|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 639/2007)
3 Ιουλίου, 2008
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤA ΑΡΘΡA 23, 28 KAI 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΦΩΤΙΟΥ,
Αιτητής,
ΚΑΙ
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,
Καθ΄ου η Αίτηση.
- - - - - - -
Α.Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Δ. Εργατούδη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Καθ΄ου η Αίτηση.
- - - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής είναι ιδιοκτήτης του Τεμαχίου υπ΄ αριθμό 1097, Φ/Σχ29/04 του Κυβερνητικού Χωρομετρικού Σχεδίου ΧΧΧ1Χ4, στην Περιστερώνα, Λευκωσία (το ακίνητο). Στις 14.11.2003 δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας η Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης, με αριθμό 1066, στην οποία αναφερόταν ότι η υπό απαλλοτρίωση ιδιοκτησία ήταν "αναγκαία για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας, δηλαδή για σχολικούς και άλλους σκοπούς και η απαλλοτρίωση της επιβάλλεται για τους πιο κάτω λόγους δηλαδή για την ανέγερση του νέου δημοτικού σχολείου Περιστερώνας και τη διαμόρφωση του οδικού δικτύου της περιοχής που θα εξυπηρετήσει το σχολείο". Στην υπό απαλλοτρίωση ιδιοκτήτρια περιλαμβανόταν και το ακίνητο του αιτητή.
Στις 3.11.2004 δημοσιεύθηκε το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης με αριθμό 1175. Ένας από τους ιδιοκτήτες των επηρεαζόμενων τεμαχίων άσκησε την υπ΄ αριθμό 1135/2004 προσφυγή και, στις 13.12.2005, εκδόθηκε απόφαση η οποία και ακύρωσε το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης. (Βλ. Γιάγκος Α. Γιάγκου ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή Αρ. 1135/2004, 13.12.2005).
Στις 29.11.2006 ο αιτητής υπέβαλε την πολεοδομική αίτηση ΛΕΥ/02860/2006 για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας για ανέγερση δύο καταστημάτων και μιας κατοικίας στο ακίνητό του. Όμως, με απόφασή της ημερομηνίας 28.2.2007, η Πολεοδομική Αρχή απέρριψε την αίτηση. Οι λόγοι της απόρριψης ήταν ότι:
"(500) το τεμάχιο στο οποίο προτείνεται η ανάπτυξη απαλλοτριώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού για την ανέγερση Δημοτικού Σχολείου.
(501) Η χωροθέτηση των καταστημάτων δεν κρίνεται κατάλληλη αφού το τεμάχιο δεν εφάπτεται σε κύριο δρόμο που οδηγεί άμεσα στο λειτουργικό κέντρο του χωρίου ενώ οι ανάγκες των κατοίκων της περιοχής θα εξυπηρετηθούν από τα υφιστάμενα καταστήματα λαμβανομένου υπόψιν ότι το τεμάχιο απέχει 200μ. περίπου από τον πυρήνα του χωρίου και 50μ. περίπου από τον κύριο δρόμο που οδηγεί στον πυρήνα του χωρίου.
(502) Για τις ανάγκες της ανάπτυξης απαιτείται συνολικά 4 χώροι στάθμευσης οχημάτων εκ των οποίων ένας για ανάπηρα άτομα. Πρόσθετα απαιτείται χώρος για φορτοεκφόρτωση, ενώ στα σχέδια προτείνονται 3 χώροι οι οποίοι όμως δεν λειτουργούν, γιατί η διακίνηση προς το δημόσιο δρόμο γίνεται με την όπισθεν κατά παράβαση των προνοιών της παραγράφου 23(ε)(i) του Παραρτήματος Β της Δήλωσης Πολιτικής και ένας εξ αυτών δεν απέχει 200μ. τουλάχιστον από το οδικό σύνορο.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(α) Δεν έγινε οποιαδήποτε πρόνοια για χώρο υγιεινής για ανάπηρα άτομα ούτε και ράμπα πρόσβασης αναπήρων προς τα καταστήματα.
(β) το τεμάχιο επηρεάζεται από ρυμοτομία για τη διερεύνηση του εφαπτόμενου δρόμου η οποία στο παρόν στάδιο δεν κρίθηκε σκόπιμο να υποδειχθεί."
Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής επιδιώκει την ακύρωση της πιο πάνω απόφασης.
Προβάλλεται ως λόγος ακυρώσεως η έλλειψη δέουσας έρευνας και, συνακόλουθα, πλάνη περί τα πράγματα. Ισχυρίζεται ο αιτητής ότι οι καθ΄ων η αίτηση τελούσαν υπό πλάνη περί τα πράγματα όταν απέρριπταν την αίτησή του, διότι το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης του ακινήτου του είχε ήδη ακυρωθεί με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προσφυγή 1135/2004. Εις απάντηση, οι καθ΄ων η αίτηση ισχυρίζονται ότι, εφόσον ο αιτητής δεν ήταν διάδικος στην προσφυγή 1135/2004, δεν μπορεί να επικαλείται το ακυρωτικό αποτέλεσμά της. Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι ορθός. Το άρθρο 59(1) του περί Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου Νόμου 158(Ι)/99 προνοεί ότι η ακυρωτική απόφαση ενεργεί έναντι πάντων (erga omnes), έστω, δηλαδή, και αν δεν ήταν διάδικοι στην προσφυγή. Επομένως, όταν απέρριπταν την αίτηση, οι καθ΄ων η αίτηση τελούσαν όντως υπό την πραγματική πλάνη ότι το ακίνητο του αιτητή είχε απαλλοτριωθεί, εφόσον το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης είχε ακυρωθεί. Όμως, σύμφωνα με τη νομολογία, η διαπίστωση πλάνης ως προς ορισμένο γεγονός δεν συνεπάγεται ακυρότητα της επίδικης απόφασης άνευ ετέρου. Η πλάνη πρέπει να είναι ουσιώδης, δηλαδή, να προκύπτει ότι έχει επιδράσει στην τελική κρίση της διοίκησης. Όπως ετέθη από τον Κωνσταντινίδη, Δ., στην Παπαϊωάννου (αρ. 2) ν. Δημοκρατίας (1993) 3 ΑΑΔ 713, στη σελ. 724:
"Όπως σημειώνεται από τον Γ. Παπαχατζή - Σύστημα του Ισχύοντος στην Ελλάδα Διοικητικού Δικαίου, 6η έκδοση, σελ. 650, η πλάνη περί τα πράγματα αποτελεί παρανομία που εμφιλοχωρεί στη σειρά των συλλογισμών ή στον "ειρμό των σκέψεων" της διοικητικής αρχής την ώρα που έκανε την επιλογή. Επίσης, σύμφωνα με τον Μιχ. Δ. Στασινόπουλο στο Δίκαιον Διοικητικών Πράξεων Ανατ. 1982 σελ. 298, αυτή η πλάνη "έχει ως αποτέλεσμα ότι αποσύρει την νόμιμην βάσιν της πράξεως και καταλείπει ταύτην άνευ ερείσματος, ήτοι παράνομον". Βλ. επίσης Ε. Σπηλιωτόπουλος - Εγχειρίδιον Διοικητικού Δικαίου, 4η έκδοση, σελ. 476-477.
Επέρχεται όμως αυτό το αποτέλεσμα μόνο αν η πλάνη ήταν ουσιώδης. Στο έργο της αποτίμησης της σημασίας της πλάνης το κριτήριο δεν είναι το κατά πόσο, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, το διοικητικό όργανο θα αποφάσιζε έτσι ή διαφορετικά αν είχε ενώπιον του την πραγματική και όχι τη λανθασμένη εικόνα των πραγμάτων. Ένα τέτοιο εγχείρημα, πέρα από το ότι θα ήταν εντελώς υποθετικό, θα σήμαινε και σχηματισμό πρωτογενούς κρίσης από το Δικαστήριο ως προς το ποιος μεταξύ των υποψηφίων ήταν ή θα έπρεπε να θεωρηθεί ως ο καταλληλότερος για προαγωγή, που δεν είναι έργο δικό του.
Το ορθό κριτήριο είναι άλλο και είναι εντελώς σταθερό. Τίθεται θέμα τέτοιας παρανομίας όταν η πλάνη επηρέασε την απόφαση του οργάνου. (Βλ. Στασινόπουλος (ανωτέρω) σελ. 300 και Republic v. Argyrides (1987) 3 CLR 1092, Sekkides v. Republic (1988) 3 CLR 2136, αναφορικά με το ανάλογο θέμα του πότε η διαπίστωση παρατυπίας οδηγεί σε ακύρωση της απόφασης)."
Στην προκείμενη περίπτωση, παρά το γεγονός ότι οι καθ΄ων η αίτηση θεώρησαν, πεπλανημένα, ότι το ακίνητο για το οποίο είχε υποβληθεί η πολεοδομική άδεια είχε απαλλοτριωθεί, η πλάνη αυτή δεν μπορεί να οδηγήσει σε ακύρωση της επίδικης απόφασης, για το λόγο ότι αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ουσιώδης. Η αίτηση δεν είχε απορριφθεί μόνο γιατί οι καθ΄ων η αίτηση θεωρούσαν ότι το ακίνητο είχε απαλλοτριωθεί, αλλά και γιατί δεν πληρούσε τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής. Όπως φαίνεται από το Έντυπο Μελέτης Πολεοδομικής Αίτησης και από τα Πρακτικά Απόφασης Πολεοδομικής Αρχής, υπήρχαν πολλοί λόγοι, και δη ουσίας, απόρριψης της αίτησης, ένας μόνο από τους οποίους ήταν ότι το ακίνητο είχε απαλλοτριωθεί. Έστω, δηλαδή και αν το τεμάχιο δεν ήταν απαλλοτριωμένο, η αίτηση και πάλι θα απερρίπτετο για τους υπόλοιπους λόγους ουσίας. Με άλλα λόγια, είναι πρόδηλο ότι η πλάνη περί την ύπαρξη της απαλλοτρίωσης δεν επηρέασε την επίδικη απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής.
Προβάλλεται, επίσης, ως λόγος ακυρώσεως ότι η επίδικη απόφαση πάσχει λόγω έλλειψης αιτιολογίας. Ούτε και αυτός ο λόγος ευσταθεί. Αναφέρονται ρητά στην επίδικη απόφαση οι λόγοι για τους οποίους απορρίφθηκε η αίτηση. Και είναι επαρκείς.
Ο αιτητής προβάλλει, επίσης, ως λόγο ακυρώσεως ότι η άρνηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας παραβιάζει το Άρθρο 23 του Συντάγματος. Με δεδομένο ότι το Διάταγμα Απαλλοτρίωσης είχε ακυρωθεί, δεν υπάρχει λόγος να εξετάσω αυτό το λόγο, εφόσον αυτός τελεί υπό την προϋπόθεση της ισχύος του Διατάγματος Απαλλοτρίωσης.
Η προσφυγή απορρίπτεται με €1.000 έξοδα, εις βάρος του αιτητή.
Ρ. Γαβριηλίδης,
Δ.
/ΧΤΘ