|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. αρ.132/2009)
30 Αυγούστου, 2012
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]
Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος
ΣΠΥΡΟΥ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΗ
Αιτητή,
-και -
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, δια του Γενικού Εισαγγελέα
2. ΥΠΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ (Αρμόδιας για Εξέταση Ενστάσεων για Πολεοδομικές ΄Αδειες) Φ/δι Υπουργού Εσωτερικών δια του Γενικού Εισαγγελέα
3. Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως δια του Γενικού Εισαγγελέα
Καθ΄ων η αίτηση.
------------------------
Γ.Πιττάτζης, για τους Αιτητές.
Ελ.Γαβριήλ, (κα.) - δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ων η αίτηση
-----------------------
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: O αιτητής, ως εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης του τεμαχίου αριθμ.4, αριθμός Σχεδίου 2-293-376, Τμήμα 18 στο Παραλίμνι, υπέβαλε στις 18 Γενάρη 2007 προς την Πολεοδομική Αρχή, αίτηση, με αριθμό ΑMX/0038/2007, για εξασφάλιση πολεοδομικής αδείας με σκοπό την ανέγερση μιας κατοικίας στο πιο πάνω αναφερόμενο τεμάχιο. Η αίτηση απορρίφθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2007 και οι λόγοι άρνησης είναι οι πιο κάτω:
«Το υπό ανάπτυξη τεμάχιο διαθέτει προς όφελος του δύο δικαιώματα διόδου - το ένα πλάτους 3,66 μέτρων αντί τουλάχιστον 4,00 μέτρων και μήκους 1,30 μέτρων αντί μέγιστου μήκους 100 μέτρων το οποίο καταλήγει σε εγγεγραμμένο δημόσιο δρόμο πλάτους 3,00 μέτρων περίπου και το δεύτερο πλάτους 6,10 μέτρων το οποίο καταλήγει σε εγγεγραμμένο δημόσιο δρόμο πλάτους 2,40 μέτρων περίπου αντί πλάτους τουλάχιστον 4.00 μέτρων - με αποτέλεσμα να μην ικανοποιούνται οι σχετικές πρόνοιες της παραγράφου 10.5.1(β) του Κεφαλαίου 10 του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου οι οποίες αναφέρονται στις ελάχιστες απαιτούμενες προϋποθέσεις σε σχέση με την καταλληλότητα της προσπέλασης τεμαχίου εκτός ορίου ανάπτυξης ώστε να επιτραπεί σε αυτό η ανέγερση μεμονωμένης κατοικίας.
Δεν γίνεται πρόνοια για παραχώρηση ποσοστού 25% του καθαρού εμβαδού της υπό ανάπτυξη ιδιοκτησίας για σκοπούς δημιουργίας ανοικτού δημόσιου χώρου πρασίνου με αποτέλεσμα να μην ικανοποιούνται οι σχετικές πρόνοιες της παραγράφου 10.5.1(ε) του Κεφαλαίου 10 του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου (Ανέγερση Μεμονωμένης Κατοικίας εκτός Περιοχών ανάπτυξης) οι οποίες αναφέρονται στις ελάχιστες απαιτούμενες προϋποθέσεις ώστε να επιτραπεί η ανέγερση μεμονωμένης κατοικίας.
Το εμβαδόν της προτεινόμενης κατοικίας ανέρχεται σε 443 τετρ. μέτρα, αντί να έχει μέγιστο εμβαδόν 400 τετρ. μέτρων βασική προϋπόθεση η οποία καθορίζεται στις σχετικές πρόνοιες της παραγράφου 10.5.1(στ) του Κεφαλαίου 10 του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου (Ανέγερση Μεμονωμένης Κατοικίας εκτός Περιοχών Ανάπτυξης).»
Στις 21 Νοεμβρίου 2007 ο αιτητής καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή εναντίον της πιο πάνω αποφάσεως της Πολεοδομικής Αρχής. Με βάση την αρνητική έκθεση της Πολεοδομικής Αρχής και τη διατυπωθείσα εισήγηση του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως για απόρριψη, η Υπουργική Επιτροπή, σε συνεδρία της ημερ. 19 Σεπτεμβρίου 2008, απεφάσισε την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.
«κρίνοντας ότι η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής να αρνηθεί τη χορήγηση της αιτούμενης άδειας, όπως καταγράφεται στη σχετική Γνωστοποίηση, είναι ορθή και σύμφωνη με την Πολεοδομική Νομοθεσία και τις σχετικές πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου, που βρισκόταν σε ισχύ κατά τον ουσιώδη χρόνο λήψης της απόφασης.»
Μετά από τη γραπτή ενημέρωση που του έγινε, ο αιτητής καταχώρισε την παρούσα προσφυγή ζητώντας την ακύρωση της απόφασης των καθ΄ων η αίτηση για απόρριψη της ένστασης που υπέβαλε και ως δεύτερο αιτητικό δήλωση του Δικαστηρίου ότι η αρχική απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής ημερ. 25 Οκτωβρίου 2007, ήταν παράνομη.
Με τη γραπτή του αγόρευση ο αιτητής ισχυρίζεται ότι υπήρξε παραβίασης της υποχρέωσης της Πολεοδομικής Αρχής να απαντήσει και να αποφανθεί επί της αιτήσεως, εντός της προθεσμίας των τριών μηνών. Καταλογίζει σκοπιμότητα ο αιτητής στην αρμοδία αρχή, η οποία τελικώς απάντησε μετά από περίοδο 9 μηνών, αφού στο μεταξύ είχε τεθεί σε εφαρμογή το νέο τοπικό σχέδιο Παραλιμνίου. Αυτή η ενέργεια των καθ΄ων η αίτηση, κατέληξε επί του προκειμένου, έρχεται σε αντίθεση με τις πρόνοιες του άρθρου 9 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου, Νόμου του 1999, (Ν.158(Ι)/99).
Το τοπικό σχέδιο Παραλιμνίου είναι παράνομο, εισηγήθηκε ο αιτητής, και εν πάση περιπτώσει, η εν λόγω απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση των άρθρων 12Γ και 12Δ του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου.
Στην όλη διαδικασία υπήρξαν έκδηλες παρατυπίες, όπως υποστήριξε, γιατί ενώ υπήρχαν πολλές και διαδοχικές συνεδρίες στα τηρηθέντα πρακτικά πουθενά δεν προσδιορίζεται αν και εφόσον σε κάθε συνεδρία είχαν εγκριθεί τα πρακτικά των προηγουμένων συνεδριών.
Προβλήθηκε επίσης από πλευράς αιτητή ότι 2½ μήνες μετά την υποβολή της αιτήσεως άλλαξε το τοπικό σχέδιο Παραλιμνίου και η απάντηση που δόθηκε, εννέα μήνες μετά την υποβολή της αιτήσεως, θα πρέπει να κριθεί ότι αυτή δεν έγινε εντός ευλόγου χρόνου. Η αλλαγή του καθεστώτος επηρέασε δυσμενώς τον αιτητή, υποστήριξε ο συνήγορος του.
Η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ΄ων η αίτηση αποδέχθηκε ότι στις 30 Ιουνίου 2011 το τοπικό σχέδιο Παραλιμνίου, επί του οποίου στηρίχθηκε η απόφαση για απόρριψη της αιτήσεως, είχε κηρυχθεί άκυρο πλην, όμως, όπως είπε, ο αιτητής δεν έχει συμπεριλάβει στους λόγους αιτήσεως αναφορά γι΄αυτό το θέμα. ΄Ηταν η εισήγηση της κας. Γαβριήλ ότι κατά τον ουσιώδη χρόνο εξέτασης της αίτησης από την πολεοδομική αρχή και κατά το στάδιο της εξέτασης της ιεραρχικής προσφυγής, υπήρχε σε ισχύ το τοπικό σχέδιο και η μετέπειτα ακύρωση του δεν συμπαρασύρει προγενέστερες αποφάσεις.
Κατατέθησαν επίσης ενώπιον του Δικαστηρίου οι δύο πολεοδομικές άδειες οι οποίες εκδόθησαν για ιδιώτες αιτητές στην ιδία περιοχή. Η συνήγορος της Δημοκρατίας υποστήριξε ότι αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί ως ενδεχόμενη παράλειψη ή παρατυπία η οποία δεν μπορεί να έχει συνέχεια.
Είναι γεγονός ότι στους λόγους αιτήσεως ακυρώσεως δεν συμπεριλαμβάνεται οτιδήποτε αναφορικά με το τοπικό σχέδιο Παραλιμνίου και τούτο θέτει εκτός συζήτησης περαιτέρω αναφορά επί του θέματος.
Εν πάση περιπτώσει, η μεταγενέστερη ακύρωση του τοπικού σχεδίου δεν επηρεάζει το κύρος της προσβαλλόμενης απόφασης, η οποία λήφθηκε πριν την ακύρωση του. Η νομιμότητα κρίνεται με βάση το νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο έκδοσης. (Υποθ. Αρ. 1909/2008 Σκυλλουριώτη ν. Δήμου Λευκωσίας ημερ. 6 Σεπτεμβρίου 2011).
Υπάρχει στην υπόθεση αυτή μια ιδιαιτερότητα. Στην ιδία περιοχή και σε περίοδο που ακολούθησε την εφαρμογή του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου (5 Απριλίου 2007), οι καθ΄ων η αίτηση εξέδωσαν πολεοδομική άδεια σε άλλο πρόσωπο, στην ιδία περιοχή και με το ίδιο νομικό και πραγματικό υπόβαθρο. Τούτο έγινε τον Ιούλιο του 2007. Η αρνητική απάντηση προς τον αιτητή δόθηκε εντός του Οκτωβρίου 2007. Η άδεια προς το τρίτο πρόσωπο, όπως φαίνεται δόθηκε κατά παράβαση του υφιστάμενου νομικού καθεστώτος, του τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου.
Αντλεί δικαίωμα προβολής αξίωσης για ίση μεταχείριση. Η απάντηση είναι αρνητική. Δεν υπάρχει ισότητα στην παρανομία. Όπως αναφέρεται στο Σύγγραμμα Ε. Σπηλιωτόπουλου «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου» 12η έκδοση, παρ.481, πράξεις που εκδόθηκαν χωρίς έρεισμα δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο παραδεχτής προσφυγής, πόσο μάλλον να αντληθεί δικαίωμα προς τρίτο, όπως ο αιτητής.
Αναφορικά με το παράπονο του αιτητή ότι η απάντηση από την πολεοδομική αρχή δεν δόθηκε σ΄εύλογο χρόνο, έχω να παρατηρήσω ότι τα γεγονότα της υπόθεσης δεν βοηθούν το εν λόγω επιχείρημα.
Η αίτηση υποβλήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2007. Με βάση τον Καν.5(2) των Περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Αιτήσεις και Ιεραρχικές Προσφυγές Κανονισμών (ΚΔΠ55/90) ως «εύλογος χρόνος» καθορίζεται η προθεσμία των τριών μηνών, από την ημερομηνία λήψης της αίτησης ή μεγαλύτερη προθεσμία, ανάλογα με τα δεδομένα ή και τη πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζουν κάθε αίτηση.
Η απάντηση προς το αίτημα του αιτητή για έκδοση πολεοδομικής αδείας δόθηκε εννέα μήνες μετά την καταχώρηση της, ήτοι, στις 25 Οκτωβρίου 2007. Το παράπονο του αιτητή, όμως, δεν εστιάζεται σ΄αυτό το γεγονός, αλλά, ότι στις 5 Απριλίου 2007, και ενώ η αίτηση ήταν υπό εξέταση, δημοσιεύτηκε το Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου, που όπως επισημαίνεται στην επιστολή των Καθ΄ων η αίτηση 25 Οκτωβρίου 2007, κατέστησε ανέφικτη την έγκριση της αίτησης.
Η τρίμηνη προθεσμία που προβλέπεται ανωτέρω, ως εύλογη, δεν είχε παρέλθει, (18 Ιανουαρίου 2007- 5 Απριλίου 2007). Συνακόλουθα, το παράπονο για καθυστέρηση κρίνεται αβάσιμο.
Με γνώμονα τα πιο πάνω, η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των καθ΄ων η αίτηση.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.