|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1624/2006)
3 Μαρτίου, 2010
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
LEFKARITIS BROS (SEAWAYS) LTD,
Αιτητών,
ν.
ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ' ων η Αίτηση.
Μ. Κυριακίδης για Χ. Κυριακίδη, για τους Αιτητές.
Α. Κουντούρη (κα), για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Οι Αιτητές με την παρούσα προσφυγή τους στρέφονται κατά της απόφασης των καθ' ων η αίτηση, ημερομηνίας 14.6.2006, με την οποία αποφάσισαν ότι το πλοίο «Μ/Τ Petrolina», ιδιοκτησίας των Αιτητών, δεν μπορεί να απαλλαγεί από την πληρωμή δικαιωμάτων ευκολιών υποδοχής.
Οι καθ' ων η αίτηση, στο εξής «η Αρχή», αποτελεί νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και ασκεί αρμοδιότητα και εξουσία δυνάμει του Περί Αρχής Λιμένων Κύπρου Νόμου του 1973 (Ν.38/73), όπως αυτός τροποποιήθηκε, στο εξής «ο Νόμος του 1973» και των δυνάμει τούτου εκδοθέντων Κανονισμών.
Η Οδηγία 2000/59/ΕΚ ημερομηνίας 27.11.2000, ρυθμίζει ζητήματα λιμενικών εγκαταστάσεων παραλαβής αποβλήτων πλοίου και καταλοίπων φορτίου. Με το άρθρο 8 προβλέπει για την επιβολή τελών για τα απόβλητα πλοίων, εκτός από την εξαίρεση που δημιουργείται από το άρθρο 9 της Οδηγίας, το οποίο είχε ως εξής:-
«Άρθρο 9
Εξαιρέσεις
1. Όταν πλοία εκτελούν προγραμματισμένα δρομολόγια με συχνούς και τακτικούς ελλιμενισμούς και εφόσον υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για την ύπαρξη διακανονισμού που εγγυάται την παράδοση των αποβλήτων πλοίου και την καταβολή τελών σε λιμένα που βρίσκεται επί της διαδρομής τους, τα κράτη μέλη των λιμένων που συμπεριλαμβάνονται στα δρομολόγια αυτά μπορούν να απαλλάσσουν τα πλοία αυτά από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το άρθρο 6, το άρθρο 7 παράγραφος 1 και το άρθρο 8.
2. Τα κράτη μέλη ενημερώνουν την Επιτροπή τακτικά, τουλάχιστον δε μία φορά κατ' έτος, για τις εξαιρέσεις που παραχωρούνται σύμφωνα με την παράγραφο 1.»
Η Δημοκρατία εναρμονιζόμενη με Διεθνείς Συμβάσεις και με την πιο πάνω Οδηγία, προχώρησε στη θέσπιση των περί Ευκολιών Υποδοχής και Απαγόρευσης Απόρριψης στη Θάλασσα Αποβλήτων Πλοίου και Καταλοίπων Φορτίου Κανονισμών του 2003, οι οποίοι δημοσιεύτηκαν στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερομηνίας 3/10/2003 (Κ.Δ.Π. 771/2003), στο εξής «οι Κανονισμοί του 2003», οι οποίοι τέθηκαν σε ισχύ κατά την ημερομηνία προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντίστοιχη πρόνοια του άρθρου 9 της πιο πάνω Οδηγίας, περιέχεται στον Κανονισμό 22(1) των Κανονισμών του 2003.
Στη συνέχεια η Αρχή με βάση τους περί Αρχής Λιμένων Κύπρου (Καταβλητέα Δικαιώματα) (Τροποποιητικοί) (Αρ.2) Κανονισμούς του 2004, οι οποίοι δημοσιεύτηκαν στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερομηνίας 31/12/2004 (Κ.Δ.Π. 877/2004), καθόρισε το ύψος των τελών. Επειδή υπήρξαν διαμαρτυρίες, η Αρχή ετοίμασε, με βάση τα συμφωνηθέντα στη συνεδρία της στις 21/4/2005, τους τροποποιητικούς Κανονισμούς που τιτλοφορούνται ως οι περί Αρχής Λιμένων Κύπρου (Καταβλητέα Δικαιώματα) (Τροποποιητικοί) Κανονισμοί του 2006 (ΚΔΠ 161/2006), στο εξής «Κανονισμοί του 2006», οι οποίοι εκτός από τον επανακαθορισμό των τελών, εισήξαν την πιο κάτω νέα υποπαράγραφο (7) στην παράγραφο 4 του Μέρους ΧΙΙ του Πίνακα των Βασικών Κανονισμών του 1976-2005:-
«(7) Πλοίο που εκτελεί προγραμματισμένα δρομολόγια με συχνούς και τακτικούς ελλιμενισμούς, μπορεί να απαλλαγεί από την πληρωμή των δικαιωμάτων που καθορίζονται στην υποπαράγραφο (4)2 του Μέρους XII, εφόσον υποβληθούν στην Αρχή επαρκείς αποδείξεις για την ύπαρξη διακανονισμού που να εγγυάται την παράδοση των αποβλήτων και την καταβολή τελών, σε άλλο λιμάνι που βρίσκεται επί της διαδρομής του.»
Οι Αιτητές δια των αντιπροσώπων τους Lefkaritis Bros Marine Ltd με σχετική επιστολή τους ημερομηνίας 14/9/2005 προς την Αρχή, ζήτησαν απαλλαγή από την πληρωμή των δικαιωμάτων αναφορικά με το πλοίο «Μ/Τ Ρetrolina», λόγω παράδοσης των αποβλήτων σε άλλο λιμάνι. Στην επιστολή τους αναφέρουν τα εξής:-
«Προς υποστήριξη της βασιμότητας του αιτήματος μας επισυνάπτουμε συμφωνία μεταξύ της Lefkaritis Bros (Seaways) Ltd ως πλοιοκτήτριας εταιρείας του «Μ/Τ Ρetrolina» και εταιρείας που εδρεύει στη Χάιφα, η οποία τεκμηριώνει την ύπαρξη διακανονισμού που εγγυάται την παράδοση των αποβλήτων και την καταβολή σχετικών τελών στο λιμάνι της Χαϊφας στο Ισραήλ, το οποίο βρίσκεται επί της διαδρομής του και προς το οποίο το «MT/Petrolina» εκτελεί εντελώς προγραμματισμένα δρομολόγια με συχνούς και τακτικούς ελλιμενισμούς.
Ανεξαρτήτως των ανωτέρω, επισημαίνουμε ότι μέχρι τις αρχές Μαΐου 2005 δεν υπήρχε δυνατότητα για την εκ μέρους σας προσφορά των σχετικών υπηρεσιών, γεγονός βεβαίως που γνωρίζετε.»
Οι καθ' ων η αίτηση με επιστολή τους ημερομηνίας 29.9.2005 πληροφόρησαν τους Αιτητές ότι το πλοίο «Μ/T Petrolina», δεν μπορεί να απαλλαγεί από την πληρωμή δικαιωμάτων ευκολιών υποδοχής, διότι η εν λόγω δυνατότητα απαλλαγής αφορά μόνο σε παράδοση αποβλήτων σε άλλα Ευρωπαϊκά λιμάνια επί της διαδρομής και όχι σε άλλα μη Ευρωπαϊκά λιμάνια, όπως αυτό της Χάιφας.
Στις 13.12.2005 καταχωρήθηκε από τους Αιτητές η Προσφυγή υπ' αρ. 1593/2005, η οποία στρεφόταν εναντίον της απόφασης των καθ' ων η Αίτηση ημερομηνίας 29.9.05, με την οποία αποφάσισαν ότι το πλοίο ιδιοκτησίας των Αιτητών δεν μπορεί να απαλλαγεί από την πληρωμή δικαιωμάτων ευκολιών υποδοχής.
Όμως οι Αιτητές, με επιστολή τους ημερομηνίας 26.4.2006, επανήλθαν υποβάλλοντας το ίδιο αίτημα.
Οι καθ' ων η αίτηση με επιστολή τους ημερομηνίας 20.6.2006, πληροφόρησαν τους Αιτητές ότι το αίτημα τους δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ώστε να απαλλαγεί το πλοίο τους από την πληρωμή δικαιωμάτων ευκολιών υποδοχής για τους λόγους που αναφέρονται στα πρακτικά της συνεδρίας της «Επιτροπής Παρακολούθησης και Ελέγχου Συστήματος Συλλογής και Επεξεργασίας Αποβλήτων Πλοίων» που έγινε στο λιμάνι Λεμεσού στις 14.6.2006, κατά την οποία εξετάστηκε το αίτημα του πλοίου. Συγκεκριμένα στα πρακτικά αναφέρονται τα εξής αιτιολογικά:-
«Μελετώντας τα δεδομένα που η Επιτροπή είχε ενώπιον της, αποφάσισε ομόφωνα ότι το πλοίο δεν δικαιούται απαλλαγής για τους εξής λόγους, οι οποίοι στο σύνολο τους αλλά και ο καθένας ξεχωριστά δικαιολογούν την απόφαση.
1. Το κράτος με το οποίο έχει το πλοίο συνάψει συμφωνία παράδοσης, δεν είναι κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που αντίκειται στον κανονισμό 22(1) της Κ.Δ.Π. 771/2003.
2. Από τις αποδείξεις παράδοσης που μας έχει καταθέσει, φαίνεται ότι παρέδωσε στο λιμάνι της Χαϊφα μόνο Bridge-waters, που σύμφωνα με το συμφωνητικό που έχει παραδίδονται δωρεάν, γεγονός που αντίκειται στον κανονισμό 23(1) της Κ.Δ.Π. 771 /2003.
3. Όπως ο εκπρόσωπος του Τ.Ε.Ν. δήλωσε, το πλοίο μετά από αίτημα του, απαλλάχθηκε από την υποχρέωση να έχει σε λειτουργία διαχωριστήρια λαδιού, με την προϋπόθεση ότι σε κάθε λιμάνι που επισκέπτεται, θα παραδίδει τα Bridge-waters, που σημαίνει ότι πριν την αναχώρηση του από κυπριακό λιμάνι, σύμφωνα με τους όρους του Τ.Ε.Ν, θα πρέπει να παραδίδει τα κατάλοιπα του».
Την 1.9.2006 καταχωρήθηκε από τους Αιτητές η παρούσα Προσφυγή η οποία στρέφεται εναντίον της πιο πάνω απόφασης, ενώ κατά την διάρκεια των διευκρινήσεων αποσύρθηκε από τους Αιτητές η προσφυγή υπ' αρ. 1593/2005.
Επίσης αποσύρθηκε από τους καθ' ων η αίτηση η προδικαστική ένσταση τους, με την οποία προέβαλλαν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι βεβαιωτικού και όχι εκτελεστού χαρακτήρα.
Οι Αιτητές προς ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης ουσιαστικά προβάλλουν ένα λόγο ακύρωσης. Με αυτόν ισχυρίζονται ότι οι καθ' ων η αίτηση εσφαλμένα ερμήνευσαν το άρθρο 9 της Οδηγίας 2000/59/ΕΚ, θεωρώντας ότι η αναφορά σ' αυτό σε «τακτικούς ελλιμενισμούς» πλοίων, δεν αφορά μόνο ελλιμενισμούς σε λιμάνια κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε μόνο αυτά τα πλοία απαλλάσσονται από τα σχετικά τέλη. Περαιτέρω προβάλλουν ότι σκοπός του νομοθέτη, με την πιο πάνω Οδηγία, είναι η γενικότερη προστασία του περιβάλλοντος γι' αυτό και όταν αναφέρεται σε λιμάνια, εννοεί οποιοδήποτε λιμάνι, ανεξάρτητα αν πρόκειται για κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι καθ' ων η αίτηση απορρίπτουν και εμμένουν στην ερμηνεία που δόθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση όπως αυτή διατυπώνεται στα πρακτικά της συνεδρίας της Αρχής, που συνοδεύουν την απόφαση της. Περαιτέρω η ευπαίδευτη συνήγορος τους, στη σελίδα 6 της αναθεωρημένης γραπτής αγόρευσης της, εισηγείται ότι η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί ως αλυσιτελής. Όπως εξήγησε η Επιτροπή ουσιαστικά απέρριψε το αίτημα για 3 ξεχωριστούς λόγους, ενώ οι Αιτητές προβάλλουν ως μοναδικό λόγο ακύρωσης το θέμα της ερμηνείας της Οδηγίας, το οποίο συναρτάται με τον πρώτο από τους τρεις λόγους στους οποίους στηρίχθηκαν οι καθ'ων η αίτηση για να απορρίψουν το αίτημα των Αιτητών. Όμως, εισηγείται η κα Κουντουρή, οι άλλοι δύο λόγοι απόρριψης δεν αμφισβητήθηκαν από τους Αιτητές. Ως αποτέλεσμα, και αν ακόμα επιτύχουν στον μοναδικό λόγο ακύρωσης, η προσφυγή θα είναι αλυσιτελής, εφόσον ούτως ή άλλως θα συντρέχουν οι άλλοι δύο λόγοι απόρριψης οι οποίοι δεν προσβλήθηκαν. Με δεδομένη την πιο πάνω θέση, οι καθ'ων η αίτηση ισχυρίζονται περαιτέρω ότι ο σκοπός του νομοθέτη είναι η «ελεγχόμενη» προστασία του περιβάλλοντος και αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, εκτός και αν η παράδοση των αποβλήτων γινόταν σε κοινοτικά λιμάνια, στα οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί με αυτή τη νομοθεσία, να ασκήσει τον σχετικό έλεγχο.
Ο συνήγορος των Αιτητών, στη συμπληρωματική του απαντητική αγόρευση, απορρίπτει τον πιο πάνω ισχυρισμό, προσβάλλοντας για πρώτη φορά και τους δύο άλλους λόγους απόρριψης του επίδικου αιτήματος του.
Το επιχείρημα ότι η προσφυγή είναι αλυσιτελής, ευσταθεί.
Όπως αναφέρεται στο σύγγραμμα Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, του Επαμεινώνδα Π. Σπηλιωτόπουλου, 12η Έκδοση, στην παράγραφο 459, «η αίτηση ακυρώσεως είναι απαράδεχτη (ως αλυσιτελής) διότι δεν υπάρχει έννομο συμφέρον, όταν ο αιτών δεν θα είχε καμία ωφέλεια από την ακύρωση της πράξης..». Επομένως, όταν ένας λόγος ακύρωσης και αν ακόμα γίνει δεχτός, δεν είναι ικανός να ανατρέψει το νομικό αποτέλεσμα που επήλθε με την προσβαλλόμενη απόφαση, τότε θεωρείται αλυσιτελής.
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από το δικογραφημένο περιεχόμενο της αίτησης, αλλά και από την αρχική γραπτή αγόρευση του, ο συνήγορος των Αιτητών ουδεμία αναφορά κάνει για προσβολή και των δύο άλλων λόγων για τους οποίους οι καθ'ων η αίτηση απέρριψαν την αίτηση του. Οι λόγοι αυτοί προσβάλλονται για πρώτη φορά στη συμπληρωματική γραπτή απάντηση του και μετά που έγινε αναφορά στο ζήτημα από τη συνήγορο των καθ'ων η αίτηση, κατά τη διάρκεια των διευκρινίσεων. Όμως είναι ανεπίτρεπτο οι διάδικοι μέσα από τις αγορεύσεις τους να εισάγουν καινούργια ζητήματα και να προβάλλουν για πρώτη φορά νέους λόγους ακύρωσης, αφού αυτό θα καταστρατηγούσε την ανατρεπτική προθεσμία των 75 ημερών όπως ορίζεται στο Άρθρο 146.3 του Συντάγματος (Βλ. σχετικά Δημοκρατία ν. Κουκκουρή, Σαφειρίδης ν. Κουκκουρή και Δημοκρατίας (1993) 3 ΑΑΔ 598). Περαιτέρω θα παρεχόταν ευχέρεια για συζήτηση σχεδόν κάθε θέματος. Αυτό, όπως αναφέρθηκε στην Παυλίδης ν. ΑΗΚ, Υπόθεση αρ. 227/07, ημερομηνίας 20.3.08, θα είχε ως αποτέλεσμα τον εξοβελισμό των δικονομικών διατάξεων που περιέχονται στον Κανονισμό 7 των Διαδικαστικών Κανονισμών του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962.
Από τη στιγμή που ακόμα και αν ο Αιτητής πετύχαινε στον λόγο ακύρωσης, η πράξη ούτως ή άλλως δεν θα ακυρωνόταν, αφού θα συνέχιζαν να υφίστανται οι άλλοι δύο λόγοι απόρριψης του αιτήματος τους, ο λόγος ακυρότητας δεν μπορεί παρά να είναι αλυσιτελής.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με €1400 έξοδα πλέον ΦΠΑ υπέρ των Καθ' ων η Αίτηση. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται δυνάμει του Άρθρου 146.4 (α) του Συντάγματος.
(Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/ΑΙ