ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 1053/2004)

 

25 Μαΐου, 2007

 

[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]

 

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΑ  ΑΡΘΡΑ 28  ΚΑΙ  146  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΠΑΝΑΓΙΑΣ,

Αιτητής,

ν.

 

1.  ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,

2.  ΥΠΟΥΡΓΟΥ  ΓΕΩΡΓΙΑΣ,  ΦΥΣΙΚΩΝ  ΠΟΡΩΝ  ΚΑΙ  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ,

3.  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ  ΑΜΠΕΛΟΟΙΝΙΚΩΝ  ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ,

Καθ' ων η Αίτηση.

________________________

 

Γ. Παπαντωνίου,  για τον Αιτητή.

Μ. Χατζηγεωργίου (κα), Νομικός Λειτουργός, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ' ων η Αίτηση Αρ. 1 και 2.

Αρτ. Αριστείδου (κα), για Κ. Τσιρίδη, για τον Καθ' ου η Αίτηση Αρ. 3.

________________________

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.:  Οι από μακρού χρόνου συζητήσεις, σε σχέση με τον καθορισμό περιοχών και κριτηρίων παραγωγής οίνων ελεγχόμενης ονομασίας προέλευσης, οδήγησαν στη σύσκεψη της 1/8/2003, υπό την προεδρία του Διευθυντή του Συμβουλίου Αμπελουργικών Προϊόντων - (Σ.Α.Π.), η οποία έγινε στην κοινότητα Παναγιάς.  Σ' αυτήν, παρευρέθηκαν και εξέφρασαν απόψεις, μεταξύ άλλων, οι Πρόεδροι των Κοινοτικών Συμβουλίων Παναγιάς και Αμπελίτη, ως και εκπρόσωποι οινοποιείων της περιοχής.

 

Στη συνέχεια, το Σ.Α.Π., στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του - (΄Αρθρο 12(ιγ)(ιδ) του περί Συμβουλίου Αμπελοοινικών Προϊόντων Νόμου του 2004, (Ν. 61(Ι)/2004), (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 226(Ι)/2004), (ο «Νόμος») - ενέκρινε κείμενο, με το οποίο οριοθετούνταν περιοχές για τη χρήση γεωγραφικών ενδείξεων οίνων ελεγχόμενης ονομασίας προέλευσης.  Το κείμενο τέθηκε υπόψη της Συμβουλευτικής Επιτροπής Αμπελουργικών Προϊόντων, η οποία και το ενέκρινε.

 

Το εγκριθέν κείμενο εκδόθηκε ως Διάταγμα, από τον Υπουργό Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, σύμφωνα με τις εξουσίες του - (΄Αρθρο 26 του Νόμου) - και δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 27/8/2004, (Κ.Δ.Π. 706/2004, Ε.Ε. Παρ. ΙΙΙ(Ι), Αρ. 3895).  Με το Διάταγμα αυτό, οριοθετούνται οι περιοχές για τη χρήση γεωγραφικών ενδείξεων οίνων ελεγχόμενης ονομασίας προέλευσης.

 

Οι αιτητές, με την προσφυγή τους, αμφισβητούν τη νομιμότητα του εν λόγω Διατάγματος.  Παραπονούνται, συγκεκριμένα, ότι οι καθ' ων οι αίτηση συνένωσαν την περιοχή Βουνί - Παναγιάς, η οποία είναι γνωστή για τα αρίστης ποιότητας σταφύλια παραγωγής οίνου, με την περιοχή Αμπελίτης, μικρή και άγνωστη, και καθόρισαν ως καθορισμένη περιοχή, της οποίας η γεωγραφική ονομασία μπορεί να χρησιμοποιείται αποκλειστικά αναφορικά με οίνο ως ελεγχόμενη ονομασία προέλευσης,  τη Βουνί - Παναγιά - Αμπελίτης, αντί μόνο τη Βουνί - Παναγιάς.

 

Οι καθ' ων η αίτηση 1, 2 και 3, με τις γραπτές αγορεύσεις τους, εγείρουν προδικαστικά ζήτημα παραδεκτού της προσφυγής.  Ισχυρίζονται, με αναφορά σε νομολογία[1], ότι το επίδικο Διάταγμα αποτελεί κανονιστική πράξη νομοθετικού περιεχομένου και, ως τέτοιο, δεν είναι δεκτικό προσβολής δι' αιτήσεως ακυρώσεως.  Περαιτέρω, και αν ακόμη ήθελε κριθεί ατομική πράξη, οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος.

 

Στα πιο πάνω, οι αιτητές απαντούν ότι το επίδικο Διάταγμα, παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, ομοιάζει με κανονιστική διοικητική πράξη, εμπίπτει στην κατηγορία των ατομικών πράξεων γενικού περιεχομένου.  Πρόκειται, ισχυρίζονται, για ατομική διοικητική πράξη, η οποία απλώς ορίζει τους αποδέκτες της κατά γενικά κριτήρια.  Παραπέμπουν, σχετικά, στη Θεοδουλίδου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 2605, (απόφαση Ολομέλειας), καθώς και στο Σύγγραμμα του Π.Δ. Δαγτόγλου - «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο», Τρίτη ΄Εκδοση, σελ. 243, παράγραφο 549.

 

Το ζήτημα, εάν μια πράξη είναι νομοθετικού ή όχι περιεχομένου, απασχόλησε το Δικαστήριο στη Σύνδ. Υπερ. Τροφίμων Κύπρου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 751.  Παρατίθεται το σχετικό απόσπασμα:- (σελ. 754)

 

«Η διάκριση μεταξύ της κανονιστικής πράξης νομοθετικού περιεχομένου και της εκτελεστής διοικητικής πράξης δεν είναι πάντοτε εύκολη.  ΄Οπως παρατηρεί ο Μ. Στασινόπουλος στο Δίκαιον των Διοικητικών Πράξεων, ΄Εκδοση 1951, σελ. 104, το κριτήριο της διαστολής μεταξύ κανονιστικών και ατομικών πράξεων είναι ουσιαστικό και γι' αυτό και δυσκαθόριστο.  Αναμφισβήτητο εσωτερικό γνώρισμα της κανονιστικής πράξης είναι η γενικότητα.  Στη γενικότητα έγκειται κυρίως ότι το νομικό περιεχόμενο της πράξης δεν εξαντλείται διά μίας και μόνης εφαρμογής, αλλά διατηρεί τη δυνατότητα να προκαλεί νέες εφαρμογές επί αορίστων και μελλουσών περιπτώσεων που συγκεντρώνουν τις τεθείσες γενικώς από την πράξη προϋποθέσεις.

 

Τον κανονιστικό χαρακτήρα στην πράξη προσδίδει όχι η τυχαία, η αριθμητική γενικότητα, αλλά η εννοιολογική, η αφηρημένη γενικότητα (Στασινόπουλος, ανωτέρω, σελ. 105).  Ο εντοπισμός της κανονιστικής πράξης επί ορισμένων ατόμων ή ακόμα και επί ενός μόνο ατόμου, δεν μεταβάλλει το χαρακτήρα της, εφ' όσον είναι τυχαίος και διατηρείται η δυνατότητα εφαρμογής της πράξης επί παντός άλλου ατόμου, για το οποίο υπάρχουν βέβαια οι απαιτούμενες προϋποθέσεις.

 

Ούτε ο κατά τόπο περιορισμός των εφαρμογών της κανονιστικής πράξης αίρει το χαρακτήρα της.  Ακόμα και ο κατά χρόνο περιορισμός των εφαρμογών της, έστω και αν φτάνει μέχρι εντοπισμού σε ορισμένη ημέρα, δεν αίρει το χαρακτήρα του κανόνα, εφ' όσον η πράξη εξακολουθεί να απευθύνεται προς αόριστο αριθμό προσώπων.»

 

 

 

Εξετάζοντας το επίδικο Διάταγμα, καταλήγω, υπό το φως των πιο πάνω, ότι αυτό αποτελεί κανονιστική πράξη νομοθετικού περιεχομένου.  Δημιουργεί κανόνες δικαίου με γενική εφαρμογή.  Καθορίζει, με γενικά κριτήρια, τόσο την παραγωγή οίνων ελεγχόμενης ονομασίας προέλευσης όσο και τις περιοχές που η γεωγραφική τους ονομασία μπορεί αποκλειστικά να χρησιμοποιείται αναφορικά με οίνο ως ονομασία προέλευσης.  Η δυνατότητα, στο μέλλον, να υπάρξουν περιπτώσεις και άλλων κρασιών που να πληρούν τα εν λόγω κριτήρια δεν αποκλείεται.  Συνεπώς, η προσφυγή είναι απαράδεκτη, ως προσβάλλουσα κανονιστική πράξη.

 

Η πιο πάνω κατάληξη καθιστά αχρείαστη την εξέταση οιουδήποτε περαιτέρω ζητήματος, το οποίο εγείρεται από πλευράς των καθ' ων η αίτηση. 

 

Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ των καθ' ων η αίτηση.

 

                                                                                           Ε. Παπαδοπούλου,

                                                                                                          Δ.

/ΜΠ