|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1080/2006)
23 Σεπτεμβρίου, 2008
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΛΟΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΗ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
____________________
Χρ. Τριανταφυλλίδης με Μ. Καλλιγέρου (κα.), για τον Αιτητή.
Λ. Ουστά (κα.), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή ο Αιτητής ζητά:
«Δήλωση και/ή Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι η απόφαση της Καθ' ης η αίτηση που κοινοποιήθηκε στον αιτητή με την επιστολή της ημερομηνίας 7/6/2006, (Επισύναψη 1), σύμφωνα με την οποία παρέτεινε τη διαθεσιμότητα του αιτητή για περίοδο τριών μηνών ήτοι μέχρι τις 8/9/06, με την αποκοπή του ½ των απολαβών του κατά την διάρκεια της περιόδου διαθεσιμότητας, με την αιτιολογία της συνέχισης αστυνομικής έρευνας (και παρά το γεγονός ότι βρισκόταν ήδη συνεχώς σε διαθεσιμότητα από 15/4/05 για σκοπούς πειθαρχικής έρευνας και από 9/9/05 για σκοπούς αστυνομικής έρευνας), είναι άκυρη και/ή χωρίς κανένα νόμιμο αποτέλεσμα.»
Η επίδικη στην παρούσα προσφυγή πράξη αποτελεί την 3η παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή, η οποία είχε αποφασιστεί για σκοπούς αστυνομικής έρευνας.
Είχε προηγηθεί η διαθεσιμότητα του αιτητή για άλλο λόγο, την έρευνα για πειθαρχικά αδικήματα η οποία επίσης παρατάθηκε δύο φορές.
Οι δύο αποφάσεις, να τεθεί ο αιτητής σε διαθεσιμότητα λόγω πειθαρχικής έρευνας και λόγω αστυνομικής έρευνας, ακυρώθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο με τις Προσφυγές Αρ. 463/05 και 1088/05 αντίστοιχα, στις 11/4/2008.
Είναι σε συνάρτηση με αυτή την επισήμανση στην εξέλιξη των γεγονότων που οι ευπαίδευτοι συνήγοροι του αιτητή στη γραπτή απαντητική αγόρευση τους διατυπώνουν τη θέση ότι με την ακύρωση των πιο πάνω αποφάσεων παρασύρεται σε ακύρωση και η επίδικη παράταση εφόσον δεν υφίσταται πλέον το αρχικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίχθηκε.
Το ζήτημα επομένως που προκύπτει είναι οι συνέπειες της πιο πάνω ακύρωσης στις αποφάσεις παρατάσεων, που ακολούθησαν τη διαθεσιμότητα.
Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των αιτητών υποβάλλουν ότι η ακύρωση της απόφασης να τεθεί ο αιτητής σε διαθεσιμότητα, οδηγεί σε ακύρωση όλες τις επιγενόμενες, (αυτές δηλαδή που ακολούθησαν τη διαθεσιμότητα) παρατάσεις της. Τούτο επειδή, καθώς επιχειρηματολογούν, παρόλη την αυτοτέλεια των πράξεων παράτασης, χωρίς την ύπαρξη της αρχικής απόφασης, να τεθεί ο αιτητής σε διαθεσιμότητα, δεν νοείται παράτασή της. Με την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις 11/4/08, η διαθεσιμότητα του αιτητή έχει εξαφανιστεί . Με σκοπό την υποστήριξη της πιο πάνω θέσης, προβαίνουν σε εκτενή αναφορά και παραπέμπουν σε σχετική ελληνική νομολογία.
Από την άλλη πλευρά οι καθ΄ ων η αίτηση υποστηρίζουν ότι παρά το γεγονός ότι η διαθεσιμότητα εξαφανίστηκε και είναι ως μη υπάρξασα, η παράταση της και κάθε παράταση που ακολούθησε και βασίστηκε σε αυτήν, παραμένει εν ζωή.
Δεν συμμερίζομαι τη θέση των καθ΄ ων η αίτηση ενώ συμφωνώ με τις εισηγήσεις του αιτητή αναφορικά με το ζήτημα. Υιοθετώ, συναφώς, την κατάληξη του αδελφού Δικαστή Χατζηχαμπή στην ακυρωτική απόφαση του, ημερ 4.6.2008, στις υποθέσεις 1983/06 και 256/07 που αφορούσαν στις παρατάσεις της διαθεσιμότητας του ίδιου αιτητή. Η προσφυγή 1983/2006 στρεφόταν κατά της τρίμηνης παράτασης μέχρι 8.12.2006, η δε προσφυγή 256/2007 στρεφόταν κατά της τρίμηνης παράτασης μέχρι 8.3.2007. Στις υποθέσεις εκείνες, ενόψει ακριβώς της εξέλιξης των γεγονότων να εκδοθούν ακυρωτικές αποφάσεις στις προσφυγές 463/2005 και 1088/2005, που αφορούσαν στις αρχικές αποφάσεις να τεθεί ο Αιτητής σε διαθεσιμότητα, τέθηκαν πανομοιότυπα επιχειρήματα από τους ίδιους συνηγόρους.
Παραθέτω πιο κάτω το σκεπτικό της κατάληξης του αδελφού Δικαστή Χατζηχαμπή το οποίο και υιοθετώ:
«Ανεξαρτήτως του αν η κάθε παράταση μπορεί να συνιστά αυτοτελή διοικητική πράξη ώστε να μπορεί να προσβάλλεται αυτή καθ΄αυτή, η ακύρωση της απόφασης για θέση σε διαθεσιμότητα δεν μπορεί παρά να συμπαρασύρει και οποιεσδήποτε παρατάσεις της διαθεσιμότητας. Η ίδια η έννοια της παράτασης είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με την αρχική θέση σε διαθεσιμότητα προς την οποία και συναρτάται. Η απόφαση για παράταση δεν είναι απόφαση για εξ υπαρχής θέση σε διαθεσιμότητα αλλά για συνέχιση της ήδη θέσης σε διαθεσιμότητα και έτσι έχει εκείνη ως βάση και προϋπόθεσή της, όπως διατυπώνεται η γενική αρχή και στα Πορίσματα Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας στα οποία αναφέρονται οι ευπαίδευτοι συνήγοροι για τον Αιτητή. Είναι με δεδομένη τη θέση σε διαθεσιμότητα, η οποία απεφασίσθη στα πλαίσια των δικών της παραμέτρων που μπορεί να είναι ευρύτερες των εκάστοτε αποφάσεων για παράταση, που αποφασίζεται η παράτασή της, ώστε η εξαφάνιση της θέσης σε διαθεσιμότητα να στερεί τη βάση στην οποία η παράταση εστηρίχθη.»
Ως εκ τούτου, η προσβαλλόμενη με την προσφυγή απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση για παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή, ημερ. 7/6/2006, ακυρώνεται.
Ενόψει όμως του ότι το προαναφερόμενο θέμα ηγέρθη στα τελικά στάδια της προσφυγής και δεν αφορά στην ουσία της, τα έξοδα που επιδικάζονται υπέρ του Αιτητή και εναντίον της Δημοκρατίας περιορίζονται, καθοριζόμενα σε €500, περιλαμβανομένου και του Φ.Π.Α..
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.