ανανέωση της άδειας παραμονής της. Το αίτημα αυτό απορρίφθηκε και αποστάληκε σχετική επιστολή ημερ. 26 Οκτωβρίου 2011. Οι λόγοι απόρριψης της αίτησης όπως αναφέρονται στην επιστολή, ήταν ότι είχε υπερβεί το προβλεπόμενο χρονικό όριο για τη συμπλήρωση των σπουδών της.
Η αιτήτρια με την παρούσα προσφυγή στρέφεται εναντίον της απόρριψης της αίτησης της.
Οι καθ΄ων η αίτηση πρόβαλαν προδικαστικώς ένσταση το εκπρόθεσμο της προσφυγής. Εισηγούνται ότι η επιστολή με την οποία η αιτήτρια πληροφορείτο ότι απορρίφθηκε η αίτηση της, φέρει ημερομηνία 26 Οκτωβρίου 2011, ενώ η προσφυγή καταχωρήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2012, εκτός της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα, προθεσμίας των 75 ημερών.
Η αιτήτρια ισχυρίστηκε ότι δεν έλαβε ποτέ τέτοια επιστολή και ότι πληροφορήθηκε τα περί της απόρριψης της αίτησης της από το Πανεπιστήμιο, στο οποίο φοιτούσε και τούτο έγινε στις 16 Φεβρουαρίου 2012.
Το βάρος απόδειξης του ισχυρισμού ότι μια προσφυγή είναι εκπρόθεσμη το φέρει εκείνος που τον επικαλείται. Σε περίπτωση δε αμφιβολίας, αυτή αποφασίζεται υπέρ του αιτητή.
Οι καθ' ων η αίτηση, περιορίστηκαν στον ισχυρισμό ότι η υποχρέωση τους εξαντλείται στην αποστολή ταχυδρομικώς της απόφασης στην ορθή διεύθυνση της αιτήτριας και μη επιστροφής της. Δεν έχει προσκομιστεί οποιαδήποτε μαρτυρία για το αν και πότε η εν λόγω επιστολή έχει αποσταλεί. Όπως έχει αναφερθεί στην υπόθεση αρ 219/12 Alhalambi ν. Δημοκρατίας, 19.4.2012:
«Το αν και πότε ταχυδρομήθηκε, είναι θέμα στην αποκλειστική γνώση των καθ' ων η αίτηση και θα έπρεπε να αποδείξουν πότε έγινε η ταχυδρόμηση."
Υπό το φως των ανωτέρω, η προδικαστική ένσταση απορρίπτεται.
Οι καθ΄ων η αίτηση με τη δεύτερη προδικαστική τους ένσταση εισηγήθηκαν ότι η προσφυγή είναι αλυσιτελής, νοουμένου ότι οι σπουδές της αιτήτριας έχουν ολοκληρωθεί και επομένως δεν συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος παραμονής της στην Κύπρο.
Ούτε και αυτή η ένσταση ευσταθεί. Η αιτήτρια πρόβαλε ότι ο κύκλος των σπουδών της θα ολοκληρωθεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012 και συνεπώς τυχόν ακύρωση της απόφασης δεν θα ήταν αλυσιτελής. Σχετικό είναι το παράρτημα Γ στην αίτηση, βεβαίωση ημερ. 22 Φεβρουαρίου 2010 από το Πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτά η αιτήτρια με βάση το οποίο η αιτήτρια θα ολοκληρώσει τις σπουδές της σε περίπου 2 τετράμηνα.
Η αιτήτρια με την προσφυγή της δεν εισηγείται ότι οι καθ΄ων η αίτηση δεν είχαν εξουσία να απορρίψουν την αίτηση της, αλλά όμως, δεν άσκησαν ορθά τη διακριτική τους ευχέρεια για ανανέωση της άδειας της αιτήτριας, χωρίς να προβούν σε δέουσα έρευνα ως προς τα δεδομένα της υπόθεσης της, κρίνοντας ότι η νομοθεσία ήταν δεσμευτική χωρίς να τους δίδεται άλλη επιλογή.
Η διακριτική ευχέρεια της διοίκησης αναφορικά με την είσοδο και παραμονή των αλλοδαπών στο έδαφος μιας χώρας είναι ευρύτατη (Βλέπε: Moyo and Another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203). Σύμφωνα με τη νομολογία αυτή η ευχέρεια δεν είναι απόλυτη. Η διοίκηση έχει υποχρέωση να εξετάζει την κάθε περίπτωση με καλή πίστη.
Το άρθρο 18Ν(5)(ιι) του Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ 105, προβλέπει ότι η άδεια διαμονής, μπορεί να μην ανανεωθεί, εάν ο κάτοχος της δεν συμπληρώσει τον κύκλο σπουδών του στον καθορισμένο χρόνο αυξανόμενο κατά το 50% του χρόνου αυτού. ΄Οπως προκύπτει από το πιο πάνω άρθρο οι καθ΄ων η αίτηση, θα μπορούσαν να μην ανανεώσουν την άδεια παραμονής, στην περίπτωση που η αιτήτρια δεν έχει συμπληρώσει τις σπουδές της εντός του προβλεπόμενου χρόνου. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι επιτακτικό. Οι καθ΄ων η αίτηση έχουν διακριτική ευχέρεια να εξετάσουν την κάθε περίπτωση και αφού κρίνουν ότι δεν δικαιολογείται ανανέωση να προχωρήσουν σε απόρριψη της αίτησης. Στην παρούσα περίπτωση δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι καθ΄ων εξέτασαν το ενδεχόμενο ανανέωσης της άδειας, αλλά, απλώς προχώρησαν σε απόρριψη, με μόνο λόγο, ότι είχε υπερβεί το χρονικό περιθώριο συμπλήρωσης των σπουδών της.
Όπως αναφέρεται στην υπόθεση αρ. 488/09 Rahaman ν. Δημοκρατíας, 21.7.2010:
«To ζήτημα που είναι σημαντικό, κατά την κρίση μου, είναι το κατά πόσο οι καθ΄ ων η αίτηση, λαμβάνοντας την προσβαλλόμενη απόφαση, άσκησαν τη διακριτική ευχέρεια που τους παρέχει το προαναφερόμενο άρθρο 18Ν, εδάφια 4 και 5, ή όχι. Είναι προφανές ότι το προαναφερόμενο άρθρο παρέχει στη Διοίκηση διακριτική ευχέρεια εφόσον, σύμφωνα με το εδάφιο 5, η εξουσία που παρέχεται για μη ανανέωση ή και για ανάκληση μιας άδειας είναι δυνητική και όχι προστακτική ή δέσμια, δεδομένου ότι το ρήμα που χρησιμοποιείται είναι το «μπορεί». Επιπρόσθετα, ασκώντας τη διακριτική της ευχέρεια η Διοίκηση θα πρέπει να καταλήξει και στο συμπέρασμα ότι ο αιτών δεν σημειώνει ικανοποιητική πρόοδο στις σπουδές του για τους λόγους που αναγράφονται στην παράγραφο 5. Ακόμα η Διοίκηση πρέπει να ικανοποιηθεί και ότι ο αιτών ενεργεί με προφανή τρόπο (σκοπό) να αποφευχθεί η εφαρμογή του εδαφίου 5.»
Στην εξεταζόμενη υπόθεση οι καθ΄ων η αίτηση δεν φαίνεται να είχαν ασκήσει τη διακριτική τους ευχέρεια και να εξέτασαν κατά πόσο ήταν δυνατή η ανανέωση της άδειας παραμονής της αιτήτρια για το μικρό χρονικό διάστημα που απαιτείτο για συμπλήρωση των σπουδών της, προχώρησαν σε απόρριψη μόνο με βάση το χρονικό περιορισμό.
Με γνώμονα τα πιο πάνω, θεωρώ ότι η προσφυγή θα πρέπει να έχει θετική κατάληξη.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ της αιτήτριας. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρούται με βάση το ΄Αρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.