|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 763/2010)
4 Μαρτίου, 2011
[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 25, 26, 23, 28, 35 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ,
Καθ' ων η Αίτηση.
________________________
Λουκής Λουκαΐδης, για τον Αιτητή.
΄Αννη Πανταζή-Λάμπρου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
Αλεξία Κουντουρή (κα), για Τάσσο Παπαδόπουλο & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
________________________
ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ, 2010, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ
_________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Ο αιτητής, κάτοχος του αγροτικού λεωφορείου Αρ. Εγγραφής KNV 205, με την προσφυγή του, αμφισβητεί την εγκυρότητα της απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Οδικών Μεταφορών ημερομηνίας 8/4/2010, με την οποία πληροφορήθηκε ότι η άδεια οδικής χρήσης του επιβατικού οχήματός του θα έπαυε να ισχύει οριστικά και αμετάκλητα από τις 5/7/2010.
Την καταχώριση της προσφυγής του στις 10/6/2010 ακολούθησε, στις 14/6/2010, η καταχώριση, εκ μέρους του, μονομερούς αίτησης, η οποία ορίστηκε στις 22/6/2010. Με αυτή ζητείται:-
(α) Προσωρινό Διάταγμα αναστολής της ισχύος, εκτέλεσης και εφαρμογής της πιο πάνω απόφασης.
(β) Προσωρινό Διάταγμα αναστολής της ισχύος, εκτέλεσης και εφαρμογής των «... διοικητικών πράξεων/ αποφάσεων με βάση τις οποίες επιδιώκεται η λειτουργία λεωφορείου στα δρομολόγια που καλύπτει ο αιτητής με το λεωφορείο του ...».
(γ) Διαζευκτικά, σύντομη ακρόαση της προσφυγής.
(δ) Οποιαδήποτε άλλη θεραπεία, την οποία το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει, υπό τις περιστάσεις, εύλογη.
Στις 22/6/2010, η αίτηση αναβλήθηκε για την επομένη. Στη συνέχεια, επειδή σε άλλη προσφυγή, με τα ίδια ζητήματα, εκκρεμούσε να επιδοθεί προσωρινό διάταγμα το οποίο είχε οριστεί επιστρεπτέο, δόθηκαν οδηγίες και η παρούσα αίτηση επιδόθηκε στην άλλη πλευρά. Από πλευράς των καθ' ων η αίτηση καταχωρήθηκε ένσταση και η αίτηση, τελικά, ακούστηκε στις 27/1/2011.
Ο αιτητής, σύμφωνα με όσα αναφέρει στην ένορκη δήλωσή του, είναι ηλικίας 33 χρόνων και, από το 2006, κατέχει άδεια μεταφοράς επιβατών με δικό του λεωφορείο, η αξία του οποίου είναι, περίπου, €55.000,00. Με αυτό εξυπηρετεί τις μεταφορικές ανάγκες των κοινοτήτων Χούλου, Καλλέπειας και Λεμόνας Πάφου προς και από την Πάφο.
Στις 8/4/2010, ειδοποιήθηκε από το Υπουργείο Συγκοινωνιών και ΄Εργων, Τμήμα Οδικών Μεταφορών, ότι η άδεια οδικής χρήσης του επιβατικού οχήματός του θα έπαυε να ισχύει οριστικά και αμετάκλητα από 5/7/2010. Αυτό, ισχυρίζεται, συνιστά στέρηση της εργασίας του, χωρίς προηγουμένως να του έχει καταβληθεί οποιαδήποτε αποζημίωση. Με την εισαγωγή του νέου συστήματος οδικών επιβατικών μεταφορών, θα απολέσει το επάγγελμά του λεωφορειούχου, το οποίο είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος που έχει για να συντηρεί τη σύζυγο και τα δύο παιδιά τους, ηλικίας τεσσάρων και οκτώ χρόνων. Κάθε μήνα είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει: για την αποπληρωμή χρέους €80.000,00, που έχει συνάψει, δόση €1.300,00, και, για τη συντήρηση της οικογένειάς του, ποσό €3.000,00. Από την εργασία του ως λεωφορειούχος είχε ετήσιο εισόδημα €20.000,00. Η ακύρωση, ισχυρίζεται, της άδειας οδικής χρήσης του οχήματός του, σύμφωνα με συμβουλή από το συνήγορό του, έρχεται σε αντίθεση με τα ΄Αρθρα 23, 25, 26 και 28 του Συντάγματος. Η παρανομία της προσβαλλόμενης απόφασης είναι έκδηλη, αφού αυτή παραβιάζει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και οδηγεί σε de facto απαλλοτρίωση του λεωφορείου του και του προσδοκώμενου εισοδήματός του και είναι αντίθετη με το δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματός του, ως και με το δικαίωμα της ελευθερίας του συμβάλλεσθαι.
Οι καθ' ων η αίτηση, με την ένστασή τους, εγείρουν προδικαστικά ζήτημα εκτελεστότητας της προσβαλλόμενης απόφασης, έλλειψης εννόμου συμφέροντος του αιτητή, παράλειψης δικογράφησης της αντισυνταγματικότητας διατάξεων του περί της Πρόσβασης στο Επάγγελμα του Οδικού Μεταφορέα (Τροποποιητικός) (Αρ. 2) Νόμου του 2009, (Ν. 101(Ι)/2009), (ο «Νόμος»), η οποία τίθεται για πρώτη φορά με την ένορκη δήλωσή του. Περαιτέρω, ισχυρίζονται, δε συντρέχει οποιαδήποτε ανάγκη έκδοσης του αιτουμένου διατάγματος, αφού η ημερομηνία έναρξης της εφαρμογής της προσβαλλόμενης απόφασης έχει παρέλθει, η δε άδεια του αιτητή θα ίσχυε μόνο μέχρι 26/2/2011. Ενδιάμεσα αυτή τροποποιήθηκε και ήταν σαφές ότι θα συνέχιζε να ισχύει μέχρις ότου ανατίθετο, δυνάμει του Νόμου, η υπηρεσία που αυτός πρόσφερε σε νέο φορέα.
Είχα την ευκαιρία να πραγματευθώ τις αρχές που διέπουν την έκδοση προσωρινού διατάγματος στην Ανδρέας Λαζάρου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 727/10, 20/9/10, από την οποία και το πιο κάτω απόσπασμα:-
«Προσωρινό διάταγμα, στα πλαίσια του Κ. 13 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, σύμφωνα με τη νομολογία, εκδίδεται όταν:-
(α) Προκύπτει έκδηλη παρανομία, ή
(β) Καταφαίνεται πιθανότητα πρόκλησης ανεπανόρθωτης ζημιάς, εφόσον, βέβαια, σε αυτή την περίπτωση, δε δημιουργούνται ανυπέρβλητα εμπόδια στη διοίκηση, οπότε λόγοι δημοσίου συμφέροντος κωλύουν την προσωρινή θεραπεία.
(Βλ. Moyo & Another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 976 και Λοϊζίδης ν. Υπ. Εξωτερικών (1995) 3 Α.Α.Δ. 233.)
Σ' ό,τι αφορά την έννοια της έκδηλης παρανομίας, στην Επιτρ. Κεφαλαιαγοράς Κύπρου ν. Marfin Popular Bank Public Co. Ltd (2007) 3 Α.Α.Δ. 32, όπου επαναβεβαιώθηκε ότι η δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου για έκδοση προσωρινών διαταγμάτων είναι εξαιρετική, αναφέρθηκε ότι τέτοια διατάγματα εκδίδονται μόνο:- (σελ. 36)
'... εφόσον διαπιστώνεται πως η προσβαλλόμενη διοικητική απόφαση είναι έκδηλα παράνομη ή εφόσον, στο πλαίσιο του συνόλου των δεδομένων, δικαιολογείται να εκδοθεί ενόψει επαπειλούμενης, εξαιτίας της, ανεπανόρθωτης βλάβης.'
Σε περίπτωση, βέβαια, έκδηλης παρανομίας, προσωρινό διάταγμα εκδίδεται οποιεσδήποτε και αν είναι οι επιπτώσεις στο δημόσιο συμφέρον - (βλ. Λοϊζίδης ν. Υπ. Εξωτερικών, (πιο πάνω)) - ενώ, στην περίπτωση 'επαπειλούμενης ανεπανόρθωτης βλάβης', συνυπολογίζεται και το δημόσιο συμφέρον, το οποίο και προηγείται του ιδιωτικού.»
Στην παρούσα περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη την άδεια οδικής χρήσης του αιτητή, όπως αυτή τροποποιήθηκε, αλλά και το γεγονός ότι έχουν αναπτυχθεί και από τις δύο πλευρές σοβαρά επιχειρήματα σε σχέση με το παράνομο ή όχι της προσβαλλόμενης απόφασης, τα οποία θεωρώ ότι πρέπει να συζητηθούν περαιτέρω, στα πλαίσια της ουσίας της προσφυγής, δε διαπιστώνω την ύπαρξη έκδηλης παρανομίας, ώστε να δικαιολογείται, σ' αυτό το στάδιο, η αιτούμενη θεραπεία.
Στη συνέχεια, προχωρώ να εξετάσω τη διαζευκτική βάση στην οποία στηρίζεται το αίτημα, υπό το φως των αποφασισθέντων στις Kyprianos Kouppas and The Republic of Cyprus, through 1. The Council of Ministers, 2. The Municipality of Nicosia (1966) 3 C.L.R. 765 και Μαρκουλλίδου κ.ά. ν. Δημοκρατίας κ.ά. (1989) 3 Α.Α.Δ. 3413.
Στις πιο πάνω αποφάσεις, κρίθηκε ότι προσωρινό διάταγμα δεν εκδίδεται, εκτός εάν υπάρχει πιθανότητα πρόκλησης ανεπανόρθωτης βλάβης στον αιτητή και ότι ανεπανόρθωτη είναι η βλάβη που δεν μπορεί να αποζημιωθεί ικανοποιητικά σε μεταγενέστερο στάδιο με την καταβολή χρημάτων. Ζημιά, όμως, που δυνατό να θέσει σε κίνδυνο εμπορική επιχείρηση ή αιφνίδια αποστέρηση των μέσων βιοπορισμού του αιτητή και της οικογένειάς του, σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να θεωρηθεί ως ανεπανόρθωτη.
Στην παρούσα περίπτωση, θεωρώ ότι ο αιτητής δεν έχει, καθ' οιονδήποτε τρόπο, αιφνίδια αποστερηθεί της άδειας οδικής χρήσης του επιβατικού οχήματός του. Προκύπτει, από την ίδια, ότι η διάρκειά της ήταν χρονικά περιορισμένη. ΄Αλλωστε, ο ίδιος είχε επαρκή προειδοποίηση ότι αυτή θα έπαυε να ισχύει όταν η υπηρεσία μεταφοράς μαθητών ανατίθετο, σύμφωνα με το Ν. 101(Ι)/2009, σε νέο φορέα. Αρχικά, η άδειά του θα ίσχυε μέχρι 26/2/2011, τροποποιήθηκε, όμως, χωρίς οποιαδήποτε διαμαρτυρία εκ μέρους του, έτσι ώστε αυτή θα έληγε όταν η υπηρεσία που αυτός παρείχε παραχωρείτο σε άλλο φορέα. Επίσης, έχοντας υπόψη ότι ο αιτητής κατείχε τη συγκεκριμένη άδεια μόνο για τέσσερα χρόνια, αποδέχθηκε δε την τροποποίησή της, κατά τρόπο που αυτή θα έπαυε να ισχύει όταν θα λειτουργούσε ο φορέας για τον οποίο τώρα παραπονείται, θεωρώ ότι η όποια ζημιά ήθελε προκληθεί σ' αυτόν δεν είναι παρά χρηματική και, ως τέτοια, μπορεί να υπολογιστεί. Στην περίπτωσή του δεν τίθεται θέμα ανεπανόρθωτης ζημιάς.
Χωρίς τα πιο κάτω να έχουν επηρεάσει την κατάληξή μου, παρατηρώ ότι, από τα όσα ο ίδιος καταγράφει, φαίνεται πως τα εισοδήματά του δεν προέρχονται μόνο από τη χρήση του επιβατικού του οχήματος. Διαφορετικά δεν εξηγείται πώς, ενώ το ετήσιο εισόδημά του ανέρχεται σε €20.000,00, τα ετήσια έξοδά του ανέρχονται σε €51.600,00.
Ενόψει των πιο πάνω, η αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ των καθ' ων η αίτηση, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Ε. Παπαδοπούλου,
Δ.
/ΜΠ