ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

                                                (Υπόθεση Αρ. 1159/2006)

 

13 Φεβρουαρίου, 2009

 

[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΝΕΖΗΣ,

Αιτητής,

ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ,

Καθ΄ων η Αίτηση.

 

Ο. Νικήτας, για τον Αιτητή.

Λ. Χατζηαθανασίου (κα), για τους Καθ΄ων η Αίτηση.

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.:  Ο Αιτητής υπηρετεί στην Υ.Κ.Α.Ν.  Στις 20.12.2005, κατά τις πρωϊνές ώρες, στην περιοχή της Ακρόπολης στη Λευκωσία, ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία με πολιτική περιβολή, παράνομα επιτέθηκε, μαζί με άλλα μέλη της Αστυνομίας, εναντίον των φοιτητών Μάρκου Παπαγεωργίου και Ιωάννη Νικολάου από τη Λευκωσία, προκαλώντας τους βαριά σωματική βλάβη.

 

Για τη διερεύνηση του όλου επεισοδίου διορίστηκε από το Γενικό Εισαγγελέα, ανεξάρτητος ποινικός ανακριτής.  Μετά τη συμπλήρωση της ποινικής έρευνας και επί τη βάσει της Έκθεσης του ποινικού ανακριτή και του μαρτυρικού υλικού που συλλέγηκε, διορίστηκε Ερευνών Αξιωματικός, για να προχωρήσει σε πειθαρχική έρευνα.

 

Στις 2.6.2006, με οδηγίες του Αρχηγού Αστυνομίας, έντεκα μέλη της Αστυνομίας, συμπεριλαμβανομένου του Αιτητή, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, μέχρι τη συμπλήρωση της πειθαρχικής έρευνας.  Παράλληλα, διορίστηκε Ερευνών Αξιωματικός για διερεύνηση πειθαρχικής έρευνας εναντίον όλων των μελών της Αστυνομίας που ήταν παρόντα στο επεισόδιο.  Επιπλέον, στόχος του διορισμού του Ερευνώντος Αξιωματικού ήταν η διερεύνηση των πράξεων ή παραλείψεων στη βάση των ποινικών διώξεων που έχει ασκήσει ο Γενικός Εισαγγελέας.  Ο Αιτητής στο ενιαίο κατηγορητήριο που καταχωρήθηκε εναντίον των εμπλεκομένων αστυνομικών, αντιμετωπίζει μόνο μια κατηγορία, αυτή της κοινής επίθεσης. 

Στις 4.7.2006, η διαθεσιμότητα των έντεκα υπό κατηγορία μελών της Αστυνομίας, συμπεριλαμβανομένου και του Αιτητή, ενόψει της εκκρεμότητας της ποινικής διαδικασίας, παρατάθηκε, με εισήγηση του Αρχηγού Αστυνομίας και με τη σύμφωνη γνώμη του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας.  Όμως κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, δηλώθηκε στο Δικαστήριο από τον ευπαίδευτο δικηγόρο για τον Αιτητή ότι η διαθεσιμότητα του Αιτητή έχει αρθεί από τις 6.10.2007 και εκείνο που απομένει είναι να επιστραφούν οι απολαβές που του αποκόπηκαν διαρκούσης της διαθεσιμότητας.  Κατά την άποψη του, μέχρι να επιστραφούν οι αποκοπείσες απολαβές, η δίκη δεν καταργείται και η υπόθεση δεν καθίσταται άνευ αντικειμένου.

 

Με την παρούσα προσφυγή, ο Αιτητής προσβάλλει ως παράνομη την απόφαση του Αρχηγού Αστυνομίας ημερ. 2.6.2006 με την οποία ετέθη σε διαθεσιμότητα και ζητά την ακύρωσή της.

 

Ο μόνος λόγος ακυρώσεως που προβάλλει ο συνήγορος του Αιτητή είναι αυτός της παραβίασης του δικαιώματος της προηγούμενης ακρόασης, πριν εκδοθεί η προσβαλλόμενη απόφαση. 

 

Ο λόγος ακύρωσης ευσταθεί.

 

Σύμφωνα με τις αρχές του διοικητικού δικαίου και της φυσικής δικαιοσύνης, όπως αυτές κωδικοποιούνται στο άρθρο 43 του περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 (Ν. 158(Ι)/99), το δικαίωμα ακρόασης παρέχεται σε κάθε πρόσωπο που θα επηρεαστεί από την έκδοση της πράξης ή άλλου διοικητικού μέτρου, το οποίο είναι πειθαρχικής φύσης ή που είναι άλλως πως δυσμενούς φύσης.  Το μέτρο της διαθεσιμότητας θεωρείται μέτρο δυσμενούς φύσης και γι' αυτό κατά την άποψή μου κρίνεται επιβεβλημένο πριν να αποφασισθεί η επιβολή του, να παρέχεται στον διοικούμενο το δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης.

 

Η διαθεσιμότητα με βάση πάγια νομολογία, δεν αποτελεί πειθαρχικό μέτρο και δεν θεωρείται τιμωρητικού χαρακτήρα, ώστε να τυγχάνει εφαρμογής το δικαίωμα ακρόασης, (Βλ. Χαραλαμπίδης ν. Δημοκρατίας (1992) 4 ΑΑΔ 3636, Βαρβάρα Περικλέους ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Αγ. Νάπας (1993) 3 ΑΑΔ 579 και Κρύφτη ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 662/01, ημερ. 7.4.03).  Μετά την θέσπιση του άρθρου 43 του Νόμου 158(Ι)/99, δεν χωρεί αμφιβολία ότι η διαθεσιμότητα θεωρείται πλέον διοικητικό μέτρο δυσμενούς φύσης, εφόσον επηρεάζονται τα οικονομικά συμφέροντα του προσώπου που τίθεται σε διαθεσιμότητα (Βλ. Αντωνίου ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 160/04, ημερ. 10.9.04).  Υπό αυτές τις συνθήκες, το άρθρο 43 παρέχει το δικαίωμα ακρόασης στον επηρεαζόμενο, να εκφράσει τις απόψεις του.  Στην πρόσφατη υπόθεση της Πλήρους Ολομέλειας ΡΙΚ ν. Σπύρου Κέττηρου, Α.Ε. 3829 και 3873, ημερ. 30.11.07, ανατράπηκε η προηγούμενη θέση της νομολογίας  ότι το δικαίωμα ακρόασης υποχωρεί έναντι του δημοσίου συμφέροντος (Βλ. Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1999) 3 ΑΑΔ 361)[1].  Αναγνωρίστηκε ότι η διαθεσιμότητα αποτελεί δυσμενές μέτρο με αποτέλεσμα να ενυπάρχει το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης.  Ταυτόχρονα, τονίστηκε ο χρονικός περιορισμός που τίθεται στην άσκηση του δικαιώματος.  Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση δεν τίθεται θέμα χρόνου, εφόσον στον Αιτητή δεν δόθηκε καθόλου το δικαίωμα της ακρόασης.

 

Πρόκειται για ξεκάθαρη παραβίαση του δικαιώματος του Αιτητή να τύχει ακρόασης, προτού λαμβανόταν η επίδικη απόφαση για την διαθεσιμότητα του.

 

Προτού δώσω την τελική κατάληξη, θα πρέπει να εξετάσω και το επιχείρημα ότι με την άρση της διαθεσιμότητας καταργείται η δίκη.  Δεν συμφωνώ.  Μπορεί ο Αιτητής να επανήλθε στην εργασία του μετά την άρση της δεκαεξάμηνης διαθεσιμότητας του, αλλά η ζημιά που υπέστη από την οποία αντλούσε το έννομο συμφέρον για προώθηση της δίκης, δεν έχει εξαφανιστεί και υφίσταται, με αποτέλεσμα ορθά ο δικηγόρος του να θέτει θέμα αποζημιώσεων δυνάμει του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος, σε περίπτωση που επιτύχει στην προσφυγή του.

 

Ενόψει του γεγονότος ότι η ζημιά που υπέστη ο Αιτητής συνεχίζει να υφίσταται, η δίκη όχι μόνο δεν καταργείται αλλά παρίσταται ανάγκη, ενόψει της επιτυχίας του λόγου ακύρωσης, όπως η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρωθεί.

 

Η προσφυγή επιτυγχάνει.  Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.  Επιδικάζονται υπέρ του Αιτητή έξοδα €1300.

 

 

 

 

 

 (Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.

 

 

 

 

 

 

 

/ΕΠσ