|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1129/2006)
7 Αυγούστου 2009
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΜΓΑΤΟΣ
1. ΠΑΥΛΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
2. ΑΡΗΣ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
3. ΕΛΠΙΝΙΚΗ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
4. HERCULES PARKING LIMITED
Αιτητές,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ
Καθ' ου η Αίτηση.
_________________________
Α. Λαδάς, για τους Αιτητές.
Αλ. Ταλιαδώρος, για Κ. Χρυσοστομίδη, για τον Καθ' ου η Αίτηση.
_________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Οι Αιτητές, με την παρούσα προσφυγή, ζητούν δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απαλλοτρίωση των ακινήτων τους που διατάχθηκε από τους καθ' ων η αίτηση με το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης Αρ. 366 που δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 14.04.2006 είναι άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στις 29.10.2002 ο Καθ' ου η Αίτηση αποφάσισε όπως αρχίσει διαδικασία απαλλοτρίωσης των επίδικων τεμαχίων με αριθμούς 120, 121 και 122 του Φ/Σχ. 51/180302 επί της οδού Ιάσονος στην Ενορία Κάτω Πάφου, ιδιοκτήτες των οποίων είναι οι Αιτητές 1, 2 και 3 αντίστοιχα, για τη δημιουργία δημοτικού χώρου στάθμευσης, όπως προβλεπόταν στο Τοπικό Σχέδιο Πάφου ημερ. 2.3.2003. Στη συνέχεια, δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 23.03.2004 η Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης (Α.Δ.Π. 827/2004). Η Αιτήτρια αρ. 4 είναι ενοικιαστής των εν λόγω οικοπέδων τα οποία χρησιμοποιεί για την επιχείρηση χώρου στάθμευσης.
Με διπλοσυστημένες επιστολές του Δήμου ημερ. 24.09.2004, ειδοποιήθηκαν οι ιδιοκτήτες των επίδικων τεμαχίων (Αιτητές 1, 2 και 3) για τη δυνατότητα τους να υποβάλουν ένσταση εντός τριάντα (30) ημερών στη σκοπούμενη απαλλοτρίωση.
Με επιστολή τους ημερ. 29.10.2004, οι Αιτητές 1, 2 και 3 (ιδιοκτήτες των επίδικων τεμαχίων) υπέβαλαν ένσταση κατά της σκοπούμενης απαλλοτρίωσης. Στην εν λόγω επιστολή τους οι Αιτητές 1, 2 και 3 επισύναψαν και προηγούμενες επιστολές τους, με τις οποίες υπέβαλλαν, μεταξύ άλλων, α) αίτημα τους ημερ. 15.09.2001 για αλλαγή της πολεοδομικής ζώνης πέντε τεμαχίων, συμπεριλαμβανομένων και των συγκεκριμένων τριών (3) τεμαχίων με αρ. 120, 121, και 122 που σχετίζονται με την παρούσα προσφυγή και β) ένσταση ημερ. 20.11.2003 για το Τοπικό Σχέδιο Πάφου του 2003. Ο λόγος τον οποίο πρόβαλαν τότε ήταν η ανάπτυξη των ακινήτων τους και συγκεκριμένα η πρόθεση τους για ανέγερση από αυτούς πολεοδομικού συγκροτήματος τουριστικών διαμερισμάτων τεσσάρων (4) ορόφων. Επιπλέον, αντιτίθεντο στην πρόνοια του Τοπικού Σχεδίου για χρήση των τεμαχίων τους υπ' αριθμό 119, 120, 121, και 122 ως χώρου στάθμευσης, ζητώντας την απάλειψη της συγκεκριμένης πρόνοιας από το Τοπικό Σχέδιο Πάφου του 2003.
Με συμπληρωματική επιστολή τους ημερ. 11.11.2004, οι Αιτητές 1, 2 και 3 υπέβαλαν στον Καθ' ου η Αίτηση εισήγηση όπως, για τη δημιουργία χώρου στάθμευσης, χρησιμοποιήσει, αντί των δικών τους τεμαχίων, γειτονικά στα δικά τους ακίνητα, απειλώντας με τη λήψη δικαστικών μέτρων σε περίπτωση που ο Καθ' ου η Αίτηση δεν υιοθετούσε την εισήγηση τους. Ουδεμία πρόταση είχε μέχρι και το στάδιο εκείνο υποβληθεί από τους Αιτητές 1, 2 και 3 για δημιουργία από μέρους τους δημόσιου χώρου στάθμευσης.
Με νέα επιστολή τους ημερ. 26.11.2004, οι Αιτητές 1, 2 και 3 πρότειναν, μεταξύ άλλων, όπως δημιουργήσουν οι ίδιοι δημόσιο χώρο στάθμευσης στα επίδικα τεμάχια, τον οποίο και δήλωσαν ότι σκόπευαν να διαχειρίζονται ως ιδιωτική επιχείρηση.
Στις 15.01.2005 απέστειλαν και άλλη επιστολή, ζητώντας την άμεση υλοποίηση της πρότασης τους για δημιουργία δημόσιου χώρου στάθμευσης. Στην επιστολή τους αυτή, δήλωναν πως «αν ανεγερθεί κτίριο (από τους ίδιους) ο δημόσιος χώρος στάθμευσης θα μεταφερθεί στο υπόγειο του κτιρίου».
Στις 17.3.2005, οι Αιτητές 1, 2 και 3 υπέβαλαν την αίτηση υπ' αριθμό 64/05 για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για δημιουργία «ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ» στα υπό απαλλοτρίωση επίδικα τεμάχια. Την επόμενη μέρα (18.03.2005), ο Αιτητής αρ. 1, με επιστολή του, ζήτησε επίσπευση της εξέτασης της αίτησης και ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι ο προτεινόμενος χώρος στάθμευσης θα λειτουργούσε τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβριο 2010 και αργότερα είτε θα συνεχιστεί η λειτουργία του χώρου ως έχει, ή σε περίπτωση ανέγερσης κτιριακού συγκροτήματος θα κατασκευαστεί ένας επιπλέον υπόγειος όροφος, που θα τεθεί σε λειτουργία αποκλειστικά ως χώρος στάθμευσης δημόσιας χρήσης.
Ακολούθως, οι Αιτητές 1, 2 και 3, εντελώς παράνομα και χωρίς να έχει χορηγηθεί η απαιτούμενη πολεοδομική άδεια, προχώρησαν στην επί τόπου υλοποίηση των σχεδίων τους για τη δημιουργία χώρου στάθμευσης, εισπράττοντας παράνομα μέχρι και τις 16.06.2006 (οπότε ανέλαβε την κατοχή των τεμαχίων ο Καθ' ου η Αίτηση μετά από έκδοση διατάγματος επίταξης), τέλη στάθμευσης.
Στις 21.06.2005, οι Αιτητές 1, 2 και 3 υπέβαλαν Ιεραρχική Προσφυγή στο Υπουργείο Εσωτερικών, προσβάλλοντας την παράλειψη του Καθ' ου η Αίτηση να απαντήσει έγκαιρα στην αίτηση τους για χορήγηση Πολεοδομικής Άδειας και με επιστολή τους ημερ. 12.09.2005, ενημέρωσαν σχετικά τον Καθ' ου η Αίτηση.
Σε συνεδρία του ημερ. 29.03.2005 το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου υιοθέτησε σχετική εισήγηση ημερ. 28.02.2005 της Διαχειριστικής Επιτροπής του Δήμου και ανακάλεσε, μεταξύ άλλων, τη Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης ημερ. 23.07.2004, που αφορούσε τα επίδικα τεμάχια, λόγω του ότι διαπιστώθηκαν λάθη ή και παραλείψεις σε σχέση με τη διαδικασία προώθησης των σκοπουμένων απαλλοτριώσεων. Επίσης, το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου αποφάσισε όπως προωθηθεί ξανά η διαδικασία απαλλοτρίωσης των επίδικων τεμαχίων.
Στις 9.05.2005 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε όπως προχωρήσει στην εκ νέου απαλλοτρίωση, μεταξύ άλλων, των επίδικων τεμαχίων και με επιστολή ημερ. 30.06.2005, ο Δήμος Πάφου πληροφόρησε το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών για τις αποφάσεις του για την ανάκληση ορισμένων γνωστοποιήσεων απαλλοτρίωσης και την έναρξη νέας διαδικασίας απαλλοτρίωσης. Στην Επίσημη Εφημερίδα ημερ. 22.07.2005 δημοσιεύτηκε, ως Α.Δ.Π. 723, Διάταγμα Ανακλήσεως της Γνωστοποίησης Απαλλοτρίωσης ημερ. 23.07.2004, που αφορούσε τα επίδικα τεμάχια.
Οι πιο πάνω αποφάσεις του Καθ' ου η Αίτηση κοινοποιήθηκαν προς το Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου με την επιστολή του Καθ' ου η Αίτηση ημερ 23.08.2005.
Οι Αιτητές, με επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου ημερ. 12.09.2005, ζήτησαν την έγκριση της αίτησης τους αρ. 64/2005 για την χορήγηση πολεοδομικής άδειας, απειλώντας ξανά ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα λάμβαναν δικαστικά μέτρα.
Η νέα Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης των τεμαχίων των Αιτητών 1, 2 και 3, δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 21.10.2005 (Α.Δ.Π. 1043/2005). Για ενημέρωση των ιδιοκτητών των συγκεκριμένων τεμαχίων, για τις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου για Ανάκληση της προηγούμενης Γνωστοποίησης Απαλλοτρίωσης αλλά και για τη δημοσίευση της νέας Γνωστοποίησης Απαλλοτρίωσης των τεμαχίων τους, ο Καθ' ου η Αίτηση απέστειλε συστημένη επιστολή ημερ. 7.11.2005. Οι ιδιοκτήτες ενημερώθηκαν εκ νέου, με την επιστολή αυτή, για τη δυνατότητα που είχαν να υποβάλουν ένσταση εντός τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της συγκεκριμένης επιστολής.
Οι Αιτητές 1, 2 και 3 καταχώρησαν στις 29.11.2005 στο Ανώτατο Δικαστήριο δύο Προσφυγές με Αρ. 1533/2005 και 1534/2005. Με την πρώτη προσφυγή προσέβαλλαν την παράλειψη του Υπουργείου Εσωτερικών να αποφασίσει επί της Ιεραρχικής Προσφυγή τους ημερ. 21.06.2005 και με τη δεύτερη προσέβαλλαν την παράλειψη του Καθ' ου η Αίτηση να απαντήσει επί της αίτησης υπ' αριθμό 64/05 και ημερ. 17.03.2005, για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για τη δημιουργία «ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ» στα επίδικα τεμάχια τους.
Με επιστολή του ημερ. 16.02.2006, η οποία ελήφθη από το Δήμαρχο Πάφου στις 27.02.2006, ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών κοινοποίησε την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής σε σχέση με την Ιεραρχική Προσφυγή που οι Αιτητές 1, 2 και 3 υπέβαλαν εναντίον του Δήμου Πάφου. Με την εν λόγω απόφαση της, η Υπουργική Επιτροπή ενέκρινε την εν λόγω Ιεραρχική Προσφυγή και κάλεσε τον Καθ' ου η Αίτηση να αποφασίσει εντός τριάντα (30) ημερών επί της ουσίας της αίτησης για την χορήγηση πολεοδομικής άδειας.
Οι Αιτητές 1, 2 και 3 υπέβαλαν ένσταση εναντίον της σκοπούμενης απαλλοτρίωσης μέσω δύο επιστολών. Συγκεκριμένα, οι Αιτητές 1 και 3 υπέβαλαν μακροσκελή ένσταση μέσω κοινής επιστολής τους ημερ. 5.01.2006, ενώ ο Αιτητής 2 υπέβαλε ξεχωριστή ένσταση επίσης 5.01.2006.
Οι ενστάσεις που υπέβαλαν οι Αιτητές 1, 2 και 3 εξετάστηκαν από το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου (Απαλλοτριώνουσα Αρχή) στις 9.01.2006 και αποφασίστηκε η απόρριψη τους. Οι Αιτητές 1 και 3 ενημερώθηκαν σχετικά με την επιστολή του Δήμου Πάφου ημερ. 14.03.2006 και ο Αιτητής 2 με ξεχωριστή επιστολή επίσης ημερ. 14.03.2006
Μέσω της νενομισμένης διαδικασίας, δημοσιεύθηκαν στην Επίσημη Εφημερίδα αρ. 4087 ημερ. 14.04.2006 Διάταγμα Απαλλοτριώσεως (Α.Δ.Π. 366) και Διάταγμα Επιτάξεως (Α.Δ.Π. 374) των επίδικων τριών τεμαχίων. Οι Αιτητές, με την παρούσα Προσφυγή προσέβαλαν το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης και με την Προσφυγή 1130/06, η εκδίκαση της οποίας επίσης εκκρεμεί, το Διάταγμα Επίταξης.
Το Δημοτικό Συμβούλιο εξέτασε στις 9.05.2006 την πιο πάνω αίτηση των Αιτητών 1, 2 και 3 (αρ. 64/2005) για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας για τη δημιουργία ιδιωτικού χώρου στάθμευσης στα επίδικα τεμάχια αρ. 120, 121, 122 Φ/Σχ. 51/180302 και αποφάσισε ομόφωνα όπως απορρίψει την αίτηση για συγκεκριμένους λόγους, οι οποίοι αναπτύσσονται στα πρακτικά της εν λόγω συνεδρίας και με επιστολή του ημερ. 13.06.2006, πληροφόρησε σχετικά τους Αιτητές, οι οποίοι και καταχώρησαν την προσφυγή 1444/06, στην οποία έχει εκδοθεί απόφαση στις 17.12.2008, με την οποία έγινε αποδεκτή η προσφυγή.
ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ
Κατ' αρχάς προβάλλεται προδικαστική ένσταση ότι η αιτήτρια αρ. 4 εταιρεία στερείται έννομου συμφέροντος άσκησης της παρούσας προσφυγής γιατί όπως ισχυρίζεται ο συνήγορος του καθ' ου η αίτηση δεν έχει άμεσο, αλλά έμμεσο έννομο συμφέρον και ότι άμεσο συμφέρον έχουν μόνο οι Αιτητές 1, 2 και 3.
Επί της ουσίας της προσφυγής ο συνήγορος των Αιτητών προβάλλει τους εξής ισχυρισμούς: (α) ότι ο επιδιωκόμενος σκοπός θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την απαλλοτρίωση, (β) ότι το διοικητικό όργανο δεν διεξήγαγε δέουσα έρευνα, (γ) ότι το διοικητικό όργανο είχε πλάνη περί τα πράγματα, (δ) ότι η προσβαλλόμενη πράξη πάσχει ως προς την αιτιολογία της, (ε) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση συνιστά παραβίαση της αρχής της ισότητας, (στ) ότι εκδόθηκε κατά παράβαση της Νομοθεσίας Προστασίας του Ανταγωνισμού, (ζ) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε από αναρμόδιους και όχι συλλογικά και ότι απλώς επικύρωσαν την απόφαση που έλαβαν αναρμόδιοι, (η) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε προς εξυπηρέτηση αλλότριων κινήτρων και συγκεκριμένα γειτονικής ιδιωτικής επιχείρησης, (θ) ότι υπάρχει κακή συγκρότηση του αποφασίζοντος οργάνου που οφείλεται στο γεγονός της παρουσίας μη μελών κατά τη λήψη των αποφάσεων και (ι) ότι δεν υπήρξε ορθή τήρηση των πρακτικών των συνεδριάσεων των καθ' ων η αίτηση.
ΕΞΕΤΑΣΗ ΝΟΜΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
Η εξέταση της παρούσας προσφυγής λόγω της ύπαρξης της προδικαστικής ένστασης επιβάλλει την εξέταση της κατά σειρά προτεραιότητας, αφού η τυχόν αποδοχή της θα κρίνει τελειωτικά την εν λόγω προσφυγή όσον αφορά την Αιτήτρια αρ. 4. Η άποψη μου είναι ότι η εν λόγω προδικαστική ένσταση δεν ευσταθεί αφού η Αιτήτρια αρ. 4 εταιρεία με την προσβαλλόμενη απόφαση επηρεάζεται άμεσα. Στερείται δηλαδή του χώρου και της δυνατότητας άσκησης της επιχειρηματικής δραστηριότητάς της. Ως εκ τούτου έχει υποστεί υλική βλάβη από την οποία πηγάζει άμεσα το έννομο συμφέρον της για προσβολή της επίδικης απόφασης.
Επί της ουσίας της προσφυγής, ενόψει του ότι μεταξύ των λόγων ακύρωσης τίθεται θέμα συγκρότησης του αποφασίζοντος οργάνου, θα πρέπει αυτό να εξετασθεί πρώτα από κάθε άλλο λόγο ακυρώσης. Οι Αιτητές συγκεκριμένα ισχυρίζονται ότι η κακή συγκρότηση οφείλεται στο γεγονός ότι τόσο κατά τη συνεδρία ημερ. 9.05.2005 (Παράρτημα 9 της ένστασης) όπου λήφθηκε η απόφαση για απαλλοτρίωση της ακίνητης ιδιοκτησίας τους, όσο και σ' αυτήν ημερ. 9.01.2006 (Παράρτημα 19 της ένστασης) όπου αποφασίσθηκε η απόρριψη της ένστασης τους στην πιο πάνω απόφαση, ήταν παρόντες υπηρεσιακοί παράγοντες που δεν αποχώρησαν κατά τη λήψη της απόφασης. Συγκεκριμένα στη συνεδρία των καθ' ων η αίτηση ημερ. 9.05.2005, σύμφωνα με το πρακτικό, παρόντες ήταν ο Δημοτικός Γραμματέας, ο οποίος τηρούσε τα πρακτικά, ο Δημοτικός Μηχανικός, μια Λειτουργός Πολεοδομίας, ένας Ανώτερος Υγειονομικός Επιθεωρητής, ένας Ειδικός Συνεργάτης Ε.Θ.Ε.Τ. και η Βοηθός Γραμματειακή Λειτουργός. ΄Ολοι αυτοί παρέμειναν στη συνεδρία τόσο κατά τη συζήτηση όσο και κατά τη λήψη της απόφασης.
Στη συνεδρία των καθ' ων η αίτηση ημερ. 9.01.2006 σύμφωνα με τα πρακτικά παρόντες ήταν ο Δημοτικός Γραμματέας, ο οποίος τηρούσε τα πρακτικά, μία Αρχιτέκτων - Λειτουργός Πολεοδομίας, μία Λειτουργός Πολιτιστικών και Δημοσίων Σχέσεων, ένας Ειδικός Συνεργάτης Πολιτιστικής Ανάπτυξης και η Βοηθός Γραμματειακή Λειτουργός. ΄Ολοι αυτοί παρέμειναν στη συνεδρία τόσο κατά τη συζήτηση όσο και κατά τη λήψη της απόφασης.
Ενόψει των πιο πάνω, εκτός από το Δημοτικό Γραμματέα ο οποίος ήταν παρών για σκοπούς τήρησης των πρακτικών, τα υπόλοιπα πρόσωπα δεν εδικαιούνταν να είναι παρόντες και πουθενά δε φαίνεται στα πρακτικά ότι αυτοί απεχώρησαν, όπως είναι ο ισχυρισμός του συνηγόρου του καθ' ου η αίτηση. Επομένως, ο ισχυρισμός των Αιτητών περί κακής συγκρότησης ευσταθεί, αφού με βάση τα πρακτικά που τηρήθηκαν, κατά τις δύο συνεδριάσεις, πουθενά δεν αναφέρεται ότι τα μέλη του αποφασίζοντος οργάνου, απεχώρησαν πριν τα μέλη του συλλογικού οργάνου συζητήσουν και λάβουν τις σχετικές αποφάσεις. Σχετικά με το ζήτημα αυτό η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση K.P. Parpas Enterprises Ltd v. ΑΤΗΚ (2002) 3 Α.Α.Δ. 325, σελ. 327 ανέφερε τα ακόλουθα:
«Η σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου ήταν εν προκειμένω προδήλως παράνομη αφού κατά τη συζήτηση και τη λήψη της απόφασης παρευρίσκοντο πρόσωπα ξένα προς την κατά νόμο συγκρότηση του οργάνου. Στην επί του θέματος ογκώδη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου γίνεται συχνά αναφορά στο σύγγραμμα του Παπαχατζή «Σύστημα του Ισχύοντος στην Ελλάδα Διοικητικού Δικαίου» (5η Έκδ. 1976) όπου επισημαίνεται, στη σελ. 172, ότι:
'Η νεώτερη νομολογία είναι αυστηρή, ακόμα και ως προς την απλή παρουσία προσώπων ξένων προς τη νόμιμη του συλλογικού οργάνου σύνθεση: Σ.τ.Ε. 1036 του 1963, 1045 και 1934 του 1972 κ.λ.π. Εκτός αν έχει έλθει ο αρμόδιος υπηρεσιακός παράγων, με σκοπό την παροχή κατατοπιστικών πληροφοριών και απεχώρησε πριν αρχίσει η συζήτηση: Σ.τ.Ε. 1733 του 1973, 296 του 1974.'»
Σχετικές με το ίδιο θέμα είναι και οι υποθέσεις τις οποίες επικαλούνται οι Αιτητές στις σελ. 31 - 33 της αρχικής τους γραπτής αγόρευσης. Επομένως ο πιο πάνω λόγος ευσταθεί και είναι αρκετός για την αποδοχή της προσφυγής.
Παρά το ότι με την πιο πάνω κατάληξή μου η υπόθεση αποπερατώνεται, έχω καταλήξει όπως, κατ' εξαίρεση του κανόνα ότι δεν είναι αναγκαίο να εξετάζονται και οι υπόλοιποι λόγοι ακύρωσης, να εξετάσω και το λόγο που αφορά έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας. Προτίμησα να πράξω τούτο, για τον εξής λόγο: ΄Οπως ήδη ανάφερα πιο πάνω στις 17.12.2008 εκδόθηκε απόφαση στην Προσφυγή Αρ. 1444/2006 με ακριβώς τους ίδιους διαδίκους και σχετικά με τα ίδια επίδικα οικόπεδα. Η προσφυγή αφορούσε την απόφαση του Δήμου Πάφου με την οποία απέρριψε το αίτημα των Αιτητών για πολεοδομική άδεια, μέρος της οποίας ήταν να αναπτύξουν οι ίδιοι τα οικόπεδα σε χώρο στάθμευσης δημόσιας χρήσης. Το Δικαστήριο (Χατζηχαμπής Δ.) δέχθηκε, μεταξύ άλλων λόγων ακύρωσης, ότι πεπλανημένα και χωρίς τη δέουσα έρευνα έκριναν οι καθ' ων η αίτηση ότι με βάση το Τοπικό Σχέδιο Πάφου του 2003, στο οποίο προβλέπεται η δημιουργία δημόσιου χώρου στάθμευσης, αυτός μπορούσε να γίνει μόνο από τον καθ' ου η αίτηση και όχι από τους Αιτητές. Το Τοπικό Σχέδιο μιλούσε για «δημόσιο χώρο στάθμευσης» και όχι «δημοτικό». Το Δικαστήριο ανάφερε σχετικά τα ακόλουθα:
«Αν και δεν θα ήταν αναγκαίο να εξετασθούν οι υπόλοιποι λόγοι ακύρωσης που εισηγούνται οι Αιτητές, εφ' όσον η αιτιολογία για την απόρριψη της αίτησης διαπιστώνεται να ήταν εν μέρει πάσχουσα, θεωρώ ορθό να επιληφθώ και των λόγων που αφορούν την πλάνη, εφ' όσον συναρτώνται προς την υπόλοιπη αιτιολογία, ο δε Δήμος παρατηρεί ότι οι λόγοι απόρριψης της αίτησης δεν είναι διακριτέοι αλλά συμπλέκονται. Η κατάληξη μου είναι ότι όντως ο Δήμος ενήργησε υπό πλάνη. Κατά πρώτον, ορθώς υποδεικνύουν οι Αιτητές ότι το Τοπικό Σχέδιο προέβλεπε όχι για δημοτικό χώρο στάθμευσης, που σε τέτοια περίπτωση μόνο ο Δήμος θα μπορούσε να ανέγειρε, αλλά για δημόσιο χώρο στάθμευσης. Δεν υπήρχε λοιπόν εξ αντικειμένου κώλυμα αν οι Αιτητές ενδιαφέροντο, όπως και ενδιαφέρθησαν, να εξασφάλιζαν οι ίδιοι πολεοδομική άδεια για την κατασκευή δημόσιου χώρου στάθμευσης στα εν λόγω ακίνητα τους τα οποία στο τοπικό Σχέδιο προορίζοντο ακριβώς για τέτοια χρήση. Δεν δικαιολογείτο λοιπόν η αντίληψη του Δήμου, όπως εκφράζεται στην τρίτη παράγραφο της απόφασής του, ότι με την απαλλοτρίωση θα εξυπηρετείτο η αποτελεσματική υλοποίηση του ευρύτερου σχεδιασμού για τη διαχείριση της τροχαίας κυκλοφορίας στην Κάτω Πάφο, που περιλάμβανε και τους προνοούμενους στο Τοπικό Σχέδιο δημόσιους χώρους στάθμευσης, αφού ο ίδιος σκοπός θα εξυπηρετείτο και με την ανέγερση από τους Αιτητές τέτοιου χώρου στάθμευσης.
Κατά δεύτερον, δεν δικαιολογείτο η εκφραζόμενη στη δεύτερη παράγραφο της απόφασης του Δήμου αμφιβολία του ότι η επιδιωκόμενη από τους Αιτητές ανάπτυξη των ακινήτων τους ήταν γνήσια και η εντύπωση του ότι πάγια επιδίωξη τους ήταν η εξουδετέρωση της διαδικασίας της απαλλοτρίωσης και η ανάπτυξη των ακινήτων για άλλους μη κοινωφελείς σκοπούς. ΄Οπως παρατηρούν οι Αιτητές, οι πραγματικές υποκειμενικές προθέσεις τους δεν μπορούσαν, εφ' όσον δεν συνιστούσαν αντικειμενικό στοιχείο, να συνιστούν ούτε 'ουσιώδη παράγοντα'. Πέραν τούτου όμως, δεν δικαιολογείτο η εξαγωγή συμπεράσματος του Δήμου ότι η επιδιωκόμενη με την αίτηση ανάπτυξη δεν ήταν γνήσια. Με δεδομένο τον προσδιορισμό των ακινήτων στο Τοπικό Σχέδιο για χρήση ως δημόσιος χώρος στάθμευσης, οι Αιτητές δεν θα μπορούσαν να αιτηθούν ή να προβούν σε άλλη χρήση του. .....................................»
Τα πιο πάνω τυγχάνουν ανάλογης εφαρμογής και στη δική μας περίπτωση. Επομένως, ενόψει και νομολογίας που ερμήνευσε το ΄Αρθρο 23 του Συντάγματος ότι περιορισμός στο δικαίωμα ακίνητης ιδιοκτησίας επιβάλλεται μόνο όταν αυτός είναι απόλυτα απαραίτητος και ότι η απαλλοτρίωση είναι το έσχατο μέτρο και γι' αυτό πρέπει να εξετάζονται και εναλλακτικές λύσεις λαμβανομένης υπόψη και της αρχής της αναλογικότητας - (βλ., μεταξύ άλλων, Καπονίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 598 και Π.Δ. Δαγτόγλου «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο», πέμπτη έκδοση, 2004, παρ. 394, σελ. 217), καταλήγω ότι στην παρούσα υπόθεση, λόγω πλάνης ότι το τοπικό σχέδιο επέβαλλε τη δημιουργία δημόσιου χώρου στάθμευσης μόνο από το Δήμο Πάφου ο καθ' ου η αίτηση δεν προέβηκε στη δέουσα έρευνα της όλης υπόθεσης. Επομένως, αυτός είναι πρόσθετος λόγος για ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης.
Ενόψει των πιο πάνω θα επέτρεπα την προσφυγή και στην ουσία της.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με €1.200,00 υπέρ των Αιτητών και εναντίον του Καθ' ου η Αίτηση.
Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται σύμφωνα με το ΄Αρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΜΠ