|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1202/2011)
6 Σεπτεμβρίου 2012
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΏΤΗ ΑΜΠΊΖΑ
Αιτητή
ΚΑΙ
ΚΥΠΡΙΑΚΉΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ ΜΈΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΎ ΤΜΉΜΑΤΟΣ ΔΑΣΏΝ
Καθ΄ων η αίτηση
_________
Γ. Αμπίζας, για τον Αιτητή.
Δ. Εργατούδη (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
_________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
(EX TEMPORE)
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο Αιτητής κατέχει κρατική γη από πολλών ετών αρχικώς για σκοπούς λειτουργίας χοιροστασίου και αργότερα, όταν εκρίθη ότι αυτός ο σκοπός προκαλούσε οχληρία ούτως ώστε η σύμβαση ενοικίασης η οποία υπήρχε να μη μπορούσε να ανανεωθεί, δυνάμει άδειας ως αποθηκευτικού χώρου. Η άδεια εδόθη με ισχύ από 1.9.1982-31.8.1983 και φαίνεται ότι εδόθη νέα άδεια για τον ίδιο σκοπό την 1.9.1986 ισχύουσα μέχρι 31.8.1987. Φαίνεται ότι ο αιτητής συνέχισε και μετά να κατέχει την εν λόγω γη δυνάμει της άδειας αυτής και όταν, με την πάροδο του χρόνου, η διοίκηση διαπίστωσε ότι υπήρχαν ενέργειες εντός της εν λόγω γης που δεν ήσαν επιθυμητές και σύμφωνες με τα θέσμια, αποφάσισε να ακυρώσει την άδεια και την ακύρωσε από 1.1.2009 πληροφορώντας σχετικά τον αιτητή ο οποίος, κατόπιν τούτου, καταχώρησε προσφυγή εναντίον της απόφασης με την οποία η άδεια χρήσης ακυρώθηκε. Η επιστολή που του εστάλη ανέφερε ότι η άδεια ακυρώνεται από 1.1.2009 επειδή η άδεια είναι ασυμβίβαστη με τους περί Δασών Κανονισμούς του 2006.
H Δημοκρατία έφερε εξ αρχής προδικαστική ένσταση στην προσφυγή αυτή ισχυριζόμενη ότι το θέμα που αφορά η προσφυγή και η προσβαλλόμενη με αυτή πράξη εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και όχι στη σφαίρα του δημόσιου δικαίου. Κατόπιν τούτου εδόθησαν οδηγίες όπως καταχωρηθούν αγορεύσεις επί του προδικαστικού θέματος προς καλύτερη εξυπηρέτηση της υπόθεσης και οι ευπαίδευτοι συνήγοροι προέβησαν στις εισηγήσεις τους μέσω γραπτών αγορεύσεων κατατοπίζοντας πλήρως το Δικαστήριο για τις θέσεις τους.
Η εισήγηση της Δημοκρατίας είναι ότι η ακύρωση άδειας χρήσης κρατικής γης αφορά τη διαχείριση της ιδιωτικής περιουσίας του κράτους και όχι την άσκηση κρατικής εξουσίας προς δημόσιο όφελος μέσω της διάθεσης της κρατικής γης, παραπέμπει δε και σε σχετική νομολογία την οποία παραθέτει σε έκταση. Τονίζεται ότι η σχέση μεταξύ του Αιτητή και του δημοσίου είναι μέσω της άδειας χρήσης η οποία είναι η έκφραση της ιδιωτικής σχέσης μεταξύ των, ρυθμίζουσας τη διαχείριση της συγκεκριμένης κρατικής γης.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Αιτητή δεν αμφισβήτησε τη νομολογία η οποία παρατίθεται σε στήριξη των θέσεων της Δημοκρατίας, εισηγείται όμως ότι αυτή διαφοροποιείται ως εκ του ότι εκείνο που προσβάλλεται εδώ δεν είναι η ιδιωτική σχέση που πηγάζει από την άδεια χρήσης αλλά η ακύρωση λόγω ασυμβίβαστου με τους κανονισμούς που είναι ο λόγος τον οποίο η διοίκηση έδωσε για να ακυρώσει την άδεια. Επικεντρώνεται δηλαδή στη συγκεκριμένη αναφορά σε κανονισμούς οι οποίοι παραπέμπουν σε ρύθμιση δημοσίου δικαίου ούτως ώστε η υπόθεση να διαφοροποιείται από τις άλλες στις οποίες έγινε αναφορά.
Η νομολογία στην οποία έχει γίνει αναφορά είναι η υπόθεση Γαβριήλ ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 1078/2001, 18.4.2003, στην οποία ο αδελφός μου Δικαστής Νικολαΐδης εξέθεσε σε έκταση τις αρχές και τη νομολογία που διέπει το θέμα με έμφαση στη φύση και το χαρακτήρα της συγκεκριμένης λειτουργίας, κατά πόσο δηλαδή επιδιώκεται η προαγωγή δημόσιου σκοπού ή η διαχείριση της περιουσίας του κράτους ως ιδιωτικής περιουσίας. Εκρίθη εκεί ότι αξίωση που αφορούσε παραχώρηση κρατικής γης δεν ενέπιπτε στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου αλλά στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και ως εκ τούτου η προσφυγή απερρίφθη. Η υπόθεση αυτή ανεφέρθη με επιδοκιμασία από τον αδελφό μου Δικαστή Φωτίου στην υπόθεση Χρυστάλλα Βασιλείου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπ. Αρ. 589/2009, 8.2.2011, όπου η προσβαλλόμενη απόφαση ήταν αίτημα για έκδοση ή ανανέωση ετήσιας άδειας για χρήση δασικής γης ανήκουσας στο κράτος. Βασιζόμενος πάνω στην προηγούμενη απόφαση, ο Δικαστής Φωτίου θεώρησε ότι το θέμα δεν ήταν θέμα δημοσίου δικαίου αλλά ιδιωτικού δικαίου και έτσι απέρριψε την προσφυγή.
Δεν μπορώ να διακρίνω την ενώπιον μου υπόθεση από τις υποθέσεις στις οποίες έχω αναφερθεί και οι οποίες θέτουν θεμελιακά θέματα αρχής. Εδώ η εν λόγω κρατική γη παρεχωρήθη στον Αιτητή μέσω άδειας χρήσεως. Αυτή η άδεια χρήσεως όχι μόνο υπόκειτο στους δικούς της όρους, αλλά και επεσήμαινε το γεγονός ότι η σχέση μεταξύ κράτους και ιδιώτη ήταν σχέση ιδιωτικού δικαίου, με την άδεια χρήσεως να είναι για συγκεκριμένο σκοπό και να υπόκειται σε ακύρωση δυνάμει των ρυθμίσεων του ιδιωτικού δικαίου ως άδεια χρήσεως και τίποτε περισσότερο και βεβαίως να καθορίζει τα πλαίσια στα οποία η κρατική γη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ουδεμία εγγύηση για περαιτέρω ανανέωση ή δικαίωμα ευρύτερο του Αιτητή μπορούσε να προκύψει από μια άδεια χρήσεως όπως είναι γνωστή στο ιδιωτικό δίκαιο και η οποιαδήποτε παράβαση εκ μέρους του κράτους των δικαιωμάτων του Αιτητή στα πλαίσια άδειας χρήσεως μόνο στο ιδιωτικό δίκαιο μπορεί να εμπίπτει και όχι στο δημόσιο δίκαιο.
Η αναφορά η οποία έγινε στην επιστολή με την οποία ακυρώθηκε η άδεια χρήσεως στο ασυμβίβαστο της άδειας με τους κανονισμούς δεν διαφοροποιεί την κρίση της πράξης ακύρωσης ως συνδεόμενης προς την άδεια χρήσεως, παρά μόνο συναρτάται προς το δικαιολογητικό ή όχι του τερματισμού της άδειας χρήσεως το οποίο μόνο στο Επαρχιακό Δικαστήριο ως θέμα ιδιωτικού δικαίου μπορεί να κριθεί.
Για τους λόγους αυτούς, θεωρώ ότι η προδικαστική ένσταση ευσταθεί και η προσφυγή δεν μπορεί να προωθείται περαιτέρω και απορρίπτεται με €400 έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας και εναντίον του Αιτητή.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π