ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 406/2008)

 

25 Αυγούστου, 2010

 

[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  146  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

1.  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΧΡ.  ΚΟΚΚΙΝΟΣ,

2.  ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ  ΧΡ.  ΚΟΚΚΙΝΟΣ,

 

Αιτητές,

ν.

 

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,  ΜΕΣΩ

(α)  ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,

 

Καθ' ων η Αίτηση.

________________________

 

Αντρέας Χρ. Ευτυχίου, για τους Αιτητές.

Βίκυ Χριστοφόρου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ' ων η Αίτηση.

________________________

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.:  Με την παρούσα προσφυγή, αμφισβητείται η νομιμότητα της απόφασης της Υπουργικής Επιτροπής, (η «Επιτροπή»), ημερομηνίας 25/10/2007, με την οποία ιεραρχική προσφυγή των αιτητών εναντίον όρων της απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής για διαίρεση γης τους σε δύο οικόπεδα απορρίφθηκε.

 

Σύμφωνα με τα γεγονότα, οι αιτητές, συνιδιοκτήτες των τεμαχίων με αριθμούς 181, 257, 258 και 182, Φ/Σχ. ΧLV.43, στο χωριό Τρεμιθούσα της Επαρχίας Πάφου, με αίτησή τους στο Επαρχιακό Γραφείο Πολεοδομίας Πάφου, (η «Πολεοδομική Αρχή»), ζήτησαν το διαχωρισμό των πιο πάνω τεμαχίων σε δύο οικόπεδα.

 

Η Πολεοδομική Αρχή ενέκρινε την αίτηση και, στις 29/6/2006, εξέδωσε Γνωστοποίηση Χορηγήσεως Πολεοδομικής ΄Αδειας για την προτεινόμενη ανάπτυξη, με την προϋπόθεση τήρησης διαφόρων όρων, μεταξύ των οποίων και των κάτωθι:-

 

(α) Την εξασφάλιση δημόσιου δρόμου πλάτους 22 ποδών που καταλήγει σε αδιέξοδο, προς όφελος γειτονικών περίκλειστων τεμαχίων - (τεμάχια αρ. 363, 364, 508, 507, 509 και 2288[1])· και

 

(β) Την παραχώρηση ποσοστού των ιδιοκτησιών για σκοπούς δημόσιου χώρου πρασίνου (15% του καθαρού εμβαδού γης).

 

Εναντίον της πιο πάνω απόφασης, οι αιτητές άσκησαν ιεραρχική προσφυγή, η οποία εξετάστηκε από την Επιτροπή στις 25/10/2007.  Ενώπιόν της τέθηκε Σημείωμα του Υπουργείου Εσωτερικών, με όλα τα στοιχεία που αφορούσαν την υπόθεση, περιλαμβανομένων των επιχειρημάτων που προβάλλονταν στην ιεραρχική προσφυγή και των αντίστοιχων απόψεων και εισηγήσεων της Πολεοδομικής Αρχής, του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, του Επάρχου Πάφου και του Υπουργείου Εσωτερικών.  ΄Ολα τα αρμόδια τμήματα εισηγήθηκαν την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.

 

Η Επιτροπή, αφού μελέτησε τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιόν της, έκρινε ότι η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής ήταν ορθή και σύμφωνη με την Πολεοδομική Νομοθεσία.

 

Οι αιτητές, για ακύρωση της πιο πάνω απόφασης, η οποία τους κοινοποιήθηκε στις  28/12/2007, προβάλλουν ότι:-

 

  (ι)  Oι όροι που τέθηκαν στην πολεοδομική άδεια για παραχώρηση δημόσιου δρόμου προς όφελος των παρακειμένων τεμαχίων και για δημιουργία χώρου πρασίνου, στερούνται νομικού ερείσματος και παραβιάζουν το ΄Αρθρο 23 του Συντάγματος και τις αρχές της ισότητας, της χρηστής διοίκησης και της αναλογικότητας.

 

 (ιι)  Η επίδικη απόφαση λήφθηκε χωρίς δέουσα έρευνα και κάτω από συνθήκες πλάνης.

 

(ιιι)  Η επίδικη απόφαση δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη.

 

Οι αιτητές εισηγούνται ότι οι όροι που περιλήφθηκαν στην πολεοδομική άδεια και αφορούν στην εξασφάλιση δημόσιου δρόμου προς όφελος γειτονικών περίκλειστων τεμαχίων και στην παραχώρηση ποσοστού της ιδιοκτησίας τους για σκοπούς δημόσιου χώρου πρασίνου συνιστούν ουσιαστική απαγόρευση ανάπτυξης της ιδιοκτησίας τους και στέρησή της, κατά παράβαση του ΄Αρθρου 23 του Συντάγματος.  Επιπρόσθετα, ισχυρίζονται ότι οι επίδικοι όροι είναι ιδιαίτερα επαχθείς, δεδομένου του μικρού μεγέθους των δύο οικοπέδων που θα προκύψουν από το διαχωρισμό.  Ως αποτέλεσμα, παραβιάζουν τις αρχές της καλής πίστης, της χρηστής διοίκησης και της αναλογικότητας.

 

Είναι, επίσης, θέση των αιτητών ότι η περιοχή στην οποία βρίσκονται τα τεμάχια δεν καλύπτεται από Τοπικό Σχέδιο, μέσω του οποίου θα μπορούσαν έγκαιρα να πληροφορηθούν για τη σκοπούμενη επέμβαση και να αντιταχθούν στην παραχώρηση μέρους της ιδιοκτησίας τους.  Πέραν τούτου, οι υφιστάμενοι δρόμοι επί των οποίων εφάπτονται τα κτήματά τους είναι ικανοποιητικοί για την εξυπηρέτησή τους, ένας δε από τους ιδιοκτήτες των περίκλειστων τεμαχίων, προς όφελος των οποίων επιβλήθηκε ο όρος για διάνοιξη δρόμου, έχει στην ιδιοκτησία του και άλλα τεμάχια που εφάπτονται σε δημόσιο δρόμο και, μέσω αυτών, θα μπορούσε να εξασφαλίσει δικαίωμα διόδου.  ΄Ολοι οι ιδιοκτήτες των παρακείμενων τεμαχίων, μπορούσαν, κατά την άποψή τους, να εξασφαλίσουν δρόμο/πέρασμα σε δημόσιο δρόμο για τα κτήματά τους, μέσω γειτονικών κτημάτων, με βάση τις σχετικές πρόνοιες του περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, Κεφ. 224.  Αναφορικά με το χώρο πρασίνου, ισχυρίζονται ότι αυτός θα μπορούσε να καταλάβει μικρότερη έκταση, ή να συμπληρωθεί από ποσοστά τεμαχίων άλλων ιδιοκτητών που θα επεδίωκαν ανάπτυξη των κτημάτων τους, η δε πρόσβαση σ' αυτό να εξασφαλιστεί από τον πεζόδρομο.  Τα πιο πάνω δεδομένα, υπέβαλαν, καθιστούν την επιβολή των επίδικων όρων αντίθετη με την αρχή της ισότητας του ΄Αρθρου 28 του Συντάγματος και συνιστούν, εκ μέρους της διοίκησης,  παράλειψη επιλογής της λιγότερο επαχθούς λύσης, κατά παράβαση των ΄Αρθρων 50 και 52 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, (Ν. 158(Ι)/99).

 

Οι καθ' ων η αίτηση απορρίπτουν τις πιο πάνω εισηγήσεις και ισχυρίζονται ότι οι επίδικοι όροι τέθηκαν κατ' εφαρμογή της παραγράφου 3.1(α) των Γενικών Προνοιών Πολιτικής και της παραγράφου 3.7 των Γενικών Προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Πάφου.  Επικαλούμενοι την απόφαση της Ολομέλειας στη Δημητριάδη κ.ά. ν. Υπουργ. Συμβουλίου κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 85, εισηγούνται ότι οι επίδικοι όροι δε συνιστούν είτε στέρηση της ιδιοκτησίας των αιτητών είτε άνιση μεταχείρισή τους και, κατ' επέκταση, δεν υπάρχει παραβίαση των ΄Αρθρων 23.1 και 28 του Συντάγματος.

 

Οι εισηγήσεις των αιτητών δεν ευσταθούν.  Η εξουσία της αρμόδιας αρχής να επιβάλλει όρους προκύπτει από τα ΄Αρθρα 25(3) και 26(1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, (Ν. 90/72), (όπως έχει τροποποιηθεί).  Σύμφωνα με το ΄Αρθρο 25(3) αυτού:-

 

«(3) Οι όροι τους οποίους η Πολεοδομική Αρχή δύναται να επιβάλη κατά την χορήγησιν πολεοδομικής αδείας δυνάμει του εδαφίου (1) είναι -

 

(α)  όροι προς ρύθμισιν της αναπτύξεως ή χρήσεως οιασδήποτε ακινήτου ιδιοκτησίας, είτε είναι η ακίνητος ιδιοκτησία εν σχέσει προς την οποίαν υπεβλήθη η αίτησις είτε μη, ή προς επιβολήν υποχρεώσεως διά την εκτέλεσιν έργων επί πάσης τοιαύτης ακινήτου ιδιοκτησίας εφ' όσον τούτο φαίνεται εις την Πολεοδομικήν Αρχήν σκόπιμον δια τους σκοπούς της υπό της αδείας εξουσιοδοτουμένης αναπτύξεως ή εν σχέσει προς αυτήν·

 

(β) όροι προς επιβολήν υποχρεώσεως δια την αφαίρεσιν οιωνδήποτε οικοδομών ή έργων εξουσιοδοτουμένων υπό της αδείας ή τον τερματισμόν οιασδήποτε ούτως εξουσιοδοτουμένης χρήσεως ακινήτου ιδιοκτησίας επί τη λήξει ορισθέντος χρονικού διαστήματος, και προς εκτέλεσιν οιωνδήποτε έργων απαιτουμένων δια την επαναφοράν, κατά το τέλος του χρονικού τούτου διαστήματος, της ακινήτου ταύτης ιδιοκτησίας εις την προτέραν αυτής κατάστασιν·

 

(γ)  όροι προς επιβολήν υποχρεώσεως δια την φύτευσιν ή διατήρησιν δένδρων εν σχέσει προς την υπό αδείας εξουσιοδοτουμένην ανάπτυξιν·

 

(δ)  όροι προς συμμόρφωσιν προ της ενάρξεως της αναπτύξεως·

 

(ε) οιοιδήποτε άλλοι όροι καθοριζόμενοι υπό του Υπουργικού Συμβουλίου διά Κανονισμών εκδιδομένων δυνάμει του παρόντος Νόμου.»

 

 

 

Το ΄Αρθρο 26(1) του Ν. 90/72 ορίζει ότι:-

 

«26. - (1)  Για να καταλήξει σε πολεοδομική απόφαση δυνάμει του παρόντος Νόμου, η Πολεοδομική Αρχή λαμβάνει υπόψη τις πρόνοιες του εφαρμοστέου στην περίπτωση σχεδίου αναπτύξεως καθώς και οποιοδήποτε άλλο ουσιώδη παράγοντα.»

 

 

 

Σημειώνεται ότι τέτοιοι όροι είναι δυνατό να επιβληθούν και σύμφωνα με τα εδάφια (α) και (γ) του ΄Αρθρου 9(1) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, στις περιπτώσεις διαίρεσης γης σε οικόπεδα.

 

Επιπρόσθετα, στο Σημείωμα του Υπουργείου Εσωτερικών, γίνεται σαφής αναφορά της Πολεοδομικής Αρχής σε συγκεκριμένες παραγράφους των Γενικών Προνοιών Πολιτικής και του Τοπικού Σχεδίου Πάφου, το οποίο, παρά την αντίθετη εισήγηση των αιτητών, καλύπτει και την περιοχή του χωριού Τρεμιθούσα.  Το σχετικό απόσπασμα με τις θέσεις της Πολεοδομικής Αρχής είναι το εξής:-

 

«(α)  Κατά τη μελέτη της αίτησης κρίθηκε απαραίτητη η διάνοιξη δημόσιου δρόμου πλάτους 22 ποδών που καταλήγει σε αδιέξοδο και δίνει πρόσβαση στα περίκλειστα τεμάχια με αρ. 363 και 364.  Αποτελεί πάγια πρακτική η μέριμνα για δημιουργία οδικού δικτύου για διευκόλυνση της ανάπτυξης σε περίκλειστα τεμάχια γης, ιδιαίτερα μέσα σε Οικιστικές Ζώνες, όταν αυτό είναι δυνατόν κατά την άσκηση Πολεοδομικού Ελέγχου.  Σχετική είναι η παράγραφος 3.1(α)[2] των Γενικών Προνοιών Πολιτικής, με βάση την οποία η Πολεοδομική Αρχή ενεργεί για τη διαφύλαξη των συνθηκών ανάπτυξης (δρόμους, δημόσιο χώρο πρασίνου).

 

 (β)   Πέραν των δεσμεύσεων της παραγράφου 6 απαιτήθηκε και η παραχώρηση δημόσιου χώρου πρασίνου με πρόσβαση από δημόσιο πεζόδρομο.  Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έγιναν και αναγράφονται στο πρακτικό Πολεοδομικής Απόφασης, το εμβαδόν του δημόσιου χώρου πρασίνου ανέρχεται στα 537 τ.μ. (ποσοστό 15% του καθαρού εμβαδού γης) ενώ το εμβαδό του οδικού δικτύου (ρυμοτομία, αδιέξοδος δρόμος, δημόσιος πεζόδρομος) ανέρχεται στα 188 τ.μ.  Το σύνολο των δεσμεύσεων ανέρχεται στα 725 τ.μ. ή ποσοστό 19% του αρχικού τεμαχίου και βρίσκεται εντός του ορίου που καθορίζεται με την παράγραφο 3.7 των Γενικών Προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Πάφου.»

 

 

 

Αναφορικά με τις εισηγήσεις για παραβίαση του ΄Αρθρου 23 του Συντάγματος, τα αποφασισθέντα στη Δημητριάδη κ.ά. ν. Υπουργ. Συμβουλίου κ.ά., (πιο πάνω), όπου εξετάστηκαν και επικυρώθηκαν διάφοροι περιορισμοί που επιβλήθηκαν σε πολεοδομικές ζώνες για την προστασία των υδάτινων πόρων και της υγείας του κοινού αλλά και για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, των αρχαιοτήτων και της παραλίας, είναι απόλυτα σχετικά.  Στις σελ. 102 - 103 αυτής, αναφέρονται τα εξής:-

 

«5.  ...........................................................................................................

 

΄Οροι περιοριστικοί της  χρήσης ιδιοκτησίας, που αφήνουν άθικτο τον πυρήνα του δικαιώματος ιδιοκτησίας, συνιστούν περιορισμό και όχι στέρηση.

 

Περιορισμοί στη χρήση ιδιοκτησίας απολήγουν σε στέρησή της, μόνο όταν καθιστούν την ιδιοκτησία αδρανή - (βλ. Κυριακοπούλου - 'Διοικητικό Ελληνικό Δίκαιο', Τόμος Γ, σελ. 366 και 368· Π.Δ. Δαγτόγλου - 'Συνταγματικό Δίκαιο - Ατομικά Δικαιώματα Β', σελ. 907, 936, 937, 938· Lanitis  E.C. Estates Ltd. και ΄Αλλοι ν. Δημοκρατίας και ΄Αλλου (Υπόθεση Αρ. 108/88, κ.ά. - 21/12/1989)).

 

6. Η ιδιοκτησία γης δεν παρέχει δικαίωμα χρήσης γης για οικοδομικούς σκοπούς ή, γενικότερα, δικαίωμα για την οικοδομική ανάπτυξη του ακινήτου.

 

Η χρήση του ακινήτου για οικοδομικούς σκοπούς συναρτάται με και εξαρτάται από τον πολεοδομικό σχεδιασμό, θέμα το οποίο ανάγεται στη ρυθμιστική εξουσία του Κράτους.  ...

 

 7.  Οι όροι οικοδομικής ανάπτυξης μιας περιοχής, που τίθενται με την ένταξή της σε πολεοδομική ζώνη, επάγονται, κατά κανόνα, όπως αναγνωρίζει η νομολογία, περιορισμό της χρήσης και όχι στέρηση ιδιοκτησίας - (βλ. Tryphonos and Others v. Nicosia Municipality (1988) 3 C.L.R. 901· Μιχαήλ Κωνσταντινίδης και ΄Αλλοι ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Στροβόλου και ΄Αλλων, (Υποθέσεις Αρ. 216/86, 220/86, 222/86, 224/86 και 225/86 - 30/4/1990)).

 

Οι πολεοδομικές ζώνες προδιαγράφουν τους όρους ανάπτυξης της περιοχής.  Δεν αποστερούν τους ιδιοκτήτες του δικαιώματος χρήσης της ιδιοκτησίας τους στην κατάσταση στην οποία ευρίσκεται, ή, γενικότερα, της χρήσης της για τους σκοπούς για τους οποίους την προοιωνίζει η φυσική της κατάσταση.

 

Η επιβολή ζωνών συνιστά μέσο για τη διαφύλαξη του χαρακτήρα της περιοχής και προδιαγραφή των όρων για τη μελλοντική της ανάπτυξη.  Αποτελεί μέτρο για την εναρμόνιση της ανάπτυξης με το περιβάλλον, χάριν του κοινού συμφέροντος στη διαφύλαξη των αγαθών της φύσης και της ποιότητας ζωής που αρμόζει στον άνθρωπο.

 

 8.   Περιορισμοί απολήγουν σε στέρηση της ιδιοκτησίας οποτεδήποτε καθιστούν τη γη αδρανή για το σκοπό για τον οποίο, εξ αντικειμένου, προορίζεται.  Σ' εκείνη την περίπτωση, το δικαίωμα ιδιοκτησίας καθίσταται άνευ αντικειμένου, εφόσον δεν παρέχεται η δυνατότητα χρήσης της γης για οποιοδήποτε γόνιμο σκοπό.

 

Η ιδιοκτησία γης συναρτάται με οικοδομικούς σκοπούς μόνο στην περίπτωση που το ακίνητο συνιστά οικόπεδο.  Η φύση του ακινήτου προοιωνίζει, σ' εκείνη την περίπτωση, τη χρήση του για οικοδομικούς σκοπούς.»

 

 

 

Στην παρούσα υπόθεση, δεν έχει αποδειχθεί από τους αιτητές ότι, με τους επίδικους όρους, η ακίνητη ιδιοκτησία τους θα καταστεί αδρανής για το σκοπό για τον οποίο, εξ αντικειμένου, προορίζεται.  Με βάση την έκταση των τεμαχίων των αιτητών, σε συνάρτηση με το μέρος εκείνο που δεσμεύεται για την υλοποίηση των όρων, όπως περιγράφεται από την Πολεοδομική Αρχή, δε στοιχειοθετείται στέρηση αλλά περιορισμός, μέσα στα πλαίσια του γενικότερου πολεοδομικού σχεδιασμού.  Ως αποτέλεσμα, ο ισχυρισμός για παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας απορρίπτεται.

 

Αβάσιμες είναι και οι εισηγήσεις τους για άνιση μεταχείριση, παραβίαση των αρχών της καλής πίστης και της χρηστής διοίκησης και παράλειψη επιλογής της λιγότερο επαχθούς λύσης.  Αυτές αφορούν τεχνικής φύσεως θέματα, αφού είναι αλληλένδετες με αξιολόγηση χωρομετρικών και πολεοδομικών επιλογών, ζητήματα που, κατ' εξοχήν, εμπίπτουν στη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης και, κατά κανόνα, εκφεύγουν του αναθεωρητικού ελέγχου - (βλ. Λάμπρου ν. Δημοκρατίας κ.ά., Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3866, 11/2/09).

 

Περαιτέρω, οι αιτητές παραπονούνται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση τυγχάνει αναιτιολόγητη και είναι προϊόν ανεπαρκούς έρευνας και ουσιαστικής πλάνης.  Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, επαναλαμβάνονται οι ισχυρισμοί ότι η Πολεοδομική Αρχή δεν εκτίμησε ορθά άλλες εναλλακτικές λύσεις για το θέμα της εξασφάλισης διόδου και πρόσβασης σε δημόσιο δρόμο από τα περίκλειστα και άλλα γειτονικά τεμάχια, ούτε εξέτασε επαρκώς την αναγκαιότητα δημόσιου δρόμου για πρόσβαση στο χώρο πρασίνου, η οποία, κατά τη γνώμη τους, θα μπορούσε να καλυφθεί από τον πεζόδρομο, η κατασκευή του οποίου, προβλεπόταν από άλλους όρους της άδειας.  Εισηγούνται, επίσης, ότι η Επιτροπή παρέλειψε να προβεί η ίδια σε έρευνα ή σε σχολιασμό των απόψεών τους, όπως αυτές εκτέθηκαν στην ιεραρχική προσφυγή τους, ούτε σχολίασε το Σημείωμα του Υπουργείου Εσωτερικών.

 

Ούτε αυτοί οι ισχυρισμοί ευσταθούν.  Η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών, η αξιολόγηση των πιο πρόσφορων λύσεων, ο πολεοδομικός σχεδιασμός και, εν τέλει, οι τεχνικές επιλογές για την επίλυση πρωτογενώς τέτοιων θεμάτων, όπως, ήδη, αναφέρθηκε, είναι έργο της Πολεοδομικής Αρχής.  Αντικείμενο του αναθεωρητικού ελέγχου είναι το κατά πόσο διενεργήθηκε η δέουσα έρευνα και συνυπολογίστηκαν όλοι οι σχετικοί παράγοντες.  ΄Οπως έχει νομολογηθεί σε παρόμοιες περιπτώσεις, η διενέργεια της έρευνας δεν είναι αναγκαίο να διεξάγεται από το ίδιο το αποφασίζον όργανο.  Αυτό μπορεί να αναθέτει σε άλλο όργανο τη διεξαγωγή έρευνας και τη συλλογή στοιχείων.  Σκοπός είναι η διαπίστωση όλων των ουσιωδών γεγονότων - (βλ.  Χριστοδούλου κ.ά. ν. Επάρχου Λευκωσίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 810).

 

Η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε στη βάση του Σημειώματος που ετοιμάστηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών, με το οποίο τέθηκαν ενώπιον της Επιτροπής όλα τα απαραίτητα στοιχεία, περιλαμβανομένων των απόψεων των αιτητών, στις οποίες γίνεται ρητή αναφορά.  Η Επιτροπή αποφάσισε να απορρίψει την ιεραρχική προσφυγή, γιατί έκρινε ότι η Πολεοδομική Αρχή ενήργησε σύμφωνα με την Πολεοδομική Νομοθεσία.

 

΄Οπως είναι νομολογημένο, η αιτιολογία μιας διοικητικής πράξης δεν είναι απαραίτητο να παρουσιάζεται μόνο στο σώμα της, αλλά μπορεί να διαπιστώνεται και από τα στοιχεία του φακέλου -  (βλ. Κυριακίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 298).

 

Στην παρούσα υπόθεση, η αιτιολογία, άνκαι δεν περιέχεται στο σώμα της απόφασης, με ευχέρεια συμπληρώνεται από τα στοιχεία του φακέλου.

 

Η προσφυγή απορρίπτεται, με €1.200,00 έξοδα υπέρ των καθ' ων η αίτηση.

 

Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται, με βάση το ΄Αρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.

 

 

 

 

 

 

 

                                                               Ε. Παπαδοπούλου,

                                                                            Δ.

 

 

 

 

 

/ΧΠ, ΜΠ