ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

[Υπόθεση Αρ. 1329/2007]

 

16 Μαρτίου, 2011

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

KOΥΛΙΤΣΑ ΣΤΕΛΛΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Αιτήτρια

 

ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

 

Καθ' ων η αίτηση

 

Μ. Καλλιγέρου για  την αιτήτρια.

Ν. Κλεάνθους για Χρ. Τριανταφυλλίδη για τους καθ' ων η αίτηση.

Α.Σ. Αγγελίδης για το ΕΜ Γιώργο Περικλέους.

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ,  Δ.:  Με την απόφασή τους, ημερομηνίας 12.4.07, οι καθ' ων η αίτηση αποφάσισαν την προαγωγή του ενδιαφερόμενου Γ. Περικλέους στην υπεράριθμη θέση Τουριστικού Λειτουργού Α΄, αναδρομικά από 1.12.96 και, στη συνέχεια, στη μόνιμη όμοια θέση αναδρομικά από 22.3.01.  Με την περαιτέρω προέκταση ότι  «με την επανατοποθέτηση του κ. Γ.Περικλέους στη θέση Τουριστικού Λειτουργού Α΄ αποκαθίσταται παράλληλα και η προαγωγή του στη θέση Ανώτερου Τουριστικού Λειτουργού, αναδρομικά από 1.5.2006». 

 

Με την προσφυγή προσβάλλεται το κύρος της απόφασης στο σύνολό της, δηλαδή και ως προς τα τρία θέματα της και ήταν η αρχική εισήγηση του ενδιαφερομένου πως οι τρεις πράξεις που συνενώθηκαν στο δικόγραφο δεν είναι συναφείς.  Αυτή η εισήγηση εγκαταλείφθηκε κατά τις διευκρινήσεις, ορθώς.  Όπως αναγνωρίστηκε, μετά την απόφαση για την προαγωγή του ενδιαφερομένου στην υπεράριθμη τα άλλα αποφασίστηκαν ως αυτόματη συνέπεια.  Οπότε, όπως ξεκαθαρίστηκε, με την ακύρωση της προαγωγής στην υπεράριθμη θέση, «συμπαρασύρονται όλα ως άκυρα».

 

Προσδιορίστηκε στο κείμενο της προσβαλλόμενης απόφασης πως αυτή λήφθηκε «σύμφωνα με το άρθρο 45 των περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμων» προς αντιμετώπιση του θέματος που δημιουργήθηκε αφού ο «ενδιαφερόμενος έχασε ενδιάμεσα αυτά τα χρόνια ευκαιρία να διεκδικήσει προαγωγή».  Εννοείται, στη βάση των δεδομένων, επειδή μεσολάβησε ακύρωση προηγούμενης απόφασης για προαγωγή του στη θέση.

 

Τέθηκε ζήτημα αναφορικά με τη δυνατότητα εφαρμογής του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (Ν. 1/90 όπως τροποποιήθηκε) για «αποκατάσταση υπαλλήλων των οποίων η προαγωγή ακυρώθηκε»  (βλ. συναφώς τη  Γλαύκος Καριόλου κα ν. Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού, Υπόθεση Αρ. 827/2008, ημερομηνίας 22.7.2010) και, αναλόγως, σε σχέση με την εν πάση περιπτώσει δυνατότητα αποκατάστασης κατά τις γενικές αρχές του Διοικητικού Δικαίου.  Αυτά έχουν χάσει τη σημασία τους ενόψει της διαπίστωσης που προερχόταν από ειδική έρευνα πως ο ενδιαφερόμενος δεν έχασε καμιά ευκαιρία προαγωγής κατά το ουσιώδες χρονικό διάστημα.  Αναγνώρισαν, συνεπώς, οι καθ' ων η αίτηση και ο ενδιαφερόμενος πως εφόσον θα φαινόταν πως η αιτήτρια νομιμοποιείται στην άσκηση της προσφυγής, οι προσβαλλόμενες αποφάσεις πρέπει να ακυρωθούν.

 

Οι καθ' ων η αίτηση  και ο ενδιαφερόμενος θεωρούν πως η αιτήτρια δεν νομιμοποιείται επειδή δεν δικαιούτο η ίδια σε «αποκατάσταση».  Επικαλέστηκαν σχετικά την πρωτόδικη απόφαση στη Χρίστος Ηλία ν. ΑΗΚ, Υπόθεση Αρ. 604/06, ημερομηνίας 27.11.07 που ακριβώς δέχτηκε ως βάσιμη όμοια προδικαστική ένσταση, ενόψει της απόφασης της Ολομέλειας στη Χατζηχάννας ν. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (2004) 3 ΑΑΔ 658.  Επικαλείται, όμως, η αιτήτρια βασική διαφοροποίηση μεταξύ της απόφασης της Ολομέλειας στη Χατζηχάννας και της παρούσας.  Διαφοροποίηση που δεν εντοπίστηκε στη Χρίστος Ηλία όπου, εν πάση περιπτώσει, σημειώθηκε και πως η προσφυγή θα αποτύγχανε ούτως ή άλλως για τους λόγους ουσίας που εξηγήθηκαν.  Στην υπόθεση Χατζηχάννας, ο αιτητής, στην πραγματικότητα, υπέβαλε ως το νομιμοποιητικό του έρεισμα τη δική του διεκδίκηση για αποκατάσταση.  Το είχε καταγράψει στην ίδια τη θεραπεία πως η προσβληθείσα αποκατάσταση του ενδιαφερομένου «αντί και/ή στη θέση του αιτητή» είναι άκυρη αλλά και στη συνέχεια επικαλέστηκε το γεγονός της μη σύγκρισης προς τον ενδιαφερόμενο ώστε εκείνος να είχε επιλεγεί.  Είναι σ' αυτό το πλαίσιο που πρωτοδίκως  (Βλ.Χ"Χάννας ν. Δημοκρατίας (Aρ. 2) (2001) 4 ΑΑΔ 421) και μετά κατ΄ έφεση τονίστηκε πως δεν νομιμοποιείτο αφού δεν πληρούσε την προϋπόθεση του Νόμου για αποκατάσταση.  Με συνακόλουθη την εξήγηση πως δεν υπήρχε υποχρέωση να κληθεί ο αιτητής σε συνέντευξη ή να συγκριθεί με τον ενδιαφερόμενο σε σχέση με την ανεξάρτητη διαδικασία της αποκατάστασης.

 

Αυτή τη διαφορά την εντόπισε ο Γαβριηλίδης, Δ., στην Ανδρέας Ξ. Κουφτερός κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή 879/01, ημερομηνίας 12.12.03 η οποία δεν αναφέρθηκε στο Δικαστήριο στην υπόθεση Χρίστος Ηλία (ανωτέρω).  Απορρίφθηκε, λοιπόν, η όμοια προδικαστική ένσταση στην πιο πάνω υπόθεση ως ακολούθως:

 

«Η ένσταση δεν ευσταθεί. Εκείνο το οποίο επιδιώκουν οι αιτητές είναι την ακύρωση της προαγωγής του ενδιαφερομένου μέρους στην τέταρτη θέση η οποία, προαγωγή, έγινε χωρίς αυτοί να έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν τη θέση ενώ είχαν όλα τα προσόντα να είναι υποψήφιοι. Στηρίζουν δε, κατά κύριο λόγο, την υπόθεσή τους στην εισήγηση ότι η περίπτωση δεν μπορούσε, με κανένα τρόπο, να υπαχθεί στο άρθρο 45. Η υπόθεση Χατζηχάννα, στην οποία παρέπεμψε ο δικηγόρος του ενδιαφερομένου μέρους, διαφοροποιείται από την παρούσα διότι εκεί ο αιτητής επιδίωξε να ακυρώσει την αποκατάσταση του ενδιαφερομένου μέρους, δυνάμει του άρθρου 45, αντί της αποκατάστασης του ίδιου. Στην παρούσα υπόθεση, εκείνο το οποίο επιδιώκουν οι αιτητές είναι την ακύρωση της προαγωγής του ενδιαφερομένου μέρους στην τέταρτη θέση επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στη διαδικασία και διεκδικήσουν, και αυτοί, όχι δυνάμει του άρθρου 25, τη θέση. Με άλλα λόγια, στην προκείμενη περίπτωση, το επίδικο ζήτημα δεν είναι κατά πόσο οι αιτητές έπρεπε να προτιμηθούν για προαγωγή στη διαδικασία της 15.9.1998, αντί του ενδιαφερομένου μέρους, αλλά κατά πόσο η ΕΔΥ μπορούσε, κατ΄ επίκληση του άρθρου 45, να προχωρήσει στην προαγωγή του ενδιαφερομένου μέρους».

 

Προς την ίδια κατεύθυνση, τη νομιμοποίηση δηλαδή στη βάση της στέρησης της δυνατότητας διεκδίκησης της θέσης κατά την αρχή της ισότητας ήταν και η πρωτόδικη απόφαση στη Γλαύκος Καριόλου κ.α. ν. Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού, ανωτέρω, αν και οφείλω να σημειώσω, δεν είχε παραπεμφθεί το Δικαστήριο στην πιο πάνω νομολογία σε σχέση με το άρθρο 45.  Αυτή η προσέγγιση πως δεν απαιτείται γενικώς να έχει κάποιος τις προϋποθέσεις για δική του αποκατάσταση για να δικαιούται να προσβάλει την αποκατάσταση άλλου είναι εναρμονισμένη προς πάγια νομολογία μας.  Όχι μόνο η στέρηση της δυνατότητας κατά τις αρχές της ισότητας διεκδίκησης θέσης αλλά και η ανατροπή της αρχαιότητας συνιστούν νομιμοποιητικό έρεισμα. Όπως και η ανατροπή της ιεραρχίας όταν ο προαχθείς καθίσταται ανώτερος του αιτητή.  (Βλ. Petrakis Panayides v. Republic (1973) 3 CLR 378, Δημοκρατία κ.α. ν. Βαρναβίδη κ.α. (1998) 3 ΑΑΔ 851, Δημοκρατία ν. Xατζηστυλλή (2003) 3 ΑΑΔ 484, Δημήτριος Πετράκη ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 270/03, 22.4.2004, X. Christodoulou v. Cyprus Telecommunications Authority (1973) 3 CLR 695, Koυτσού ν. Δημοκρατίας κ.α. (1992) 4ΣΤ ΑΑΔ 4508, Χωραττάς κ.α. ω. Επιτροοπής Σιτηρών Κύπρου (2001) 4^Α ΑΑΔ 326, Σουρουλλά κ.α. ω. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ.  424/2004 κ.α., ημερομηνίας 10.10.2005).

 

Αυτά συντρέχουν στην παρούσα υπόθεση.  Η αιτήτρια ήταν Τουριστικός Λειτουργός Α΄ και με τις προσβαλλόμενες αποφάσεις, πέρα από τη μεταβατική ανατροπή της αρχαιότητας, εν τέλει ο ενδιαφερόμενος έκτοτε κατέστη ανώτερός της.

 

Με την κατάληξη πως η αιτήτρια νομιμοποιείται, η  προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα.  Οι προσβαλλόμενες αποφάσεις ακυρώνονται.  Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή για να εγκριθούν από το Δικαστήριο.

 

 

 

Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/μσιαμπαρτά

 

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο