|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπóθεση Αρ. 1268/2009)
18 Φεβρουαρίου, 2011
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Α/ΦΟΙ ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ (ΝΗΣΙ) ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτήτρια,
ν.
ΑΡΧΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ'ης η αίτηση.
Μιχ. Κυριακίδης, για την Αιτήτρια.
Κ. Στιβαρού (κα), για Ιωαννίδης, Δημητρίου Δ.Ε.Π.Ε., για την Καθ'ης η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Με απόφαση της καθ'ης η αίτηση που λήφθηκε τον Ιούλιο του 2009 και κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια στις 25/8/2009, ο λογαριασμός Ιουλίου 2009 της αιτήτριας, χρεώθηκε με το ποσό των €222.443,98, ως «καθυστερημένα ΑΗΚ (€217.932,33)» και ως «καθυστερημένα ΑΠΕ (€4.511,65)». Η συγκεκριμένη χρέωση αφορά, σύμφωνα με την απόφαση, καθυστερημένες οφειλές της περιόδου 31/3/2004 μέχρι 1/6/2009.
Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια επιδιώκει την ακύρωση της πιο πάνω απόφασης.
Η θέση της καθ'ης η αίτηση είναι απλή και έχει ως εξής: Εκ παραδρομής κατά τη συμπλήρωση του εντύπου για την εικονική αφαίρεση και επανατοποθέτηση του μετρητή στο υποστατικό της αιτήτριας, η οποία έλαβε χώρα στις 31/3/2004, αντί να καταχωρηθεί ως πολλαπλασιαστής ο μέχρι τότε ισχύον πολλαπλασιαστής που ήταν το 10, καταχωρήθηκε η μονάδα. Ως αποτέλεσμα, οι καταχωρίσεις στο σύστημα τιμολόγησης για την πιο πάνω περίοδο ήταν στο 1/10 των πραγματικών, γεγονός που οδήγησε στην έκδοση λανθασμένων λογαριασμών.
Η αιτήτρια προβάλλει αριθμό λόγων για τους οποίους η απόφαση θα πρέπει, σύμφωνα με την ίδια, να ακυρωθεί. Ενόψει όμως των όσων ακολουθούν, θεωρώ περιττό να παραθέσω λεπτομέρειες των προβαλλόμενων λόγων ακύρωσης.
Η καθ'ης η αίτηση, πρόσθετα της ένστασης της που αφορά στην ουσία της προσφυγής, εγείρει και τις πιο κάτω τρεις προδικαστικές ενστάσεις:
"(α) Η επίδικη διαφορά, εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού και όχι του δημοσίου δικαίου, καθότι άπτεται της τήρησης των όρων της συμφωνίας μεταξύ της Αρχής και των Αιτητών, για παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στα υποστατικά των Αιτητών και ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσβληθεί με το παρόν ένδικο μέσο, δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
(β) Η διαφορά που εγείρεται στην παρούσα υπόθεση αποτελεί χρηματική διαφορά που περιορίζεται στην απλή διεκδίκηση συγκεκριμένου χρηματικού ποσού και/ή στην αμφισβήτηση περί την ύπαρξη ή μη χρηματικής οφειλής και ως τέτοια εκφεύγει του ακυρωτικού ελέγχου.
(γ) Η επίδικη απόφαση στερείται εκτελεστότητας καθότι, από μόνη της η υποβολή χρέωσης και/ή απαίτησης της Αρχής προς τους αιτητές, δεν δημιουργεί έννομα αποτελέσματα που να τους δεσμεύουν."
Με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο πλευρών, εκδικάστηκαν οι τρεις πιο πάνω ενστάσεις, προδικαστικά. Με οδηγίες του Δικαστηρίου καταχωρήθηκαν γραπτές αγορεύσεις. Στη γραπτή αγόρευση που καταχωρήθηκε εκ μέρους της αιτήτριας, αναφέρονται τα πιο κάτω:
"Εκ μέρους των Αιτητών και αφού έχουμε μελετήσει με προσοχή το περιεχόμενο της γραπτής αγόρευσης των Καθ'ων η αίτηση ημερομηνίας 6.9.2010 σε σχέση με το προδικαστικό ζήτημα το οποίο ηγέρθη για την ύπαρξη ή όχι αρμοδιότητας του Ανωτάτου Δικαστηρίου για εκδίκαση της παρούσας αίτησης, υιοθετούμε το περιεχόμενο της θέσης των Καθ'ων η αίτηση ότι αρμόδιο Δικαστήριο για την εκδίκαση της διαφοράς είναι το Επαρχιακό Δικαστήριο και εισηγούμαστε όπως η προσφυγή κριθεί απαράδεκτη λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας και μόνο."
Εξέτασα τις προδικαστικές ενστάσεις της καθ'ης η αίτηση, με τις οποίες συμφωνεί και η αιτήτρια, υπό το φως της νομολογίας που διέπει το θέμα, στην οποία θα πρέπει να πω γίνεται εκτεταμένη αναφορά από την ευπαίδευτη συνήγορο της καθ'ης η αίτηση στα πλαίσια της επιχειρηματολογίας της.
Όπως πολύ ορθά επισημαίνεται από την κα Στιβαρού, η προσβαλλόμενη με την παρούσα προσφυγή απόφαση, είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής της μεταξύ των μερών σύμβασης, δυνάμει των όρων της οποίας η καθ'ης η αίτηση παρέχει στην αιτήτρια ηλεκτρισμό. Στην υπόθεση Δρ. Γ. Γεωργίου ν. Α.Η.Κ. (1995) 3 Α.Α.Δ. 424, αποφασίστηκε ότι τα θέματα που σχετίζονται με την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος μετά την κατάρτιση σύμβασης παροχής με την Αρχή, εμπίπτουν καθαρά στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς το Ανώτατο Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας για εκδίκαση τους.
Πρόσθετα, όπως και πάλι πολύ ορθά επισημαίνει η κα Στιβαρού, η παρούσα περίπτωση αποτελεί καθαρή περίπτωση χρηματικής διαφοράς. Κατά συνέπεια, δεν είναι δυνατό να εμπίπτει στην αναθεωρητική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνεται από τη νομολογία μας (βλ. Mavrogenis v. R. (1984) 3 C.L.R. 1140, 1146, Α.Η.Κ. ν. Ε.Μ.Ε. (2005) 1 Α.Α.Δ. 127 και Γεωργίου (πιο πάνω)), η νομιμότητα της πράξης του υπολογισμού και η χρέωση για ισχυριζόμενη μη χρεωθείσα κατανάλωση, είναι καθαρά θέμα μαρτυρίας και εξέτασης των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των μερών, όπως καθορίζονται από τη συμβατική τους σχέση και επομένως αρμόδιο να επιληφθεί του θέματος είναι το πολιτικό δικαστήριο και όχι το Ανώτατο Δικαστήριο στην αναθεωρητική του δικαιοδοσία.
Ενόψει όλων των πιο πάνω, η γενική θέση της αιτήτριας γύρω από την οποία περιστρέφονται οι τρεις προδικαστικές ενστάσεις, δηλαδή ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εμπίπτει στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη που μπορεί να προσβληθεί με βάση το άρθρο 146 του Συντάγματος, με βρίσκει σύμφωνο.
Ως αποτέλεσμα, η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα €1.250, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, υπέρ της καθ'ης η αίτηση και εναντίον της αιτήτριας.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ