ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

                                                          (Υποθ. Αρ.1031/2005)

 

7 Νοεμβρίου, 2008

 

[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  146  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ  Ε.  ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ  ΛΤΔ,

Αιτητές,

ν.

 

ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,

Καθ' ου η Αίτηση.

 

_________________________

 

Δ. Παπαδόπουλος, για τους Αιτητές.

Γ.Ζ. Γεωργίου, για τον Καθ' ου η Αίτηση.

_________________________

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.:    Ο Δήμος Λευκωσίας, ως Πολεοδομική Αρχή, (ο «Δήμος»), με απόφασή του, η οποία γνωστοποιήθηκε στους αιτητές στις 14/6/2005, απέρριψε αίτημά τους για παραχώρηση σ' αυτούς πολεοδομικής άδειας, για την αλλαγή χρήσης υφιστάμενης ισόγειας κατοικίας στη Λευκωσία σε «σνακ-μπαρ» και την ανέγερση βοηθητικής οικοδομής.

 

Με την παρούσα προσφυγή, αμφισβητείται η νομιμότητα της πιο πάνω απόφασης.

 

Η οικοδομή, την οποία οι αιτητές, με επιστολή τους ημερομηνίας 11/1/2005, ζήτησαν να μετατρέψουν από κατοικία σε «σνακ-μπαρ», βρίσκεται στην ενορία Αγίου Αντωνίου, επί της Λεωφόρου Καλλιπόλεως, η οποία είναι δρόμος πρωταρχικής σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία του αστικού κέντρου.

 

Πριν από την απόρριψη της αίτησης, στην οποία αφορά η προσβαλλόμενη απόφαση, υποβλήθηκαν, εξετάστηκαν και απορρίφθηκαν άλλες δύο αιτήσεις - (ΠΠΑ 352/01 και ΠΠΑ 371/03) - αφορούσαν αλλαγή χρήσης της οικοδομής σε μπυραρία. 

 

Η Τεχνική Επιτροπή του Δήμου, (η «Τεχνική Επιτροπή»), η οποία εξέτασε την αίτηση, αρνήθηκε ομόφωνα, στις 15/3/2005, την παραχώρηση της αιτούμενης πολεοδομικής άδειας.  Ταυτόσημη ήταν και η εισήγηση του Δημοτικού Μηχανικού του Δήμου, ημερομηνίας 16/2/2005.  Στη συνέχεια, η αίτηση παραπέμφθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο, σε συνεδρία του ημερομηνίας 7/4/2005, αποφάσισε την αναβολή λήψης απόφασης, ενόψει επιστολής των αιτητών, με την οποία αυτοί ζητούσαν όπως παραστούν ενώπιον της Τεχνικής Επιτροπής για να εξηγήσουν την αίτησή τους.  Ακολούθησε συνεδρία της Τεχνικής Επιτροπής στις 27/4/2005, στην οποία παρευρέθηκαν και εξέφρασαν απόψεις  ένας εκ των ιδιοκτητών της υφιστάμενης οικοδομής, ένας εκ των ενοικιαστών, ο αρχιτέκτονας της προτιθέμενης ανάπτυξης και ο Δημοτικός Μηχανικός.  Η Τεχνική Επιτροπή, αφού εξέτασε τα όσα εκφράστηκαν ενώπιόν της, επιβεβαίωσε ομόφωνα την προηγούμενη απόφασή της.  Αιτιολογημένη απόφαση/εισήγησή της κοινοποιήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, με σημείωμα της Προέδρου της, ημερομηνίας 25/5/2005.

 

Το Δημοτικό Συμβούλιο, στις 9/6/2005, αποφάσισε την απόρριψη της αίτησης, για τους εξής λόγους:-

 

«(α)  Η χωροθέτηση είναι αδύνατη σύμφωνα με τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας (Δρόμος Πρωταρχικής Σημασίας).

 

  (β)  Επηρεασμός της φέρουσας κυκλοφοριακής ικανότητας του Δρόμου Πρωταρχικής Σημασίας στον οποίο προτείνεται η ανάπτυξη και ο οποίος είναι ιδιαίτερης σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία του Αστικού Κέντρου.

 

  (γ)    Επηρεασμός των ανέσεων της γειτνιάζουσας οικιστικής χρήσης από την υπερσυγκέντρωση παρόμοιου τύπου χρήσεων στην περιοχή.

 

  (δ)  Η δημιουργία συνθηκών κυκλοφοριακής ανασφάλειας για πεζούς και οχήματα.

 

  (ε)   Οι απόψεις / ενστάσεις των κατοίκων αξιολογούνται από την υπηρεσία ως δικαιολογημένες.»

Οι αιτητές ισχυρίζονται, μεταξύ άλλων, ότι η πιο πάνω απόφαση λήφθηκε χωρίς τη δέουσα έρευνα και στερείται επαρκούς αιτιολογίας.

 

Ως προς τη δέουσα έρευνα, προβάλλουν ότι το αίτημά τους απορρίφθηκε, χωρίς να εξεταστούν και να ληφθούν υπόψη όλες οι παράμετροι που σχετίζονταν με αυτό, ως και όλα τα νομικά και πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης.  Είναι η θέση τους πως, από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος δρόμος είναι πρωταρχικής σημασίας και επιτρέπονται όχι μόνο ήπιες αλλά και οχληρές αναπτύξεις, είναι λανθασμένο να θεωρείται κριτήριο ή παράγοντας άρνησης της συγκεκριμένης ανάπτυξης ο επηρεασμός των ανέσεων της γειτνιάζουσας οικιστικής χρήσης.  Επίσης, δε λήφθηκαν υπόψη, ισχυρίζονται, οι πρόνοιες της παραγράφου 6.4.3[1] του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, (όπως έχει τροποποιηθεί), (το «Τοπικό Σχέδιο»).  Στις εν λόγω πρόνοιες, γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένες αναπτύξεις, η χωροθέτησή των οποίων δεν επιτρέπεται κατά μήκος δρόμων πρωταρχικής σημασίας.  Διατείνονται ότι η αιτούμενη ανάπτυξη («σνακ-μπαρ») δεν εμπίπτει στις επιχειρήσεις που περιλαμβάνονται στην υπό αναφορά παράγραφο, ώστε να δικαιολογείται η απόρριψη της αίτησής τους.

 

Η πιο πάνω εισήγηση δεν ευσταθεί.  Η απαρίθμηση διαφόρων κατηγοριών επιχειρήσεων στην παράγραφο 6.4.3 του Τοπικού Σχεδίου είναι ενδεικτική και δεν μπορεί να λεχθεί ότι αποκλείει αναπτύξεις που θα στεγάσουν «σνακ-μπαρς».

 

Στα πλαίσια του ισχυρισμού για μη δέουσα έρευνα, οι αιτητές, με έρεισμα το γεγονός ότι η επίδικη ανάπτυξη καθορίζεται ως κυριαρχούσα χρήση υπό τον ΄Αξονα Δραστηριότητας Κατηγορίας Ι, παραπέμπουν και στην παράγραφο 10.4.3[2] του Τοπικού Σχεδίου, η οποία καθορίζει ποιες εμπορικές αναπτύξεις επιτρέπονται σε ΄Αξονες Δραστηριότητας Κατηγορίας Ι, στις οποίες περιλαμβάνονται οι οχληρές και ήπιες διευκολύνσεις αναψυχής/ψυχαγωγίας.  Με αφορμή την εν λόγω συμπερίληψη, υποστηρίζουν πως, από τα όσα προβλέπονται στην παράγραφο 16.3.1[3] του Τοπικού Σχεδίου, δεν αφήνεται αμφιβολία ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη είναι ήπιου τύπου.  Περαιτέρω, επισημαίνουν ότι τα κριτήρια, που, σύμφωνα με το Τοπικό Σχέδιο, λαμβάνονται υπόψη κατά την εξέταση αιτήσεων για αναπτύξεις ήπιου τύπου, όπως η παρούσα, είναι αυτά που αναφέρονται στην παράγραφο 16.2.5.1(β) και (γ)[4], στην οποία και παραπέμπουν. 

 

Διατείνονται, ουσιαστικά, οι αιτητές ότι, ενώ η προτεινόμενη από μέρους τους ανάπτυξη πληρούσε τα κριτήρια, ο Δήμος απέρριψε το αίτημά τους, στη βάση μη προβλεπομένων κριτηρίων. 

 

Ο καθ' ου η αίτηση απορρίπτει τους πιο πάνω ισχυρισμούς και διατείνεται ότι η αιτούμενη αλλαγή δεν εμπίπτει στις επιχειρήσεις των ήπιων τύπων της παραγράφου 16.3.1 του Τοπικού Σχεδίου.

 

Η θέση των αιτητών ότι το αίτημά τους δικαιολογείται στη βάση του χαρακτηρισμού της επιχείρησης που θα ασκείτο με την αλλαγή της χρήσης ως ήπιου τύπου δεν ευσταθεί.  Η επιχείρηση του «σνακ-μπαρ», λαμβανομένων υπόψη των διατάξεων της παραγράφου 16.2.1[5] του Τοπικού Σχεδίου για τις οχληρές επιχειρήσεις αναψυχής/ψυχαγωγίας, κάθε άλλο παρά ήπιου τύπου μπορεί να χαρακτηριστεί. 

 

Τα κριτήρια της παραγράφου 16.2.5.1(β) και (γ), στα οποία παρέπεμψαν οι αιτητές - (έχουν παρατεθεί) - και τα οποία, κατά την άποψή τους, αγνοήθηκαν, αφορούν αποκλειστικά οχληρές αναπτύξεις αναψυχής/ψυχαγωγίας και όχι αναπτύξεις ήπιου τύπου.  Συγκεκριμένα, η πιο πάνω παράγραφος περιλαμβάνεται στο Κεφάλαιο υπό το γενικότερο τίτλο «Διευκολύνσεις Αναψυχής και Ψυχαγωγίας» «Χωροθετική Πολιτική για Οχληρές Αναπτύξεις Αναψυχής/ Ψυχαγωγίας».  Δηλαδή, και αν ακόμα ήθελε θεωρηθεί ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη είναι ήπιου τύπου, τα κριτήρια της παραγράφου 16.2.5.1(β) και (γ) δεν τυγχάνουν εφαρμογής.

 

Σύμφωνα με το Τοπικό Σχέδιο, κατά την εξέταση αιτήσεων για ανάπτυξη οποιασδήποτε μορφής, οι παράγοντες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη είναι ταυτόσημοι και προσδιορίζονται στην παράγραφο 16.6 αυτού.  Τους παραθέτω:-

 

«16.6  Βασικές Προϋποθέσεις

 

Κατά την εξέταση αιτήσεων για όλες τις αναπτύξεις που περιγράφονται στο παρόν κεφάλαιο, θα λαμβάνονται υπόψη τα ακόλουθα κριτήρια:

 

(α)  Το αναμενόμενο επίπεδο ηχητικής ρύπανσης σε βάρος γειτονικών χρήσεων και λειτουργιών.  Σε περιπτώσεις όπου η προτιθέμενη ανάπτυξη γειτνιάζει με χρήσεις που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στην ηχορύπανση (π.χ. γειτνίαση με Οικιστική Ζώνη), η Πολεοδομική Αρχή θα διαφυλάσσει πρώτιστα τις ανέσεις των χρήσεων αυτών.  Επιπλέον, θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο εποχικής αύξησης της ηχορύπανσης (π.χ. μουσική σε συστήματα ενίσχυσης του ήχου κατά τους καλοκαιρινούς μήνες σε εξωτερικό χώρο).  Για την αντιμετώπιση της προκύπτουσας ηχορύπανσης, η Πολεοδομική Αρχή είναι δυνατό να απαιτεί ειδικές κατασκευές ηχομόνωσης στην οικοδομή.

 

(β)   Ενδεχόμενα  προβλήματα  όχλησης   από   υπερβολική αύξηση της τροχαίας κυκλοφορίας ή πιθανή παράνομη στάθμευση λόγω ανεπάρκειας των παρεχόμενων χώρων στάθμευσης, ιδιαίτερα όταν η κύρια προσπέλαση προς την προτιθέμενη ανάπτυξη διέρχεται από οικιστική περιοχή.  Σε εξειδικευμένες ή σύνθετες μορφές αναπτύξεων αναψυχής/ψυχαγωγίας, η Πολεοδομική Αρχή είναι δυνατό να απαιτεί περισσότερους χώρους στάθμευσης από τους καθοριζόμενους στο Παράρτημα Γ του Τοπικού Σχεδίου.

 

(γ)   Το αθροιστικό αποτέλεσμα από τη σταδιακή συσσώρευση αναπτύξεων του αναφερόμενου τύπου.  Η συσσώρευση τέτοιων χρήσεων δεν προδιαγράφει κατ' ανάγκη τον χαρακτήρα οποιασδήποτε περιοχής και δεν δημιουργεί προηγούμενο για χορήγηση πολεοδομικής άδειας σε άλλες αναπτύξεις παρόμοιου τύπου.  Αντίθετα, η Πολεοδομική Αρχή μπορεί να θεωρεί μια τέτοια συσσώρευση ως αρνητική παράμετρο κατά την εξέταση αιτήσεων, δεδομένου ότι οποιαδήποτε συσσώρευση αναπτύξεων αυτού του τύπου ενδεχομένως αποθαρρύνει τη χωροθέτηση άλλων επιτρεπομένων χρήσεων.»

 

 

 

Προκύπτει, από την προσβαλλόμενη απόφαση αλλά και από το φάκελο της υπόθεσης, ότι όλοι οι πιο πάνω παράγοντες λήφθηκαν υπόψη, προτού το αίτημα απορριφθεί.  Η απόρριψή του έγινε μετά από εξέταση όλων των παραμέτρων που σχετίζονταν με αυτό.

 

Σύμφωνα με τη νομολογία, η έκταση της έρευνας εξαρτάται από το υπό διερεύνηση θέμα, επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης και είναι συνυφασμένη με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης.  Στη Δημοκρατία κ.ά. ν. Ελισσαίου κ.ά. (2003) 3 Α.Α.Δ. 168, σε σχέση με την έρευνα, αναφέρονται τα εξής:- (σελ. 176)

 

«Οι αρχές του διοικητικού δικαίου υπαγορεύουν τη διεξαγωγή έρευνας με σκοπό τη διαπίστωση όλων των ουσιωδών γεγονότων.  Ωστόσο η έκταση, ο τρόπος και η διαδικασία που θα ακολουθηθεί ποικίλλει ανάλογα με το υπό εξέταση ζήτημα, ανάγεται δε στη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης (Δημοκρατία ν. Κοινότητας Πυργών κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 503, Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας ν. Ζάμπογλου (1997) 3 Α.Α.Δ. 270 και Νicolaou v. Minister of Interior and Another (1974) 3 C.L.R. 189).  Η μορφή της έρευνας είναι συνυφασμένη με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης.  Η τελική εκτίμηση των γεγονότων και η λήψη της σχετικής απόφασης αποτελεί καθήκον και υποχρέωση του αρμοδίου οργάνου.  Το κριτήριο για την πληρότητα της έρευνας έγκειται στη συλλογή και διερεύνηση των ουσιωδών στοιχείων τα οποία παρέχουν βάση για ασφαλή συμπεράσματα (Βλ. Ζάμπογλου, πιο πάνω).  Η έρευνα είναι επαρκής εφόσον εκτείνεται στη διερεύνηση κάθε γεγονότος που σχετίζεται με το θέμα που εξετάζεται (Βλ. Motorways Ltd v. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 447).»

 

 

 

Στην παρούσα υπόθεση, ο Δήμος είχε ενώπιόν του τις απόψεις όλων των αρμοδίων οργάνων - (Αξιολόγηση του Δημοτικού Μηχανικού ημερομηνίας 16/2/2005, Αποφάσεις/Εισηγήσεις της Τεχνικής Επιτροπής με ημερομηνίες 15/3/2005 και 27/4/2006).  Η έρευνα που προηγήθηκε και είχε ως αποτέλεσμα τις αξιολογήσεις και τις διατυπωθείσες εισηγήσεις όλων των εμπλεκομένων, περιλαμβανομένων και των απόψεων των αιτητών, υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης, ήταν επαρκής.  Στα διάφορα έγγραφα, που ο Δήμος είχε ενώπιόν του, φαίνονται όλα όσα λήφθηκαν υπόψη, τα οποία δεν είναι άλλα από τα προβλεπόμενα στο Τοπικό Σχέδιο.

 

Ούτε ο επόμενος ισχυρισμός των αιτητών για έλλειψη αιτιολογίας της επίδικης απόφασης ευσταθεί.  Στο κείμενό της, αναφέρονται με σαφήνεια οι  λόγοι για τους οποίους κρίθηκε ότι δε δικαιολογείται η αιτούμενη άδεια.

 

Τα πιο πάνω, μαζί με τα στοιχεία του φακέλου, παρέχουν στο Δικαστήριο όλα τα απαραίτητα για τη διακρίβωση της νομιμότητας της απόφασης - (βλ. Φράγκου ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 270 και Sofocles Sofocleous (No. 1)  v. Republic (Ministry of Education) (1972) 3 C.L.R. 56, 60).   

 

΄Ενας άλλος λόγος ακύρωσης, που προβάλλεται, είναι ότι, με την επίδικη απόφαση, παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας.  Ισχυρίζονται, οι αιτητές, ότι επί της ιδίας οδού παραχωρήθηκαν άδειες σε εξήντα επτά άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

 

Ούτε ο πιο πάνω ισχυρισμός μπορεί να γίνει αποδεκτός.  Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτός προβάλλεται κατά τρόπο γενικό, το κριτήριο της παραγράφου 16.6(γ) του Τοπικού Σχεδίου - (έχει ήδη παρατεθεί) - παρείχε τη δυνατότητα στο Δήμο να απορρίψει το αίτημα.

 

Τέλος, στην απαντητική τους αγόρευση, οι αιτητές υποδεικνύουν, παραπέμποντας και πάλι στην παράγραφο 6.4.3 του Τοπικού Σχεδίου, πως, για την ερμηνεία της καταληκτικής φράσης που χρησιμοποιείται σ' αυτήν «κ.ο.κ.», θα πρέπει να εφαρμοστεί ο κανόνας του ejusdem generis.  Είναι εμφανές, καταλήγουν, ότι η εφαρμογή του αποκλείει την αιτούμενη ανάπτυξη από την κατηγορία των επιχειρήσεων που αναφέρονται στη συγκεκριμένη παράγραφο.  Οι αιτητές προβάλλουν τον εν λόγω ισχυρισμό, γιατί θεωρούν πως η υπό αναφορά παράγραφος είναι η μόνη στην οποία ο Δήμος μπορεί να στηρίξει την απόρριψη του αιτήματός τους.

 

Ο πιο πάνω ισχυρισμός απορρίπτεται, με τα όσα έχουν ήδη αναλυθεί.

 

Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ του καθ' ου η αίτηση.

 

Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται, με βάση το ΄Αρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.

 

                                                               Ε. Παπαδοπούλου,

                                                                            Δ.

/ΜΑ, ΜΠ