|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
&n bsp; Υπóθεση Αρ. 1717/2006
23 Ιουλίου, 2007
[ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
MUNASINGHE MADDUMA VILAGE
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ΄ών η αίτηση
.............................
Αίτηση ημερ. 19/4/07 για ασφάλεια εξόδων
Λ. Χριστοδουλίδου (κα), Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους αιτητές/καθών η αίτηση στην προσφυγή
Ι. Τεουλίδου (κα), για τον καθού η αίτηση/αιτητή στην προσφυγή
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Ο καθού η αίτηση (αιτητής στην κυρίως προσφυγή) κατάγεται από τη Σρι Λάνκα. Ήλθε νόμιμα στην Κύπρο στις 14/4/00 για να εργαστεί στην ιδιωτική κλινική Royal Artemis Medical Centre στην Πάφο. Του δόθηκαν παρατάσεις και εργοδοτείο νόμιμα στην εν λόγω κλινική μέχρι το Φεβρουάριο του 2005 οπότε οι εργοδότες του άρχισαν διαδικασίες για παράταση και ανανέωση της άδειας προσωρινής παραμονής και εργοδότητης του η οποία έληγε την 6/3/05. Το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης ικανοποίησαν το αίτημα των εργοδοτών του και ανανέωσαν την άδεια του αιτητή μεχρι τις 30/6/05. Στο μεταξύ ο αιτητής στις 27/4/05 υπέβαλε αίτηση για απόκτηση άδειας μακροχρόνιας παραμονής και εργασίας στην Κυπριακή Δημοκρατία με βάση την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/109/ΕΚ αίτημα το οποίο επανέλαβε και στις 1/1/06 μέσω της Κίνησης για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό (ΚΙΣΑ). Το αίτημα του αιτητή απορρίφθηκε με απόφαση ημερ. 7/4/06 που του κοινοποιήθηκε στις 17/7/06, με αποτέλεσμα στις 12/9/06 να καταχωρήσει την υπό άνω αριθμό και τίτλο προσφυγή.
Με την παρούσα αίτηση, που καταχωρήθηκε στις 19/4/07, η Δημοκρατία ζητά διάταγμα με το οποίο να διατάσσεται ο αιτητής στην κυρίως προσφυγή (πιο κάτω ο καθού η αίτηση) όπως δώσει ασφάλεια εξόδων αναφορικά με την προσφυγή του τα οποία καθορίζουν στο ποσό των £1000 σύμφωνα με σχετικό κατάλογο που επισυνάπτεται στην αίτηση. Την αίτηση υποστηρίζει σχετική ένορκη δήλωση από τη Λένια Γεωργιάδου, Βοηθό Γραμματειακό Λειτουργό στη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας και υπεύθυνη του Αρχείου Προσφυγών. Αναφέρει εκεί ότι σύμφωνα με όσα την πληροφορεί η δικηγόρος που χειρίζεται την υπόθεση, επειδή ο καθού η αίτηση είναι αλλοδαπός και συνεπώς μη κάτοικος Κύπρου αφού έχει απελαθεί, η Κυπριακή Δημοκρατία δικαιούται να ζητήσει εξασφάλιση των δικηγορικών της εξόδων. Δε διευκρινίζεται πότε απελάθηκε ο καθού η αίτηση και κατά πόσο προσέβαλε την απέλαση με προσφυγή.
Από πλευράς του καθού η αίτηση (αιτητή στην προσφυγή) καταχωρήθηκε ένσταση στην οποία μεταξύ άλλων προβάλλεται ότι (α) είναι η Δημοκρατία που απέλασε τον καθού η αίτηση ούτως ώστε να μην είναι τώρα κάτοικος Κύπρου, (β) ότι ο καθού η αίτηση βρίσκεται σε πενιχρή οικονομική κατάσταση και η Δ.60 Θ. 1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας αναφέρει ρητά ότι αλλοδαποί εργαζόμενοι με χαμηλό εισόδημα εξαιρούνται οποιασδήποτε παροχής εξόδων, (γ) ότι τυχόν επιτυχία της αίτησης θα αποστερήσει τον καθού η αίτηση από το δικαίωμα του να προσφύγει στη δικαιοσύνη και (δ) ότι η αίτηση υποβλήθηκε πολύ καθυστερημένα χωρίς οποιαδήποτε δικαιολόγηση της υπέρμετρης καθυστέρησης. Οι ίδιοι ισχυρισμοί υιοθετούνται και σε σχετική ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την ένσταση την οποία ορκίζεται ο Χρίστος Πουρπουρίδης, διευθυντής της προαναφερθείσης ιδιωτικής κλινικής στην οποία εργοδοτείο ο καθού η αίτηση. Δηλώνει εκεί ότι είναι δεόντως εξουσιοδοτημένος για το σκοπό αυτό από τον καθού η αίτηση.
Κατά την ακρόαση της αίτησης η κα Χριστοδουλίδου επικαλέστηκε δυο αποφάσεις του αδελφού δικαστή Ηλιάδη με τις οποίες το αίτημα για ασφάλεια εξόδων έγινε αποδεκτό. (Βλ. Jasmina Drazic v. Κυπριακής Δημοκρατίας, προσφ. Αρ. 569/06 ημερ. 13/12/06 και Sanka Manjula Kankani Gamage v. Κυπριακής Δημοκρατίας, προσφ. Αρ. 822/06 ημερ. 19/1/07). Σημειώνω επί του προκειμένου ότι προς την ίδια κατεύθυνση είναι και η υπόθεση Baljinder Singh v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υποθ. Αρ. 110/05 ημερ. 23/5/05 του αδελφού δικαστή Αρτέμη. Σε αντίθεση με την κα Χριστοδουλίδου, η συνήγορος του καθού η αίτηση επικαλέστηκε δυο δικές μου αποφάσεις που όπως ανέφερε, υποστηρίζουν την ένσταση της. (Βλ. Idrees Ali v. Κυπριακής Δημοκρατίας, προσφ. 930/04 ημερ. 19/10/05 και Svetlana Shalaeva v. Κυπριακής Δημοκρατίας, προσφ. Αρ. 869/05, ημερ. 24/3/06).
Εξέτασα τις αντίστοιχες θέσεις. Αναφορικά με τη νομική πτυχή που διέπει την υπόθεση θα επαναλάβω τα όσα ανέφερα στην προαναφερθείσα υπόθεση Ιdrees Ali v. Δημοκρατίας, σελ. 2, που έχουν ως ακολούθως:
«Από τις αγορεύσεις των ευπαιδεύτων συνηγόρων φαίνεται να είναι κοινώς αποδεκτό ότι το θέμα είναι στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου. Άλλωστε τούτο είναι σαφώς νομολογημένο από αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου που ερμήνευσαν τις πρόνοιες της Δ.60 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών. (βλ. μεταξύ άλλων Continental Insurance Co. of Hampshire v. O´Regan (1988) 1 A.AΔ. 1087, Union des Co-operatives v. Apak Agro (αρ. 2) (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1170, Alahmari v. Alia The Royal Jordanian Airline (1990) 1 A.A.. 434, HE.NI.PA Estates Co. Ltd. V. Club Dido Gesmbh (1995) 1 A.AΔ. 373 και Vincent David Conway v. Νεόφυτου Ηλία. Π.Ε. 11265 ημερ. 21/10/02). Τούτο προκύπτει και από το λεκτικό του Καν. 14 του περί του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1962 που διαλαμβάνει ότι «το Δικαστήριον ή Δικαστής δύναται καθ' οιονδήποτε στάδιον της διαδικασίας να διατάξη οιονδήποτε διάδικον να δώση εγγύησιν δια τα συνεπαγόμενα έξοδα». Βέβαια η βάση της αίτησης στην δική μας περίπτωση είναι ουσιαστικά η Δ.60 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών αφού η Δημοκρατία στηρίζεται στο γεγονός ότι ο αιτητής στην κυρίως προσφυγή είναι κάτοικος εξωτερικού.
Στις προαναφερθείσες υποθέσεις Continental Insurance Co. of Hampshire και Vincent David Conway αποφασίστηκε ότι το δικαστήριο δε θα εκδώσει τέτοιο διάταγμα εκεί που ο καθού η αίτηση είναι τέτοιας κακής οικονομικής κατάστασης που θα αδυνατεί να συμμορφωθεί, καθότι σε τέτοια περίπτωση πλήττεται ο πυρήνας του συνταγματικού του δικαιώματος να προσφύγει στο δικαστήριο.»
Με τα γεγονότα της δικής μας υπόθεσης είμαι της άποψης ότι η έκδοση τέτοιου διατάγματος εναντίον του καθού η αίτηση, ο οποίος κατά την καταχώρηση της προσφυγής ήταν νόμιμα στην Κύπρο, αλλά στη συνέχεια μετατράπηκε σε κάτοικο εξωτερικού λόγω απέλασής του, καθώς επίσης και της πολύ κακής οικονομικής του κατάστασης, θα συνιστά ουσιαστικά άρνηση του δικαιώματος του να προσφύγει στη δικαιοσύνη, αφού λόγω αυτής της οικονομικής του κατάστασης δε θα μπορεί να συμμορφωθεί με το διάταγμα. Η κακή οικονομική κατάσταση του καθού η αίτηση προκύπτει από την ένορκη δήλωση που καταχωρήθηκε εκ μέρους του. Άλλωστε δεν υπάρχει περί του αντιθέτου ισχυρισμός αναφορικά με την οικονομική του κατάσταση. Καταλήγω λοιπόν ότι η αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί γιαυτό το λόγο.
Παρά την πιο πάνω απόφαση μου προχωρώ να πω ότι, κι' αν ακόμα η περίπτωση ήταν τέτοια που θα μπορούσε η αίτηση να εγκριθεί, εδώ τα γεγονότα είναι τέτοια που η διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου θα έπρεπε να ασκηθεί εναντίον των αιτητών (Κυπριακής Δημοκρατίας) λόγω μεγάλης καθυστέρησης στην υποβολή της αίτησης. Η προσφυγή επιδόθηκε στις 26/9/06 και ορίστηκε για οδηγίες στις 7/2/07. Υπήρχε αρκετός χρόνος για καταχώρηση ένστασης και όμως δεν καταχωρήθηκε. Ενώ στις 7/2/07 είχαν δοθεί οδηγίες από το δικαστήριο για καταχώρηση της ένστασης σε 6 εβδομάδες και η υπόθεση ορίστηκε για οδηγίες στις 28/3/07, η Δημοκρατία δεν καταχώρησε την ένσταση και ζήτησε χρόνο άλλων 4 εβδομάδων για να την καταχωρήσει. Έτσι ορίστηκε η υπόθεση για τις 26/4/07, με οδηγίες όπως η ένσταση καταχωρηθεί μέχρι τότε. Δεν υπήρχε συμμόρφωση με τις οδηγίες του δικαστηρίου. Αντίθετα έσπευσε η Δημοκρατία και καταχώρησε την παρούσα αίτηση. Σημειώνω δε ότι μέχρι σήμερα δεν καταχωρήθηκε η ένσταση στην προσφυγή. Με αυτά τα γεγονότα και αν ακόμα κατέληγα ότι ήταν περίπτωση που θα μπορούσε να διαταχθεί η παροχή ασφάλειας εξόδων, θα ασκούσα τη διακριτική μου ευχέρεια ενάντια του αιτητή.
Ως αποτέλεσμα η αίτηση απορρίπτεται. Τα έξοδα να είναι έξοδα στην κυρίως προσφυγή αλλά σε καμιά περίπτωση εναντίον του αιτητή στην προσφυγή.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑς