|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 491/2007)
21 Δεκεμβρίου 2009
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΑΜΠΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΛΤΔ,
Αιτητές,
- V. -
KΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
----------------------------
Χρ. Χριστάκη, για τους Αιτητές.
Ε. Γαβριήλ (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Οι αιτητές εισήγαγαν από την Ιαπωνία στις 5.8.06, επτά μεταχειρισμένα οχήματα, μεταξύ των οποίων και το επίδικο, ένα όχημα Toyota Townace το οποίο στα πλαίσια της σχετικής διασάφησης αποταμίευσης που καταχωρήθηκε από τους τελωνειακούς τους πράκτορες, ταξινομήθηκε με κωδικό της συνδυασμένης ονοματολογίας (taric) 8704219900, όπου ταξινομούνται τα μεταχειρισμένα οχήματα τύπου van ή μεταφοράς εμπορευμάτων.
Στις 26.9.06, πριν ακόμη την αποταμίευση του οχήματος, τελωνειακός λειτουργός στο στάδιο του φυσικού ελέγχου κατά τη σχετική επιθεώρηση του, διαπίστωσε λανθασμένη ταξινόμηση, ως ανωτέρω, αντί της ορθής με τον κωδικό 87033290000, όπου ταξινομούνται τα μεταχειρισμένα οχήματα μεταφοράς προσώπων ή επιβατικά οχήματα. Εκδόθηκε δηλοποίηση κατάσχεσης του οχήματος λόγω αναφοράς λανθασμένης διασάφησης, με εισήγηση όπως το ζήτημα παραπεμφθεί στη Διευθύντρια του Τμήματος Τελωνείων για μελέτη και οδηγίες. Στις 3.1.07, μετά από διαβίβαση του σχετικού φακέλου στο Αρχιτελωνείο, δόθηκαν οδηγίες για αναζήτηση με εκ των υστέρων βεβαίωση τελωνειακής οφειλής των αναλογούντων εισαγωγικών δασμών και φόρων, χρηματικής επιβάρυνσης 10%, τόκους και αποθηκευτικά τέλη, με ταυτόχρονη πρόταση για αποδοχή συμβιβαστικού ποσού £300, αντί ποινικής δίωξης, αναφορικά με το τελωνειακό αδίκημα της λανθασμένης ταξινόμησης. Στις 7.2.07, αποστάληκε σχετική επιστολή για την εκ των υστέρων βεβαίωση οφειλής ποσού ύψους £7.183, χρηματικής επιβάρυνσης £718 πλέον τόκο 9%. Λόγω της παρούσας προσφυγής, η υπόθεση παραπέμφθηκε στον Τομέα Νομικών Θεμάτων του Αρχιτελωνείου, με αποτέλεσμα να τροποποιηθεί η επίδικη απόφαση, όχι ως προς την κρίση της δασμολογικής ταξινόμησης ή της πρότασης συμβιβασμού, αλλά ως προς την παραχώρηση δυνατότητας αποταμίευσης του οχήματος σε τελωνειακή αποθήκη και την αναστολή καταβολής οποιουδήποτε δασμού ή φόρου, μέχρις ότου το όχημα τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία και ανάλωση. Ως αποτέλεσμα αποστάληκε νέα επιστολή ημερ. 14.9.07, με την οποία τροποποιήθηκε η απόφαση.
Οι αιτητές προσφεύγουν εναντίον της απόφασης ημερ. 7.2.07, με την οποία γνωστοποιήθηκε η εκ των υστέρων βεβαίωση φορολογίας για σειρά λόγων θεωρώντας κατ΄ ουσίαν, ως προκύπτει από τη γραπτή αγόρευση τους, ότι η απόφαση αποτελεί προϊόν πλάνης περί τα πράγματα, πάσχει από έλλειψη δέουσας έρευνας, είναι αναιτιολόγητη, ενώ ταυτόχρονα τους αποστερήθηκε το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης εφόσον δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να ακουστούν πλήρως πριν τους γνωστοποιήσουν την εκ των υστέρων βεβαίωση φορολογίας.
Οι καθ΄ ων προβάλλουν δύο προδικαστικές ενστάσεις, μια εκ των οποίων αφορά την εισήγηση ότι η πράξη ημερ. 7.2.07 έχει απωλέσει την εκτελεστότητα της ως ανακληθείσα με τη μεταγενέστερη πράξη ημερ. 14.9.07. Η δεύτερη αφορά το μέρος εκείνο της απόφασης που σχετίζεται με τη δυνατότητα συμβιβασμού του τελωνειακού αδικήματος, η οποία κατά την εισήγηση δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη. Κατά τα υπόλοιπα οι καθ΄ ων θεωρούν ότι θέματα δασμολογικής ταξινόμησης εμπίπτουν στη σφαίρα των τεχνικών γνώσεων που μια διοικητική αρχή τεκμαίρεται ότι έχει, το δε Δικαστήριο δεν ελέγχει τέτοια ζητήματα. Συναφώς οτιδήποτε έχει επισυναφθεί ως φωτογραφικό ή άλλο υλικό στη γραπτή αγόρευση των αιτητών, σε μια προσπάθεια να δείξουν αριθμό στοιχείων και δεδομένων ως προς το λανθασμένο της ταξινόμησης των καθ΄ ων δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη, ιδιαίτερα διότι οι αιτητές επιχείρησαν να προσαγάγουν με σχετική αίτηση μαρτυρία ως προς αυτά, την οποία τελικώς απέσυραν. Η ταξινόμηση που έγινε και η εκ των υστέρων βεβαίωση φορολογίας είναι καθόλα ορθή ενόψει της διαπίστωσης του αρμόδιου λειτουργού ότι το όχημα έφερε «.. πίσω από τη θέση του οδηγού/συνοδηγού, υποδοχές για μαξιλάρια (δύο βίδες και δύο υποδοχές), μια συρόμενη πόρτα με παράθυρο που ανοίγει, τασάκι πίσω από τον οδηγό και γυαλιά στα πλαϊνά του αυτοκινήτου.». Ως προς το δικαίωμα ακρόασης, αυτό ουδόλως έχει παραβιαστεί εφόσον η προσβαλλόμενη πράξη δεν ήταν δυσμενής από την άποψη ότι δεν ανέτρεψε μια ήδη κεκτημένη κατάσταση υπέρ των αιτητών, εφόσον ήταν η δική τους λανθασμένη ταξινόμηση που είχε ως αποτέλεσμα τη μη επιβολή των ορθών δασμών.
Η πρώτη προδικαστική ένσταση δεν κρίνεται ορθή για δύο λόγους. Πρώτο, δεν έχει εγερθεί στην ένσταση των καθ΄ ων αλλά μόνο στην αγόρευση κατά ρητή παρέκκλιση από τις επιταγές του Καν. 7 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962 και της λαμβανόμενης στο θέμα σαφούς νομολογίας (δέστε Δημοκρατία ν. Ευγενίου (2005) 3 Α.Α.Δ. 257 κ.ά.). Δεύτερο, ακόμη και εξετάζοντας την ένσταση αυτή, είναι σαφές από το σχετικό περιεχόμενο της επιστολής ημερ. 14.9.07, ότι η ανάκληση της εκ των υστέρων βεβαίωσης δεν θα ίσχυε σε περίπτωση που το όχημα τίθετο σε ελεύθερη κυκλοφορία και ανάλωση, οπότε και η βάση της νέας δασμολογικής ταξινόμησης που επέφερε το σχετικό δασμό θα ίσχυε. Στην πραγματικότητα ακόμη και με την επιστολή ημερ. 14.12.07, επαναβεβαιώθηκε η επίδικη δασμολογική ταξινόμηση που είναι αντικείμενο της προσφυγής. Εκείνο που αναστάληκε ήταν η άμεση τελωνειακή οφειλή, αλλά αναγνωρίζεται από τη διοίκηση με την καταληκτική πρόταση της πιο πάνω επιστολής, ότι υπάρχει εμμονή στην ταξινόμηση αυτή που θα επιφέρει τους ανάλογους δασμούς σε περίπτωση που το όχημα τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία «.. εκτός εάν το Δικαστήριο, εν τω μεταξύ, αποφασίσει διαφορετικά.». Δεν πρόκειται επομένως για πληροφοριακού χαρακτήρα θέση της διοίκησης. Όπως αναφέρεται και στο σύγγραμμα του Π.Δ. Δαγτόγλου: «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο» 5η έκδ. σελ. 372, παρ. 682, επί μη πληρώσεως όρου, η διοικητική πράξη δεν παύει να ισχύει, ώστε να χρειάζεται διαπιστωτική, απλώς, ανάκληση της πράξεως. Άλλωστε, στην παρ. 11 της ένστασης αναγνωρίζεται ότι η προσφυγή περιορίζεται στην ακύρωση της δασμολογικής ταξινόμησης, καθώς και στην ακύρωση της πρότασης για αποδοχή συμβιβαστικού ποσού, αντί ποινικής δίωξης. Επομένως, δεν μπορεί εκ των υστέρων να εγείρεται τέτοια προδικαστική ένσταση. Οι αιτητές διατηρούν το έννομο συμφέρον τους. Η ανάκληση δεν ήταν πλήρης ή απόλυτη. Όπως αναφέρεται και στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 200, η ανάκληση δυνατόν να είναι φαινομενική εφόσον η διά της νεώτερης πράξης, διατηρείται σε ισχύ προσωρινώς η ανακαλούμενη.
Όσον αφορά τη δεύτερη προδικαστική ένσταση αυτή είναι ορθή. Προκύπτει από την προσβαλλόμενη πράξη ότι η πρόταση για συμβιβασμό αφορά τη διάπραξη, κατά τη θέση των καθ΄ ων, ποινικού αδικήματος λόγω λανθασμένης ή παραπλανητικής διασάφησης από μέρους των αιτητών, το οποίο το Τελωνείο δύναται με βάση το άρθρο 88 του περί Τελωνειακού Κώδικα Νόμου αρ. 94(Ι)/2004, και το άρθρο 137 του περί Φόρου Καταναλώσεως Νόμου αρ. 91(Ι)/2004 να μεταχειριστεί διαφορετικά. Είναι σαφές επίσης ότι δεν αποτελεί την καθαυτή διοικητική πράξη, αλλά συνέπεια της και σε περίπτωση ακύρωσης της εκτελεστής διοικητικής πράξης συμπαρασύρεται και αυτή. Σχετικές με το θέμα είναι οι υποθέσεις Herodotou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 874, Boyadjis v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2458 και Pavlos Zenonos General Motors Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 115/2004, ημερ. 18.11.05.
Επί της ουσίας της προσφυγής δεν διακρίνεται οποιοδήποτε πρόβλημα που θα έπρεπε να οδηγήσει σε ακύρωση της διοικητικής πράξης. Όσον αφορά την κατ΄ ισχυρισμό των αιτητών έλλειψη δέουσας έρευνας και πλάνη περί τα πράγματα, διαπιστώνεται ότι η έρευνα ήταν επαρκής με αντίληψη των πραγματικών δεδομένων όπως είχαν διαπιστωθεί κατά το φυσικό έλεγχο του οχήματος από τον Π. Θεοδότου, Ανώτερο Τελωνειακό Λειτουργό. Η διαπίστωση ήταν ότι το όχημα έφερε υποδοχές στο χώρο πίσω από τα εμπρόσθια καθίσματα κατά τρόπο που να δύνανται να τοποθετηθούν μαξιλάρες, ενώ υπήρχε συρόμενη πόρτα με παράθυρο, υαλοπίνακες στα πλαϊνά του οχήματος και στακτοδοχείο πίσω από το κάθισμα του οδηγού. Ο λειτουργός θεώρησε ότι το όχημα ήταν ουσιαστικά διπλής χρήσεως και προέβηκε σε αναφορά λανθασμένης διασάφησης στις 27.9.06, παρά την προς το αντίθετο κατάταξη του οχήματος ως van από τον Λειτουργό Α. Τσιαλούπη που διενήργησε επίσης έλεγχο στις 25.9.06, η οποία και δεν αποτέλεσε εν τέλει την τελική κρίση της διοίκησης.
Η πιο πάνω κατάταξη του οχήματος ως οχήματος τύπου saloon με αποτέλεσμα την εκ των υστέρων βεβαίωση δασμολογικής οφειλής, ήταν σύμφωνη και με τις σχετικές οδηγίες που ο Διευθυντής του Τμήματος Τελωνείων είχε κυκλοφορήσει σε προηγούμενο χρόνο, δηλαδή, από τις 24.3.1998 (Παράρτημα 2 στη γραπτή αγόρευση των καθ΄ ων και κυανούν 18 του διοικητικού φακέλου Τεκμ. «Α»), όπου τέθηκαν οι προδιαγραφές από τελωνειακής απόψεως των χαρακτηριστικών των αυτοκινήτων τύπου van, μεταξύ των οποίων, είναι και η ύπαρξη μιας και μόνο σειράς καθισμάτων, η ύπαρξη διαχωριστικού μεταξύ του εμπρόσθιου και του οπίσθιου χώρου του οχήματος, να μην φέρει εντός του χώρου φορτίου οποιεσδήποτε εξοχές που να παρέχουν τη δυνατότητα εφαρμογής καθισμάτων, ούτε να έχουν στο χώρο φορτίου πρόσθετα εξαρτήματα όπως μηχανισμούς, ζώνες ασφάλειας, στακτοδοχεία κλπ. Συνάγεται επομένως ότι η διοίκηση ενήργησε με πλήρη αντίληψη των δεδομένων σε συμμόρφωση με τις πάγιες οδηγίες ως προς τη δασμολογική κατάταξη τέτοιων οχημάτων και χωρίς να ληφθούν υπόψη οποιαδήποτε στοιχεία τα οποία δεν ήσαν ενώπιον της τη δεδομένη στιγμή.
Επαρκής έρευνα θεωρείται κατά τη νομολογία εκείνη που δείχνει τη διερεύνηση κάθε σχετιζομένου με την υπόθεση γεγονότος (Motorways Ltd ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 447). Η επάρκεια της έρευνας, η έκταση και ο τρόπος διεξαγωγής της, ποικίλει ανάλογα με τα υπό διερεύνηση γεγονότα και δεν υπάρχει στερεότυπος τρόπος που καλύπτει κάθε περίπτωση. Με την προϋπόθεση ότι η έρευνα είναι επαρκής, το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στον τρόπο που ευλόγως επέλεξε η διοίκηση να διερευνήσει το θέμα, ούτε και υποκαθιστά τα υπ΄ αυτής διαπιστωθέντα πρωτογενή ευρήματα. (Καμηλάρης ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 725 και Δημοκρατία ν. C. Kassinos Construction Ltd (1990) 3(E) A.A.D. 3835). Σημασία έχει η συλλογή και η αξιολόγηση όλων των ουσιωδών στοιχείων να έχουν δημιουργήσει τη βάση για ασφαλή συμπεράσματα (Ράφτης ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 345, Farouk Ahmed ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 301/03, ημερ. 7.9.04).
Οι αιτητές προσπάθησαν να εισάξουν μαρτυρία τόσο με σχετική αίτηση, όσο και με την παράθεση σωρείας εγγράφων στη γραπτή τους αγόρευση, σε σχέση με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου οχήματος, περιλαμβανομένων διαφημιστικών φυλλαδίων, γενικών και άλλων τεχνικών προδιαγραφών και μεγάλο αριθμό φωτογραφιών ως προς την εξωτερική και εσωτερική εμφάνιση του οχήματος. Με δεδομένη την ένσταση των καθ΄ ων ως προς την προσαγωγή μαρτυρίας διά της αιτήσεως των αιτητών ημερ. 11.3.08, οι αιτητές απέσυραν μετά από διάφορες αναβολές την αίτηση στις 6.6.08 και παρά το γεγονός ότι στις 10.9.09, όταν η υπόθεση ήταν ορισμένη για διευκρινίσεις, δηλώθηκε από το συνήγορο των αιτητών ότι θα υπέβαλε νέα αίτηση για προσκόμιση παρόμοιων στοιχείων, δηλώθηκε τελεσίδικα στις 6.10.09, ότι τέτοια αίτηση δεν θα καταχωρείτο. Είναι γνωστό ότι η διοικητική πράξη ελέγχεται στη βάση του υλικού που η διοίκηση είχε ενώπιον της στο δεδομένο χρόνο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη οτιδήποτε επιχειρείται εκ των υστέρων να προταθεί ως υποστηρίζον ή αντικρούον την παραγωγή της πράξης. Πάντοτε, κριτήριο είναι η σχετικότητα της μαρτυρίας με τα επίδικα θέματα και αιτήσεις του είδους αντιμετωπίζονται με εξαιρετική φειδώ. (Δέσπω Λευκαρίτη ν. Δημοκρατίας (2000) 4 Α.Α.Δ. 309, Valentines Estates Ltd v. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Παραλιμνίου (2000) 4 Α.Α.Δ. 398 και Yiannakis Bros Hotels v. Δήμου Παραλιμνίου (2000) 4 Α.Α.Α. 476.)
Επίσης, στην υπόθεση Lordos Hotels Holdings Ltd v. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Παραλιμνίου, υπόθ. αρ. 71/97, ημερ. 18.11.99, ο Νικολάου Δ., ανέφερε ότι το έργο του Δικαστηρίου εξαντλείται στη διαπίστωση του κατά πόσο οι καθ΄ ων η αίτηση διενήργησαν ή όχι δέουσα έρευνα ως προς κάθε τι σχετικό που έπρεπε να ληφθεί υπόψη και ότι η διενέργεια αυτής της έρευνας δεν είναι έργο του Δικαστηρίου. Τέλος, μπορεί να αναφερθεί ως αυθεντία επί του θέματος και η Καμηλάρης ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 725 απόφαση του Γ. Πική, Δ. στην οποία λέχθηκε ότι:
«Η αναθεωρητική δικαιοδοσία, όπως έχει επανειλημμένα τονισθεί, (Βλ. μεταξύ άλλων, Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659) έχει το ίδιο αντικείμενο σε σχέση με κάθε μορφή διοικητικής απόφασης τον έλεγχο της νομιμότητας της πράξης και όχι την ορθότητα της ουσιαστικής κρίσης του αρμόδιου διοικητικού οργάνου. Το αντικείμενο της αναθεώρησης δεν είναι η διαπίστωση της ορθότητας των εκατέρωθεν εκτιμήσεων αλλά η επάρκεια της έρευνας των καθ΄ ων η αίτηση και το εύλογο της επίδικης απόφασης μέσα στο πλαίσιο των εξουσιών του Διευθυντή.»
Επομένως, εδώ, είναι εύλογη η αντίληψη πως διερευνήθηκε κάθε πτυχή του οχήματος κατά τον φυσικό έλεγχο, περιλαμβανομένου και του ισόπεδου δαπέδου και των άλλων χαρακτηριστικών του, αλλά κρίθηκαν ανεπαρκή για να το κατατάξουν στην κατηγορία των van, ενόψει των υπολοίπων διαπιστώσεων του λειτουργού Θεοδότου. Ορθά δε, υποδεικνύεται ότι στο Export Certificate του οχήματος, (Παράρτημα 16 στην ένσταση), περιγράφεται μεν το όχημα ως van στη στήλη «type of body», και ως όχημα μεταφοράς cargo στη στήλη «use», αλλά ταυτόχρονα αναφέρεται ότι είναι δυνατή η χρήση του από 3-6 άτομα στη στήλη «fixed number». Αυτό δείχνει την εύλογη κατάταξη του οχήματος ως saloon εφόσον ήταν δυνατή η τοποθέτηση καθισμάτων για μεταφορά μέχρι 6 άτομα, το όχημα είχε συρόμενη πλαϊνή πόρτα, υαλοπίνακες στις οπίσθιες θέσεις και στακτοδοχείο πίσω από τη θέση του οδηγού.
Περαιτέρω, θέματα τεχνικής φύσεως, όπως τα παρόντα, είναι κατά κανόνα ανέλεγκτα από το αναθεωρητικό Δικαστήριο. (Pamela Edward Storey ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 3878, ημερ. 14.2.08). Ιδιαίτερα για δασμολογικές κατατάξεις και το ανέλεγκτο της ουσιαστικής εκτίμησης της διοίκησης, χρήσιμη είναι η υπόθεση Logicom Ltd ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 287. Στην υπόθεση Pavlos Zenonos General Motors Ltd v. Δημοκρατίας - ανωτέρω - κρίθηκε σε παρόμοιες συνθήκες όπου υπήρχαν καθίσματα στο οπίσθιο μέρος του οχήματος που ήταν κατασκευασμένο κατά την εισήγηση για μεταφορά εμπορευμάτων («panel van»), ότι η εκτίμηση των γεγονότων ανήκει στη διοίκηση, απορρίπτοντας σχετικό ισχυρισμό ότι τα καθίσματα είχαν προφανώς τοποθετηθεί κατά λάθος από τους εξαγωγείς του οχήματος. Το Δικαστήριο, όπως αναφέρθηκε, επεμβαίνει μόνο όταν υπάρχει πλάνη περί τα πράγματα ή το νόμο ή έχει διαπιστωθεί ότι η διοίκηση υπερέβη τα όρια της διακριτικής εξουσίας της.
Η αιτιολογία ενόψει των πιο πάνω, η οποία αποτυπώνεται και στην προσβαλλόμενη πράξη είναι πλήρης, παρέχει δε όλα τα στοιχεία από τα οποία εύκολα μπορεί να ασκηθεί δικαστικός έλεγχος της νομιμότητας της. (Κυριακόπουλος: «Ελληνικό Διοικητικό Δίκαιο» 4η έκδ., Τόμος Β, σελ. 386). Η αιτιολογία είναι επαρκής και συναρτάται άμεσα από τα συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά και από τη φύση της ίδιας της υπόθεσης, (δέστε Ράφτης ν. Δημοκρατίας - ανωτέρω), αναπληρώνεται δε και από τα στοιχεία του φακέλου, ο οποίος δύναται να χρησιμοποιηθεί επικουρικά εφόσον τα στοιχεία αυτά προϋπήρχαν της πράξης και δεν δημιουργήθηκαν μεταγενέστερα. (Μ. Στασινόπουλου: «Δίκαιο Διοικητικών Μεταφορών» 3η έκδ. σελ. 227-228). Άλλωστε, όπως προκύπτει από τα ενώπιον του Δικαστηρίου δεδομένα, οι αιτητές ήταν πλήρως ενήμεροι για τους λόγους της νέας ταξινόμησης εφόσον απέστειλαν την υπό ημερ. 31.10.07 επιστολή (κυανούν 34 του Τεκμ. «Α»), αναφερόμενοι, μεταξύ άλλων, και στην υπό κρίση προσφυγή που είχαν στο μεταξύ καταχωρήσει.
Όσον αφορά τέλος την αιτίαση ότι δεν δόθηκε το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης, κρίνεται ότι ορθά οι καθ΄ ων εισηγούνται στη δική τους αγόρευση ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν αφορούσε δυσμενούς φύσεως απόφαση για τους αιτητές, αλλά για την κατάταξη του οχήματος σε ορθή δασμολογική ταξινόμηση με βάση τα ορθά στοιχεία τα οποία οι καθ΄ ων είχαν ενώπιον τους, τόσο από τα έγγραφα, όσο και από το φυσικό έλεγχο του οχήματος. Δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ότι επέρχονται νόμιμες συνέπειες από τη μη καταβολή νενομισμένων δασμών που έστω και εκ των υστέρων η διοίκηση διαπιστώνει ότι έπρεπε να καταβληθούν. Έτσι δεν ευσταθεί η εισήγηση ότι υπάρχει οποιαδήποτε παραβίαση των αρχών της καλής πίστης ή της χρηστής διοίκησης. (δέστε Chrikar Trading Co Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 413/07, ημερ. 27.2.09 και DPD Milk Products Ltd v. Υπουργείου Οικονομικών, υπόθ. αρ. 1358/05, ημερ. 16.10.07). Ούτε τίθεται θέμα δικαιώματος προηγούμενης ακρόασης εφόσον οι ίδιοι οι αιτητές είχαν καταθέσει τη σχετική διασάφηση που εκ των υστέρων κρίθηκε λανθασμένη. (δέστε Stakasco Trading Co Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 687/98, ημερ. 6.3.2000). Η διοίκηση απλώς επανέφερε τα δεδομένα της υπό κρίση περίπτωσης στα ορθά της πλαίσια και στην ορθή δασμολογική της κατάταξη, στην οποία θα έπρεπε εξαρχής να ταξινομηθεί το όχημα.
Ενόψει όλων των πιο πάνω η προσφυγή απορρίπτεται με €1.200 έξοδα εναντίον των αιτητών και υπέρ των καθ΄ ων.
Η προσβαλλόμενη πράξη επικυρώνεται με βάση το Άρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ