|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
PELOPIDAS SEVASTIDES AND THE ELECTRICITY AUTHORITY OF CYPRUS (1963) 2 CLR 497
THE GREEK REGISTRAR OF THE CO-OPERATIVE SOCIETIES ETC. ν. NICOS A. NICOLAIDES (1965) 3 CLR 164
CHARALAMBIDES ν. REPUBLIC (1982) 3 CLR 403
ANTONIOU AND OTHERS ν. REPUBLIC (1984) 3 CLR 623
Γεωργίου Δημήτρης Δρ. ν. Aρχής Hλεκτρισμού Kύπρου. (1995) 3 ΑΑΔ 424
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2007) 4 ΑΑΔ 789
13 Νοεμβρίου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΖΩΝΙΑΣ,
2. EΡΜΙΝΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΖΩΝΙΑ,
Αιτητές,
v.
ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΛΑΓΕΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 819/2006)
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία ― Πράξεις στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου ― Εκφεύγουν του ακυρωτικού ελέγχου ― Περιστάσεις, υπό τις οποίες κρίθηκε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ήταν πράξη δημοσίου δικαίου στην εξετασθείσα υπόθεση.
Κοινότητες ― Υδατοπρομήθεια ― Αρμοδιότητες του Κοινοτικού Συμβουλίου ― Ερμηνεία του κανονιστικού πλαισίου, σε σχέση με την υδατοπρομήθεια, του Κοινοτικού Συμβουλίου Λάγειας στην κριθείσα περίπτωση.
Προσφυγή βάσει του άρθρου 146 του Συντάγματος ― Λόγοι ακυρώσεως ― Κατάχρηση εξουσίας και έλλειψη αιτιολογίας ― Περιστάσεις στοιχειοθέτησής τους στην κριθείσα περίπτωση.
Οι αιτητές αξίωσαν την ακύρωση απόφασης, που εμφανιζόταν να περιέχεται σε χειρόγραφη επιστολή του Προέδρου των καθ' ων η αίτηση, με την οποία διακοπτόταν η υδατοπρομήθεια της κατοικίας τους και τους επιβαλλόταν πρόστιμο ύψους Λ.Κ.400.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
1. Πράξη μπορεί να εκδοθεί από διοικητικό όργανο κατά την άσκηση της εκτελεστικής ή διοικητικής λειτουργίας του και εν τούτοις να εκφεύγει του ελέγχου του Δικαστηρίου κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος, για το λόγο ότι ο κύριος σκοπός που επιδιώκεται με την πράξη αυτή δεν είναι δημόσιου συμφέροντος, αλλά ο καθορισμός των αστικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Το Κοινοτικό Συμβούλιο Λάγιας, εν προκειμένω, με τους περί Διοίκησης των Τοπικών Υποθέσεων (Γενικούς) Κανονισμούς του Κοινοτικού Συμβουλίου Λάγιας του 2004, Κ.Δ.Π. 677/2004, υιοθέτησε τους Κανονισμούς του Κοινοτικού Συμβουλίου Κοκκινοτριμιθιάς, Κ.Δ.Π. 294/2002, που δημοσιεύτηκαν στο Τρίτο Παράρτημα, Μέρος 1, της Επίσημης Εφημερίδας της Δημοκρατίας υπ' αρ. 3612, στις 21.6.2002. Οι καθ' ων η αίτηση, ουσιαστικά, με την προσβαλλόμενη πράξη, παρέβηκαν τη θέσμια υποχρέωση παροχής πόσιμου νερού. Η πράξη δεν προκύπτει από τη συμβατική σχέση. Η επιβολή προστίμου και μάλιστα ύψους £400, με την οποία απειλείται ο αιτητής, δεν προνοείται πουθενά είτε στους κοινοτικούς κανονισμούς, είτε στους όρους που τέθηκαν για υδροδότηση της οικοδομής. Πολύ δε περισσότερο, δεν προνοείται σε κανένα από τα πιο πάνω έγγραφα, η συγγνώμη προς τον κοινοτάρχη. Είναι σαφές ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν αναφέρεται στη συμβατική σχέση των διαδίκων, αλλά αποτελεί έκφραση της βούλησης της διοίκησης. Στην παρούσα υπόθεση δεν πρόκειται για μια απλή χρηματική διαφορά ή τη δυστροπία καταναλωτή να καταβάλει οφειλόμενα. Αμφισβητείται η νομιμότητα της πράξης του Συμβουλίου να επιβάλει το συγκεκριμένο πρόστιμο.
2. Η προσβαλλόμενη απόφαση είναι ολοφάνερα προϊόν αυθαιρεσίας και ελήφθη κατά πλήρη υπέρβαση και κατάχρηση εξουσίας. Είναι ανήκουστο για διοικητικό όργανο να συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτό, ακόμα κι' αν οι ισχυρισμοί για επέμβαση στον μετρητή ήταν αληθείς. Υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες οι οποίες θα πρέπει να τηρούνται και καμιά τοπική αρχή δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με το δεσποτικό αυτό τρόπο, απαιτώντας μάλιστα συγγνώμην για να παρέχει νερό. Χαρακτηριστική είναι και η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε πρακτικού ή απόφασης που να δείχνει την όποια αιτιολογία της απόφασης. Το μόνο που υπάρχει είναι η χειρόγραφη και ανορθόγραφη επιστολή του προέδρου της κοινότητας, που επιβάλλει παράνομα το πρόστιμο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Antoniou a.ο. v. Republic (1984) 3 C.L.R. 623,
Γεωργίου ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424,
Ερωτοκρίτου ν. Γενικού Εισαγγελέα (1992) 4 Α.Α.Δ. 2984,
The Greek Registrar of the Co-Operative Societies v. Nicolaides (1965) 3 C.L.R. 164,
Charalambides v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 403,
Sevastides v. The Electricity Authority of Cyprus (1963) 2 C.L.R. 497,
Pitsillos (No.1) v. The Republic (1966) 3 C.L.R. 589.
Προσφυγή.
Γ. Γιάλλουρος, για τους Αιτητές.
Α. Ζαχαρίου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες κατοικίας στο χωριό Λάγια της επαρχίας Λάρνακας. Στις 26.4.2006 οι καθ' ων η αίτηση χωρίς οποιαδήποτε προειδοποίηση αποσυνέδεσαν την κατοικία τους από την υδατοπρομήθεια και αρνήθηκαν να την επανασυνδέσουν. Λίγες μέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 30.4.2006, οι αιτητές εντόπισαν στην περίφραξη της κατοικίας τους χειρόγραφη επιστολή η οποία υπογράφεται από τον πρόεδρο του Κοινοτικού Συμβουλίου και έχει, μέσα στη γραφικότητά της, ως εξής:
«Κύριε Πέτρο έχω εντολήν εκ Μέρους του Κοινοτικού Συμβουλίου Λάγιας Να σας ειδοποιήσω Για το Πόσιμον Νερόν που έκαμες παρανομίαν πάνω στον υδρομετρητήν ότι Μέχρι την 7-5-2006 εάν Δεν πληρώσης το πρόστημον που σου επεβλήθη Από το Κοινοτικόν Συμβούλιον το ποσόν των 400 λιρών Δεν θα πάρης Νερόν ποτέ σου και να Ζητήσεις και συγνώμην Εσύ και η Γυναίκα σου από τον Κοινοτάρχη που τον υβρίσεται. Αυτά Διατελώ
Πρόεδρος
Παύλος Νικολάου»
Η αποσύνδεση της κατοικίας των αιτητών με την υδατοπρομήθεια συνεχίστηκε και οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή αξιώνοντας ακύρωση της απόφασης.
Πριν εξετάσω την εγειρόμενη από τους αιτητές επιχειρηματολογία, θα πρέπει να ασχοληθώ με την προδικαστική ένσταση των καθ' ων η αίτηση ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, γιατί αποτελεί πράξη ιδιωτικού και όχι δημόσιου δικαίου και συνεπώς κείται εκτός της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Όπως σημειώνεται στην υπόθεση Antoniou and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 623, 626-627, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο υιοθέτησε ένα πρακτικό τρόπο για να διαχωρίσει τα όρια μεταξύ αποφάσεων που βρίσκονται στα πλαίσια του δημόσιου και του ιδιωτικού δικαίου. Το κριτήριο περιστρέφεται γύρω από τον πρωταρχικό σκοπό της πράξης ή της απόφασης. Αν η πράξη πρωταρχικά σκοπεύει να προωθήσει δημόσιο σκοπό, εμπίπτει στο δημόσιο δίκαιο άλλως ανήκει στο ιδιωτικό δίκαιο. Στην ίδια απόφαση τονίζεται ότι ασφαλώς το κοινό έχει ένα πιο ζωντανό ενδιαφέρον στους δημόσιους σκοπούς. Το ότι το κύριο κριτήριο για τη διάκριση μεταξύ πράξεων δημόσιου δικαίου και πράξεων ιδιωτικού δικαίου είναι η φύση της ίδιας της πράξης και ο επιδιωκόμενος με την πράξη αυτή σκοπός, επαναλήφθηκε και στην απόφαση της πλειοψηφίας στην υπόθεση Γεωργίου ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424, 434.
Πράξη μπορεί να εκδοθεί από διοικητικό όργανο κατά την άσκηση της εκτελεστικής ή διοικητικής λειτουργίας του και εν τούτοις να εκφεύγει του ελέγχου του Δικαστηρίου κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος, για το λόγο ότι ο κύριος σκοπός που επιδιώκεται με την πράξη αυτή δεν είναι δημόσιου συμφέροντος, αλλά ο καθορισμός των αστικών δικαιωμάτων των πολιτών (βλέπε Ερωτοκρίτου ν. Γενικού Εισαγγελέα (1992) 4 Α.Α.Δ. 2984. The Greek Registrar of the Co-Operative Societies v. Nicos Nicolaides (1965) 3 C.L.R. 164 και Charalambides v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 403).
Εξ άλλου, όπως επισημαίνεται στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959 στη σελ. 233, της προσβολής με αίτηση ακύρωσης διαφεύγουν όχι μόνο οι πράξεις διαχείρισης του κράτους, αλλά και των λοιπών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Στην Ελλάδα είναι πάγια η νομολογία ότι πράξεις διοικητικής αρχής που εκδίδονται κατ' εφαρμογήν συμβατικών όρων τεθέντων στη σύμβαση, δεν υπόκεινται στον έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας έστω, κι' αν οι όροι αυτοί αποτελούν επανάληψη κανονιστικής διάταξης. Το ίδιο ισχύει και για πράξεις διοικητικής αρχής που επιβάλλουν κυρώσεις για τη μη εκτέλεση ή την πλημμελή εκτέλεση από τον αντισυμβαλλόμενο όρου της σύμβασης.
Στην υπόθεση Sevastides v. The Electricity Authority of Cyprus (1963) 2 C.L.R. 497, 500, 501, επισημάνθηκε ότι το κατά πόσο μια απόφαση είναι ή όχι δημόσιου δικαίου εντός της εννοίας της παραγράφου 1 του Άρθρου 146 του Συντάγματος, θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν όχι μόνο η φύση της και ο χαρακτήρας της, αλλά κυρίως και πρωταρχικά οι εξουσίες που περιβάλλουν και τα καθήκοντα που επιβάλλονται στη διοικητική αρχή που την εξέδωσε, καθώς και τις λειτουργίες της γενικότερα όπως και στη συγκεκριμένη φύση της απόφασης υπό εξέταση.
Η ρύθμιση αστικών περιουσιακών δικαιωμάτων είναι θέμα ιδιωτικού δικαίου και δεν αποτελεί πράξη ή απόφαση μέσα στην έννοια του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Επίσης θέματα που προκύπτουν από ενέργειες της διοίκησης που βασίζονται σε συμβάσεις με πολίτες εμπίπτουν στο ιδιωτικό δίκαιο και δεν υπόκεινται στην αρμοδιότητα ακυρωτικής προσφυγής (Modestos Pitsillos (No.1) v. The Republic (1966) 3 C.L.R. 589).
Στην υπόθεση Sevastides v. The Electricity Authority of Cyprus, ανωτέρω, το δικαστήριο αφού επισήμανε ότι μετά την υπογραφή σύμβασης μεταξύ της Αρχής και του αιτητή η συμμόρφωση των μερών με αυτή και τους όρους της σύμβασης εμπίπτουν κατά κανόνα μέσα στα πλαίσια του ιδιωτικού δικαίου, τόνισε ότι λαμβάνοντας υπ' όψιν τις υποχρεώσεις και λειτουργίες του καθ' ου η αίτηση και ειδικότερα όταν αυτές εξεταστούν σε σχέση με την εξουσία της Αρχής να εκδίδει κανονισμούς και την υποχρέωσή της να παρέχει ίση μεταχείριση σε όλους, είναι τέτοια που έφερνε το καθήκον της εξασφάλισης παροχής ηλεκτρικού ρεύματος εντός του πεδίου του δημοσίου δικαίου, ακόμα και αν η Αρχή Ηλεκτρισμού είναι σε κάποια έκταση εμπορική επιχείρηση.
Το Κοινοτικό Συμβούλιο Λάγιας με τους περί Διοίκησης των Τοπικών Υποθέσεων (Γενικούς) Κανονισμούς του Κοινοτικού Συμβουλίου Λάγιας του 2004, Κ.Δ.Π. 677/2004, υιοθέτησε τους Κανονισμούς του Κοινοτικού Συμβουλίου Κοκκινοτριμιθιάς, Κ.Δ.Π. 294/2002, που δημοσιεύτηκαν στο Τρίτο Παράρτημα, Μέρος 1, της Επίσημης Εφημερίδας της Δημοκρατίας υπ' αρ. 3612, στις 21.6.2002.
Βάσει του Κανονισμού 211 ο ιδιοκτήτης ή κάτοχος οποιουδήποτε υποστατικού εντός της περιοχής υδατοπρομήθειας της κοινότητας είναι υποχρεωμένος να εφοδιάζει το υποστατικό του με νερό της κοινότητας. Επίσης του απαγορεύεται να μετακινεί, αλλάζει τη θέση, επεμβαίνει, ή προκαλεί ζημιά, σε μετρητή ή σε διακόπτη του σωλήνα παροχέτευσης κοινοτικού πόσιμου νερού. Ο ιδιοκτήτης οποιουδήποτε υποστατικού εντός της περιοχής υδατοπρομήθειας που προμηθεύεται με νερό άλλο από το κοινοτικό πόσιμο, οφείλει μέσα σε ένα μήνα από την ημερομηνία εφαρμογής των Κανονισμών να διακόψει κάθε τέτοια προμήθεια.
Κάθε καταναλωτής, σύμφωνα με τον Κανονισμό 215 (4) φέρει ευθύνη για τη διατήρηση του υδρομετρητή και για οποιαδήποτε βλάβη. Εκτός από την ευθύνη του για τυχόν σπατάλη στο πόσιμο νερό ή ζημιά εξ αιτίας οποιασδήποτε διαρροής, είναι υπεύθυνος για οποιεσδήποτε άλλες τυχόν συνεπακόλουθες ζημιές ή βλάβες. Σε περίπτωση ζημιάς που προκλήθηκε υπαίτια στον υδρομετρητή, ο καταναλωτής βαρύνεται με την πληρωμή των εξόδων που απαιτούνται για την επιδιόρθωση ή αντικατάστασή του, το ποσό δε αυτό προστίθεται στο λογαριασμό υδροληψίας του υπαίτιου καταναλωτή.
Από την άλλη, σύμφωνα με τον περί Κοινοτήτων Νόμο του 1999, Ν.86(Ι)/99, κάθε πρόσωπο, μέλος της κοινότητας, το οποίο έχει παράπονο από την επιβολή ή καταλογισμό από το Συμβούλιο οποιουδήποτε ποσού, δύναται μέσα σε 14 μέρες από της κοινοποίησης της απόφασης του Συμβουλίου επί οποιουδήποτε ζητήματος, να υποβάλει προσφυγή στον Υπουργό (Άρθρο 106), ο οποίος σε περίπτωση κατά την οποία διαπιστώνει ότι η απόφαση του Συμβουλίου είναι αντίθετη προς τις διατάξεις του Νόμου, ανακαλεί ή τροποποιεί την προσβαλλόμενη απόφαση.
Την υποχρέωση του Συμβουλίου να παρέχει κατάλληλη και επαρκή υδατοπρομήθεια για οικιακούς σκοπούς προνοεί και το Άρθρο 82 του Νόμου.
Οφείλω να πω ότι το θέμα με απασχόλησε πολύ σοβαρά πριν καταλήξω κατά πόσο η προσβαλλόμενη πράξη είναι δημόσιου ή ιδιωτικού δικαίου. Κατέληξα ότι πρόκειται για πράξη δημόσιου δικαίου διότι δεν αναφέρεται στην τυχόν συμβατική σχέση μεταξύ των μερών. Η διατύπωση που χρησιμοποιήθηκε σαφώς δείχνει ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν τείνει στη διαφύλαξη των τυχόν συμβατικών δικαιωμάτων των καθ' ων η αίτηση, ούτε και στη διαχείριση της περιουσίας τους. Οι καθ' ων η αίτηση έχουν παραβεί την υποχρέωσή τους να παρέχουν στους αιτητές κοινοτικό πόσιμο νερό.
Τα γεγονότα ενισχύουν την πεποίθησή μου. Ο τελευταίος λογαριασμός που εκδόθηκε στους αιτητές κάλυπτε την περίοδο από 30.12.2005 μέχρι 30.3.2006. Ο λογαριασμός αυτός ξοφλήθηκε κανονικά χωρίς οποιαδήποτε ένδειξη σ' αυτόν ότι οι αιτητές καλούνταν να πληρώσουν είτε την αξία του υδρομετρητή στον οποίο, κατ' ισχυρισμόν του κοινοτάρχη επενέβησαν οι αιτητές, ούτε και για πληρωμή οποιουδήποτε ποσού για νερό που κατ' ισχυρισμόν οι αιτητές χρησιμοποίησαν χωρίς να πληρώσουν την αξία του. Στις 26.4.2006 απρόοπτα και χωρίς καμιά προειδοποίηση γίνεται η αποκοπή της παροχής του νερού, λίγες μέρες μετά την καταδίκη του γιου του κοινοτάρχη από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας για επίθεση εναντίον του αιτητή.
Οι καθ' ων η αίτηση, ουσιαστικά με την προσβαλλόμενη πράξη παρέβηκαν τη θέσμια υποχρέωση παροχής πόσιμου νερού. Η πράξη δεν προκύπτει από τη συμβατική σχέση. Η επιβολή προστίμου και μάλιστα ύψους £400, με την οποία απειλείται ο αιτητής, δεν προνοείται πουθενά είτε στους κοινοτικούς κανονισμούς, είτε στους όρους που τέθηκαν για υδροδότηση της οικοδομής. Πολύ δε περισσότερο δεν προνοείται σε κανένα από τα πιο πάνω έγγραφα η συγγνώμη προς τον κοινοτάρχη.
Ουσιαστικά οι καθ' ων η αίτηση ενήργησαν ως imperium και προέβηκαν μάλιστα σε μια αυθαίρετη πράξη, δηλαδή την αποκοπή της παροχής νερού βάζοντας ταυτόχρονα και απαράδεκτους όρους για την επανασύνδεση. Είναι σαφές ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν αναφέρεται στη συμβατική σχέση των διαδίκων αλλά αποτελεί έκφραση της βούλησης της διοίκησης. Εξ άλλου, όπως σημειώνεται και στον Κανονισμό 215 (5), στην περίπτωση υπαίτιας ζημιάς που προκλήθηκε στον υδρομετρητή ο καταναλωτής βαρύνεται με την πληρωμή των εξόδων που απαιτούνται για την επιδιόρθωση ή αντικατάστασή του, το δε ποσό προστίθεται στο λογαριασμό υδροληψίας του υπαίτιου καταναλωτή. Κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Η διακοπή της παροχής πόσιμου νερού δεν επήλθε ύστερα από άρνηση του καταναλωτή να εξοφλήσει την οποιανδήποτε οφειλή του, ουδέποτε δε τέθηκε ενώπιόν του οποιαδήποτε απαίτηση από το Συμβούλιο.
Αν η προσβαλλόμενη απόφαση αποτελεί πράγματι απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου Λάγιας, γιατί κανένα κείμενο απόφασης δεν έχει παρουσιαστεί στο δικαστήριο παρά τις επανειλημμένες προς τούτο προτροπές, αυτή είναι εκτός της αρμοδιότητας και της δικαιοδοσίας του Συμβουλίου, το οποίο χωρίς αμφιβολία δεν έχει οποιανδήποτε εξουσία να επιβάλει πρόστιμο και την παροχή συγγνώμης.
Καταλήγω ότι οι καθ' ων η αίτηση αυθαίρετα, παράνομα και εκτός κάθε συμβατικής σχέσης απαίτησαν την καταβολή προστίμου χωρίς την οποία οι αιτητές δεν μπορούν να εξασφαλίσουν νερό.
Στην παρούσα υπόθεση δεν έχουμε μια απλή χρηματική διαφορά ή τη δυστροπία καταναλωτή να καταβάλει οφειλόμενα. Αμφισβητείται η νομιμότητα της πράξης του Συμβουλίου να επιβάλει το συγκεκριμένο πρόστιμο και ας μη ξεχνούμε την παροχή συγγνώμης.
Η επιβολή του προστίμου δεν έχει οποιανδήποτε σχέση με τη συμβατική σχέση μεταξύ των διαδίκων. Το Συμβούλιο αποστέρησε από κάτοικο της κοινότητας την παροχή νερού, παραβαίνοντας έτσι τη θέσμιά του υποχρέωση να παρέχει συγκεκριμένες υπηρεσίες, ένα δημόσιο καθήκον μέσα στα πλαίσια του δημόσιου δικαίου.
Εν όψει των πιο πάνω, η πράξη του Συμβουλίου να αποκόψει την υδατοπρομήθεια από τους αιτητές, αναφέρεται σε μη εκτέλεση δημόσιας υποχρέωσης από την πλευρά του και συνεπώς μπορεί να αποτελέσει το αντικείμενο προσφυγής σύμφωνα με το Άρθρο 146 του Συντάγματος (βλέπε Sevastides v. The Electricity Authority of Cyprus (1963), ανωτέρω).
Αφού η προσβαλλόμενη απόφαση κείται εντός των πλαισίων του δημοσίου δικαίου θα προχωρήσω σε εξέταση των ισχυρισμών που τέθηκαν.
Οι αιτητές υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι εντελώς αναιτιολόγητη, αντίθετη προς το νόμο και ελήφθη καθ' υπέρβαση και κατάχρηση εξουσίας. Οι καθ' ων η αίτηση εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους στο ότι η πράξη είναι ιδιωτικού δικαίου αποφεύγοντας να ασχοληθούν με την ουσία των ισχυρισμών. Στην πραγματικότητα, κατά τις διευκρινίσεις, άφησαν να νοηθεί ότι αν ξεπεραστεί ο σκόπελος της υπαγωγής της πράξης στο δημόσιο δίκαιο, ουσιαστικά οι καθ' ων η αίτηση ήταν χωρίς οποιαδήποτε υπεράσπιση.
Και έτσι είναι τα πράγματα. Πράγματι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι ολοφάνερα προϊόν αυθαιρεσίας και ελήφθη κατά πλήρη υπέρβαση και κατάχρηση εξουσίας. Είναι ανήκουστο για διοικητικό όργανο να συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτό, ακόμα κι' αν οι ισχυρισμοί για επέμβαση στον μετρητή ήταν αληθείς. Υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες οι οποίες θα πρέπει να τηρούνται και καμιά τοπική αρχή δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με το δεσποτικό αυτό τρόπο, απαιτώντας μάλιστα συγγνώμην για να παρέχει νερό. Χαρακτηριστική είναι και η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε πρακτικού ή απόφασης που να δείχνει την όποια αιτιολογία της απόφασης. Το μόνο που υπάρχει είναι η χειρόγραφη και ανορθόγραφη επιστολή του προέδρου της κοινότητας που επιβάλλει παράνομα το πρόστιμο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει και η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώνεται, με έξοδα εναντίον των καθ' ων η αίτηση όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.