|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 751/2006)
24 Αυγούστου, 2010
[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΣΤΕΛΛΑΣ ΛΤΔ.,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΦΟΡΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ' ων η Αίτηση.
________________________
Γεώργιος Τριανταφυλλίδης, μαζί με Νάταλη Παρτασίδου (κα), για τους Αιτητές.
Γιαννάκης Λαζάρου, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Ιεραρχική προσφυγή των αιτητών εναντίον απόφασης του Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων, (ο «Διευθυντής»), για την επιβολή σ' αυτούς φορολογίας απορρίφθηκε από το Εφοριακό Συμβούλιο, με αποτέλεσμα οι αιτητές να καταχωρίσουν την παρούσα προσφυγή, ζητώντας από το Δικαστήριο την ακύρωση της απόφασης του Εφοριακού Συμβουλίου.
Σύμφωνα με τα γεγονότα, ο Διευθυντής, στις 14/2/2005, επέβαλε στους αιτητές φορολογίες εισοδήματος και έκτακτης αμυντικής εισφοράς για το φορολογικό έτος 2000. Οι αιτητές, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην πώληση εξαρτημάτων μηχανοκινήτων οχημάτων και την εισαγωγή και πώληση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, αμφισβήτησαν την ορθότητα της εν λόγω απόφασης, ισχυριζόμενοι ότι εσφαλμένα ο Διευθυντής δεν επέτρεψε την αφαίρεση από το φορολογητέο εισόδημά τους για το έτος 2000 της ζημιάς που αυτοί υπέστησαν από την πώληση των επενδύσεών τους και τούτο στη βάση ερμηνείας των ΄Αρθρων 15(1) και 8(λβ) του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου του 1961, (Ν. 58/61), (όπως τροποποιήθηκε).
Μεταξύ των λόγων που οι αιτητές προβάλλουν για ακύρωση της επίδικης απόφασης είναι και το ζήτημα της νόμιμης συγκρότησης του Εφοριακού Συμβουλίου, λόγω συμμετοχής σ' αυτό του κ. Α. Φιλίππου, ο οποίος δεν κατείχε, όπως ισχυρίζονται, τα προβλεπόμενα από το νόμο προσόντα για διορισμό. Στα πιο πάνω, οι καθ' ων η αίτηση αντιτείνουν, στη βάση του δόγματος της επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, ότι αυτοί εμποδίζονται να εγείρουν τέτοιο ζήτημα. Η επιλογή τους, υπέβαλαν, να προσφύγουν ενώπιον του Εφοριακού Συμβουλίου τους εμποδίζει να το θέσουν, εκ των υστέρων, με την προσφυγή, ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν δεν το έθεσαν ενώπιόν του. Περαιτέρω, προβάλλουν ότι δεν είναι δυνατός ο παρεμπίπτων έλεγχος της νομιμότητας του διορισμού του κ. Α. Φιλίππου, εφόσον αυτός δεν προσεβλήθη ευθέως και εμπροθέσμως.
Τα ζητήματα, τα οποία έχουν εδώ εγερθεί, εξετάστηκαν στις Λάμπρος Παναγιωτίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Υποθέσεις Αρ. Αρ. 36/05, 37/05 και 38/05, 16/1/06 και Hawaii Hotels Co. Ltd. v. Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 112/05, 20/9/06, τις οποίες είχα την ευκαιρία να μελετήσω. Συμφωνώ με τα αποφασισθέντα στη δεύτερη, από την οποία το πιο κάτω απόσπασμα σφραγίζει και το αποτέλεσμα της παρούσας, αφού τα όσα αφορούν τη νομιμότητα του διορισμού του κ. Φιλίππου είναι τα ίδια:-
«Δεν μου είναι δυνατόν να συμφωνήσω με την άποψη της Δημοκρατίας, την οποία ο Νικολάτος, Δ., δέχθηκε στη Λάμπρος Παναγιωτίδης (ανωτέρω), ότι δεν επιτρέπεται στο διοικούμενο να αμφισβητήσει τη νομιμότητα συγκρότησης του Εφοριακού Συμβουλίου διότι έχοντας πλήρη ελευθερία ως προς το τι θα πράξει επιλέγει ελεύθερα να καταχωρίσει προσφυγή στο Εφοριακό Συμβούλιο αντί να προσφύγει απευθείας στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ο διοικούμενος έχει κάθε δικαίωμα να προσφύγει στα διοικητικά όργανα που του προσφέρει ο νόμος και να ζητήσει το δικαστικό έλεγχο σε σχέση με τη νομιμότητα συγκρότησής τους ενώ η διοίκηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να του λέγει να τα αποφεύγει όταν αυτός αμφισβητεί τη νομιμότητα συγκρότησής τους. Επιπλέον, κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελεί κώλυμα το ότι η νομιμότητα συγκρότησης δεν τέθηκε ενώπιον του ιδίου του Εφοριακού Συμβουλίου. Πρόκειται για ζήτημα δημόσιας τάξης το οποίο μπορεί να τεθεί οποτεδήποτε και να εξεταστεί αυτεπάγγελτα: βλ. Σύνδεσμος Ασφαλιστικών Εταιρειών Κύπρου ν. Επιτροπής Προστασίας Ανταγωνισμού (2002) 3 Α.Α.Δ. 314. Εξετάζεται λοιπόν η νομιμότητα διορισμού του κ. Φιλίππου.
Τα μόνα επί του ζητήματος έγγραφα τα οποία έχουν σχέση με το διορισμό του προέδρου και των μελών του Εφοριακού Συμβουλίου είναι (α) Η Πρόταση με Αρ. 37/2004, την οποία ο Υπουργός Οικονομικών υπέβαλε προς το Υπουργικό Συμβούλιο στις 14 Ιανουαρίου 2004· και (β) η Απόφαση Αρ. 59.241 με την οποία, κατά την ίδια ημερομηνία, το Υπουργικό Συμβούλιο διόρισε τον πρόεδρο και τα μέλη. Η πρόταση αναφερόταν στις πρόνοιες των σχετικών Κανονισμών για τα απαιτούμενα προσόντα και τους όρους υπηρεσίας αλλά όχι στα πρόσωπα τα οποία επρόκειτο να διοριστούν, στα ονόματα, την ιδιότητα και τα προσόντα τους. ΄Επειτα, η απόφαση διορισμού δεν εκτεινόταν πέραν των ονομάτων των διορισθέντων και των βασικών όρων υπηρεσίας. Το κενό είναι νομίζω προφανές. Την άποψη της Δημοκρατίας ότι τα απαιτούμενα για διορισμό προσόντα στοιχειοθετούντο στην περίπτωση του κ. Φιλίππου από τα όσα, κατά την εισήγησή της, πρέπει όλοι να γνωρίζουμε για τη σταδιοδρομία και τη δράση του σε διάφορους τομείς και ότι επομένως δεν χρειαζόταν έρευνα και αιτιολόγηση από μέρους του Υπουργικού Συμβουλίου, δηλαδή τίποτε μα απολύτως τίποτε, δεν μπορώ να τη δεχθώ. Καταλήγω ότι ο διορισμός του κ. Φιλίππου δεν ήταν νόμιμος και ότι επομένως δεν ήταν νόμιμη η συγκρότηση του Εφοριακού Συμβουλίου. Με αυτή την κατάληξη δεν εξετάζονται άλλα τεθέντα ζητήματα.»
Ενόψει των πιο πάνω, δε θα ασχοληθώ με τους υπόλοιπους λόγους ακυρότητας που προβάλλονται.
Η προσφυγή επιτυγχάνει, με €1.500,00 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εάν υπάρχει, υπέρ των αιτητών.
Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται, με βάση το ΄Αρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.
Ε. Παπαδοπούλου,
Δ.
/ΜΠ