|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
&n bsp; Υπóθεση Αρ. 1713/2007
14 Δεκεμβρίου, 2007
[ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
SALID ALI
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ΄ών η αίτηση
.............................
Μονομερής αίτηση ημερ. 10/12/07
Α. Ξυψιτή, για τον αιτητή
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Εx tempore)
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Στις 10/12/07 ο αιτητής καταχώρησε την υπό τον άνω αριθμό και τίτλο προσφυγή με την οποία ζητά δήλωση του δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθών η αίτηση για σύλληψη και κράτηση του αιτητή με σκοπό την απέλασή του, είναι παράνομη και άκυρη.
Την ίδια ημέρα καταχωρήθηκε και η παρούσα αίτηση μονομερώς με την οποία ζητείται προσωρινό διάταγμα που να αναστέλλει την ισχύ των πιο πάνω ενεργειών των καθών η αίτηση και/ή να τους διατάσσει όπως αφήσουν ελεύθερο τον αιτητή μέχρι τελικής απόφασης επί της προσφυγής.
Η παρούσα αίτηση διέπεται από τον Καν. 13 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 1962 όπως αυτός ερμηνεύθηκε σε όγκο νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου (βλ. μεταξύ άλλων Λοϊζίδης ν. Υπουργού Εξωτερικών (1995) 3 Α.Α.Δ. 233, Αντωνίου ν. Συμβουλίου Κεντρικού Σφαγείου Κοφίνου (2001) 3 (Α) Α.Α.Δ. 164, ΑΤΗΚ ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α,.Α.Δ. 248 και πιο πρόσφατα Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς Κύπρου ν. Marfin Popular Bank Public Co. Ltd., A.E. 11/07 ημερ. 7/2/07 (απόφαση Πλήρους Ολομέλειας).
Με βάση τις πιο πάνω αυθεντίες ο αιτητής θα πρέπει να αποδείξει την ύπαρξη έκδηλης παρανομίας ή ότι αν δεν εκδοθεί το αιτούμενο προσωρινό διάταγμα, θα υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά,. Στην τελευταία πιο πάνω υπόθεση (Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς Κύπρου ν. Marfin Popular Bank Public Co. Ltd.), σελ. 5 αναφέρθηκαν τα εξής:
«Η έννοια της έκδηλης παρανομίας έχει επίσης πάγια νομολογηθεί, και υπενθυμίζουμε την απόφαση της Ολομέλειας στη Λοϊζίδης ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 234. Θα πρέπει η παρανομία, αν δεν αναδύεται αυτόματα, να προκύπτει στη βάση του υπάρχοντος διαθέσιμου υλικού, ως αντικειμενικά αναντίλεκτη και μη υποκείμενη σε στάθμιση και έκφραση κρίσης.»
Από την πιο πάνω αλλά και άλλη νομολογία που διέπει το θέμα, φαίνεται να γίνεται σαφής διαχωρισμός μεταξύ έκδηλης παρανομίας και απλών ισχυρισμών περί παρανομίας. Εξετάζοντας την ένορκη δήλωση στην παρούσα υπόθεση δε βρίσκω να επικαλείται ο αιτητής έκδηλη παρανομία και έτσι με βάση αυτό το γεγονός, η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει.
Αναφορικά με το θέμα της ανεπανόρθωτης ζημιάς επίσης καταλήγω ότι δεν έχει αποδειχθεί αφού η ισχυριζόμενη στην ένορκη δήλωση (βλ. παραγρ. 9-11) ζημιά δεν χαρακτηρίζεται ως ανεπανόρθωτη. Στην κατάληξη αυτή είχα αχθεί και σε αριθμό άλλων υποθέσεων (βλ. μεταξύ άλλων Olga Rozlutska v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υποθ. αρ. 159/05, ημερ. 1/3/05, Svetlana Shaleva v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υποθ. αρ. 869/05 γημερ. 11/10/05, Sanka Gamage v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υποθ. αρ. 489/06, ημερ. 11/5/06, Chandrani Mallika Mudiyanselage v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υποθ. αρ. 904/06 ημερ. 2/6/06 και Farhang Afshar κa v. Κυπριακής Δημοκρατίας, προσφ. 122/06, ημερ. 13/10/06).
Ενόψει των πιο πάνω κρίνω ότι η παρούσα αίτηση δεν μπορεί να έχει επιτυχή κατάληξη. Η αίτηση απορρίπτεται. Καμιά διαταγή για τα έξοδα.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑς