|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
&nb sp; Υπóθεση Αρ. 13/2007
5 Mαϊου, 2009
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO AΡΘΡO 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ Σ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Αιτήτρια
- και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΦΥΣΙΚΩΝ
ΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΤΜΗΜΑ ΔΑΣΩΝ
Καθ΄ών η αίτηση
.............................
Α. Ανδρέου, για την αιτήτρια
Μ. Κυπριανού, (κα) Δικηγόρος της Δημοκρατίας για τους καθ´ών η αίτηση
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια ζητά τις πιο κάτω θεραπείες, που παραθέτω αυτούσιες:
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων κοινοποιηθείσα στην αιτήτρια με επιστολή ημερ. 24.10.2006 (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2) με την οποία πληροφορούν την αιτήτρια ότι ακυρώθηκε η άδεια για χρήση δασικής γης με αρ. 113/67/2 στο δάσος Ξυλοτύμπου είναι άκυρη και/ή χωρίς νομικό αποτέλεσμα.
Β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση ημερ. 26.10.2006 (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3) με την οποία οι καθ' ων η αίτηση απέρριψαν το αίτημα της αιτήτριας για την έκδοση και/ή ανανέωση επ' ονόματι της την ετήσια άδεια για χρήση δασικής γης με αρ. 113/67/2 στο δάσος Ξυλοτύμπου είναι άκυρη και ή χωρίς νομικό αποτέλεσμα.».
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στην αιτήτρια, μαζί με τους δύο αδελφούς της, τους Ανδρέα και Στέλιο Α. Παπά, είχε εκδοθεί στις 15/5/87 Ετήσια Άδεια Χρήσης δασικής γης με αρ. 113/67/2, έκτασης 26,5 δεκαριών αρδεύσιμης γης, στο δάσος Ξυλοτύμπου. Έκτοτε η άδεια αυτή ανανεωνόταν σε ετήσια βάση και η τελευταία ανανέωση έγινε το 2005.
Οι πιο πάνω τρεις αδειούχοι με αίτηση τους ημερ. 9/5/05 ζήτησαν την ακύρωση της υπό αναφορά Άδειας. Ταυτόχρονα η Αιτήτρια με ξεχωριστή αίτηση της, που είχε υποβληθεί την ίδια ημερομηνία 9/5/05, ζητούσε να της εκδοθεί Ετήσια Άδεια Χρήσης δασικής γης για όλο το τεμάχιο, έκτασης 26,5 δεκαριών. Από τις αιτήσεις αυτές διαφάνηκε ότι οι δύο αδελφοί της αιτήτριας είχαν αποσυρθεί από τη διεκδίκηση της άδειας για χρήση της δασικής γης.
Με επιστολή τους ημερ. 24/10/06 οι καθ' ων η αίτηση πληροφόρησαν την αιτήτρια (όπως και τους αδελφούς της), ότι η άδεια τους που είχε λήξει από τις 31/12/05, ακυρώνεται από την 1/1/06.
Με άλλη επιστολή ημερ. 26/10/06 οι καθ' ων η αίτηση, πληροφόρησαν την αιτήτρια ότι το αίτημα της για να δοθεί στην ίδια η άδεια, δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί για «λόγους αποκατάστασης/δάσωσης/χλόασης λατομείου στην περιοχή».
Αποτέλεσμα των πιο πάνω ήταν η καταχώρηση της παρούσας προσφυγής.
ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ
Η δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση, με τη γραπτή της αγόρευση, προβάλλει την προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή της αιτήτριας είναι απαράδεκτη, αφού με αυτή προσβάλλονται περισσότερες της μίας πράξεις, κατά παράβαση των δικονομικών και νομολογιακών κανόνων. Διαζευκτικά υποστηρίζει την ορθότητα και νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης. Στο θέμα αυτό, οι συνήγοροι της αιτήτριας, με την απαντητική τους αγόρευση, υποβάλλουν ότι οι δυο πράξεις είναι συναφείς και μπορούν να περιέχονται στην ίδια προσφυγή. Επί της ουσίας της υπόθεσης προβάλλουν τους εξής λόγους ακυρώσεως: (α) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε από αναρμόδιο όργανο, κατά παράβαση Νόμου και της υπάρχουσας νομολογίας, (β) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αποτέλεσμα μη δέουσας έρευνας και/ ή πλάνη περί τα πράγματα, (γ) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αναιτιολόγητη και (δ) ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε κατά παράβαση της αρχής της νομιμότητας και της χρηστής διοίκησης.
ΕΞΕΤΑΣΗ ΝΟΜΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
Θα εξετάσω πρώτα τον ισχυρισμό ότι η προσφυγή είναι απαράδεκτη, έστω κι' αν αυτός δεν είχε υποβληθεί με την ένσταση αλλά μόνο με τη γραπτή αγόρευση, αφού ως θέμα δημόσιας τάξης θα μπορούσε να εγερθεί και αυτεπάγγελτα.
Σύμφωνα με τη νομολογία (βλ. μεταξύ άλλων Georghiou ν. Republic (1987) 3 C.L.R. 400, Συμεωνίδου κα ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 528, Μισιρλής ν. Δημοκρατίας (Αρ. 1) (1995) 3 Α.Α.Δ. 379 και Κιττής κα ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 734 και τα συγγράμματα Δ. Θ. Τσάτσου «Η Αίτηση Ακυρώσεως Ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας», έκδοση Τρίτη σελ. 68, Επαμεινώνδα Σπηλιωτόπουλου «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου» Γ΄έκδοση σελ. 518 και Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας της Ελλάδας 1929-1959 σελ. 274) ακόμα και εκεί που αποδεικνύεται ο ισχυρισμός ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις δεν είναι συναφείς, δεν απορρίπτεται ολόκληρη η προσφυγή αλλά διατάσσεται χωρισμός του δικογράφου. Η προσφυγή περιορίζεται στην πρώτη προσβαλλόμενη απόφαση και στη διαταγή για χωρισμό γίνεται πρόνοια ότι η νέα προσφυγή που θα προκύψει λόγω χωρισμού θεωρείται ως «εμπροθέσμως καταχωρηθείσα», νοουμένου πάντοτε ότι η αρχική προσφυγή είναι εμπρόθεσμη.
Σύμφωνα με τις ίδιες πιο πάνω αποφάσεις και συγγράμματα υπάρχει συνάφεια «όταν η μια πράξη αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, ή όταν οι προσβαλλόμενες με το ίδιο δικόγραφο πράξεις αφορούν τον ίδιο αιτητή, βασίζονται στις ίδιες διατάξεις του νόμου, φέρουν ταυτόσημη αιτιολογία και εκδόθηκαν από το ίδιο όργανο και κατά την ίδια διοικητική διαδικασία».
Εξέτασα τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης και για τους λόγους που εξηγώ στη συνέχεια, δέχομαι τον ισχυρισμό της πλευράς των καθ΄ών η αίτηση ότι οι δυο αποφάσεις που προσβάλλει η αιτήτρια είναι ξεχωριστές, ανεξάρτητες μεταξύ τους και δεν αποτελεί η μια προϋπόθεση της άλλης. Αυτό προκύπτει κι' από το περιεχόμενο τους που παραθέτω στην παρούσα.
Η πρώτη απόφαση (24/10/06), στο ουσιαστικό της μέρος, αναφέρει τα εξής:
«Κυρία,
Ακύρωση Ετήσιας Άδειας Χρήσης Δασικής γης Αρ. 113/67/2,
Στο Δάσος Ξυλοτύμπου, τοποθεσία «Λαξιά Λουμάτου»
Αναφέρομαι στο πιο πάνω θέμα και σας πληροφορώ ότι η Ετήσια Άδεια σας για χρήση δασικής γης με Αρ. 113/67/2, η οποία έχει λήξει στις 31/12/05, ακυρώνεται από 1/1/06, για λόγους αποκατάστασης/δάσωσης/χλόασης λατομείου στην περιοχή που επηρεάζει την άδεια σας.»
Η δεύτερη απόφαση (26/10/06), έχει ως ακολούθως:
«Κυρία
Εκμίσθωση δασικής γης στο Δάσος Ξυλοτύπου,
Τοποθεσία «Λαξιά Λουμάτου»
Αναφέρομαι στην επιστολή σας ημερομηνίας 9/5/05. σχετικά με το πιο πάνω θέμα και λυπούμαι να σας πληροφορήσω ότι το αίτημα σας δεν μπορεί να ικανοποιηθεί γιαυτό το Τμήμα Δασών προτίθεται να προχωρήσει στην αποκατάσταση/δάσωση/χλόαση λατομείου στην περιοχή, που επηρεάζει το αιτούμενο τεμάχιο.»
Με βάση τα γεγονότα της υπόθεσης η πρώτη απόφαση αφορά ακύρωση υφιστάμενης άδειας, που ήταν στο όνομα και των 3 αδελφών, ενώ η δεύτερη αφορά άρνηση παραχώρησης άδειας μόνο στην αιτήτρια. Επομένως, με όσα έχω αποφασίσει πιο πάνω (βλ. ιδιαίτερα τις υποθέσεις Συμεωνίδης και Κιττής), η προσφυγή περιορίζεται στο αιτητικό (Α). Αναφορικά με το (Β), óπως έχει διαζευκτικά ζητηθεί και από τους συνηγόρους της αιτήτριας, παρέχω δικαίωμα χωρισμού του δικογράφου, ούτως ώστε η αιτήτρια, αν επιθυμεί, μπορεί να καταχωρήσει νέα προσφυγή.
Προχωρώ λοιπόν να εξετάσω την προσφυγή για τη θεραπεία (Α), στην ουσία της. Αρχίζω από τον ισχυρισμό ότι η απόφαση λήφθηκε από αναρμόδιο όργανο. Ισχυρίζονται οι δικηγόροι της αιτήτριας ότι η απόφαση δε λήφθηκε από το Διευθυντή όπως διαλαμβάνει το άρθρο 8 του περί Δασών Νόμου 14/67 και ότι δε φαίνεται να είχε εκδοθεί από εξουσιοδοτημένο πρόσωπο, δηλαδή αυτόν που υπογράφει την επιστολή ημερ. 24/10/06.
Από τις πρόνοιες του άρθρου 8 του περί Δασών Νόμου του 1967 (όπως έχει τροποποιηθεί για τελευταία φορά με το Ν. 34(Ι)/2005), η άδεια εκδίδεται από τον Διευθυντή αλλά και από άλλο πρόσωπο προσηκόντως εξουσιοδοτημένο από το Διευθυντή. Σύμφωνα με επιστολή που η πλευρά των καθ' ων η αίτηση επισύναψε στη γραπτή της αγόρευση ως Παράρτημα Α, ο Διευθυντής του Τμήματος Δασών με επιστολή του ημερ. 29/1/04 εξουσιοδότησε τον Ανδρέα Χαραλάμπους, Συντηρητή Δασών Α΄, όπως μεταξύ άλλων εκδίδει και ετήσιες άδειες χρήσης δασικής γης, για την περιφέρεια Λευκωσίας/Λάρνακας/Αμμοχώστου. Η προσβαλλόμενη απόφαση, ναι μεν υπογράφεται από τον Ιωάννη Κωνσταντίνου, αλλά φαίνεται σαφώς ότι υπογράφει «για περιφερειακό Δασικό Λειτουργό Λευκωσίας/Λάρνακας/Αμμοχώστου». Επομένως, ενόψει και του τεκμηρίου κανονικότητας των διοικητικών πράξεων προκύπτει ότι εκδόθηκε νόμιμα η απόφαση και ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός, απορρίπτεται.
Οι επόμενοι τρεις λόγοι ακυρώσεως, όπως προωθούνται με τη γραπτή αγόρευση, μπορούν να εξεταστούν μαζί. Το παράπονο της θεραπείας (Α) αφορά την ακύρωση της άδειας που έληξε από τις 31/12/05. Είναι η θέση της δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση ότι σύμφωνα με τον όρο 10 της άδειας χρήσης αυτή ήταν ετήσια και έληξε από τις 31/12/05. Αυτός ο ισχυρισμός δεν έχει αντικρουστεί. Επομένως η ακύρωση της άδειας, δεν ήταν θέμα άσκησης διακριτικής ευχέρειας. Εν πάση περιπτώσει η ακύρωση της άδειας που έγινε με την επιστολή ημερ. 24/10/06 (η οποία άδεια ήταν μέχρι την 31/12/05 και στο όνομα και των αδελφών της αιτήτριας), ζητήθηκε με επιστολή και των τριών αδειούχων, δηλαδή της αιτήτριας και των αδελφών της. Επομένως για την ακύρωση, που ζήτησε και η ίδια (βλ. Παράρτημα Β στη γραπτή αγόρευση των καθ' ων η αίτηση), δεν έχει έννομον συμφέρον να παραπονείται.
Ενόψει των πιο πάνω η προσφυγή όσον αφορά τη θεραπεία (Α) απορρίπτεται με €1.200 έξοδα πλέον ΦΠΑ εναντίον της αιτήτριας.
Αναφορικά με τη θεραπεία (Β) εκδίδεται διάταγμα χωρισμού του δικογράφου. Η αιτήτρια μπορεί να καταχωρήσει νέα προσφυγή για τη θεραπεία αυτή σε 15 μέρες από σήμερα η οποία θα θεωρείται ως εμπροθέσμως καταχωρηθείσα, βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑΣ