|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 2127/2006)
19 Φεβρουαρίου, 2008
[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΜΑΡΙΝΑ ΠΑΡΤΑΣΙΔΟΥ
2. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΣΙΑΚΑΛΛΗ
3. ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
4. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
5. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ
6. ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ
7. ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
8. ΣΥΛΒΙΑ ΚΟΤΡΟΦΟΥ
9. ΚΟΥΛΑ ΑΦΡΟΔΙΣΗ
10. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
11. Ανδρέας Παπακυριακού
12. Κώστας Λουκαΐδησ
13. Βάσος Συμιλλίδησ
14. Χρίστος Συμεωνίδης
15. Αντης Παναγιώτου
16. Χρίστος Χρίστου
17. Γιώργος Κιτρομηλίδης
18. Ανδρούλλα Χατζηγιασεμή
19. Ελένη Πίπη
20. Γεώργιος Διονυσίου,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
2. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
Καθ΄ων η αίτηση.
_______________
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για Γενικό Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ων η αίτηση.
________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Οι αιτητές οι οποίοι είναι Πρώτοι Λειτουργοί Εκπαίδευσης και Επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, αξιώνουν ακύρωση της απόφασης με την οποία απορρίφθηκε αίτημά τους με βάση τον περί Συντάξεων Νόμο για παράταση της υπηρεσίας τους ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί για ένα έτος προς ικανοποίηση δημοσίου συμφέροντος.
Είχε προηγηθεί η υπ΄ αρ. 717/06 προσφυγή, με την οποία στράφηκαν εναντίον της παράλειψης των καθ΄ων η αίτηση να απαντήσουν στις αιτήσεις που υπέβαλαν στις 15.2.2006, με τις οποίες ζητούσαν την επέκταση του ορίου αφυπηρέτησής τους κατ΄ ανάλογο τρόπο ως οι λειτουργοί που κατέχουν μόνιμη θέση στη δημόσια υπηρεσία.
Το Υπουργικό Συμβούλιο στη συνεδρία του ημερ. 13.7.2006 απέρριψε το αίτημα των αιτητών για παράταση του ορίου ηλικίας αφυπηρέτησής τους και εξουσιοδότησε τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού να απαντήσει αναλόγως. Κατά τη συνεδρία ελήφθη υπ΄ όψιν πρόταση του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας.
Η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου κοινοποιήθηκε προς το δικηγόρο των αιτητών με επιστολή της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, ημερ. 18.9.2006. Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η πιο πάνω απόφαση.
Οι καθ΄ ων η αίτηση υπέβαλαν προδικαστικά ένσταση υποστηρίζοντας ότι με την παρούσα προσφυγή δεν προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη. Οι καθ΄ ων η αίτηση παραπέμπουν στον περί Συντάξεων Νόμο του 1997, Ν.97(Ι)/97 και συγκεκριμένα στο άρθρο 12 που διέπει τα της ηλικίας υποχρεωτικής αφυπηρέτησης των δημοσίων υπαλλήλων και υποστηρίζουν ότι το Υπουργικό Συμβούλιο δεν έχει τη δυνατότητα να παρακάμψει το Νόμο, από την εφαρμογή του οποίου αποκλείονται οι εκπαιδευτικοί και να χορηγήσει αυτόματη παράταση ενός έτους. Η μόνη δυνατότητα που παρέχεται ήταν η ενεργοποίηση των προνοιών του εδαφίου 8 του άρθρου 12, με το οποίο μπορεί να παραταθεί η υπηρεσία για λόγους δημοσίου συμφέροντος, για όσο χρόνο ήθελε κριθεί σκόπιμο. Οι καθ΄ων η αίτηση καταλήγοντας υποστηρίζουν ότι η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν πληροφοριακού χαρακτήρα και απλώς ενημέρωνε τους αιτητές ότι δεν υπήρχε εκ του Νόμου εξουσία ικανοποίησης του αιτήματός τους. Παράλληλα υποστηρίζουν ότι έστω κι΄ αν το θέμα εξεταζόταν υπό το πρίσμα του δημοσίου συμφέροντος του άρθρου 12(8) και πάλιν η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη γιατί το Δικαστήριο, ως ακυρωτικό, δεν μπορεί να εξετάσει κατά πόσο ορθά το Υπουργικό Συμβούλιο έκρινε πως δεν συνέτρεχαν λόγοι δημοσίου συμφέροντος για να επιτρέψει την παράταση. Εξ άλλου, συνεχίζουν, οι αιτητές δεν επικαλούνται οποιοδήποτε δημόσιο συμφέρον αλλά, απλά ζητούν, να παρακαμφθεί ο Νόμος και να τους συμπεριφερθεί η διοίκηση ως να ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, παρά το διαφορετικό νομικό καθεστώς που τους διέπει.
Οι αιτητές υποστηρίζουν ότι το αίτημά τους δεν έχει σχέση με τον περί Συντάξεων Νόμο 69(Ι)/2005 που παρέτεινε την ηλικία αφυπηρέτησης για τους δημόσιους υπαλλήλους, ούτε σχετίζεται, όπως οι καθ΄ ων η αίτηση ισχυρίζονται, με την απόρριψη από τις συντεχνίες των εκπαιδευτικών της εισήγησης της κυβέρνησης για παράταση του ορίου αφυπηρέτησης. Αξιώνουν ακύρωση της πράξης με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά τους με βάση τον περί Συντάξεων Νόμο για παράταση της υπηρεσίας τους ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί για ένα έτος, ως η περί τούτου τακτική και προς ικανοποίηση δημοσίου συμφέροντος.
Αν η προσφυγή των αιτητών αναφέρεται σε αίτημά τους να τύχουν και αυτοί του πλεονεκτήματος που τυγχάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, αρκεί να λεχθεί ότι, όπως αποφασίστηκε στην υπόθεση Dias United Publishing Co Ltd ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 550, το δικαστήριο δεν δικαιούται να διευρύνει θετική νομοθετική διάταξη, μήτε να την τροποποιήσει ώστε να δημιουργηθεί ουσιαστικά ένα νέο νομοθέτημα. Ο συνταγματικός έλεγχος των νόμων που ασκεί το Ανώτατο Δικαστήριο, δεν μπορεί να μετατραπεί σε μέσο αναμόρφωσης ή συμπλήρωσης της νομοθεσίας γιατί κάτι τέτοιο θα ξέφευγε της δικαιοδοσίας του. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων (βλέπε επίσης Βρούντου ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 78, Κωνσταντίνου κ.α. ν. Ε.Δ.Υ., Υποθ. Αρ. 1795/06 κ.α., ημερ. 1.6.2007).
Για να αντιληφθούμε καλύτερα τη φύση του αιτήματος θα πρέπει να ανατρέξουμε στην επιστολή με την οποία τέθηκε αρχικά το αίτημα αυτό:
«Ημερομ. 15.2.06
Επείγουσα-Με το χέρι και με τηλεμοιότυπο
Κύριοι
΄Εχω εξουσιοδοτηθεί από τους Πρώτους Λειτουργούς Εκπαίδευσης και Επιθεωρητές Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης τα ονόματα των οποίων φαίνονται στον Πίνακα Α΄ να ζητήσω την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου για παράταση του ηλικιακού ορίου αφυπηρέτησής τους, ώστε, να επιτευχθεί ίση μεταχείρισης και αυτών των εργοδοτουμένων από το Κράτος, ως συμβαίνει ήδη με τους δημοσίους υπαλλήλους.
Ανεξάρτητα προς τη μη ύπαρξη ειδικής πρόνοιας υπέρ των εκπαιδευτικών στο Ν. 97(Ι)/97 ως τροποποιήθηκε με το Ν. 69(Ι)/05, το δημόσιο δικαίωμα τους για ίση μεταχείριση στους όρους εργοδότησης, παραμένει ως συνταγματική αλλά και με βάση το Ν.58(Ι)/2004 υποχρεωτική πρόβλεψη.
Σημειώνω ότι η μορφή εργασίας, καθήκοντα, ωράριο και τρόπος λειτουργίας της υπηρεσίας τους είναι ως των δημοσίων υπαλλήλων. Μια υπηρεσιακή ομοιότητα που επέτρεψε να ανήκουν από χρόνια στην ΠΑΣΥΔΥ που ήδη υπέβαλε ξεχωριστό αίτημα περί το θέμα, προς ρύθμιση.
Πρέπει να τονίσω ότι η άμεση εξέταση του ζητήματος είναι επιβεβλημένη και από το γεγονός ότι υπάρχουν επικείμενες αφυπηρετήσεις που θα μπορούσαν να αποτραπούν άμεσα με άσκηση της διακριτικής εξουσίας που παρέχει ο Νόμος στο Υπουργικό για παράταση, χάριν δημοσίου συμφέροντος, αφού η διασφάλιση ισότητας εξυπηρετεί πάντα το συμφέρον τούτο.
Επιφυλάσσω πλήρως τα δικαιώματά τους.»
Είναι φανερό από το όλο πνεύμα της επιστολής ότι εκείνο το οποίο αξιώνεται είναι η παράταση του ηλιακού ορίου αφυπηρέτησης των αιτητών όπως συμβαίνει με τους δημοσίους υπαλλήλους. Όπως είπαμε πιο πάνω, κάτι τέτοιο είναι εκτός της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου και συνεπώς η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί.
Στην τελευταία παράγραφο της επιστολής του κ. Αγγελίδη ημερ. 15.2.2006, γίνεται αναφορά στην άσκηση της διακριτικής εξουσίας που ο Νόμος παρέχει στο Υπουργικό Συμβούλιο για παράταση υπηρεσίας για λόγους δημοσίου συμφέροντος, αλλά η άσκηση αυτή της διακριτικής εξουσίας προβάλλεται μόνο και μόνο για να τονιστεί ότι η αφυπηρέτηση αριθμού αιτητών ήταν επικείμενη και οι αφυπηρετήσεις αυτές θα μπορούσαν να αποτραπούν αμέσως με άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Υπουργικού Συμβουλίου. Το επιχείρημα ότι το δημόσιο συμφέρον είναι η υποχρέωση εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, είναι νομίζω σκέψη εκ των υστέρων.
Παρ΄ όλα τα πιο πάνω θα εξετάσω και την ουσία των επιχειρημάτων των αιτητών όπως αυτά προβάλλονται για πεπλανημένη άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Υπουργικού Συμβουλίου. Οι αιτητές υποστηρίζουν ότι η πλάνη των καθ΄ων η αίτηση προήλθε από τη γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας ημερ. 22.6.2006, η οποία και παραπέμπει στο άρθρο 12(7) αντί του άρθρου 12(8). Δεν συγκεκριμενοποίησαν οι καθ΄ ων η αίτηση, σύμφωνα πάντα με τους αιτητές, γιατί το δημόσιο συμφέρον δεν επέτρεπε την ικανοποίηση του συγκεκριμένου νόμιμου αιτήματός τους, ενώ ήταν ένα μέτρο που τύγχανε πάγιας εφαρμογής, με αποτέλεσμα οι αιτητές να τύχουν άνισης μεταχείρισης.
Είναι κοινά αποδεκτό και από τις δύο πλευρές ότι το εδάφιο 4Α του άρθρου 12 που καθορίζει ως ηλικία υποχρεωτικής αφυπηρέτησης το 63ο έτος, αναφέρεται στους δημοσίους υπαλλήλους που διέπονται από τον περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμο του 1990, Ν.1/90. Αντίθετα οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί οι οποίοι διορίζονται από την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, διέπονται από τους περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμους.
Επομένως έχουμε δύο κατηγορίες εργοδοτουμένων που υπηρετούν στην κρατική υπηρεσία των οποίων οι όροι πρόληψης καθήκοντα και εν γένει απασχόληση σαφώς διακρίνονται μεταξύ τους νομοθετικά.
Είναι φανερό ότι το Υπουργικό Συμβούλιο εξέτασε την αξίωση των αιτητών με βάση το εδάφιο (8) του άρθρου 12 του Νόμου όπου προβλέπεται η δυνατότητα παραμονής υπαλλήλου στην υπηρεσία και μετά την ημερομηνία συμπλήρωσης της ηλικίας υποχρεωτικής αφυπηρέτησης, εφ΄ όσον τούτο είναι επιθυμητό για λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Στην ουσία η γνωμάτευση προέτρεπε το Υπουργικό Συμβούλιο να χειριστεί το θέμα με βάση το άρθρο 12(8) και όχι το 12(7), όπως καταγράφεται στην παράγραφο 3 της γνωμάτευσης από καθαρά τυπογραφικό λάθος. Αυτό είναι φανερό και από το πρακτικό της συνεδρίας του Υπουργικού Συμβουλίου ημερ. 13.7.2006, όπως επίσης και από την πρόταση του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ημερ. 30.6.2006.
Δεν μπορούμε να μιλούμε για παραβίαση του ΄Αρθρου 28 του Συντάγματος, αφού αποκλείεται η διάκριση των ομοιογενών και η εξίσωσή τους σε ανομοιογενή δεδομένα (Χαρ. Ι. Φιλιππίδης & Υιοί Λτδ ν. Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 378, 383). Ό,τι αποκλείει το ΄Αρθρο 28 είναι η διάκριση των ομοιογενών και η εξίσωση των ανομοιογενών.
Επιπροσθέτως, σύμφωνα με το άρθρο 8 του περί Ίσης Μεταχείρισης στην Απασχόληση και την Εργασία Νόμου του 2004, Ν.58(Ι)/2004, του οποίου γίνεται επίκληση στην αρχική αξίωση των αιτητών δεν δημιουργείται οποιαδήποτε υποχρέωση στο Υπουργικό Συμβούλιο ή στη νομοθετική εξουσία να καθορίσουν το ίδιο όριο ηλικίας σε όλες τις ομάδες ή κατηγορίες των εργαζομένων οι οποίοι υπηρετούν στην κρατική υπηρεσία.
Αυτό το οποίο ουσιαστικά επιδιώκεται από τους αιτητές είναι η επέκταση του ορίου αφυπηρέτησής τους, όπως συμβαίνει και στους δημόσιους υπαλλήλους, ακόμα αξίωση η οποία, όπως είδαμε προηγουμένως, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή αφού το δικαστήριο δεν μπορεί να διευρύνει θετική νομοθετική διάταξη.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με €1.000 έξοδα, εναντίον των αιτητών.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
1
/ΜΔ