|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 818/2006)
24 Σεπτεμβρίου, 2007
[Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΑΜΠΡΙΑΝΟΥ
2. ΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ
3. ΕΛΕΝΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ
Aιτήτριες
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΠΑΦΟΥ
Καθ' ων η αίτηση
Χρ. Ιωσηφίδης για τις αιτήτριες.
Μ. Μαλαχτού-Παμπαλλή, Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Κ. Δημητριάδης για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Οι αιτήτριες 2 και 3 (στο εξής οι αιτήτριες) ως οι ιδιοκτήτριες του τεμαχίου 333, Φ./Σχ. ΧLV.28 στην Κοίλη Πάφου, επιδιώκουν την ακύρωση της πολεοδομικής άδειας που εκδόθηκε υπέρ της ενδιαφερόμενης Α. Χριστοδούλου για ανάπτυξη του όμορου προς το δικό τους τεμαχίου 647. Οι ενστάσεις τους δεν αφορούν στη δυνατότητα ανάπτυξης εκεί, ούτε στη φύση της. Συνδέονται αποκλειστικά προς τον όρο που επιβλήθηκε, σε βάρος της ενδιαφερόμενης, για την παραχώρηση από αυτή μέρους του ακινήτου της προς εγγραφή δημόσιου δρόμου. Η αιτήτρια 1, μητέρα των άλλων, ήταν η προηγούμενη ιδιοκτήτρια και δεν νομιμοποιείται, κάτω από οποιαδήποτε εκδοχή. Δεν απασχόλησε όμως το θέμα της, προφανώς αφού τα μέρη είδαν πως, ούτως ή άλλως, δεν θα επηρεαζόταν, για τέτοιο λόγο, η βιωσιμότητα της προσφυγής.
Είναι η εισήγηση των αιτητριών πως ο πιο πάνω όρος, αφού ανέτρεπε τη διαγραφείσα προοπτική όπως την καθόρισε, κατά την άποψή τους δεσμευτικά, αντίστοιχος όρος σε δικές τους πολεοδομικές άδειες, είναι παράνομος. Τα ουσιώδη προς κατανόηση του θέματος, μπορούν να συνοψιστούν. Στις προγενέστερες πολεοδομικές άδειες υπέρ των αιτητριών, τέθηκε ο όρος 502 σύμφωνα με τον οποίο μέρος του τεμαχίου τους θα διαφυλασσόταν «για να παραχωρηθεί σε μελλοντική ανάπτυξη του τεμαχίου έτσι ώστε να διασφαλίζεται η συνέχιση του οδικού δικτύου της περιοχής». Αυτό το μέρος τέμνει το τεμάχιο 333 κατά πλάτος και η διαφαινόμενη προοπτική ήταν πως ο δημόσιος δρόμος θα συνέχιζε τέμνοντας παρομοίως και το τεμάχιο 647 της ενδιαφερομένης. Στον όρο, όμως, που τέθηκε στην πολεοδομική άδεια υπέρ της ενδιαφερομένης, προβλέφθηκε παραχώρηση προς εγγραφή της ως δημόσιου δρόμου λωρίδας κατά μήκος των συνόρων των δυο τεμαχίων, του 333 και του 647, με προέκταση και προς το νοτιότερο τεμάχιο 648. Αυτός ο δρόμος θα είχε πλάτος 11 μέτρα, τα πέντε από τα οποία, κατά το μέγιστο, θα προέρχονταν πλέον από το δικό τους ακίνητο.
Αυτή η εξέλιξη, κατά την εισήγησή τους, επηρεάζει το συμφέρον τους και προτείνουν σειρά λόγων ακυρότητας. Με προεξάρχοντα τον αναφερόμενο σε αντιφατική στάση, παραβιάζουσα τις αρχές της χρηστής διοίκησης και της καλής πίστης αλλά και ισχυρισμούς για μεροληπτική κρίση, απουσία επαρκούς αιτιολογίας και πλάνη. Οι καθ' ων η αίτηση και η ενδιαφερόμενη απάντησαν και επί της ουσίας θεωρώντας πως, για λόγους που ανέπτυξαν, ήταν εύλογος ο όρος που τέθηκε. Είναι, όμως, προφανώς βάσιμη η προδικαστική τους ένσταση πως οι αιτήτριες δεν νομιμοποιούνται στην προσβολή του κύρους της πολεοδομικής άδειας υπέρ της ενδιαφερόμενης για το συγκεκριμένο λόγο, και δεν θα χρειαστεί να μας απασχολήσει οτιδήποτε άλλο.
Οι αιτήτριες τονίζουν πως «ουδέποτε δημοσιεύθηκε το προβαλλόμενο από τους καθ' ων η αίτηση νέο οδικό δίκτυο» ώστε να είχαν και την ευκαιρία «να υποβάλουν ένσταση». Αυτό, όμως, προφανώς ίσχυε και για τη δική τους περίπτωση αλλά το θέμα εδώ δεν αφορά στη δυνατότητα να προσβάλει τέτοιο όρο εκείνος σε βάρος του οποίου τίθεται. (Βλ. συναφώς Δημοκρατία ν. Λάμπρου κ.α. (1999) 3 ΑΑΔ 655 και Δημοκρατία ν. Ηρακλέους κ.α. (2004) 3 ΑΑΔ 630). Το κρίσιμο, εν προκειμένω, είναι πως τέτοιος όρος σε πολεοδομική άδεια υπέρ τρίτου, δεν επιφέρει αφ' εαυτού το έννομο αποτέλεσμα του δεσμευτικού καθορισμού του οδικού δικτύου. Η πολεοδομική άδεια που εκδόθηκε υπέρ της ενδιαφερόμενης δεν αφορά, η ίδια, στο ακίνητο των αιτητριών ούτε και, δι' αυτής, επέρχεται οποιαδήποτε στέρηση ή άμεσος επηρεασμός. Αυτά θα είναι, ενδεχομένως, ζητήματα του μέλλοντος που ασφαλώς, εφόσον προκύψουν, θα τελούν και υπό τις ασφαλιστικές δικλείδες της δημοσίευσης και της δυνατότητας ένστασης. Η περίπτωση της Renos Pitros Homes Ltd ν. Δημοκρατίας (2004) 3 ΑΑΔ 728 αποφάσισε θέμα παρεμφερές, στη βάση του όμως προσδιοριστικό της δυνατότητας διασύνδεσης της τύχης μιας αίτησης για πολεοδομική άδεια προς όρους τεθέντες σε άλλη, προγενέστερη. Εκεί απορρίφθηκε αίτηση για πολεοδομική άδεια για ανέγερση κατοικιών επειδή η προταθείσα ανάπτυξη δεν λάμβανε υπόψη σχεδιασμούς ως προς το οδικό δίκτυο που επιβλήθηκε στο πλαίσιο άλλης πολεοδομικής άδειας για διαχωρισμό οικοπέδων. Κρίθηκε από την Ολομέλεια πως ο προηγηθείς σχεδιασμός του δρόμου συνιστούσε εξωγενή παράγοντα στην κρίση αίτησης για πολεοδομική άδεια προς ανέγερση κατοικιών από τον ιδιοκτήτη του γειτονικού ακινήτου. Συνάγεται πως αν η πολεοδομική αρχή δεν μπορεί να απορρίψει αίτηση ενόψει τέτοιου προηγηθέντος σχεδιασμού, δεν νομιμοποιείται και εκείνος για τον οποίο έγινε αυτός ο σχεδιασμός να προσβάλει θετική απόφαση που δεν τον λαμβάνει υπόψη, ως εξωγενή.
Έχω υπόψη μου την απόφαση της Ολομέλειας στη Μαραθεύτη ν. Δήμου Λεμεσού (2002) 3 ΑΑΔ 418. Την αναφέρω, αν και δεν την επικαλέστηκαν τα μέρη, ενόψει της εκ πρώτης όψεως ομοιότητάς της προς την παρούσα. Αναγνωρίστηκε σε αυτή έννομο συμφέρον της ιδιοκτήτριας παρακείμενων τεμαχίων να προσβάλει τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας υπέρ του γείτονά της επειδή δεν είχε και σε εκείνο τεθεί όρος «για υποχρεωτική παραχώρηση της πορείας του οδικού δικτύου που είχε προβλεφθεί». Αυτή η κρίση, όπως την κατανοώ, εκλαμβάνει ως δεδομένη την ύπαρξη υποχρεωτικού οδικού δικτύου, η κατασκευή του οποίου, χωρίς τον όρο, θα ήταν δυνατό να καθίστατο ανέφικτη και η περίπτωση διαφοροποιείται.
Η προσφυγή δεν είναι παραδεκτή και απορρίπτεται, με £600 έξοδα.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
ΜΣι.