|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 23/2005)
21 Μαΐου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
GLORY TECHNOLOGY LTD,
Αιτητές,
ν.
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ΄ων η αίτηση.
_______________
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Π. Πολυβίου, για τους Καθ΄ων η αίτηση.
________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι καθ΄ ων η αίτηση (στο εξής το «΄Ιδρυμα»), ζήτησαν από τους αιτητές και από μια άλλη εταιρεία να υποβάλουν προτάσεις για τη διοργάνωση τηλεοπτικού λαχείου. Μετά την υποβολή των προτάσεων, διευθετήθηκε συνάντηση με τις δύο εταιρείες για να δοθούν περαιτέρω διευκρινίσεις. Πράγματι, μετά την αξιολόγηση των υποβληθεισών προτάσεων και τη λήψη επιπρόσθετων πληροφοριών και στοιχείων από τους ενδιαφερόμενους, αλλά και την ανταλλαγή απόψεων, αποφασίστηκε ότι η μια από τις δύο εταιρείες αποτελούσε την καλύτερη επιλογή για την παραγωγή του προγράμματος.
Ακολούθησε στις 27.10.2004, η συνεδρία του Συμβουλίου του Ιδρύματος, όπου ύστερα από συζήτηση, κατά πλειοψηφία αποφασίστηκε η υιοθέτηση της εισήγησης της Επιτροπής για κατακύρωση της προσφοράς, όπως ονομάστηκε, στους ενδιαφερόμενους, υπό την προϋπόθεση συγκεκριμένων όρων που υποβλήθηκαν.
Οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή αξιώνοντας ακύρωση της πιο πάνω απόφασης. Ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση υπέβαλε προδικαστική ένσταση. Υποστήριξε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν εμπίπτει στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου, αλλά του ιδιωτικού και συνεπώς κείται εκτός της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αποτελεί ιδιωτική πράξη μέσα στα πλαίσια της εμπορικής δραστηριότητας του Ιδρύματος.
Αντίθετα, ο δικηγόρος των αιτητών υποστήριξε ότι η απόφαση ανάγεται στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου γιατί ήταν ουσιαστικά ένας διαγωνισμός μεταξύ δύο προεπιλεγμένων εταιρειών, οι οποίες υπέβαλαν προσφορές.
Θα συμφωνήσω με τον ευπαίδευτο συνήγορο των καθ΄ων η αίτηση ότι η προσβαλλόμενη πράξη ανάγεται στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο προσφυγής. Το ΄Ιδρυμα είχε αποφασίσει να παρουσιάσει πρόγραμμα στο οποίο θα διεξαγόταν ηλεκτρονικό παιγνίδι, γνωστό ως «Telebingo» και γι΄ αυτό ζήτησε από δύο συγκεκριμένες εταιρείες, τους αιτητές και το ενδιαφερόμενο μέρος, γιατί γνώριζε ότι κινούνταν στο χώρο και γιατί επιθυμούσε να διοργανώσει με τον καλύτερο δυνατό εμπορικό τρόπο το συγκεκριμένο παιγνίδι.
Δεν υπήρξε επίσημη προκήρυξη προσφορών ούτε και λεπτομερείς ή άλλοι όροι. Απλώς, το ΄Ιδρυμα γνωστοποίησε την πρόθεσή του να αναθέσει την ετοιμασία συγκεκριμένου προγράμματος σε δύο εταιρείες, οι οποίες στη συνέχεια παρουσίασαν τις προτάσεις τους, που αξιολογήθηκαν εμπορικά πριν το ΄Ιδρυμα καταλήξει σε επιλογή της μιας από τις δύο προτάσεις. Τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν ήταν εμπορικά και ακολούθησαν συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων και με τις δύο εταιρείες που είχαν υποβάλει πρόταση.
Κρίνω ότι δεν ζητήθηκαν προσφορές με την έννοια του δημοσίου δικαίου, παρ΄ όλον ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, χρησιμοποιήθηκε στα πρακτικά ο όρος.
΄Εχει από παλιά νομολογηθεί ότι η εμπορική δραστηριότητα του Ιδρύματος ανήκει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου (βλέπε Galanos v. C.B.C. (1984) 3 C.L.R. 742, 751-752). Όπως τονίστηκε, η περιουσία του Ιδρύματος δεν συνιστά κοινοτική περιουσία, ενώ άνκαι το ΄Ιδρυμα γενικά είναι ένας δημόσιος θεσμός, έχει μεικτά καθήκοντα και εξουσίες, τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Η διάκριση μεταξύ πράξεων δημοσίου δικαίου και πράξεων ιδιωτικού δικαίου καθορίστηκε στην υπόθεση Γεωργίου ν. Α.Η.Κ. (1995) 3 Α.Α.Δ. 424, 434 όπου τονίστηκε ότι:
«Το κύριο κριτήριο για τη διάκριση μεταξύ πράξεων δημοσίου δικαίου και πράξεων ιδιωτικού δικαίου είναι η φύση της ίδιας της πράξης και ο επιδιωκόμενος με την πράξη αυτή σκοπός. Πράξη ή απόφαση μπορεί να εκδοθεί από διοικητικό όργανο κατά την άσκηση της εκτελεστικής ή διοικητικής λειτουργίας του και εν τούτοις να εκφεύγει του ελέγχου του Δικαστηρίου κάτω από το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος, για τον αποκλειστικό λόγο ότι ο κύριος σκοπός που επιδιώκεται με την πράξη ή την απόφαση αυτή δεν είναι δημοσίου συμφέροντος, αλλά ο καθορισμός των αστικών δικαιωμάτων των πολιτών (βλ. Ερωτοκρίτου ν. Γενικού Εισαγγελέα, Υπόθεση αρ. 439/90, ημερ. 3.9.1992. Βλ. επίσης The Greek Registrar of the Co - Operative Societies v. Nicos Nicolaides (1965) 3 C.L.R. 164, Poyadjis v. The Republic (1975) 3 C.L.R. 378, και Charalambides v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 403)».
Είναι φανερό ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ελήφθη μέσα στα πλαίσια των εμπορικών δραστηριοτήτων του Ιδρύματος και στην προσπάθειά του να παρουσιάσει ένα άρτιο ψυχαγωγικό πρόγραμμα, αλλά και τον προσπορισμό πόρων, αφού για το πρόγραμμα θα διατίθεντο δελτία, τα οποία το κοινό θα μπορούσε να αγοράζει. Αλοίμονο αν η κάθε δραστηριότητα του Ιδρύματος, όπως η ετοιμασία προγραμμάτων, ή η αγορά ταινιών θα ενέπιπτε στην αναθεωρητική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Καταλήγω ότι η προσβαλλόμενη πράξη έγινε μέσα στα πλαίσια του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς το Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να εξετάσει τη νομιμότητά της. Η προσφυγή απορρίπτεται, με £600 έξοδα εναντίον των αιτητών.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
/ΜΔ