|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
[Υπόθεση Αρ. 2052/2006]
8 Αυγούστου, 2008
[Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
VAKHTANG ODIKADZE
Aιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Καθ' ων η αίτηση
Χρ. Α. Δανός για τον αιτητή.
Χρ. Κυθραιώτου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Αντικείμενο της προσφυγής είναι η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική προσφυγή που άσκησε ο αιτητής κατά της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου να μην του παραχωρηθεί άσυλο.
Η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε στις 2.2.06, η προσφυγή ασκήθηκε στις 23.10.06 και οι καθ' ων η αίτηση υποστηρίζουν ότι είναι εκπρόθεσμη. Ο αιτητής, ήδη στα γεγονότα της προσφυγής του, αναφέρθηκε στο θέμα. Σημειώνει ότι «η απόφαση αυτή περιήλθε στον πελάτη μου στις 10.10.2006 λόγω του ότι η Αναθεωρητική Αρχή δεν ενημέρωσε έγκαιρα τον πελάτη μου.». Για να υποστηρίξει, όμως, με τη γραπτή του αγόρευση διαφορετική εκδοχή. Αφού, πλέον, αναφέρεται σε λήψη της σχετικής επιστολής ταχυδρομικώς, υποστηρίζει πως αυτό έγινε στις 2.9.05. Κατά το αναντίλεκτο περιεχόμενο του φακέλου, στο οποίο οι καθ' ων η αίτηση παρέπεμψαν και με το οποίο ο αιτητής δεν ασχολήθηκε στην απαντητική αγόρευση, στον αιτητή, όπως καταδεικνύουν σχετικά έγγραφα, στάληκε συστημένη επιστολή στη διεύθυνση που εκείνος έδωσε. Η οποία, όμως, επιστράφηκε αζήτητη. Έθιξα το θέμα κατά τις διευκρινίσεις αλλά ήταν η δήλωση του ευπαίδευτου συνηγόρου του αιτητή πως άφηνε το θέμα να κριθεί στη βάση των αγορεύσεων. Πρόσθεσε όμως πως, από ό,τι του είχε πει ο πελάτης του, αυτός είχε αλλάξει διεύθυνση. Του υπέδειξα, βεβαίως, πως δεν μπορούσε να δώσει μαρτυρία αλλά επισήμανα και το γεγονός πως η διεύθυνση του αιτητή, όπως ο ίδιος την καταγράφει στην προσφυγή του, είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη στην οποία προκύπτει ότι στάληκε η προσβαλλόμενη απόφαση.
Οι αγορεύσεις δεν είναι μέσο για τη στοιχειοθέτηση γεγονότων και πάντως εδώ οι αγορεύσεις και οι δηλώσεις του ευπαιδεύτου συνηγόρου του αιτητή παρουσιάζουν αντιφάσεις αλλά και εν γένει αδυναμίες. Όπως τις έχω σημειώσει αλλά και αφού παραμένει ανεξήγητο το πώς σε κάποια από τις ημερομηνίες που αναφέρει ο αιτητής έλαβε ταχυδρομικώς τη σχετική επιστολή, όταν από το φάκελο προκύπτει πως δεν έγινε δεύτερη ταχυδρόμηση.
Οι καθ' ων η αίτηση επικαλέστηκαν την απόφαση του Νικολάου, Δ., στην Omar Dahel Akasheh Hawamdeh ν. Kυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή 894/2004, ημερ. 8.9.2005. Εκεί κρίθηκε πως η αποστολή της επιστολής στη διεύθυνση που ο ενδιαφερόμενος είχε δώσει, ήταν αρκετή. Και πως «η τελείωση της διοικητικής απόφασης δεν βρίσκεται στο θέλημα του αλλοδαπού που επιλέγει να μην καταστήσει γνωστό στις Αρχές τον τόπο όπου πράγματι βρίσκεται». Χρήσιμη συναφώς αναφορά, ως προς τις αρχές που διέπουν το θέμα μπορεί να γίνει στην απόφαση της Ολομέλειας στην Θεανώ Θεμιστοκλέους κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, ΑΕ 51/05, ημερομηνίας 10.9.07. Επίσης στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 253, όπου εξηγείται πως η γνώση τεκμαίρεται και «εκ της παρόδου μακρού χρόνου από της εκδόσεως της πράξεως, ιδία δε αν υφίσταται προφανές ενδιαφέρον διά την τύχην της υποθέσεως».
Εν προκειμένω, ο αιτητής άσκησε διοικητική προσφυγή, προφανώς ανέμενε το αποτέλεσμά της και δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία πως ειδοποίηση πως έχει συστημένη επιστολή προφανώς, έστω ενδεχομένως, συσχετιζόταν προς τη διοικητική προσφυγή που άσκησε. Την ειδοποίηση που στάληκε στη διεύθυνση που εκείνος έδωσε και που, μάλιστα, κατά την προσφυγή εξακολουθούσε να είναι η ίδια, τεκμαίρεται πως την παρέλαβε και θεωρώ πως, κάτω από τις περιστάσεις, θα έπρεπε έκτοτε να του καταλογιστεί γνώση. Ανεξάρτητα από το τι ο ίδιος, στη συνέχεια, επέλεξε να κάμει ή να παραλείψει, όπως μου φαίνεται, θα ήταν άσχετο αν αποδεδειγμένα κατέστρεφε το φάκελο χωρίς να τον ανοίξει. Εναπόκειτο σε εκείνο να μεριμνήσει και η παράλειψη ή η αδιαφορία του, μάλιστα, επί μεγάλο χρονικό διάστημα δεν δημιουργεί μονομερώς υπόθεση μη γνώσης, ώστε να καταστρατηγείται το Σύνταγμα ως προς την προθεσμία. Η προσφυγή απορρίπτεται ως εκπρόθεσμη με €500 έξοδα.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
/ΜΣι.