ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

                                                                        Υπόθεση αρ.1996/06

 

16 Ιανουαρίου, 2008.

 

[Δ.ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ]

Αναφορικά με τα ΄Αρθρα 146 και 28 του Συντάγματος

 

ΜΕΤΑΞΥ:

SIGMA RADIO T.V. LTD

Aιτητές,

και

ΑΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Καθ΄ης η αίτηση

 

-------- -----------

 

Χρ.Πατσαλίδης, για τους αιτητές

Αλ.Ευαγγέλου, για την Καθ΄ης η αίτηση.

--------- -----------

 

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Χατζηχαμπής, Δ.:  Η προσφυγή αφορά απόφαση της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (ΑΡΚ) με την οποία η αιτήτρια, ιδιοκτήτρια του τηλεοπτικού σταθμού ΣΙΓΜΑ, εκρίθη ένοχη παραβάσεων των άρθρων 33(2)(ζ), 33(2)(η) και 34(2) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν.7(1)/98-«ο Νόμος») και της παραγράφου ΣΤ του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας του Παραρτήματος ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (ΚΔΠ 10/2000 - «οι Κανονισμοί») και της επεβλήθη συνολικό πρόστιμο £25.000. 

 

24 παραβάσεις (1, 2, 3, 5, 10, 13-17, 20, 21, 26, 28, 29, 36, 40, 41, 42, 43, 49, 50, 51, 62) αφορούσαν την παράγραφο ΣΤ.3 η οποία προνοεί:

 

«Οι διακοπές στο ενδιάμεσο προγράμματος για διαφημίσεις, τηλεμπορία και αναγγελίες προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών (trailers) δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα 3.5 λεπτά». 

 

Για 8 από τις παραβάσεις αυτές (2, 13, 14, 15, 16, 17, 28, 36) επεβλήθη συνολικό πρόστιμο £3.000 ενώ για τις υπόλοιπες 16 επεβλήθη η κύρωση της προειδοποίησης. 

 

Δύο παραβάσεις (27, 56) αφορούσαν το άρθρο 33(2)(ζ). Για τις παραβάσεις αυτές επεβλήθη η κύρωση της προειδοποίησης. 

 

21 παραβάσεις (4, 6, 9, 11, 12, 22, 23, 30, 31, 32, 33, 34, 44, 45, 46, 52, 55, 58, 61, 63, 64) αφορούσαν το άρθρο 33(2)(η) το οποίο προνοεί:

 

«33.-(2)  Η μετάδοση διαφημίσεων και μηνυμάτων τηλεμπορίας από το σταθμό πρέπει να συνάδει ή, ανάλογα με την περίπτωση, να μην παραβιάζει τις πιο κάτω διατάξεις: 

 

(η) -  ΄Οταν παρεμβάλλονται διαφημίσεις ή τηλεμπορικά μηνύματα σε εκπομπές άλλες από εκείνες που προβλέπονται στην παράγραφο (στ), πρέπει να παρέχεται διάστημα 20 τουλάχιστον λεπτών μεταξύ δύο διαδοχικών διακοπών κατά τη διάρκεια της εκπομπής».

 

Για 15 από τις παραβάσεις αυτές (6, 9, 11, 12, 30, 32, 33, 34, 44, 45, 46, 52, 61, 63, 64) επεβλήθη συνολικό πρόστιμο £15.150 ενώ για τις υπόλοιπες 6 επεβλήθη η κύρωση της προειδοποίησης. 

 

15 παραβάσεις (7, 8, 18, 19, 24, 25, 35, 38, 39, 44, 48, 53, 54, 57, 60) αφορούσαν το άρθρο 34(2) το οποίο προνοεί:

 

«Η αναλογία του χρόνου μετάδοσης διαφημιστικών μηνυμάτων και μηνυμάτων τηλεμπορίας μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 20%».

 

Για 7 από τις παραβάσεις αυτές (7, 8, 18, 25, 39, 48, 54) επεβλήθη συνολικό πρόστιμο £7,600 ενώ για τις υπόλοιπες 8 επεβλήθη η κύρωση της προειδοποίησης. 

 

΄Οπως είναι διατυπωμένη η προσφυγή, η απόφαση προσβάλλεται μόνο ως προς την επιβολή του προστίμου και όχι ως προς την επιβολή της κύρωσης της προειδοποίησης.  Τα όσα ακολουθούν αφορούν λοιπόν μόνο τις παραβάσεις για τις οποίες επεβλήθη πρόστιμο, αφού η νομιμότητα της επιβληθείσας κύρωσης της προειδοποίησης δεν προσβάλλεται. 

 

Η μόνη βάση που εξειδικεύεται επαρκώς στα νομικά σημεία της προσφυγής σε συνδυασμό με τα γεγονότα της είναι ότι η παράγραφος ΣΤ.3 είναι ultra vires του Νόμου.  Ως εκ τούτου, στην πορεία της υπόθεσης απερρίφθη αίτηση για τροποποίηση των νομικών σημείων της προσφυγής, καταχωρηθείσα μετά από την καταχώρηση της αγόρευσης της αιτήτριας, με την οποία επεδιώκετο αναφορά σε αντίθεση της απόφασης προς την Οδηγία 9736 ΕΚ.  Δεν θα εξετάσω λοιπόν οποιεσδήποτε εισηγήσεις γίνονται στην αγόρευση της αιτήτριας ως προς την εν λόγω Οδηγία. 

 

Ως προς τη βασική εισήγηση της αιτήτριας, ότι η παράγραφος ΣΤ.3 είναι ultra vires του Νόμου, η οποία αφορά βεβαίως μόνο τις παραβάσεις της παραγράφου ΣΤ.3, αυτή εξειδικεύεται με αναφορά στα άρθρα 33 και 34.1 η δε επιχειρηματολογία της αιτήτριας έχει δύο κατευθύνσεις.  Πριν όμως υπεισέλθω σε αυτή, να παρατηρήσω ότι εν πάση περιπτώσει η εισήγηση δεν αφορά όλες τις παραβάσεις της παραγράφου ΣΤ.3.  Στην επιστολή ημερ. 15.9.2003 που απέστειλε η αιτήτρια σε ανταπόκριση πρόσκλησης της ΑΡΚ να εκφράσει τις απόψεις της επί των διερευνούμενων πιθανών παραβάσεων, μόνο ως προς τις υποθέσεις με αριθμούς 37, 59 και 63 υπήρξε αναφορά στο θέμα, τελικά δε οι υποθέσεις 37 και 59 απεσύρθησαν, ενώ ουδέν σχόλιο έγινε για τις άλλες υποθέσεις που περιλάμβαναν trailers (3, 6, 9, 20, 27, 28, 30, 36, 46, 58, 61 και 64).  Από όλες αυτές δε, μόνο οι 3, 20, 28 και 36 αφορούσαν την παράγραφο ΣΤ.3.  Στις υποθέσεις 3 και 20 επεβλήθη η ποινή της διοικητικής κύρωσης, που όπως ελέχθη δεν προσβάλλεται με την προσφυγή.  Καταλήγει λοιπόν η εισήγηση ως προς την παράγραφο ΣΤ.3 να αφορά μόνο τις παραβάσεις 28 και 36, για τις οποίες, όπως υπέδειξα, ουδέν σχόλιο έκανε η αιτήτρια στην επιστολή της. 

 

Με αυτά υπ΄όψη, λέγει κατά πρώτον η αιτήτρια ότι τα trailers προγραμμάτων του σταθμού για τα οποία διεπιστώθησαν οι παραβάσεις δεν εμπίπτουν στην έννοια της διαφήμισης όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 2 του Νόμου.  Απευθυνόμενη στην παράγραφο ΣΤ.3 όμως, η εισήγηση αυτή δεν αφορά το ultra vires ούτε έχει σημασία, καθόσον η παράγραφος ΣΤ.3 καλύπτει όχι μόνο διαφημίσεις και τηλεμπορία αλλά και αναγγελία προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών. 

 

Κατά δεύτερον η αιτήτρια λέγει ότι τα άρθρα 33 και 34(1) δεν προβλέπουν περιορισμούς ως προς τη διάρκεια των trailers στους οποίους να μπορεί να ανάγεται ο προβλεπόμενος στην παράγραφο ΣΤ.3 περιορισμός των 3.5 λεπτών.  Οι περιορισμοί που προβλέπονται στο άρθρο 33.(1)(ε)(η), όσο και στο άρθρο 34, εισηγείται η αιτήτρια, αφορούν μόνο διαφημίσεις, έννοια που δεν περιλαμβάνει τα trailers.  Εγείρεται λοιπόν και πάλι το θέμα της εμβέλειας της «διαφήμισης», αυτή τη φορά ευθέως ως προς το ultra vires.  Προς το σκοπό αυτό, όπως παρατηρεί και η ΑΡΚ, και αν ακόμα εξετάζετο η οδηγία 89/552/ΕΟΚ, αυτή θα ήταν άσχετη αφού αφορά μόνο σταθμούς αποκλειστικά αφιερωμένους στην τηλεαγορά ή την αυτοπροβολή.  Πέραν τούτου, συμφωνώ με τη βασική θέση της ΑΡΚ ότι ο ορισμός της «διαφήμισης» στο άρθρο 2 είναι αρκετά ευρύς ώστε να περιλαμβάνει και trailers, ιδιαίτερα στην αναφορά του «για λόγους αυτοπροβολής».  Η αναφορά στο άρθρο 34(3)(1), στο οποίο επίσης βασίζεται η αιτήτρια, ότι «για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου, η διαφήμιση δεν περιλαμβάνει τις ανακοινώσεις του τηλεοπτικού σταθμού σχετικά με τα δικά του προγράμματα», όχι μόνο δεν βοηθά την αιτήτρια, αλλά μάλλον επενεργεί εναντίον της αφού είναι σαφές ότι είναι μόνο για τους σκοπούς του άρθρου 34 που οι  εν λόγω ανακοινώσεις ιδίων προγραμμάτων δεν συνιστούν διαφήμιση και όχι ευρύτερα.  Επαναλαμβάνω  τα λεχθέντα επί του θέματος στην υπόθεση ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, 555/04, 16.5.2005, και συμφωνώ με τα λεχθέντα από τον Ηλιάδη, Δ. στην υπόθεση ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, 1261/03, 31.5.2005. 

 

΄Αλλη εισήγηση της αιτήτριας γίνεται ως προς τις παραβάσεις 6, 46 και 61 δυνάμει του άρθρου 33(2)(η).  Αφορούσαν και αυτές trailers (επεβλήθη πρόστιμο £1.500, £1.200 και £3.000 αντιστοίχως) και η αιτήτρια εγείρει ουσιαστικά το ίδιο θέμα, ότι δηλαδή το άρθρο 33(2)(η), αναφερόμενο σε παρεμβαλλόμενες διαφημίσεις, δεν καλύπτει trailers.  Αν και το θέμα δεν περιλαμβάνεται στο μοναδικό θέμα το οποίο, όπως επισημάνθηκε, εγείρεται επαρκώς στην προσφυγή, δηλαδή το ultra vires της παραγράφου ΣΤ.3, εντούτοις έχει ήδη απαντηθεί από τα προηγούμενα - η διαφήμιση, για σκοπούς του άρθρου 33, όσο και για σκοπούς της παραγράφου ΣΤ.3, περιλαμβάνει και την αναγγελία προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών του σταθμού. 

 

Η αιτήτρια προβαίνει και σε άλλη εισήγηση που αφορά την ορθή  εφαρμογή του άρθρου 33(2)(η), συγκεκριμένα ότι για σκοπούς υπολογισμού του διαστήματος των «είκοσι τουλάχιστον λεπτών μεταξύ των δύο διαδοχικών διακοπών» δεν πρέπει να υπολογίζονται τα 3.5 λετπά της πρώτης διακοπής.  Η εισήγηση αυτή δεν καλύπτεται από τα εγειρόμενα στην προσφυγή θέματα, δεν με βρίσκει όμως εν πάση περιπτώσει σύμφωνο αφού στη δική μου λογική και αντίληψη των λέξεων η εκπομπή είναι σε διακοπή όχι μόνο κατά την έναρξη της διακοπής της αλλά και καθ΄όλη τη διάρκεια των 3.5 λεπτών της διακοπής της, ούτως ώστε τα είκοσι λεπτά μεταξύ των διακοπών να μην περιλαμβάνουν τα 3.5 λεπτά της διακοπής και το διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών διακοπών να υπολογίζεται από το τέλος της πρώτης διακοπής και την αρχή της δεύτερης.  Να παρατηρήσω και κάτι άλλο.  Η αιτήτρια κάνει την εισήγηση αυτή αναφορικά με τις παραβάσεις 4, 9, 22, 23, 31, 32, 33, 37, 55, 58 και 59.  ΄Ηδη ανέφερα ότι οι παραβάσεις 37 και 59 απεσύρθησαν.  Να πω περαιτέρω ότι στις παραβάσεις 4, 22, 23, 31, 55 και 58 επεβλήθη κύρωση της προειδοποίησης που δεν προσβάλλεται με την προσφυγή, ώστε η εισήγηση εν πάση περιπτώσει να καταλήγει να αφορά μόνο τις παραβάσεις 9, 32 και 33. 

 

Η τελευταία εισήγηση της αιτήτριας είναι ότι η ΑΡΚ κατά την επιβολή του προστίμου παρέβη το άρθρο 3(2)(ζ) το οποίο περιορίζει το πρόστιμο σε £5.000 «για κάθε ημέρα παράβασης», κατά το ότι, αντί να επιβληθεί ένα πρόστιμο για όλες τις παραβάσεις της κάθε ημέρας, επεβλήθη πρόστιμο για κάθε παράβαση χωριστά, έστω και αν το σύνολο τους δεν υπερέβαινε τις £5.000.  Ούτε η εισήγηση αυτή καλύπτεται από το δικόγραφο της προσφυγής, η απάντηση όμως είναι δεδομένη στην απόφαση του Νικολάου, Δ. στην υπόθεση Πληροφοριακή Πολιτιστική Εταιρεία «Ο Λόγος» ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, 1629/05, 16.2.2007, καταδεικνύοντας ότι ο τρόπος που ενήργησε η ΑΡΚ ήταν καθ΄όλα νόμιμος. 

 

Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται.  Η αιτήτρια θα καταβάλει €800 στη Δημοκρατία.

 

 

                                                                                                Δ. Χατζηχαμπής, Δ.

 

 

 

 

/ΜΑ

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο