|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2009) 4 ΑΑΔ 411
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
[Συνεκδικαζόμενες Προσφυγές Αρ. 836/2004 και 837/2004]
17 Ιουνίου, 2009
[Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Υπόθεση Αρ. 836/2004)
STASSINOS INVESTMENT & FINANCE LTD
Αιτητές
ν.
(α) ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ ΚΑΙ/Η
(β) ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΦΟΥ
Καθ' ων η αίτηση
-------------
(Υπόθεση Αρ. 837/2004)
STASSINOS INVESTMENT & FINANCE LTD
Αιτητές
ν.
(α) ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ ΚΑΙ/Η
(β) ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΦΟΥ
Καθ' ων η αίτηση
Α. Μαρκίδης για τους αιτητές.
Α. Δημητριάδης για τους καθ' ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Το ακίνητο με αριθμό τεμαχίου 1224/2/3 του Φ/Σχ. LI.3.4.IX ανήκει στο EVKAF. Στις 13.7.74 το EVKAF υπέβαλε προς το Δήμου Πάφου, ως την αρμόδια αρχή, αίτηση για άδεια οικοδομής, (Αίτηση αρ. 125/74), με επισυνημμένο τον τίτλο ιδιοκτησίας, τοπογραφικό σχέδιο, αρχιτεκτονικά σχέδια και συμφωνία ενοικίασης του προς τους αιτητές. (Βλ. ερυθρό 28 στο φάκελο του Δήμου Πάφου). Ακολούθησε η τουρκική εισβολή και ενδιαφέρθηκαν οι αιτητές για την τύχη της αίτησης. Αυτό, κατ' επίκληση της συμφωνίας με το EVKAF, με την οποία τους ενοικιάστηκε το ακίνητο ακριβώς με την προοπτική ανέγερσης σ' αυτό οικοδομής, από τους ίδιους τους αιτητές και με δική τους δαπάνη, την οποία, ως ιδιοκτησία του EVKAF, θα κατείχαν για τη συμφωνηθείσα περίοδο των 30 χρόνων της ενοικίασης.
Τους λέχτηκε ότι δεν είχε εντοπιστεί η αίτηση του EVKAF, κατέθεσαν αντίγραφο και σ' αυτό δόθηκε νέος αριθμός αίτησης για άδεια οικοδομής (Αίτηση αρ. 449/76).
Επειδή, όπως είναι παραδεκτό, ο Δήμος Πάφου δεν εξέτασε την ουσία του θέματος και δεν απάντησε στους αιτητές, ασκήθηκαν οι παρούσες προσφυγές, μια για κάθε αριθμό αίτησης για άδεια οικοδομής. Οι δυο προσφυγές συνεκδικάστηκαν αφού είχαν κοινό αντικείμενο αναφερόμενο στην μία, ουσιαστικά, αίτηση για άδεια οικοδομής που υποβλήθηκε και σημειώνω πως, όπως αναφέρουν οι καθ' ων η αίτηση, στο μεταξύ ανευρέθη και η αρχική αίτηση. Με το ταυτόσημο και στις δυο προσφυγές αίτημα, καταλογίζεται στο Δήμο Πάφου παράλειψή του, ως οφειλόμενης ενέργειας, να αποφασίσει επί της ουσίας της αίτησης που υποβλήθηκε για άδεια οικοδομής.
Πριν από οτιδήποτε άλλο καταγράφω τους λόγους για τους οποίους αργοπόρησε τόσο πολύ η εκδίκαση της υπόθεσης. Μεσολάβησε η αλλαγή δικηγόρου, τα μέρη χρειάστηκαν περίπου δυο χρόνια για να καταθέσουν τις αγορεύσεις τους, και υποβλήθηκε αίτηση για προσαγωγή μαρτυρίας η οποία και προσκομίστηκε με συνακόλουθες αναβολές, μετά από κοινά στην ουσία αιτήματα, σε σχέση με αυτή τη μαρτυρία και παρεμφερή θέματα. Περαιτέρω, αναβλήθηκε η υπόθεση με κοινό αίτημα των δυο πλευρών για μεγάλο χρονικό διάστημα επειδή προσδοκούσαν διευθέτηση που θα κάλυπτε και αστικές αγωγές. Προσθέτω και τη δική μου απουσία από τα καθήκοντά μου για λόγους υγείας για περίοδο τριών περίπου μηνών.
Με δοσμένη τη μη εξέταση και έκδοση απόφασης επί της ουσίας, ο Δήμος Πάφου υποστήριξε πως οι προσφυγές θα πρέπει να απορριφθούν για λόγους αφορώντες στη νομιμοποίηση των αιτητών. Αυτό, πάνω σε τρεις διαφορετικές βάσεις που μπορούν να ταξινομηθούν ως ακολούθως:
1. Οι αιτητές δεν ήταν, στην πραγματικότητα, ενοικιαστές του ακινήτου και δεν ήταν παραδεχτός ο ισχυρισμός των αιτητών ότι τους αναγνωρίστηκαν δικαιώματα με αναφορά στη συμφωνία ενοικίασης που επικαλούνταν, τα οποία και αρνούνταν. Σ' αυτό το πλαίσιο αναφέρθηκαν και στην ανάληψη από το κράτος της διαχείρησης του ακινήτου, ως τουρκοκυπριακού.
2. Και ενοικιαστές να ήταν οι αιτητές, δεν νομιμοποιούνταν να διεκδικούν υπό τέτοια ιδιότητα απόφαση επί της ουσίας και σχετική απάντηση. Ούτε και να ασκήσουν προσφυγή κατ' επίκληση της μη έκδοσης απόφασης επί της ουσίας. Αυτά, μόνο οι ιδιοκτήτες του ακινήτου θα μπορούσαν να τα κάμουν.
3. Σε κάθε περίπτωση, οι προσφυγές ασκήθηκαν στις 26 Αυγούστου 2004 αφού στο μεταξύ έληξε η περίοδος ενοικίασης που οι αιτητές επικαλούνταν.
Ο Δήμος Πάφου, με δήλωσή του στο τέλος, αφού αναγνώρισε πως σειρά εγγράφων που κατέθεσαν οι αιτητές ήταν γνήσια και μέρος του φακέλου της διοίκησης, δέχτηκαν πως, πράγματι, οι αιτητές είχαν συνάψει με το EVKAF τη συμφωνία ενοικίασης που επικαλούνταν, την οποία άλλωστε είχαν καταθέσει μαζί και με έγγραφο σύμφωνα με το οποίο αυτή η συμφωνία, όπως διαλαμβανόταν στο κείμενό της, εγκρίθηκε από την Τουρκική Κοινοτική Συνέλευση. Πάνω σ' αυτή τη βάση, πλέον, και με αναγνωρισμένο το συμφέρον των αιτητών στην εξέταση της αίτησης, τα μέρη αναφέρθηκαν στις αρχές σε σχέση με τη νομιμοποίηση ενοικιαστή. Οι αιτητές παρέπεμψαν στις υποθέσεις Nicolaides v. Impr. Board Ay. Napa (1987) 3 CLR 1485, Tofarco Ltd κ.α. v. Δήμου Λευκωσίας, (1994) 4 ΑΑΔ 233, σελ. 238, Δ. Ουζουνιάν & M. Σουλτανιάν & Σία Λτδ ν. Δημοκρατίας (1999) 3 ΑΑΔ 309, Κυπρούλα Ματθαίου Γ. Νικόλα κ.α. ν. Δήμου Λευκωσίας, Υπόθεση αρ. 1590/05, ημερ. 21.5.07 και, στη βάση τους, θα κατέληγα πως τέτοιας φύσης συμφωνία ενοικίασης θα νομιμοποιούσε αυτονόμως τους ενοικιαστές να διεκδικούν απόφαση της διοίκησης επί της ουσίας και να ασκήσουν προσφυγή σε περίπτωση παράλειψης έκδοσης τέτοιας απόφασης. Βέβαια, ο Δήμος Πάφου εισηγείται πως οι αιτητές ουδέποτε ανέλαβαν κατοχή του ακινήτου, πως η κατοχή του αναλήφθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία για σκοπούς διαχείρισης και πως δεν εκπληρώθηκαν οι υποχρέωσεις των αιτητών δυνάμει της συμφωνίας. Πρόβαλαν επ' αυτών τις δικές τους απόψεις οι αιτητές, με αναφορά και στην αλληλογραφία με τον Έπαρχο, ως Προέδρου της Επιτροπής Διαχείρισης Τουρκοκυπριακών Περιουσιών και με το Υπουργείο Εσωτερικών αλλά αυτά θα ήταν ζητήματα που θα απασχολούσαν, ως ιδιαίτερες περιστάσεις συνδεόμενες προς τη νομιμοποίηση των αιτητών, αν πράγματι ασκείτο τέτοια προσφυγή, μέσα στο διάστημα της ισχύος της συμφωνίας.
Η αλληλογραφία άρχισε το 1975 και στην πρώτη φάση της περατώθηκε το 1980 όταν το Υπουργείο Εσωτερικών τελικά πληροφόρησε τους αιτητές (βλ. επιστολή 7.5.80) πως το θέμα αφορούσε στο Δήμο Πάφου και πως το ίδιο δεν είχε εξουσία επέμβασης. Παρήλθαν δέκα χρόνια περίπου όταν, με την επιστολή τους ημερομηνίας 6.11.91, οι αιτητές, παραπέμποντας στην πιο πάνω πληροφόρηση από το Υπουργείο Εσωτερικών, ζήτησαν από το Δήμο Πάφου να πάρει απόφαση, ως η αρμόδια αρχή. Ο Δήμος Πάφου δεν απάντησε και παρήλθαν άλλα 13 χρόνια μέχρι την καταχώρηση, στις 26.8.04, χωρίς να είχε μεσολαβήσει οτιδήποτε άλλο, των προσφυγών. Όμως, η συμφωνία, κατ' επίκληση της οποίας οι αιτητές διεκδικούν νομιμοποίηση, έληξε στις 12.6.04. Δεν είναι τώρα ενοικιαστές και, συνεπώς, δεν έχουν την ιδιότητα στη βάση της οποίας θα ήταν νοητή η νομιμοποίησή τους. Υποστήριξαν, σε απάντηση της συναφούς εισήγησης του Δήμου Πάφου, πως εξακολοθούν να νομιμοποιούνται επειδή υπέστησαν ζημιά εξ αιτίας της παράλειψης. Ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η ζημιά αφού είναι σε παράλειψη απόφασης που αναφέρονται, που δεν είναι γνωστό ποια θα μπορούσε, νομίμως, να ήταν, δεν έχουν εξειδικεύσει. Εν πάση περιπτώσει, δεν συζητούμε εδώ το κατά πόσο παρέμειναν χωρίς αντικείμενο κατά τα άλλα παραδεχτές προσφυγές παρά την όποια εξέλιξη, ώστε να δικαιολογείται εκδίκασή τους ενόψει ζημιάς. Εδώ συζητούμε το κατά πόσο τώρα δικαιούνται οι αιτητές, αντί του EVKAF που είναι ο ιδιοκτήτης και υπέβαλε την αίτηση για άδεια οικοδομής, να παραπονούνται για την παράλειψη εξέτασής της.
Άγομαι στην κατάληξη πως δεν νομιμοποιούνται αφού, πλέον, έχει εκλείψει ο δεσμός τους προς το ακίνητο και υπενθυμίζω το βασικό πως το έννομο συμφέρον πρέπει να υπάρχει και κατά το χρόνο άσκησης της προσφυγής. Οι προσφυγές δεν είναι παραδεκτές και απορρίπτονται με έξοδα εναντίον των αιτητών και υπέρ του Δήμου Πάφου τα οποία, ενόψει και της κατάληξης σε σχέση με το ζήτημα της μαρτυρίας για το οποίο αφιερώθηκε αριθμός εμφανίσεων, περιορίζω στο ποσό των €1.200 πλέον ΦΠΑ, συνολικά και για τις δυο προσφυγές.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
/ΜΣι.