ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 762/2004)

 

  29 Μαΐου, 2007

 

[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΤΑ ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ»,

 

Αιτητές,

 

ΚΑΙ

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ

1.      ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,

2.      ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,

 

Καθ΄ων  η Αίτηση.

- - - - - - -

Μ. Σπανού, για τους Αιτητές.

 

Μ. Μαλαχτού, Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ων η Αίτηση.

- - - - - - -

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Στις 10.6.1999 χορηγήθηκε στο Γυμναστικό Σύλλογο Παγκύπρια ΓΣΠ (αιτητές) η πολεοδομική άδεια ΛΕΥ/787/1994, που εξουσιοδοτούσε την ανέγερση του Αθλητικού Κέντρου του ΓΣΠ, στο Στρόβολο. Ο όρος 501 της άδειας προνοούσε τα εξής:

 

"Οι χώροι που δείχνονται με πράσινο χρώμα πάνω στο εγκριμένο χωρομετρικό σχέδιο να δενδροφυτευτούν/τοπιοτεχνηθούν κατάλληλα, προς ικανοποίηση της Πολεοδομικής Αρχής και να παραχωρηθούν στο Δημόσιο και να εγγραφούν ως δημόσιοι χώροι πρασίνου."

 

Στις 10.1.2003 χορηγήθηκε στον ίδιο Σύλλογο η πολεοδομική άδεια ΛΕΥ/1023/2002, που εξουσιοδοτούσε την ανέγερση Αθλητικής Εστίας στο χώρο του υφιστάμενου Αθλητικού Κέντρου του ΓΣΠ. Με τον όρο 501 της άδειας επιβλήθηκε στο Σύλλογο η ίδια υποχρέωση, όπως, δηλαδή, και το 1999, σε σχέση με την παραχώρηση της συγκεκριμένης έκτασης γης ως δημόσιου χώρου πρασίνου.

 

Η νομιμότητα του όρου 501 δεν αμφισβητήθηκε από τους αιτητές, είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη περίπτωση. Αντίθετα, αυτοί ενήργησαν επί των δύο πολεοδομικών αδειών με την υποβολή αιτήσεων και την εξασφάλιση των αντίστοιχων αδειών οικοδομής από το Δήμο Στροβόλου.

 

Στις 16.5.2003 οι αιτητές υπέβαλαν προς τους καθ΄ων η αίτηση αίτημα "απαλλαγής του όρου 501 της εκδοθείσας Πολεοδομικής άδειας αρ. φακ. ΛΕΥ/1023/2002 για την Αθλητική Εστία στο Αθλητικό Κέντρο του ΓΣΠ".

 

Με απόφασή τους, ημερομηνίας 14.5.2004, οι καθ΄ων η αίτηση απέρριψαν το αίτημα.

 

Με την παρούσα προσφυγή, που καταχώρησαν στις 27.7.2004, οι αιτητές επιδιώκουν την ακύρωση της απόφασης "δια της οποίας οι καθ΄ων η αίτηση απέρριψαν την αίτηση του Αιτητή για απαλλαγή του όρου 501 της εκδοθείσας Πολεοδομικής άδειας υπ΄ αρ. ΛΕΥ/1023/02 ημερ. 10.1.03":

 

Με τη γραπτή αγόρευση της δικηγόρου τους, οι αιτητές προβάλλουν τέσσερις λόγους ακυρώσεως. Οι τρεις αφορούν τη νομιμότητα του όρου 501, όπως είχε περιληφθεί στις δύο πολεοδομικές άδειες, στις 10.6.1999 και στις 10.1.2003, αντίστοιχα. Ο τέταρτος λόγος ακυρώσεως αναφέρεται σε παράνομη αιτιολογία της επίδικης απόφασης της 14.5.2004, ήτοι της απόφασης για τη μη απαλλαγή των αιτητών από τον όρο 501.

 

Σε συμπληρωματική γραπτή της αγόρευση, που καταχώρησε με την άδεια του Δικαστηρίου, αφού προηγουμένως η δικηγόρος των αιτητών δήλωσε ότι δεν είχε ένσταση, νοουμένου ότι θα είχε το δικαίωμα να απαντήσει γραπτώς, δικαίωμα που της δόθηκε, η δικηγόρος των καθ΄ων η αίτηση προέβαλε δύο ενστάσεις στη βάση των οποίων, κατά την εισήγησή της, η προσφυγή των αιτητών θα έπρεπε να απορριφθεί ως μη παραδεκτή. Σύμφωνα με την πρώτη ένσταση το δικαίωμα των αιτητών να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του όρου 501 παρήλθε αφ΄ ης στιγμής οι αιτητές δεν καταχώρησαν εμπρόθεσμα προσφυγή κατά των διοικητικών πράξεων της 10.6.1999 και της 10.1.2003, ήτοι των δύο πολεοδομικών αδειών στις οποίες περιλαμβανόταν ο όρος 501. Σύμφωνα με τη δεύτερη ένσταση οι αιτητές κωλύονται, εφόσον ενήργησαν επί των δύο πολεοδομικών αδειών, να εγείρουν θέμα παρανομίας οποιουδήποτε από τους όρους τους. Τυγχάνει, δηλαδή, εφαρμογής το δόγμα της επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας.

 

Και οι δύο ενστάσεις ευσταθούν.

 

Η επιχειρηματολογία των αιτητών ότι κακώς απορρίφθηκε, στην ουσία, το αίτημα τους για απαλλαγή της πολεοδομικής άδειας της 10.1.2003 από τον όρο 501, περιορίζεται στην εισήγηση ότι η επιβολή του όρου 501 ήταν εξ αρχής παράνομη. Δεν βασίζεται σε οποιαδήποτε νέα ουσιώδη πραγματικά ή νομικά στοιχεία. Τούτου δοθέντος, δεν είναι δυνατό, στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής, να διεξαχθεί, στην ουσία, παρεμπίπτον έλεγχος της νομιμότητας του όρου 501 της πολεοδομικής άδειας της 10.1.2003. Ούτε, βέβαια, εκείνης της 10.6.1999. Ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη προσβλήθηκε εμπρόθεσμα με προσφυγή στην οποία να προβάλλεται ως λόγος ακυρώσεως ότι η επιβολή του όρου 501 ήταν παράνομη. Αν, στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής, εξεταστεί η νομιμότητα του όρου 501, τούτο θα σημαίνει ότι αναβιώνει, στην ουσία, το δικαίωμα προσφυγής των αιτητών κατά των δύο πολεοδομικών αδειών, δικαίωμα το οποίο δεν ασκήθηκε μέσα σε 75 μέρες από την έκδοση των εν λόγω αδειών. Στην πραγματικότητα, η ενώπιόν μου επίδικη απόφαση της 14.5.2004, για τη μη απαλλαγή των αιτητών από τον όρο 501, δεν είναι εκτελεστή. Είναι, απλώς, βεβαιωτική των δύο αποφάσεων για επιβολή του όρου 501, δηλώνοντας την εμμονή των καθ΄ων η αίτηση σ΄ αυτό τον όρο.

 

Το άρθρο 27(1) του Νόμου*, το οποίο επικαλείται η δικηγόρος των αιτητών, δεν διαφοροποιεί τα πράγματα. Το άρθρο 27(1) δεν τυγχάνει, κατά την άποψή μου, εφαρμογής στην περίπτωση, όπως η παρούσα, όπου το αίτημα για απαλλαγή από την υποχρέωση προς συμμόρφωση προς όρο πολεοδομικής άδειας στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι ο σχετικός όρος είναι παράνομος. Και τούτο διότι, σε τέτοια περίπτωση, δεν εγείρεται θέμα άσκησης διακριτικής εξουσίας από την Πολεοδομική Αρχή να απαλλάξει ή να μην απαλλάξει τον αιτητή από την υποχρέωση προς συμμόρφωση προς τον εν λόγω παράνομο όρο. Το άρθρο 27(1) τυγχάνει εφαρμογής μόνο στην περίπτωση όπου το αίτημα για απαλλαγή από την υποχρέωση προς συμμόρφωση προς όρο πολεοδομικής άδειας στηρίζεται στη βάση ή την προϋπόθεση ότι ο όρος του οποίου επιδιώκεται η απαλλαγή από την υποχρέωση προς συμμόρφωση, είναι νόμιμος όρος. Και τούτο διότι μόνο σε τέτοια περίπτωση εγείρεται ζήτημα άσκησης διακριτικής εξουσίας από την Πολεοδομική Αρχή να απαλλάξει ή να μην απαλλάξει τον αιτητή από την υποχρέωση προς συμμόρφωση προς τον εν λόγω νόμιμο όρο.

 

Όσον αφορά την απόφαση της Ολομέλειας στη Λάμπρου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1999) 3 ΑΑΔ 655, την οποία, επίσης, επικαλείται η δικηγόρος των αιτητών, θεωρώ ότι ούτε αυτή διαφοροποιεί τα πράγματα. Είναι γεγονός ότι στην υπόθεση Λάμπρου οι αιτητές, χωρίς να έχουν προσβάλει τη νομιμότητα της πολεοδομικής άδειας, ζήτησαν την αφαίρεση τριών όρων, αίτημα που απέρριψε η Πολεοδομική Αρχή. Καταχώρησαν, στη συνέχεια, προσφυγή η οποία, αφού εξετάσθηκε στην ουσία της, έγινε αποδεκτή πάνω στη βάση ότι οι όροι τους οποίους οι αιτητές ζήτησαν να αφαιρεθούν, ήταν εξ αρχής παράνομοι. Όμως, η Λάμπρου αποφασίστηκε προτού διασαφηνιστεί και διακηρυχθεί δεσμευτικά από την Ολομέλεια στην Κυπριακό Διυλιστήριο Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 ΑΑΔ 345 το αδιαχώριστο των όρων πολεοδομικής άδειας, και, συνακόλουθα, ότι οποιαδήποτε αμφισβήτηση της νομιμότητας ή του κύρους όρου ή όρων πολεοδομικής άδειας είναι επιτρεπτή μόνο στα πλαίσια προσφυγής με αντικείμενο αυτή τούτη την πολεοδομική άδεια που περιλαμβάνει τον υπό αμφισβήτηση όρο ή όρους. Πρόσθετα, στη Λάμπρου δεν εξετάστηκε ζήτημα εκτελεστότητας της επίδικης αρνητικής απόφασης. Όσο δε αφορά το άρθρο 27(1), δεν έγινε καμιά αναφορά.

 

Ευσταθεί, όμως, όπως ανέφερα, και η δεύτερη ένσταση της δικηγόρου των καθ΄ων η αίτηση. Το γεγονός ότι οι αιτητές ενήργησαν επί των δύο πολεοδομικών αδειών, με την υποβολή αιτήσεων και την εξασφάλιση αντίστοιχων αδειών οικοδομής από το Δήμο Στροβόλου, δεν τους επιτρέπει να εγείρουν, στην ουσία, έστω, δηλαδή, και αν δεν προσβάλλουν ευθέως τις πολεοδομικές άδειες, θέμα παρανομίας του όρου 501 ή οποιουδήποτε άλλου όρου εφόσον, όπως ορίζεται στο άρθρο 25(2) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, όπως τροποποιήθηκε (ο Νόμος), όλοι οι όροι πολεοδομικής άδειας συνιστούν αναπόσπαστο μέρος της. Όπως δε διακηρύχθηκε δεσμευτικά από την Ολομέλεια στην υπόθεση Κυπριακό Διυλιστήριο Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 ΑΑΔ 345, είναι αδιαχώριστοι. Τυγχάνει, επομένως, εφαρμογής, στην περίπτωση των αιτητών, το δόγμα της επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, έστω, επαναλαμβάνω, και αν δεν προσβάλλουν ευθέως τις πολεοδομικές άδειες. Το δόγμα αυτό επεξηγήθηκε και επιβεβαιώθηκε με τις αποφάσεις της Ολομέλειας Σαββίδη κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1993) 3 ΑΑΔ 249 και Ηλία κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή Αρ. 534/1997 κ.ά., 23.12.1999. Εφαρμόστηκε δε, προκειμένου περί πολεοδομικής άδειας, από το Νικολάου, Δ., στην Πηλείδη κ.ά. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή Αρ. 857/1998, 12.5.2000.

 

Η προσφυγή απορρίπτεται ως μη παραδεκτή, με £600 έξοδα εις βάρος των αιτητών.

 

 

                                                                   Ρ. Γαβριηλίδης,

                                                                               Δ.

 

 

/ΧΤΘ