ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

 

Υπόθεση αρ. 172/2005

 

30 Μαρτίου 2007

 

[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στης]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

PREMIER SHUKUROGLOU LTD.

(ΠΡΩΗΝ PREMIER CHEMICAL COMPANY LTD)

Αιτητές,

 

- ν. -

 

ΕΦΟΡΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

Καθών η αίτηση.

 

------------------

Αίτηση ημερ. 10/1/07 για παράταση χρόνου καταχώρησης έφεσης

Γ. Λοϊζου για Α. Κ. Ευαγγέλου,  για τους αιτητές

Ελ. Παπαγεωργίου, (κα),  Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθών η αίτηση

 

-----------------------

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ:  Οι αιτητές είχαν καταχωρήσει το 2005 την υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο προσφυγή με την οποία ζητούσαν όπως ακυρωθεί απόφαση του Εφοριακού Συμβουλίου.  Αυτό είχε επιβεβαιώσει μερικώς  απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία είχαν επιβληθεί στους αιτητές διάφορες φορολογίες.   Το Δικαστήριο τούτο με απόφαση του ημερ. 17/11/06 αποδέχθηκε μερικώς την προσφυγή αλλά απέρριψε αυτή κατά μεγάλο της μέρος.

 

Με την παρούσα αίτηση οι αιτητές ζητούν διάταγμα του δικαστηρίου με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος καταχώρησης έφεσης για περίοδο 2 ημερών από την έκδοση του διατάγματος.  Η αίτηση υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση της Ανδριάνας Αδαμίδου, δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο των δικηγόρων των αιτητών.  Εξηγεί ότι η μη έγκαιρη καταχώρηση έφεσης οφειλεται στο ότι «οι Διευθύνων σύμβουλοι της εταιρείας απουσίαζαν για τις γιορτές» και δεν είχαν δοθεί εγκαίρως οδηγίες στο γραφείο τους για την καταχώρηση έφεσης παρόλο που «η πρόθεση των αιτητών ήταν από την αρχή η καταχώρηση έφεσης».  Οι σχετικές οδηγίες δόθηκαν στο γραφείο τους με e-mail στις 7/1/07 ημέρα Κυριακή και περιήλθαν σε γνώση τους τη Δευτέρα 8/1/07.  Ενόψει του μικρού χρονικού διαστήματος που έχει παρέλθει από την εκπνοή της προθεσμίας, πιστεύουν ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης να εγκριθεί η αίτηση. 

 

Από πλευράς των καθών η αίτηση καταχωρήθηκε ένσταση η οποία, όσον αφορά τα γεγονότα, υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση της Λουϊζας Χριστοδουλίδου-Ζαννέτου, Ανώτερης Δικηγόρου της Δημοκρατίας.  Στην εν λόγω ένορκη δήλωση ουσιαστικά προβάλλεται η θέση ότι το οποιοδήποτε λάθος ή παράλειψη δικηγόρου ή διαδίκου δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσει παράταση της προθεσμίας για άσκηση έφεσης.  Εδώ,  η κατ' ισχυρισμό απουσία των διευθυντών των αιτητών για τις γιορτές, δεν αποτελεί λόγο που σύμφωνα με την νομολογία (την οποία και παρέθεσε) δικαιολογεί  την έγκριση της αίτησης.

 

Κατά την ακρόαση της αίτησης αμφότεροι οι συνήγοροι ουσιαστικά επανάλαβαν τις αντίστοιχες θέσεις όπως παρουσιάζονται στην αίτηση και ένσταση.  Η πλευρά των αιτητών επικαλέστηκε για πρώτη φορά ισχυρισμό περί κακής συγκρότησης του Εφοριακού Συμβουλίου, κάτι που δεν είναι στους νομικούς λόγους της αίτησης.

 

Εξέτασα τις αντίστοιχες θέσεις.  Το θέμα διέπεται από τις συνδυασμένες πρόνοιες του Καν. 3 του περί Εφέσεων (Αναθεωρητική Δικαιοδοσία) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1964, της Δ.35, Καν.2 και Δ.57, Καν.2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών και εξετάστηκε σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου.  Αυτό που προκύπτει από τη νομολογία που επικαλέστηκε η πλευρά των καθών η αίτηση αλλά και άλλη νομολογία που αναφέρω στη συνέχεια, είναι ότι το θέμα παράτασης χρόνου καταχώρησης έφεσης είναι στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου, η οποία όμως πρέπει να ασκείται δικαστικά και με βάση τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης (βλ. μεταξύ άλλων, Ι. & Α. Φιλίππου ν. Δημοκρατίας κα (1989) 3 (Δ) Α.Α.Δ. 2385, Lavar Shipping Co. Ltd. v. Δημοκρατίας (1990) 3 (Γ) Α.Α.Δ. 163 και Fame Transports Ltd v. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 561).

 

Στην προαναφερθείσα υπόθεση Lavar Shipping Co. Ltd. σελ. 1640 διαβάζουμε τα ακόλουθα:

 

«Το ζήτημα της παράτασης του χρόνου για καταχώριση έφεσης στην Αναθεωρητική Δικαιοδοσία απασχόλησε το Δικαστήριο τούτο στις υποθέσεις Branco Salvage Ltd v. Republic (Attorney-General as Successor to the Greek Communal Chamber and Another) (1967) 3 C.L.R. 213, Niki Chr. Georghiou v. Republic (Minister of the Interior and Another) (No.3) (1968) 3 C.L.R. 563, Niki Chr Georghiou v. Rpublic (Minister of Interior and Another) (1968) 1 C.L.R. 411) (Ολ.) Cyprian Seaway Agencies Ltd and Others v. Republic (1981) 3 C.L.R. 271 και I & A. Φιλίππου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3 (Δ) Α.Α.Δ. 2385.

 

Στην τελευταία απόφαση, όπου έγινε αναφορά στις προηγούμενες, ειπώθηκε:

 

«Οι αρχές που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί είναι:  Η ανάγκη αυστηρής τήρησης των προθεσμιών που καθορίζονται από τους Θεσμούς.  Η παράταση του χρόνου είναι εξαιρετικό δικονομικό μέτρο.  Το Δικαστήριο έχει διακριτική εξουσία να παρατείνει το χρόνο καταχώρισης της έφεσης.  Η εξουσία αυτή είναι ελεύθερη και αδέσμευτη και ασκείται με βάση τα γεγονότα της κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης.  Ο αιτητής πρέπει να προβάλει τα αναγκαία στοιχεία για να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι η παράταση είναι προς το συμφέρο της δικαιοσύνης.

 

Η πρόνοια των προθεσμιών κάμπτεται με την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υπέρ του αιτητή μόνον αν το συμφέρον της δικαιοσύνης και τα δοσμένα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης συνηγορούν υπέρ αυτής.»

 

Η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου πρέπει να ασκείται με βάση τα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης.»

 

Στην Fame Transports Ltd. v. Δημοκρατίας (ανωτέρω) στη σελ. 567 διαβάζουμε τα εξής:

 

«Σε αντίθεση με τα πιο πάνω γεγονότα στην υπόθεση Niki Georgiou, στην παρούσα υπόθεση δεν υπάρχουν άλλα συντρέχοντα περιστατικά αποκαλυπτικά της ύπαρξης αντικειμενικών δυσκολιών για την εμπρόθεσμη υποβολή της έφεσης.  Δεν μας έχει υποδειχθεί οποιαδήποτε αυθεντία στην οποία το λάθος ή η αμέλεια του δικηγόρου ή του διαδίκου να καταχωρήσει εμπρόθεσμα την έφεση του έχει θεωρηθεί από μόνη της ικανοποιητικός λόγος για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου υπέρ της παράτασης της προθεσμίας.  (Βλέπε:  Σολιάτης κ.α. ν. Χριστοδουλίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 1162).

 

Αντίθετα, στην απόφαση Πάνος Π. Βαρδιάνος ν. Εdwin John Thomas Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698,  έχουν λεχθεί τα εξής που αποτελούν και ευθείαν απάντηση στο θέμα:

 

«Ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών.  Θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των δικονομικών διατάξεων.  Από τη συμμόρφωση προς τα χρονοδιαγράμματα αυτά εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα το κύρος της.  Μας ενισχύουν, σε αυτή τη θέση, τα λεχθέντα στην υπόθεση Grand Metropolitan Nominee (N.2) Co. Ltd. v. Evans, Th Times Law Reports, May 15, 1992:

 

   "The court should not be astute to find excuses for such failure since obedience to orders of the court is the foundation on which its authority is founded."

 

Βλέπε επίσης Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 1190 και Κληρίδης ν. Σταυρίδη (1997) 1 Α.Α.Δ. 1348».»

 

Στην εν λόγω υπόθεση η αίτηση εγκρίθηκε για το λόγο ότι το δικαστήριο ικανοποιήθηκε ότι η καθυστέρηση δεν οφειλόταν σε αμέλεια ή λάθος του δικηγόρου ή του διαδίκου, αλλά στο ότι η πρωτόδικη απόφαση είχε εκδοθεί σε ημερομηνία για την οποία οι δικηγόροι του διαδίκου εναντίον του οποίου ήταν η απόφαση, δεν είχαν ειδοποιηθεί και ήταν απόντες.

 

 Στην υπόθεση Ι. & A. Φιλίππου (πιο πάνω) επίσης η αίτηση εγκρίθηκε διότι το δικαστήριο κατάληξε ότι η παράλειψη καταχώρησης έφεσης μέσα στα προβλεπόμενα από τους θεσμούς πλαίσια δεν οφειλόταν σε λάθος η αμέλεια του δικηγόρου ή του διαδίκου αλλά διότι ο δικηγόρος που χειριζόταν την υπόθεση πρωτόδικα είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για χειρουργική επέμβαση.  Λήφθηκε επίσης υπόψη το γεγονός ότι η έφεση κααχωρήθηκε την 43^η αντί την 42^η ημέρα που μπορούσε να καταχωρηθεί.

Στρεφόμενος στα γεγονότα της δικής μας υπόθεσης προσέχω ότι δε γίνεται επίκληση λάθους του δικηγόρου αλλά ο ισχυρισμός είναι ότι απουσιάζαν οι διευθυντές των αιτητών για τις γιορτές.  Η ένορκη δήλωση δε διευκρινίζει από πότε οι διευθυντές απουσίαζαν και πότε επέστρεψαν και πού απουσίαζαν.  Λαμβάνοντας υπόψη ότι η απόφαση είχε εκδοθεί από τις 17/11/06, δηλαδή πολύ πριν τις γιορτές για τις οποίες στην ένορκη δήλωση αναφέρεται ότι απουσίαζαν και εφόσον το βάρος είναι στους αιτητές να δικαιολογήσουν ικανοποιητικά την αίτηση τους, καταλήγω ότι στην παρούσα  υπόθεση δεν υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση.

 

Είμαι της άποψης ότι ο πιο αρμόδιος να ορκιστεί για τα πιο πάνω γεγονότα θα ήταν κάποιος από τους διευθυντές της εταιρείας και όχι η δικηγόρος.  Εν πάση περιπτώσει αποδεχόμενος και βασιζόμενος στην ένορκη δήλωση της δικηγόρου, τα όσα εκεί αναφέρονται, δεν είναι ικανοποιητικά για έγκριση της αίτησης η οποία καταχωρήθηκε κάπου 12 ημέρες μετά τη λήξη της προθεσμίας.

 

Αναφορικά με τον ισχυρισμό που προβλήθηκε για πρώτη φορά δηλαδή περί κακής συνθεσης του Εφοριακού Συμβουλίου, προφανώς αυτό έγινε για να δείξουν οι αιτητές ότι η έφεσή τους έχει καλές πιθανότητες επιτυχίας.  Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι οι αιτητές είχαν αποδεχθεί την απόφαση του Εφοριακού συμβουλίου στην έκταση που ακύρωσε μέρος των φορολογιών και προσέβαλε αυτή για το μέρος που επιβεβαίωνε τις φορολογίες, είμαι της άποψης ότι έρχεται στο προσκήνιο το δόγμα της επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, όπως τούτο εξηγήθηκε σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου (βλ. μεταξύ άλλων Κυπριακό Διυλιστήριο Πετρελαίων Λτδ. ν. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 Α.Α.Δ. 345 και Κεντρικό Συμβούλιο Προσφορών ν. China Wanbao Engineering Corporation (2000) 3 Α.Α.Δ. 406) ούτως ώστε ο ισχυρισμός αυτός να αποδυναμώνεται.

 

Ενόψει των πιο πάνω η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των αιτητών.

 

                                                                               Μ. Φωτίου, Δ.

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο