|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ.1686/08
10 Ioυνίου, 2010
[K. ΠΑΜΠΑΛΛΗ, Δ.]
Αναφορικά με τα ΄Αρθρα 6, 28 και 146 του Συντάγματος
ΜΕΤΑΞΥ:
SIGMA RADIO T.V. PUBLIC LTD
Aιτητή,
και
AΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ΄ων η αίτηση
-------- -----------
Α.Τσαρκατζής, για τον αιτητή
Θ.Ραφτοπούλου (κα), για τους καθ΄ων η αίτηση
--------- -----------
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Η Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, μέσα στα πλαίσια της υποχρέωσης της, δυνάμει των προνοιών του άρθρου 34(2) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου 7(Ι)/98 («O Νόμος») και της παραγράφου ΣΤ(3) του Κώδικα Διαφημίσεων των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (ΚΔΠ 10/2000), (οι Κανονισμοί) για παρακολούθηση των τηλεοπτικών προγραμμάτων των παγκυπρίων τηλεοπτικών σταθμών, εξέτασε αυτεπαγγέλτως, πιθανές παραβάσεις από τους αιτητές ως ιδιοκτήτες του τηλεοπτικού σταθμού ΣΙΓΜΑ του πιο πάνω άρθρου του Νόμου και των σχετικών Κανονισμών.
Στις 8 Μαρτίου 2006, οι καθ΄ων η αίτηση ζήτησαν από τους αιτητές εξηγήσεις και παραστάσεις επί των διερευνωμένων παραβάσεων καλώντας τους ταυτοχρόνως να παρευρεθούν, αν επιθυμούσαν, κατά την εξέταση της υπόθεσης. Οι αιτητές παρουσιάστηκαν και πρόβαλαν, μέσω του δικηγόρου τους, τους ισχυρισμούς τους. Οι καθ΄ων η αίτηση με απόφαση τους ημερ. 8 Μαϊου, 2006 αποφάσισαν ότι υπήρξαν παραβάσεις εκ μέρους του πιο πάνω Σταθμού των αιτητών, του άρθρου 34(2) του Νόμου και της παραγρ.ΣΤ.3 των Κανονισμών. Ως αποτέλεσμα τούτου επέβαλαν στους αιτητές διοικητικό πρόστιμο ύψους €24.000,00. Τη νομιμότητα της πιο πάνω απόφασης αμφισβητούν οι αιτητές, στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής.
Η εισήγηση των αιτητών είχε, ως πυρήνα, το επιχείρημα ότι η προβολή και μετάδοση διαφημιστικών και τηλεμπορικών μηνυμάτων, γνωστών ως trailers, δεν είναι διαφήμιση. Η όλη επιχειρηματολογία των αιτητών εστιάζεται στον ισχυρισμό ότι η παράγραφος ΣΤ(3) του Κώδικα Διαφημίσεων των Κανονισμών έχει θεσπιστεί καθ΄υπέρβαση της νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως και αντίκειται στις πρόνοιες του Νόμου 7(Ι)/98. Περαιτέρω, η πιο πάνω σχετική παράγραφος των Κανονισμών αντίκειται στην Οδηγία 97/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Μέσα από τη γραπτή αγόρευση που κατατέθηκε εκ μέρους των αιτητών το παράπονο εστιάζεται στο γεγονός ότι οι καθ΄ων η αίτηση συνυπολόγισαν το χρόνο μετάδοσης των trailers, ως χρόνο μετάδοσης διαφημίσεων. Εδώ έγκειται, κατά την εισήγηση του συνήγορου, η λανθασμένη ερμηνεία που έδωσαν οι καθ΄ων η αίτηση στην παράγραφο ΣΤ(3), η οποία αναφέρει ότι «οι διακοπές στο ενδιάμεσο προγράμματος για διαφημίσεις, τηλεμπορία και αναγγελίες προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών (trailers) δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα 3.1/2 λεπτά.» Με τον ίδιο λανθασμένο τρόπο ερμηνεύτηκαν και οι πρόνοιες της Οδηγίας 97/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καθότι, όπως πρόβαλαν οι αιτητές, δεν περιλαμβάνονται οι απαιτούμενες αναγγελίες, από παράθεσης σκηνών προγραμμάτων, γιατί, αυτές θεωρούνται προγράμματα.
Από πλευράς των καθ΄ων η αίτηση έγινε αναφορά στο άρθρο 2 του Νόμου 7(Ι)/98 και ιδιαιτέρως στην ερμηνεία της λέξης «διαφήμιση». Σημαντική, για αντίκριση του θέματος που μας απασχολεί, είναι η χρήση των λέξεων «ανακοίνωση που μεταδίδεται .... για λόγους αυτοπροβολής». Στο ίδιο πνεύμα κινείται, όπως εισηγήθηκαν οι καθ΄ων η αίτηση, και ο ορισμός της τηλεοπτικής διαφήμισης, όπως καταγράφεται στο άρθρο 1Γ της Οδηγίας 37/36/ΕΚ.
Το θέμα κατά πόσο οι πρόνοιες της παραγράφου ΣΤ(3) των Κανονισμών έχουν θεσπιστεί καθ΄υπέρβαση του εξουσιοδοτικού Νόμου, έχει απασχολήσει πολύ πρόσφατα το Δικαστήριο και αναφέρομαι στην απόφαση του Δικαστή Ερωτοκρίτου στην Υποθ.αρ. 1096/2008 Sigma Radio T.V. Public Ltd, ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ημερ. 19.03.2010, το σκεπτικό της οποίας υιοθετώ. Στα πλαίσια της απόφασης γίνεται αναφορά σε δυο αποφάσεις της Ολομέλειας, που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα. Και αναφέρομαι στις υποθέσεις: Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, (2005) 3 Α.Α.Δ. 558 και Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ν. Αντέννα Λτδ (2006) 3 Α.Α.Δ. 151.
Επίσης το θέμα της αντίθεσης της παραγράφου ΣΤ(3) προς τις πρόνοιες της Οδηγίας 97/36/ΕΚ, και πάλιν απαντήθηκε από την απόφαση του συναδέλφου Ερωτοκρίτου, που ανέφερα πιο πάνω. Ιδιαιτέρως υιοθετώ το πιο κάτω απόσπασμα και συμμερίζομαι την άποψη του ότι η σχετική παράγραφος των Κανονισμών δεν είναι αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Οδηγία.
Όπως ορθά επισημαίνει η ευπαίδευτη συνήγορος για τους Καθ'ων η αίτηση, η συγκεκριμένη Οδηγία όπως τροποποιήθηκε, αφορά σε σταθμούς που λειτουργούν αποκλειστικά στον χώρο της τηλεαγοράς ή της αυτοπροβολής. Αυτό εξάλλου ορίζεται ρητά στο προοίμιο της τροποποιητικής Οδηγίας 97/36/ΕΚ, όπου στην παράγραφο 38 αναφέρεται ρητά ότι «η οδηγία 89/552/ΕΟΚ, όπως τροποποιείται με την παρούσα Οδηγία, εφαρμόζεται στους σταθμούς που είναι αποκλειστικά αφιερωμένοι στην τηλεαγορά ή την αυτοπροβολή, χωρίς στοιχεία συμβατικών προγραμμάτων....». Η πιο πάνω αιτιολογία της Αρχής είναι επαρκής και εύλογη και δεν χρειάζεται να προσθέσω οτιδήποτε άλλο. Προκύπτει σαφώς, κατά την άποψή μου, ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα δεν είναι αντίθετη ούτε με την Οδηγία 97/36/ΕΚ ούτε βέβαια και με το Νόμο.
Με γνώμονα τα πιο πάνω και έχοντας υπόψη ότι οι αιτητές επικεντρώθηκαν στο συγκεκριμένο αυτό θέμα, βρίσκω ότι δεν έχει καταδειχθεί οποιοσδήποτε λόγος για επέμβαση του Δικαστηρίου στην απόφαση των καθ΄ων η αίτηση και δεν έχει τεκμηριωθεί η εισήγηση περί πλάνης.
Συνεπώς, η προσφυγή απορρίπτεται με €1.500,00 πλέον ΦΠΑ υπέρ των καθ΄ων και εναντίον των αιτητών. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με βάση το ΄Αρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.