|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Συνεκδικαζόμενες Υποθέσεις Αρ. 1627/2008,
1628/2008, 1629/2008 και 1630/2008)
14 Ιουλίου, 2010
[K. ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Υπόθεση Αρ. 1627/2008)
PHOTOS KARSERAS MANHATTAN PROPERTIES AND DEVELOPERS AND
INVESTMENTS LTD,
Αιτητές,
- ν -
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ού η αίτηση.
- - - - - -
(Υπόθεση Αρ. 1628/2008)
PHOTOS KARSERAS MANHATTAN PROPERTIES AND DEVELOPERS AND
INVESTMENTS LTD,
Αιτητές,
- ν -
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ού η αίτηση.
- - - - - -
(Υπόθεση Αρ. 1629/2008)
PHOTOS KARSERAS MANHATTAN PROPERTIES AND DEVELOPERS AND
INVESTMENTS LTD,
Αιτητές,
- ν -
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ού η αίτηση.
- - - - - -
(Υπόθεση Αρ. 1630/2008)
PHOTOS KARSERAS MANHATTAN PROPERTIES AND DEVELOPERS AND
INVESTMENTS LTD,
Αιτητές,
- ν -
ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ΄ού η αίτηση.
- - - - - -
Α. Ποιητής, για τους Αιτητές.
Α. Ζερβού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Καθ΄ου η Αίτηση.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ.: Με τις τέσσερις συνεκδικαζόμενες αυτές προσφυγές, προσβάλλεται η νομιμότητα της απόφασης του καθ΄ου η αίτηση ημερομηνίας 19.8.2008, με την οποία απέρριψε τις αιτήσεις των αιτητών για έκδοση αδειών οικοδομής για κατοικίες με κολυμβητικές δεξαμενές στα Κούκλια.
Παρά το ότι είχαν προηγουμένως εκδοθεί τέσσερις πολεοδομικές άδειες για ανέγερση στα τρία τεμάχια, στα οποία οι αιτητές είναι συνιδιοκτήτες κατά τα 4/5 μερίδια, κατοικιών με κολυμβητικές δεξαμενές, ο καθ΄ου η αίτηση αρνήθηκε να προχωρήσει στην έκδοση αδειών οικοδομής, μετά που ο Διευθυντής του Τμήματος Αρχαιοτήτων αρνήθηκε να παράσχει την άδειά του, αφού τα δύο από τα τρία τεμάχια είχαν ήδη κηρυχθεί ως αρχαία μνημεία Β΄.
Σύμφωνα με τους αιτητές, η προσβαλλόμενη απόφαση είχε βασισθεί εσφαλμένα στην πληροφόρηση την οποία είχε ο καθ΄ου η αίτηση από το Διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων, με επιστολή του ημερομηνίας 23.6.2008, σύμφωνα με την οποία ολόκληρο το ένα από τα τρία τεμάχια στα οποία σκοπείτο η ανάπτυξη, καθώς και μέρος του δεύτερου τεμαχίου, βρίσκονταν υπό διαδικασία απαλλοτρίωσης. Είναι λοιπόν η εισήγηση των αιτητών ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι ακυρώσιμη και ακυρωτέα, εφόσον δεν είχε συντελεσθεί οποιαδήποτε νόμιμη απαλλοτρίωση των τεμαχίων, κατ΄ επίκληση της απόφασης του Εφετείου στην υπόθεση Αλίκη Γεωργίου ν. Δήμου Λάρνακος (1998) 3 ΑΑΔ 821.
Ο καθ΄ου η αίτηση από την άλλη πλευρά τονίζει το γεγονός ότι τα υπό αναφορά τεμάχια είχαν ήδη κηρυχθεί Αρχαία Μνημεία Β΄ Πίνακα, με βάση τις Κανονιστικές Διοικητικές Πράξεις αρ. 378/2005 και 211/2006, οπότε για οποιανδήποτε ανάπτυξη θα έπρεπε να εξασφαλιστεί η γραπτή άδεια του Διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων. Αυτός ήταν ο λόγος της απόρριψης του αιτήματος των αιτητών για έκδοση αδειών οικοδομής και όχι η έναρξη διαδικασίας απαλλοτρίωσης η οποία δεν είχε συντελεστεί. Το παράπονο δε των αιτητών παρουσιάζεται να στρέφεται εναντίον της στάσης και απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων και όχι της προσβαλλόμενης απόφασης του καθ΄ου η αίτηση.
Το αναφυόμενο προς εξέταση θέμα στις παρούσες προσφυγές, φαίνεται να επιλύεται με αναφορά στις σχετικές πρόνοιες της νομοθεσίας.
Με βάση το άρθρο 6(1) του περί Αρχαιοτήτων Νόμου, Κεφ. 31, το Υπουργικό Συμβούλιο, με σύσταση του Διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων, ανακηρύσσει οποιοδήποτε χώρο ότι αποτελεί αρχαίο μνημείο το οποίο και προστίθεται στον Πρώτο ή Δεύτερο Πίνακα του Νόμου. Οι επιπτώσεις από την ανακήρυξη κάποιου χώρου ως αρχαίου μνημείου παρατίθενται στις πρόνοιες του άρθρου 8(1) του Νόμου, το κείμενο του οποίου έχει ως εξής:
"8.-(1) Κανένα πρόσωπο το οποίο έχει ωφέλιμο συμφέρον σε οποιοδήποτε αρχαίο μνημείο που ορίζεται στο Δεύτερο Πίνακα του Νόμου αυτού, ή σε οποιοδήποτε άλλο αρχαίο μνημείο όπως δύναται από καιρό να προστεθεί σε αυτόν θα προβαίνει σε τέτοιες μεταβολές, προσθήκες ή επιδιορθώσεις που επηρεάζουν τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα του τέτοιου αρχαίου μνημείου ή κατεδάφιση αυτού, ή θα κόβει οποιοδήποτε δένδρο που φύεται εντός των ορίων του ίδιου ή θα προβεί σε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια η οποία θα παρέβλαπτε ή θα κατέστρεφε την αρχαιολογική σημασία και στρωματογραφία του αρχαίου μνημείου παρά μόνο σύμφωνα με τους όρους γραπτής άδειας από το Διευθυντή που λήφθηκε προηγουμένως."
Η δεσμευτικότητα των πιο πάνω προνοιών και η αυξημένη ισχύς τους επί των προνοιών του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, διαφαίνεται καθαρά στις πρόνοιες του άρθρου 24, του Κεφ. 96, το κείμενο του οποίου έχει ως εξής:
"24. Καμιά διάταξη στο Νόμο αυτό δεν επηρεάζει την εφαρμογή των άρθρων 8 και 11 του περί Αρχαιοτήτων Νόμου ή οποιουδήποτε νόμου που τροποποιεί ή αντικαθιστά αυτόν, και καμιά άδεια η οποία εκδίδεται δυνάμει του Νόμου αυτού δεν ισχύει εκτός αν και μέχρις ότου ληφθεί άδεια βάσει του πιο πάνω αναφερόμενου άρθρου 8 ή ανάλογα με την περίπτωση, του άρθρου 11 του πιο πάνω αναφερόμενου Νόμου."
Όπως επομένως ορθά ο καθ΄ου η αίτηση πληροφόρησε τους αιτητές στις προσβαλλόμενες αποφάσεις του, οι αιτήσεις τους απορρίφθηκαν επειδή τα υπό αναφορά τεμάχια είναι κηρυγμένα σε Αρχαία Μνημεία Β΄ Πίνακα με τις ΚΔΠ 378/2005 και ΚΔΠ 211/2006 και για οποιαδήποτε ανάπτυξη θα έπρεπε να εξασφαλισθεί η γραπτή άδεια του Διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων με βάση το άρθρο 8 του περί Αρχαιοτήτων Νόμου. Αυτή ήταν η μόνη αιτιολογία που δόθηκε στις προσβαλλόμενες αποφάσεις και βέβαια ήταν νομικά ορθή και βάσιμη. Το γιατί δεν έδωσε τη γραπτή του άδεια ο Διευθυντής του Τμήματος Αρχαιοτήτων ή αν έλαβε υπόψη του εσφαλμένους παράγοντες για τη μη παραχώρηση άδειας, αυτά είναι βέβαια θέματα που δεν ενδιαφέρουν στο πλαίσιο της παρούσας προσφυγής, εφόσον ούτε η ανακήρυξη των υπό αναφορά τεμαχίων σε αρχαία μνημεία προσβάλλεται, ούτε η άρνηση του Διευθυντή Αρχαιοτήτων να παράσχει άδεια. Εκ του περισσού όμως θα παρατηρούσα ότι η απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Αλίκη Γεωργίου (ανωτέρω) δεν έχει εδώ εφαρμογή. Ο λόγος βέβαια είναι απλός και έγκειται στο ότι εδώ η βάση της άρνησης χορήγησης άδειας οικοδομής είναι η μη εξασφάλιση της άδειας του Διευθυντή Αρχαιοτήτων. Η δε άρνηση της παροχής άδειας από το Διευθυντή Αρχαιοτήτων δικαιολογήθηκε, όχι λόγω της έναρξης διαδικασίας απαλλοτρίωσης που επηρέαζε δύο από τα τεμάχια, αλλά λόγω του ότι εν πάση περιπτώσει τα υπό αναφορά τεμάχια είχαν από καιρό προηγουμένως κηρυχθεί ως αρχαία μνημεία. Επομένως, δεν διαφυλάττονταν απλά και μόνο επί τη προόψει απαλλοτρίωσης τους, αλλά η ανάπτυξη σ΄ αυτά χωρίς άδεια, είχε ήδη απαγορευτεί.
Γι΄ αυτούς τους λόγους οι συνεκδικαζόμενες προσφυγές δεν μπορούν να επιτύχουν και απορρίπτονται.
Επιδικάζονται έξοδα ύψους €500, πλέον ΦΠΑ, στην κάθε μια προσφυγή εναντίον των αιτητών.
Κ. Kληρίδης,
Δ.
/ΧΤΘ