|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 781/2011)
14 Μαρτίου, 2012
[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
KAROMEN TRADING LTD,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄ων η αίτηση.
_______________
Ρ. Πασιουρτίδη (κα) για ΄Αντη Τριανταφυλλίδη και Υιούς, για τους αιτητές.
Θ. Πιπερή (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Οι αιτητές αξιώνουν ακύρωση της απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση, που δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 3.6.2011, Τρίτο Παράρτημα, Κ.Δ.Π. 211/11, με την οποία καθορίστηκε ως «λευκή ζώνη» η περιοχή που προσδιορίζεται στο σχέδιο με αρ. ΤPH 559, για σκοπούς προστασίας και διασφάλισης της όδευσης του προγραμματιζόμενου περιμετρικού αυτοκινητόδρομου στη Λευκωσία, μέχρι να ετοιμαστούν τα αναγκαία κατασκευαστικά σχέδια και προωθηθούν οι σχετικές απαλλοτριώσεις.
Οι αιτητές είναι εταιρεία και ιδιοκτήτες του τεμαχίου υπ΄αρ. 359, Φύλλο/Σχέδιο 30.47,W1, Τμήμα 2, που βρίσκεται σε γεωργική ζώνη στη Νήσου, το οποίο επηρεάζεται από το πιο πάνω διάταγμα καθορισμού λευκής ζώνης, που αναφέρθηκε πιο πάνω.
Το προσβαλλόμενο διάταγμα εκδόθηκε με βάση το άρθρο 35(1) του περί Πολεοδομίας Χωροταξίας Νόμου του 1972, Ν.90/72 και ισχύει μέχρι την 14.5.2012. Η προώθηση του περιμετρικού αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας αποφασίστηκε από τα αρμόδια τμήματα για την εξυπηρέτηση διάφορων στόχων, όπως η ταχεία διακίνηση ανθρώπων και αγαθών, η απορρόφηση της κυκλοφορίας από το κέντρο της πόλης προς τις ευρύτερες περιοχές, καθώς και η δημιουργία δακτύλιου γύρω από τη Λευκωσία.
Πριν την όδευση του περιμετρικού, μελετήθηκαν κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί, τεχνικοί και οικονομικοί παράγοντες, ούτως ώστε αυτός να έχει τη μέγιστη απόδοση, ενώ για την τελική χάραξή του αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο, αφού εξετάστηκαν διάφορες εναλλακτικές οδεύσεις.
Η συγκριτική αξιολόγηση των δύο λύσεων παρουσιάστηκε στη συνεδρία του Υπουργικού Συμβουλίου ημερομηνίας 13.9.2005. Αποφασίστηκε η προώθηση της υλοποίησης του δρόμου, ενώ η βόρεια όδευση επελέγη ως η καταλληλότερη. Η ετοιμασία των κατασκευαστικών σχεδίων του περιμετρικού αυτοκινητόδρομου, αλλά και η λεπτομερής μελέτη εκτίμησης των επιπτώσεων στο περιβάλλον σε επίπεδο μικροπεριοχής κρίθηκε ότι θα έπρεπε να ανατεθούν σε ιδιώτες συμβούλους μελετητές.
Το Υπουργικό Συμβούλιο ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχονται με βάση το άρθρο 35(1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, Ν.90/72, καθόρισε ως λευκή ζώνη την περιοχή που προσδιορίζεται σε σχέδιο για σκοπούς προστασίας και διασφάλισης της όδευσης του υπό αναφορά προγραμματιζόμενου αυτοκινητόδρομου μέχρι της ετοιμασίας των αναγκαίων κατασκευαστικών σχεδίων και της προώθησης των σχετικών απαλλοτριώσεων.
Η Δημοκρατία στις 30.5.2007 υπέγραψε σύμβαση με ιδιώτες μελετητές η οποία προβλέπει την παροχή υπηρεσιών για Μελέτη Κατασκευής και Μελέτη Εκτίμησης Επιπτώσεων στο Περιβάλλον του περιμετρικού και του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας-Παλαιχωρίου, μήκους περίπου 25 και 7.5 χιλιομέτρων αντιστοίχως. Λόγω του μεγάλου μήκους του έργου, αλλά και της πολυπλοκότητάς του, η μελέτη των κατασκευαστικών σχεδίων δεν έχει μέχρι σήμερα συμπληρωθεί. Γι΄ αυτό το λόγο η προώθηση διαταγμάτων καθορισμού λευκής ζώνης κρίθηκε επιβεβλημένη, ώστε η γη που απαιτείται για την κατασκευή του έργου να διαφυλαχθεί.
Εκδόθηκαν για το σκοπό αυτό πολλά διατάγματα καθορισμού λευκής ζώνης από το Υπουργικό Συμβούλιο, με τελευταίο το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής (Κ.Δ.Π. 211/11), ημερομηνίας 3.6.2011. Αναμένεται ότι εντός του 2012, θα προωθηθούν τα απαιτούμενα δεδομένα για την ετοιμασία των σχεδίων απαλλοτρίωσης.
Οι αιτητές προσβάλλοντας την πιο πάνω απόφαση υποστηρίζουν ότι προσκρούει στο ΄Αρθρο 23.3 του Συντάγματος, αφού με το διάταγμα επιβάλλονται περιορισμοί στην άσκηση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας τους, οι οποίοι κατά την επιβολή τους δεν ήταν απόλυτα απαραίτητοι «προς το συμφέρον της δημόσιας ασφάλειας ή της δημόσιας υγείας ή των δημοσίων ηθών ή της πολεοδομίας ή της αναπτύξεως και χρησιμοποιήσεως οιασδήποτε ιδιοκτησίας προς προαγωγή της δημόσιας ωφέλειας ή προς προστασία των δικαιωμάτων τρίτων».
Υποβάλλοντας ότι το ΄Αρθρο 23 του Συντάγματος διασφαλίζει το δικαίωμα κατοχής και απόλαυσης της ακίνητης ιδιοκτησίας, επισημαίνουν ότι οι όροι, δεσμεύσεις και περιορισμοί στην άσκηση του δικαιώματος αυτού μπορούν να επιβληθούν μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητοι, σύμφωνα με τα εδάφια 2 και 3 του ΄Αρθρου 23 του Συντάγματος.
Είναι η θέση τους ότι ο λόγος για τον οποίο επιβλήθηκε περιορισμός στην ιδιοκτησία τους δεν καθορίζεται απόλυτα στο διάταγμα, όπως προβλέπεται από το ΄Αρθρο 23 του Συντάγματος. Ο περιορισμός στηριζόταν σε μελλοντικά και αβέβαια γεγονότα, ενώ οι καθ΄ ων η αίτηση δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα ποια τεμάχια θα απαλλοτριώσουν, γι΄ αυτό και δεν ήταν επιτρεπτό να επιβληθούν περιορισμοί στην ιδιοκτησία τους ώστε να διαφυλαχτεί απαλλαγμένη από οποιαδήποτε οικοδομική ανάπτυξη, μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας απαλλοτρίωσης του συγκεκριμένου τεμαχίου. Εφ΄ όσον μάλιστα απαλλοτρίωση οποιασδήποτε ιδιοκτησίας μπορεί να γίνει οποτεδήποτε, φτάνει να συντρέχουν οι σκοποί που καθορίζονται στο Σύνταγμα, είτε υπάρχουν στο επηρεαζόμενο τεμάχιο οικοδομικές αναπτύξεις είτε όχι.
Οι αιτητές παρέπεμψαν σε σχετική νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με την οποία βεβαιώνεται ότι η πρόθεση για απαλλοτρίωση τεμαχίου δεν δικαιολογεί την άρνηση έκδοσης πολεοδομικής ή άλλης άδειας στον εγγεγραμμένο ιδιοκτήτη. Πόσο μάλλον, συνεχίζουν, στην παρούσα περίπτωση όπου, χωρίς να έχει ακόμα αποφασιστεί η αναγκαιότητα απαλλοτρίωσης των συγκεκριμένων τεμαχίων και χωρίς να έχει εκδοθεί διάταγμα απαλλοτρίωσης, εκδόθηκε διάταγμα με το οποίο εμποδίζεται οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα σ΄ αυτά, με μόνο σκοπό την απαγόρευση περαιτέρω οικοδομικών εργασιών εντός των εν λόγω ιδιοκτησιών, μέχρι να αποφασίσει ανενόχλητα η διοίκηση αν και πότε θα απαλλοτριώσει τις συγκεκριμένες ιδιοκτησίες.
Η πιο πάνω επιχειρηματολογία θα πρέπει να απορριφθεί. Όπως έχει νομολογηθεί συντρέχει τεκμήριο συνταγματικότητας και αντίθετος ισχυρισμός θα πρέπει να θεμελιώνεται επαρκώς. Το ΄Αρθρο 23 του Συντάγματος δεν προστατεύει κατά τρόπο απόλυτο την ιδιοκτησία, αλλά αναγνωρίζει τη δυνατότητα επιβολής περιορισμών στην άσκηση του δικαιώματος με νόμο. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, το άρθρο 35 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, Ν.90/72 προνοεί ότι προς το σκοπό καθοδήγησης ως προς την επιλογή χώρων για ανάπτυξη και της προαγωγής κατανόησης της πολιτικής πολεοδομικού ελέγχου σε ορισμένες περιοχές, το Υπουργικό Συμβούλιο δύναται να εκδώσει διάταγμα ορίζον οιανδήποτε περιοχή ως «λευκή ζώνη», εντός της οποίας οι υφιστάμενες χρήσεις μπορούν να παραμείνουν γενικά αμετάβλητες και περαιτέρω οικοδομικές εργασίες δέον όπως γενικώς περιορισθούν στις ουσιώδεις για τις ανάγκες της περιοχής, αναλόγως της περιπτώσεως. Ο ορισμός «λευκή ζώνη» δεν αποκλείει την υποβολή αίτησης για χορήγηση πολεοδομικής άδειας αναφορικά προς ακίνητη ιδιοκτησία στη συγκεκριμένη ζώνη προς ανάπτυξη μη σύμφωνη προς την περιλαμβανόμενη στο διάταγμα δήλωση πολιτικής. Χαρακτηριστικό αυτού του διατάγματος είναι ότι δεν θίγει τον πυρήνα των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων των επηρεαζομένων πολιτών.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι αιτητές ουδέποτε υπέβαλαν αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας, στην οποία υπήρξε άρνηση επί τη βάσει της κήρυξης της περιοχής ως λευκής ζώνης, ούτε και κατέδειξαν με οποιοδήποτε τρόπο ότι στερήθηκαν οριστικά της ιδιοκτησίας τους. Εξ άλλου, σύμφωνα με την ισχύουσα νομολογία, στην περίπτωση κήρυξης λευκής ζώνης, δεν τίθεται ζήτημα οριστικής στέρησης της ιδιοκτησίας. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί και στην υπόθεση Δημητριάδη κ.α. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.α. (1996) 3 Α.Α.Δ. 85, 113, όπου τονίστηκε ότι ο αποκλεισμός της χρήσης της γης για οικοδομικούς σκοπούς δεν καθιστά την ιδιοκτησία αδρανή και δεν αποστερεί από τους ιδιοκτήτες την περιουσία τους. Το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε ότι σε καμιά περίπτωση οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν με τα συγκεκριμένα διατάγματα δεν αποστέρησαν τους ιδιοκτήτες της ιδιοκτησίας τους. Παραμένουν κύριοι της περιουσίας τους την οποία και μπορούν να χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς για τους οποίους την προοιωνίζει η φύση και επιτρέπει ο νόμος.
Τη θέση τους οι αιτητές ότι οι επιβληθέντες περιορισμοί στην ιδιοκτησία τους προσκρούουν στο ΄Αρθρο 23 του Συντάγματος αφού δεν ήταν απολύτως απαραίτητοι, στηρίζουν στο γεγονός ότι κατά την άποψή τους η λευκή ζώνη επιβλήθηκε μέχρι να προσδιοριστεί ο ακριβής επηρεασμός στις ιδιοκτησίες από την υλοποίηση του περιμετρικού αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας και συνεπώς συνιστά απροσδιόριστο σκοπό. Συνάγεται, σύμφωνα πάντα με τους αιτητές, ότι ο εν λόγω περιορισμός δεν ήταν απολύτως απαραίτητος.
Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης δεν καταδεικνύουν κάτι τέτοιο. Αντίθετα, διαφαίνεται ότι ο όποιος περιορισμός της ιδιοκτησίας βασίζεται στην αναγκαιότητα υλοποίησης του πιο πάνω πολυδιάστατου και σοβαρού έργου, η οποία δεν αμφισβητήθηκε από τους αιτητές και όχι σε μια γενική πρόθεση μεταγενέστερων απαλλοτριώσεων για αόριστους λόγους. Κυρίως δεν μπορεί να αποσυνδεθεί η ενδεδειγμένη (νομικά και τεχνικά) μέθοδος υλοποίησης του έργου από την αναγκαιότητα του έργου, καθότι σε αντίθετη περίπτωση θα κατέληγε κανείς σε ανακόλουθα συμπεράσματα. Είναι προφανής η ανάγκη για διασφάλιση αμέσως και προσωρινά της όδευσης του περιμετρικού μέχρι τη συμπλήρωση των μελετών ώστε να διασφαλιστεί η υλοποίηση του έργου.
Όπως φαίνεται και από την περιβαλλοντική μελέτη ημερομηνίας 14.6.2005 το έργο θα έχει μήκος 23-30 χιλιόμετρα, 22 μέτρα πλάτος και τέσσερις λωρίδες. Απαιτεί τη δημιουργία δέκα περίπου ανισόπεδων κόμβων, αριθμό υπόγειων διαβάσεων και 3-4 γέφυρες.
Υπενθυμίζεται ότι αν οι αιτητές υπέστηκαν οποιαδήποτε ζημιά από τις συνεχείς ανανεώσεις της λευκής ζώνης, μπορούν, ίσως, να διεκδικήσουν αποζημιώσεις σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 68 του Νόμου 90/72 αλλά και του ΄Αρθρου 23.3 του Συντάγματος.
Για τους ίδιους λόγους θα πρέπει να απορριφθεί και το επόμενο επιχείρημα των αιτητών ότι η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί γιατί εκδόθηκε κατά κατάχρηση εξουσίας προς επιδίωξη σκοπού κατάδηλα ξένου προς το σκοπό του νόμου και συγκεκριμένα του άρθρου 35. Δεν εξυπηρετείται, υποστηρίζουν, ο σκοπός που καθορίζεται από το Σύνταγμα και το Νόμο. Εξυπηρετούνται αλλότριοι σκοποί και συγκεκριμένα η παγοποίηση των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών των τεμαχίων και η απαγόρευση οποιασδήποτε οικοδομικής ανάπτυξης επί συγκεκριμένων ακινήτων, μέχρι να αποφασιστεί κατά πόσο τα συγκεκριμένα τεμάχια θα απαλλοτριωθούν.
Τέλος οι αιτητές υποστηρίζουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει το ΄Αρθρο 28 του Συντάγματος, αφού με αυτήν εισάγεται δυσμενής διάκριση μεταξύ των αιτητών στην ακίνητη ιδιοκτησία των οποίων επιβλήθηκαν περιορισμοί, οι οποίοι δεν ήταν απολύτως απαραίτητοι και των ιδιοκτητών ακίνητης ιδιοκτησίας στην οποία δεν επιβλήθηκαν τέτοιοι περιορισμοί. Η προσβαλλόμενη απόφαση, υποβάλλουν, δημιουργεί προφανείς συνθήκες άνισης μεταχείρισης και δυσμενούς διάκρισης εις βάρος της ιδιοκτησίας τους, έναντι άλλων ιδιοκτησιών, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε νόμιμη δικαιολογία γι΄ αυτό. Εφ΄ όσον οι ίδιοι οι καθ΄ ων η αίτηση παραδέχονται ότι δεν έχει καθοριστεί ο ακριβής επηρεασμός των τεμαχίων από το όλο έργο και ότι τα τεμάχια που θα επηρεαστούν θα είναι οπωσδήποτε λιγότερα από τα τεμάχια που περιλαμβάνονται στη λευκή ζώνη, δεν υπήρχε, σύμφωνα πάντα με τους αιτητές, κατά το χρόνο έκδοσης της προσβαλλόμενης απόφασης οποιοσδήποτε υπαρκτός λόγος που να δικαιολογεί τη διαφορετική μεταχείριση της ιδιοκτησίας τους. Οι καθ΄ ων η αίτηση στηρίχτηκαν στις μελλοντικές προθέσεις για απαλλοτρίωση μερικών τεμαχίων οι οποίες αναφέρονται σε μελλοντικό και αβέβαιο γεγονός.
Και αυτός ο ισχυρισμός θα πρέπει να απορριφθεί. Σύμφωνα με το άρθρο 38(2) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν.158(Ι)/1999, η αρχή της ίσης μεταχείρισης παραβιάζεται όταν η διοίκηση αποφασίζει σε μια περίπτωση με τρόπο διαφορετικό από αυτόν με τον οποίο αποφάσισε στο παρελθόν σε άλλη παρόμοια περίπτωση.
Η διαπίστωση της ανάγκης για την επιβολή των περιορισμών στη χρήση ακίνητης ιδιοκτησίας και η επιλογή των μέσων για την προαγωγή των πολεοδομικών στόχων, ανάγονται στην κρίση του αρμόδιου διοικητικού οργάνου και είναι ουσιαστικά ανέλεγκτες (Δημητριάδη κ.α. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.α., ανωτέρω, σελ. 104, 105).
Στην ίδια απόφαση έχει επίσης αποφασιστεί ότι ο προσδιορισμός των περιορισμών, οι οποίοι επιβάλλονται χάριν της πολεοδομίας, συνιστά τεχνικό θέμα, αναγόμενο στην κρίση του αρμόδιου διοικητικού οργάνου και ως τέτοιο είναι ανέλεγκτο, εκτός αν διαπιστώνεται κατάχρηση ή υπέρβαση εξουσίας.
Το συγκεκριμένο τεμάχιο των αιτητών ενέπιπτε στην περιοχή της υπό σχεδιασμό όδευσης του περιμετρικού αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας η οποία επιλέγηκε, μεταξύ άλλων προτεινόμενων οδεύσεων ως η πλέον γεωμετρική και σύμμετρη. Στο αρχικό στάδιο πρωτίστως εξετάζεται η σωστή όδευση του δρόμου, η εξυπηρέτηση που θα επιφέρει για το κοινωνικό σύνολο και κυρίως η γεωμετρικότητά του. Ακολούθως δεσμεύονται τα τεμάχια τα οποία εμπίπτουν στην προτεινόμενη όδευση, με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση της όδευσης αυτής.
Ως εκ των ανωτέρω, δεν τίθεται θέμα άνισης μεταχείρισης μεταξύ των ακινήτων ιδιοκτησιών που περιλαμβάνονται στη λευκή ζώνη και των τεμαχίων που δεν περιλαμβάνονται, αφού καθοριστικός παράγοντας για τη συμπερίληψη των τεμαχίων στο επίδικο διάταγμα, αποτέλεσε η θέση των τεμαχίων και η εξυπηρέτηση που θα μπορούσαν αυτά να παρέχουν στην ορθή γεωμετρικά και συμμετρικά ολοκλήρωση του έργου.
Η επιλογή των περιοχών και των κτημάτων που θα ενταχθούν σε μια συγκεκριμένη πολεοδομική ζώνη, στην παρούσα περίπτωση στη 'λευκή ζώνη' και η έκταση των περιορισμών, συνιστούν τεχνικό θέμα αναγόμενο στην κρίση της διοίκησης, η απόφαση της οποίας είναι ουσιαστικά ανέλεγκτη, εκτός αν διαπιστωθεί κατάχρηση ή υπέρβαση εξουσίας. ΄Επεται ότι ο δικαστικός έλεγχος της προσβαλλόμενης απόφασης κατ΄ επίκληση της αρχής της ισότητας δεν είναι εφικτός και απορρίπτεται (βλέπε Ράφτη κ.α. ν. Δημοκρατίας (2001) 4 Α.Α.Δ. 485, 500).
Συνεπώς δεν τίθεται θέμα παραβίασης της αρχής της ισότητας. Οι αιτητές δεν έτυχαν ειδικής μεταχείρισης, ούτε είναι ακριβές ότι άλλα ακίνητα στην ίδια περιοχή, εξ ίσου χρήσιμα, δεν εντάχθηκαν στην περιοχή λευκής ζώνης. Η θέση αυτή των αιτητών παρέμεινε εντελώς ατεκμηρίωτη και χωρίς οποιαδήποτε υποστήριξη.
Προκύπτει από τα πιο πάνω ότι οι καθ΄ ων η αίτηση δεν προέβηκαν σε ανεπίτρεπτη ατομική ρύθμιση, αφού το σκεπτικό που οδήγησε στην προσβαλλόμενη απόφαση, είχε ως γνώμονα τη θέση των ακινήτων. Θα πρέπει να τονιστεί ότι η αρχή της ισότητας επιβάλλει την ομοιόμορφη μεταχείριση των ομοίων. Στις περιπτώσεις που τα χαρακτηριστικά μεταξύ των ακινήτων ιδιοκτησιών διαφέρουν, τότε θα είναι διαφορετική και η αντιμετώπισή τους από τις αρμόδιες αρχές. Κατ΄ επέκταση όταν πρόκειται για διατάγματα που αναφέρονται σε κήρυξη λευκής ζώνης, εξυπακούεται ότι κάποια τεμάχια γης θα περιλαμβάνονται στη λευκή ζώνη, ενώ αντίθετα άλλα δεν θα περιλαμβάνονται, αναλόγως, φυσικά, των συγκεκριμένων κριτηρίων που εγείρονται σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.
Η προσφυγή απορρίπεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
/ΜΔ