|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 1879/2008
2 Φεβρουαρίου, 2010
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28, 33 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
NANDANIE LAUDENI PANTHIRANNEHELAGE
Αιτήτρια
- ΚΑΙ -
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Καθ' ων η αίτηση
.........
Μονομερής αίτηση ημερ. 28/1/2010 για παράταση χρόνου καταχώρησης έφεσης
Ε. Μηλιδώνη (κα) για Λ.Ν. Κληρίδη, για την αιτήτρια
...........
Α Π ΟΦ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Με απόφαση ημερ. 26/10/09 το Δικαστήριο τούτο απέρριψε προσφυγή της αιτήτριας με την οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης των καθ' ων η αίτηση να μην της παραχωρήσουν την κυπριακή ιθαγένεια με εγγραφή.
Με την παρούσα αίτηση, που καταχωρήθηκε με καθυστέρηση πέραν του 1 ½ μηνός από την έκδοση της απόφασης (αντίγραφο της οποίας είχε δοθεί από τις 26/10/09 στο δικηγόρο της αιτήτριας), η αιτήτρια ζητά παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης μέχρι τις 22/2/2010. Με την ένορκη δήλωση της που υποστηρίζει την αίτηση, ισχυρίζεται ότι ο τότε δικηγόρος της δεν την ειδοποίησε ποτέ ότι εκδόθηκε απόφαση στην προσφυγή και ότι η ίδια «προσφάτως» επισκέφθηκε το δικηγορικό γραφείο Λεύκου Κληρίδη και Υιών ο οποίος τηλεφώνησε στο πρωτοκολλητείο για την τύχη της προσφυγής οπότε και έμαθε ότι απορρίφθηκε από τις 26/10/09. Του ανάθεσε τότε την υπόθεση και ο κ. Κληρίδης εξασφάλισε αντίγραφο της απόφασης στις 15/1/2010 και αφού μελέτησε την απόφαση, στις 19/1/2010 της είπε ότι είναι εφέσιμη, οπότε και του έδωσε οδηγίες για καταχώρηση έφεσης.
Το θέμα παράτασης χρόνου είναι πάντοτε στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου. Αναφέρομαι μεταξύ άλλων στις υποθέσεις HjiMichael n. Karamichel & others (1967) 1 C.L.R. 61, σελ. 655, Loizou v. Konteatis (1968) 1 CLR 291, Α/φοί Ιακώβου (Κατασκευαί) Λτδ ν. Λάμπρος Αδάμου Χατζηνικόλα (1990) 1 ΑΑΔ 470, η οποία όμως αφορούσε άδεια για παράταση χρόνου καταχώρησης αντέφεσης, Θεόδωρος Χόπης ν. Ιάκωβου Παναγή (1993) 1 ΑΑΔ 140 σελ. 142-143, Ελένη Γεωργίου Βούρια ν. Ευδοκίας Χριστοφόρου Δασκάλου (1993) 1 ΑΑΔ 808, σελ. 810, Φυλαχτού ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Αναθεωρητική Δικαιοδοσία, Υπόθεση 847/97, 30/11/98 και Fame Transports Ltd v. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 561. Οι αρχές φαίνονται σαφώς ότι είναι οι ίδιες. Μάλιστα γίνεται και εκτεταμένη αναφορά σε προηγούμενη νομολογία που διέπει το θέμα αυτό. Στη σελ. 474 της προαναφερθείσας απόφασης Α/φοι Ιακώβου (Κατασκευαί) Λτδ ν. Λάμπρος Αδάμου ΧατζηΝικόλα, διαβάζουμε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η προσέγγιση των Δικαστηρίων, αναφορικά με τις προθεσμίες που ορίζονται στους θεσμούς, είναι πολύ διαφορετική από τις δικαστικές αντιλήψεις του περασμένου αιώνα.»
Πιο κάτω στη σελ. 477 της απόφασης διαβάζουμε τα εξής:
«Οι προθεσμίες και οι χρόνοι που ορίζονται από τους θεσμούς πρέπει να τηρούνται. Η παράταση του χρόνου είναι εξαιρετικό δικονομικό μέτρο. Το δικαστήριο έχει ευρεία διακριτική εξουσία να παρατείνει το χρόνο. Η εξουσία αυτή είναι ελεύθερη και αδέσμευτη και ασκείται με βάση τα γεγονότα της κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης. Καθυστέρηση, ειδικά όταν είναι μακρά, πρέπει να αιτιολογείται ικανοποιητικά, διαφορετικά αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον παραβάτη των προθεσμιών.»
Σχετική με το ίδιο θέμα είναι και η υπόθεση Ελένη Γεωργίου Βούρια ν. Ευδοκίας Χριστοφόρου Δασκάλου (1993) 1 ΑΑΔ 808, όπου αναφέρθηκε ότι η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου για την παράταση της προθεσμίας για την υποβολή έφεσης δεν υπόκειται σε περιορισμούς και η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου συναρτάται με τα συμφέροντα της δικαιοσύνης που είναι έννοια σύνθετη και πολυδιάστατη, συνυφασμένη με το σύνολο των αρχών του δικαίου και τα ιδιαίτερα γεγονότα της κάθε υπόθεσης. Για το διάδικο που δείχνει αδιαφορία για τα δικαιώματα του συνήθως το Δικαστήριο αρνείται την έγκριση της αίτησης αλλά εκεί που επιδεικνύει σπουδή για την άσκηση των δικαιωμάτων του μπορεί πιο εύκολα να εγκριθεί η αίτηση του.
Στην υπόθεση Fame Transports Ltd. v. Δημοκρατίας, πιο πάνω στη σελ. 567 λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Σε αντίθεση με τα πιο πάνω γεγονότα στην υπόθεση Νiki Georghiou, στην παρούσα υπόθεση δεν υπάρχουν άλλα συντρέχοντα περιστατικά αποκαλυπτικά της ύπαρξης αντικειμενικών δυσκολιών για την εμπρόθεσμη υποβολή της έφεσης, Δεν μας έχει υποδειχθεί οποιαδήποτε αυθεντία στην οποία το λάθος ή η αμέλεια του δικηγόρου ή του διαδίκου να καταχωρήσει εμπρόθεσμα την έφεσή του έχει θεωρηθεί από μόνη της ικανοποιητικός λόγος για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου υπέρ της παράτασης της προθεσμίας. (Βλέπε: Σολιάτης κ.α. ν. Χριστοδουλίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 1162).
Αντίθετα, στην απόφαση Πάνος Π. Βαρδιάνος ν. Edwin John Thomas Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698, έχουν λεχθεί τα εξής που αποτελούν και ευθείαν απάντηση στο θέμα:
«Ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών. Θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των διικονομικών διατάξεων. Από τη συμμόρφωση προς τα χρονοδιαγράμματα αυτά εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα το κύρος της. Μας ενισχύουν, σε αυτή τη θέση, τα λεχθέντα στην υπόθεση Grand Metropolitan Nominee (No. 2) Co Ltd. v. Evans, The Times Law Reports, May 15, 1992:
"The court should not be astute to find excuses for such failure since obedience to orders of the court is the foundation on which its authority is founded."
Βλέπε επίσης Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 1190 και Κληρίδης ν. Σταυρίδη (1997) 1 Α.Α.Δ. 1348.»
Τα γεγονότα της προαναφερθείσας υπόθεσης Fame Transports Ltd v. Δημοκρατίας είναι παρόμοια με την παρούσα, με την έννοια ότι ήταν και εκεί ο ισχυρισμός των αιτητών ότι ο δικηγόρος τους δεν τους είχε ειδοποιήσει έγκαιρα για το ότι η προσφυγή είχε απορριφθεί, αλλά έλαβαν γνώση του γεγονότος όταν οι καθ' ων η αίτηση ζήτησαν πληρωμή του οφειλόμενου φόρου. Ο δικηγόρος τους σε δική του ένορκη δήλωση ανάφερε ότι ειδοποίησε τους αιτητές αφού τους απέστειλε αντίγραφο της απόφασης με συνοδευτική επιστολή, και με άλλη ένορκη δήλωση της ιδιαιτέρας του δικηγόρου αναφερόταν ότι η επιστολή στάληκε, από λάθος, στην ταχυδρομική θυρίδα 2296 αντί την 2276. Η Ολομέλεια απέρριψε την αίτηση αναφέροντας τα εξής:
«Ενόψει των ανωτέρω, έχουμε τη γνώμη ότι στην παρούσα περίπτωση ο αιτητής δεν έχει αποσείσει το βάρος της απόδειξης που τον βαρύνει και δεν μας έχει ικανοποιήσει ότι συντρέχουν ικανοί λόγοι για να ασκήσουμε τη διακριτική μας εξουσία υπέρ της έκδοσης του αιτουμένου διατάγματος...»
Εξετάζοντας τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, καταλήγω επίσης ότι η αιτήτρια δεν απέδειξε καλό λόγο για να ασκηθεί η διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου υπέρ της έγκρισης της αίτησης, για τους εξής λόγους: (α) Δεν καθορίζει η αιτήτρια ακριβώς το χρόνο που επισκέφθηκε το δικηγορικό γραφείο Λεύκου Κληρίδη και Υιοί για να ρωτήσει για την τύχη της προσφυγής της. Μιλά αόριστα «προσφάτως». (β) Δεν εξηγεί γιατί αποτάθηκε στο πιο πάνω δικηγορικό γραφείο για να μάθει για την τύχη της προσφυγής της αφού ο δικηγόρος που χειριζόταν την προσφυγή ήταν άλλος. (γ) Ακόμα και με τα γεγονότα όπως τα ισχυρίζεται, που έμαθε πριν τις 15/1/10 ότι εκδόθηκε απόφαση από τις 26/10/09 και από τις 15/1/10 είχε και αντίγραφο της απόφασης, η καταχώρηση της αίτησης στις 28/1/10 έγινε με αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Ενόψει των πιο πάνω η αίτηση απορρίπτεται.
Μ. Φωτίου, Δ.