|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 4 ΑΑΔ 786
7 Σεπτεμβρίου, 2006
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Α.Ο.Μ.Μ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΛΤΔ,
Αιτητές,
v.
ΔΗΜΟY ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 859/2005)
Διοικητική Πράξη ― Εκτελεστή, σε αντιδιαστολή προς μη εκτελεστή απόφαση ― Η επιβολή τέλους θεάματος κατ' εφαρμογή της περί Δήμων νομοθεσίας δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη.
Δήμοι ― Τέλος θεάματος ― Νομική φύση της πράξης επιβολής του.
Οι αιτητές αμφισβήτησαν το κύρος της σε βάρος τους επιβολής φορολογίας θεάματος ύψους Λ.Κ.7.384,95.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί, γιατί δεν στρέφεται εναντίον εκτελεστής διοικητικής πράξης. Πράξη είναι εκτελεστή, εφ' όσον επιβάλλει υποχρεώσεις στο διοικούμενο που δεν υφίστανται πριν την έκδοσή της, η μη εκπλήρωση των οποίων παρέχει το δικαίωμα στη διοίκηση να επικαλεστεί τα μέσα του δικαίου για την εκτέλεσή τους.
Ο φόρος θεάματος προβλέπεται άμεσα από το σχετικό περί Δήμων Νόμο, αλλά και τους Δημοτικούς Κανονισμούς Στροβόλου και δεν συνιστά άσκηση της διακριτικής ευχέρειας των καθ' ων η αίτηση.
Η επιβληθείσα φορολογία εισπράττεται χωρίς άλλο και το όργανο που την επιβάλλει δεν ασκεί οποιανδήποτε διακριτική ευχέρεα, αλλά απλώς φροντίζει για την είσπραξη του οφειλόμενου ποσού.
Οι προσβαλλόμενες πράξεις είναι χρεωστικά δελτία και όχι αποφάσεις της διοίκησης και ουσιαστικά τείνουν στην είσπραξη οφειλόμενου ήδη ποσού.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Παξιόλας v. Δημοκρατίας (1999) 4 A.A.Δ. 334,
Καλαπαλίκκης κ.ά. v. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 818,
Κώστας Γαβριηλίδης και Υιοί Λτδ v. Δημοκρατίας (1996) 4(Γ) Α.Α.Δ. 1723,
Χρ. Σ. Χριστοφίδης Λτδ v. Δημοκρατίας (2000) 3(Β) Α.Α.Δ. 772,
Ελευθερίου v. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 880.
Προσφυγή.
Χρ. Πατσαλίδης, για τους Αιτητές.
Π. Λυσάνδρου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Οι αιτητές είναι εταιρεία που ασχολείται με τη διεξαγωγή και οργάνωση διαφόρων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Σε τρεις διαφορετικές ημερομηνίες, το Μάϊο του 2005, διοργάνωσαν τρεις χωριστές θεατρικές παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου, εντός των δημοτικών ορίων Στροβόλου. Στις 2.6.2005 ο Δήμος Στροβόλου, κοινοποίησε στους αιτητές τρία χρεωστικά δελτία για τη φορολογία θεάματος που αντιστοιχούσε στις τρεις παραστάσεις, συνολικού ύψους £7.384,95. Οι αιτητές με την παρούσα προσφυγή αξιώνουν ακύρωση της απόφασης των καθ' ων η αίτηση να τους επιβάλουν τις πιο πάνω φορολογίες.
Σύμφωνα με το Αρθρο 85(2)(ι) του περί Δήμων Νόμου του 1985, Ν.111/85, όπως τροποποιήθηκε, παρέχεται εξουσία στο Δήμο να επιβάλει τέλος επί όλων των πληρωμών που γίνονται από οποιοδήποτε πρόσωπο, οι οποίες εισπράσσονται για την είσοδό του σε οποιοδήποτε δημόσιο θέαμα. Περαιτέρω, ο Κανονισμός 163 των περί Χωρίων (Διοίκησις και Βελτίωσις) Κανονισμών του Στροβόλου του 1951, όπως τροποποιήθηκαν, παρέχει την εξουσία επιβολής τέλους επί όλων των πληρωμών που γίνονται για είσοδο σε οιονδήποτε θέατρο, κινηματογράφο, κτίριο ή τόπο, που χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή οιασδήποτε θεατρικής παράστασης ή άλλη ψυχαγωγία ή δημόσια συγκέντρωση.
Με σχετική τροποποίηση του Κανονισμού 163(1)(β) η οποία έγινε με τους περί Χωρίων (Διοίκησις και Βελτίωσις) (Τροποποιητικούς) Κανονισμούς Στροβόλου του 1984, Κ.Δ.Π. 63/84, τα αντίστοιχα τέλη καθορίστηκαν ως ακολούθως:
«Για κάθε εισιτήριο η αξία του οποίου υπερβαίνει τα 45σ αλλά δεν υπερβαίνει τη £1 θα καταβάλλεται τέλος θεάματος £0,10, ενώ για κάθε εισιτήριο η αξία του οποίου υπερβαίνει τη £1, θα καταβάλλεται τέλος θεάματος εκ 15σ για κάθε 100σ ή μέρος τούτου. Το τέλος θεάματος καταβάλλεται κατόπιν επικολλήσεως ενσήμων από το Συμβούλιο (τώρα Δήμος) επί των εισιτηρίων εισόδου, τα οποία προσάγονται στο Δήμο πριν από την πώληση τους για το σκοπό αυτό. Ο Δήμος μπορεί καθ' οιονδήποτε χρόνο να ορίζει άλλο τρόπο καθ' όν το τέλος θεάματος θα καταβάλλεται.»
Η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί γιατί δεν στρέφεται εναντίον εκτελεστής διοικητικής πράξης. Πράξη είναι εκτελεστή εφ' όσον επιβάλλει υποχρεώσεις στο διοικούμενο που δεν υφίστανται πριν την έκδοσή της, η μη εκπλήρωση των οποίων παρέχει το δικαίωμα στη διοίκηση να επικαλεστεί τα μέσα του δικαίου για την εκτέλεσή τους.
Ο φόρος θεάματος προβλέπεται άμεσα από το σχετικό περί Δήμων Νόμο, αλλά και τους Δημοτικούς Κανονισμούς Στροβόλου και δεν συνιστά άσκηση της διακριτικής ευχέρειας των καθ' ων η αίτηση (Παξιόλας v. Δημοκρατίας (1999) 4 A.A.Δ. 334, Καλαπαλίκκης κ.ά. v. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 818. Βλέπε επίσης Κώστας Γαβριηλίδης και Υιοί Λτδ v. Δημοκρατίας (1996) 4(Γ) Α.Α.Δ. 1723, όπου υποστηρίχτηκε ότι η σχετική επιβολή επιβάρυνσης ήταν πληροφοριακού περιεχομένου και όχι εκτελεστή πράξη).
Όπως και στην υπόθεση Χρ. Σ. Χριστοφίδης Λτδ v. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 772, έτσι και εδώ, η επιβληθείσα φορολογία εισπράττεται χωρίς άλλο και το όργανο που την επιβάλλει δεν ασκεί οποιανδήποτε διακριτική ευχέρεα, αλλά απλώς φροντίζει για την είσπραξη του οφειλόμενου ποσού (βλέπε ακόμα Ελευθερίου v. Δημοκρατίας (2001) 3(Β) Α.Α.Δ. 880, όπου κρίθηκε ότι η επιβολή αυτή δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη).
Οι προσβαλλόμενες πράξεις είναι χρεωστικά δελτία και όχι αποφάσεις της διοίκησης και ουσιαστικά τείνουν στην είσπραξη οφειλόμενου ήδη ποσού. Στο τέλος, μάλιστα, του χρεωστικού δελτίου αναφέρεται ότι αν δεν εξοφληθεί μέσα σε ένα μήνα από την ημερομηνία έκδοσής του, επιβάλλεται επιβάρυνση ύψους 10%.
Εν όψει όλων των πιο πάνω, είναι φανερό ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη και συνεπώς κείται εκτός του ελέγχου του ακυρωτικού δικαστηρίου.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.