ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

[Υπόθεση Αρ. 1224/2008]

 

20 Ιουνίου, 2011

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΚΚΟΥΛΗΣ

Αιτητής,

 

ν.

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΜΥΝΑΣ

Καθ' ων η αίτηση

 

Σ. Οικονομίδης για τον αιτητή.

Φ. Κωμοδρόμος για τους καθ' ων  η αίτηση.

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ,  Δ.:  Στην ενδιάμεση απόφασή μου, ημερομηνίας 11.10.10, παραθέτω, πιστεύω επαρκώς, όσα στοιχεία και τώρα χρειάζονται.  Τα μεταφέρω:

 

Ο Υπουργός Άμυνας, μετά από πρόταση του Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς, την οποία υιοθέτησε, κατένειμε κατά κλάδο και επετηρίδα αριθμό κενών θέσεων αξιωματικών, μεταξύ των οποίων και οι 56 κενές θέσεις λοχαγού που συζητήθηκαν στην παρούσα διαδικασία.  Ο αιτητής ήταν υποσμηναγός που ανήκε στους Ιπτάμενους Αξιωματικούς και είχε κριθεί ως προακτέος κατά αρχαιότητα.  Κατά την κατανομή, υπήρχαν τρεις θέσεις για τους Ιπτάμενους Αξιωματικούς, όπως ο αιτητής, και δεν αμφισβητείται ότι, σ' αυτό το πλαίσιο, ορθώς προάχθηκαν τρεις αρχαιότεροί του.  Ο αιτητής θα προαγόταν, με βάση τις κρίσεις, αν με την κατανομή διδόταν και τέταρτη θέση για τους Ιπτάμενους Αξιωματικούς.  Και, ακριβώς, με την παρούσα προσφυγή, προσβάλλει το κύρος της κατανομής που έγινε.  Για λόγους που ανέπτυξε, θεωρεί ότι ήταν το αποτέλεσμα ελλιπούς έρευνας, ότι συνακολούθως πάσχει από πλάνη περί τα πράγματα αλλά και το νόμο και ότι, εν πάση περιπτώσει, έγινε στη βάση παράνομης αιτιολογίας.

 

Εν τούτοις η προσφυγή του δεν στρέφεται κατά της κατανομής στο σύνολό της.  Είναι έτσι δομημένη η θεραπεία που επιδιώκεται ώστε αυτή να αφορά στην κατανομή, στην έκταση που αυτή απέληξε στην προαγωγή τεσσάρων μόνο αξιωματικών, τους οποίους και αναφέρει ως ενδιαφερομένους.  Ο πρώτος (Α. Αγιώτης) ανήκε στο Όπλο του Στρατού Ξηράς, ο δεύτερος (Β. Γιαννόπουλος) ανήκε στο Σώμα Τεχνικού του Στρατού Ξηράς, ο τρίτος (Μ. Παπαχαρίτου) στο Σώμα Υλικού Πολέμου του Στρατού Ξηράς και ο  τέταρτος (Γ. Οδυσσέως) στους Μάχιμους του Ναυτικού, όλοι τελευταίοι στη σειρά τους.  Οπότε, κατά τη λογική της προσφυγής, με την ακύρωση της κατανομής σε σχέση έστω με κάποιο από τους πιο πάνω κλάδους θα διανοιγόταν η κατανομή και τέταρτης θέσης στους Ιπτάμενους Αξιωματικούς, με βέβαιη πλέον τη δική του προαγωγή.

 

Παραθέτω αυτούσια τη θεραπεία που επιδιώκεται με την προσφυγή :

 

«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση του Καθ' ου η αίτηση να κατανείμει κατά Κλάδο και περαιτέρω κατά Κατηγορία/Επετηρίδα Αξιωματικών τις 56 κενές προς πλήρωση μέσα στο 2008 γενικές θέσεις Αξιωματικών βαθμού Λοχαγού, κατά τρόπο ώστε να προαχθούν στο βαθμό του Λοχαγού/Υποπλοιάρχου από 1-7-2008 τα αναφερόμενα στο συνημμένο κατάλογο Ενδιαφερόμενα Πρόσωπα αντί και/ή του Αιτητή, που περιήλθε σε γνώση του Αιτητή μετά τις 2-7-2008 που παραλήφθηκε από τη Μονάδα στην οποία υπηρετεί η σχετική με τις εν λόγω προαγωγές διαταγή του Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς, είναι άκυρη και/ή παράνομη και/ή εστερημένη οποιασδήποτε έννομης συνέπειας».

 

 

Κατά τις διευκρινίσεις, στις 2.12.10, υπέβαλα προς τα μέρη την ακόλουθη ερώτηση:

 

«Αυτής της μορφής η θεραπεία ή η τοποθέτηση εκλαμβάνει ότι σε περίπτωση επανεξέτασης σε περίπτωση επιτυχίας της προσφυγής θα επηρεαστούν αυτοί οι τέσσερις ή ένας από αυτούς τους τέσσερις. Μπορεί, όμως, να δεσμευτεί με αυτό τον τρόπο η διακριτική ευχέρεια της διοίκησης σε περίπτωση επανεξέτασης; Έχω την εντύπωση ότι δημιουργούνται ζητήματα στα οποία οι δύο πλευρές δεν έχουν στραφεί και θα ήθελα επομένως τις απόψεις τους».

 

 

Τα μέρη ζήτησαν χρόνο για να τοποθετηθούν και στις 9.2.2010 ο αιτητής καταχώρησε αίτηση για τροποποίηση της θεραπείας  ώστε αυτή να είναι, πλέον, ως ακολούθως:-

 

«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση του Καθ' ου η αίτηση να κατανείμει κατά Κλάδο και, περαιτέρω, κατά Επετηρίδα Αξιωματικών τις υπάρχουσες για κατανομή μέσα στο 2008 κενές γενικές θέσεις Αξιωματικών βαθμού Λοχαγού, που είχε σαν συνέπεια ο Αιτητής να μην προαχθεί στο βαθμό του Σμηναγού/Λοχαγού από 1-7-2008, είναι άκυρη και/ή παράνομη και/ή εστερημένη οποιασδήποτε έννομης συνέπειας».

 

Οι καθ' ων η αίτηση ενέστησαν και έκρινα πως, πράγματι, αφού με την τροποποίηση επιδιωκόταν να μεταβληθεί το αντικείμενο της προσφυγής ώστε αντί της κατά μέρος μόνο ακύρωσης της κατανομής να επιδιώκεται ακύρωση της κατά το όλον, θα είχαμε ανεπίτρεπτη επέκταση της εμβέλειας της προσφυγής, εκπροθέσμως.

 

Ο αιτητής θεωρεί πως η προσφυγή είναι βιώσιμη εν πάση περιπτώσει.  Αποκηρύσσει τώρα την προσπάθειά του για τροποποίηση της θεραπείας αναγνωρίζοντας πως οι θέσεις που τότε πρόβαλε, όπως το θέτει, είναι κατάδηλα λανθασμένες.  Εξηγεί ως ακολούθως:  Ό,τι στην ουσία προσβάλλει είναι την απόφαση να μην κατανεμηθεί και τέταρτη θέση στους Ιπτάμενους.  Η θέση του είναι πως με βάση τις ανάγκες, θα έπρεπε να είχε κατανεμηθεί σε αυτούς ακόμα μια θέση.   Εκείνο που τον ενδιαφέρει, στο οποίο και εστιάζει όπως προσθέτει το έννομό του συμφέρον, είναι μόνο αυτή η προοπτική και είναι γι' αυτό που «δεν προσβάλλει την εγκυρότητα των άλλων κατανεμηθέντων τέτοιων θέσεων και, κατά συνέπεια, σε περίπτωση επιτυχίας της προσφυγής του, εκείνο που θα ακυρωθεί είναι μόνο η κατανομή της μιας αυτής θέσης». Το κατά πόσο, καταλήγει, η κατανομή «έχει και άλλη ακυρότητα, δεν ενδιαφέρει τον αιτητή και δεν το προσβάλλει».

 

Τα πιο πάνω, όμως, όπως ορθά επισημαίνουν οι καθ' ων η αίτηση, κατά διαφοροποίηση των λόγων ακυρότητας και των επιχειρημάτων ως προς αυτούς, όπως τους διατύπωσε και τους ανέπτυξε στην κύρια αλλά και στην απαντητική του αγόρευση.  Ο αιτητής επικαλείτο ελλιπή έρευνα και αιτιολογία, σαφώς κατά τρόπο εμφανίζοντα ως παράνομη ολόκληρη την κατανομή.  Το πρόβλημα, εν τούτοις, δεν είναι απλώς δικονομικής υφής.  Και πάλιν σε συμφωνία προς τις θέσεις των καθ' ων η αίτηση, δεν θα ήταν νοητός καν ο τεμαχισμός της κατανομής κατά τον τρόπο που εισηγείται ο αιτητής.  Δηλαδή και να θεωρούσαμε πως είναι επιτρεπτό ο αιτητής να αναμορφώσει τις θέσεις που προώθησε αρχικώς, θα ετίθετο το βασικό ερώτημα αναφορικά με το πώς θα ήταν δυνατό να συζητούμε μόνο για την κατανομή της επιπλέον θέσης στους Ιπτάμενους.  Από πού θα αφαιρείτο εκείνη η θέση και για ποιό λόγο αναφερόμενο μόνο σ' αυτή;  Ήταν εκ της φύσεως ενιαία η απόφαση για την ορισμένη κατανομή και η μια πτυχή της αναπόφευκτα επιδρά στο σύνολο, ως ενιαίας κρίσης.

 

Αν υπήρχε ελλιπής έρευνα και ελλιπής αιτιολογία όπως την επικαλείται ο αιτητής, αυτή θα αφορούσε στο σύνολο και δεν μπορώ να δω καμιά δυνατότητα απομόνωσης ώστε, στην περίπτωση που θα γινόταν δεκτό ότι υπήρχαν αυτά τα ελαττώματα, να διαχωρίσουμε ως αυτοτελή τη μη κατανομή της τέταρτης θέσης για τους Ιπτάμενους.  Τέτοια απομόνωση θα σήμαινε ανεπίτρεπτη δέσμευση της διοίκησης ώστε να επανεξεταστεί το ζήτημα της τέταρτης θέσης μόνο, χωρίς αναφορά και επίδραση στο σύνολο της κατανομής που θα ήταν, εκ των πραγμάτων, αδύνατη.

 

Ο αιτητής αναφέρθηκε σε αριθμό αποφάσεων σε σχέση με παρόμοιες περιπτώσεις.  Δεν είχε, βεβαίως, συζητηθεί τέτοιο θέμα σ' αυτές αλλά επισημαίνεται πως, ακριβώς, δεν είχε εντοπιστεί εκεί πρόβλημα τέτοιας φύσης.  Το ουσιώδες, βεβαίως, θα ήταν αν υπήρχε δικαστική κρίση επί του θέματος και τέτοια δεν υπάρχει.  Εν πάση περιπτώσει είναι βάσιμες και οι επισημάνσεις των καθ' ων η αίτηση ως προς τη διαφορετικότητα ορισμένων από εκείνες τις περιπτώσεις.  Στην Ανδρόνικος Ξυδά ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή 1043/04, ημερομηνίας 14.7.06 και στη Βάσος Κουντούρη ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή 384/06 ημερομηνίας 27.9.07 είχε προσβληθεί η κατανομή στο σύνολό της.  Ενώ στη Γεώργιος Πατατάκος ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή 505/06, ημερομηνίας 1.11.07, προσβαλλόμενες ήταν μερικές από τις προαγωγές.  Δεν ήταν η κατανομή αυτή καθ' εαυτή βέβαια, και δεν είναι του παρόντος το ζήτημα της δυνατότητας παρεμπίπτοντος ελέγχου της νομιμότητας της κατανομής.  Σχετική επ' αυτού είναι η απόφαση στην Κώστας Νεοφύτου κ.α. ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή 892/04 κ.α. ημερομηνίας 4.9.07, και η νομολογία στην οποία παραπέμπω, όπως αυτή επικυρώθηκε από την Ολομέλεια στην ομώνυμη ΑΕ 159/07, ημερομηνίας 19.7.10.  Σημειώνω, όμως, πως και στην πιο πάνω απόφαση ακυρώθηκαν οι προσβληθείσες προαγωγές με αναφορά στο αναιτιολόγητο του συνόλου της κατανομής σε σχέση, γενικά, με τις ανάγκες της υπηρεσίας.  Οι προσφυγές Χριστάκης Χριστοδούλου κ.α. ν. Δημοκρατίας, 184/07 κ.α. ημερομηνίας 23.10.09 και Θεοχάρης Ονουφρίου κ.α. ν. Δημοκρατίας, 1223/08 κ.α., ημερομηνίας 22.7.10  φαίνεται να είχαν την ίδια φυσιογνωμία με την παρούσα, αλλά, όπως ήδη σημείωσα, δεν είχε εκεί εξεταστεί θέμα όπως το εδώ συζητούμενο και απορρίφθηκαν επί της ουσίας.

 

Καταλήγω ότι απαραδέκτως προσβάλλεται η κατανομή κατά ένα μόνο μέρος της που δεν ήταν δυνατό να διασπαστεί και να διαχωριστεί από το υπόλοιπο.  Επομένως, ανεξάρτητα από τα ζητήματα ουσίας ως προς την ερμηνεία και την αιτιολογία, επί των οποίων, βεβαίως, οι καθ' ων η αίτηση ανέπτυξαν τις δικές τους θέσεις, καταλήγω πως η προσφυγή δεν μπορεί να επιτύχει.

 

Η προσφυγή απορρίπτεται ως μη παραδεκτή, με έξοδα, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή για να εγκριθούν από το Δικαστήριο.

 

Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.

 

/μσιαμπαρτά                            

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο