|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 4 ΑΑΔ 548
20 Ιουνίου, 2006
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΛΟΥΚΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ
ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ TSOKKOS
SEA COURT 12, ΛΑΡΝΑΚΑ,
2. ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
3. ΓΙΩΡΓΑΛΛΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
4. ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗ,
5. ΜΑΙΡΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
6. ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΑΦΤΗΣ,
7. ΚΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ,
8. ANN MARIE,
9. MARIA MEAD,
10. ANTONY LEE,
11. BARBARA LEE,
12. CHRISTINE MITCHELL,
13. CHEILA PYE,
14. PHILIP PRINCE,
Αιτητές,
v.
ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1105/2004)
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία ― Αντικείμενο ― Πράξεις στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου ― Η νομολογιακή διάκρισή τους από τις πράξεις ιδιωτικού δικαίου, που δεν υπόκεινται σε αναθεωρητικό έλεγχο ― Περιστάσεις υπό τις οποίες η προσβαλλόμενη απόφαση του Δήμου Λάρνακας ταξινομήθηκε ως ιδιωτικού δικαίου στην κριθείσα περίπτωση.
Οι αιτητές, ιδιοκτήτες διαμερισμάτων της ίδιας πολυκατοικίας, προσέβαλαν την παραχώρηση πλακόστρωτου χώρου για σκοπούς λειτουργίας μπυραρίας, που λειτουργεί στο ισόγειο της πολυκατοικίας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Οι καθ' ων η αίτηση προδικαστικά υποστηρίζουν ότι η παραχώρηση του ακάλυπτου χώρου δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά πράξη η οποία εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς εκτός του ελέγχου του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο τομέων του δικαίου, του δημόσιου και του ιδιωτικού, είναι λεπτή και δεν είναι πάντοτε εύκολο να συρθεί.
Για να κατατάξουμε μια συγκεκριμένη πράξη στο πεδίο του δημόσιου ή του ιδιωτικού δικαίου, θα πρέπει να εξεταστεί η ουσία της πράξης, εγχείρημα που προϋποθέτει αναγνώριση και εντοπισμό των ουσιαστικών αιτιών που προκάλεσαν την πράξη του οργάνου.
Στην παρούσα υπόθεση ο Δήμος Λάρνακας παραχώρησε μέρος του χώρου που προέκυψε μετά τη διαμόρφωση του παραλιακού μετώπου από τα έργα της επιχωμάτωσης. Η παραχώρηση μέρους του προς το ενδιαφερόμενο μέρος έγινε προς εξυπηρέτηση των ταμειακών συμφερόντων της διοίκησης, η οποία χρεώνει και συγκεκριμένο δικαίωμα. Η απόφαση δεν σκοπεί πρωταρχικά στην προώθηση δημόσιου σκοπού ούτε και επηρεάζει μέρος του κοινού. Βέβαια, όπως κάθε απόφαση, ασφαλώς και επηρεάζει κάποιο μέρος του κοινού και ιδιαίτερα τους ενοίκους της συγκεκριμένης πολυκατοικίας, όμως, δεν επηρεάζει το ευρύ κοινό όπως απαιτεί η νομολογία.
Ένα σημείο που δείχνει ότι πρόκειται περί πράξης ιδιωτικού δικαίου είναι και το γεγονός ότι αν ο ιδιοκτήτης της μπυραρίας παραβεί τους όρους της άδειάς του, ο Δήμος Λάρνακας για να επανακτήσει τον έλεγχο του χώρου θα πρέπει να προσφύγει στο Επαρχιακό Δικαστήριο.
Επίσης χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι η χορηγηθείσα άδεια έχει συνταχθεί υπό μορφή συμβολαίου, το οποίο μάλιστα υπογράφηκε και εκ μέρους του ενδιαφερομένου μέρους.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Δημοκρατία v. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218,
Antoniou a.o. v. Republic (1984) 3(A) C.L.R. 623,
Machlouzarides v. Republic (1985) 3(D) C.L.R. 2342,
Hellenic Bank Ltd v. Republic (1986) 3(A) C.L.R. 481,
Tamasos Tobaco Supplies and Co. v. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 407,
Γεωργίου v. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424,
Pitsillos v. Republic (No.1) (1966) 3 C.L.R. 589,
Tekkis a.o. v. Republic (1982) 3 C.L.R. 680.
Προσφυγή.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Χρ. Παπαφώτη για Χατζηχριστοφή, Παπαλλή και Σωτηρίου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Μ. Ναθαναήλ, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Στο ισόγειο πολυκατοικίας στην οδό Παλαιάς Αγοράς, στη Λάρνακα, λειτουργεί μπυραρία με το όνομα «Jungle» η οποία, σύμφωνα με τους αιτητές, προκαλεί ιδιαίτερη οχληρία στην περιοχή. Σε κάποιο στάδιο ο Δήμος Λάρνακας παραχώρησε στη μπυραρία νέο χώρο πλακόστρωτου, άλλο από το χώρο που της είχε παραχωρηθεί προηγουμένως, δυτικότερα της πολυκατοικίας, ενώ συνάμα έθεσε διάφορους όρους, όπως για παράδειγμα, για περιορισμό της έντασης της μουσικής και τη σχολαστική τήρηση του αριθμού των ατόμων στα οποία επιτρέπεται η είσοδος. Εναντίον της απόφασης για παραχώρηση του πλακόστρωτου χώρου στρέφεται και η παρούσα προσφυγή που καταχωρήθηκε από ιδιοκτήτες διαμερισμάτων στην πολυκατοικία.
Οι καθ' ων η αίτηση προδικαστικά υποστηρίζουν ότι η παραχώρηση του ακάλυπτου χώρου δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά πράξη η οποία εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς εκτός του ελέγχου του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Σύμφωνα με την άδεια χρήσης του χώρου ο Δήμος παραχωρεί στην εταιρεία K.N.J. Flowless Jungle Ltd, ιδιοκτήτες της μπυραρίας «Jungle», άδεια χρήσης ακάλυπτου παραλιακού χώρου έκτασης 48,5 τετρ. μέτρων για περίοδο ενός χρόνου από 1.1.2004 μέχρι 31.12.2004 έναντι της καταβολής δικαιώματος £761,50, πλέον Φ.Π.Α.. Στη συνέχεια απαιτείται συμμόρφωση με τις οδηγίες του Δήμου, όσον αφορά την καθαριότητα, καλή διατήρηση και εμφάνιση του χώρου και απαγόρευση τοποθέτησης οποιουδήποτε είδους πινακίδων ή τέντας. Ο αδειούχος είναι υποχρεωμένος να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για αποφυγή πρόκλησης οχληρίας, να μη μεταδίδει μουσική κ.λ.π..
Όπως προσφυώς έχει λεχθεί στην υπόθεση Δημοκρατία v. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο τομέων του δικαίου, του δημόσιου και του ιδιωτικού, είναι λεπτή και δεν είναι πάντοτε εύκολο να συρθεί. Η εγγενής φύση της πράξης, σε συνδυασμό με το συμφέρον του κοινού στο συγκεκριμένο τομέα λειτουργίας δημόσιας αρχής ή οργάνου, αποτελεί το βασικό κριτήριο για την οριοθέτηση των αντίστοιχων τομέων του δικαίου. Αν η πράξη σκοπεί, κατά κύριο λόγο, στην προαγωγή δημόσιου σκοπού, αυτή ανάγεται στο πεδίο του δημόσιου δικαίου, ενώ στην αντίθετη περίπτωση, σε εκείνο του ιδιωτικού δικαίου (βλέπε επίσης Antoniou a.o. v. Republic (1984) 3(A) C.L.R. 623 και Machlouzarides v. Republic (1985) 3(D) C.L.R. 2342, 2346).
Αποφάσεις της διοίκησης, προσδιοριστικές περιουσιακών δικαιωμάτων των πολιτών κάτω από το αστικό δίκαιο, κρίθηκαν, χωρίς εξαίρεση, ότι κείνται στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου και ως εκ τούτου εκτός αναθεώρησης κάτω από το Άρθρο 146 (Hellenic Bank Ltd v. Republic (1986) 3(A) C.L.R. 481, 486).
Το πεδίο του δημόσιου δικαίου διακρίνεται από το ιδιωτικό δίκαιο ανάλογα με το σκοπό τον οποίο η νομοθεσία αποβλέπει να προάξει και το ενδιαφέρον του κοινού στη συγκεκριμένη λειτουργία και αποφάσεις (Tamasos Tobaco Supplies and Co. v. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 407). Το κύριο κριτήριο για τη διάκριση μεταξύ πράξεων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου είναι η φύση της ίδιας της πράξης και ο επιδιωκόμενος με την πράξη αυτή σκοπός. Αν η απόφαση πρωτίστως έχει σκοπό να προωθήσει δημόσιο σκοπό εμπίπτει εντός του πλαισίου του δημόσιου δικαίου, άλλως κείται εντός των πλαισίων του ιδιωτικού δικαίου.
Το γεγονός ότι εγείρονται ζητήματα που προσελκύουν το ενδιαφέρον του κοινού δεν θεωρήθηκε αρκετό για να θεωρηθεί ότι η πράξη κείται στη σφαίρα του δημόσιου δικαίου (Machlouzarides v. The Republic (1985) 3(D) C.L.R. 2342). Ακόμα και όταν η απόφαση επηρεάζει παρεμπιπτόντως δικαιώματα του ευρύτερου κοινού ο χαρακτήρας της παραμένει αναλλοίωτος εφ' όσον πρωταρχικός σκοπός της απόφασης είναι η ρύθμιση δικαιωμάτων ιδιωτικού δικαίου.
Στην απόφαση της πλειοψηφίας στην υπόθεση Γεωργίου v. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424, αναφέρεται ότι για να κατατάξουμε μια συγκεκριμένη πράξη στο πεδίο του δημόσιου ή του ιδιωτικού δικαίου, θα πρέπει να εξετάσουμε την ουσία της πράξης, εγχείρημα που προϋποθέτει αναγνώριση και εντοπισμό των ουσιαστικών αιτιών που προκάλεσαν την πράξη του οργάνου.
Θέματα που προκύπτουν από ενέργειες της διοίκησης που βασίζονται σε συμβάσεις με πολίτες, εμπίπτουν στο ιδιωτικό δίκαιο και σαν τέτοια δεν υπόκεινται στην αρμοδιότητα ακυρωτικής προσφυγής (Pitsillos v. Republic (No.1) (1966) 3 C.L.R. 589).
Η ρύθμιση αστικών περιουσιακών δικαιωμάτων είναι θέμα ιδιωτικού δικαίου και δεν συνιστά πράξη ή απόφαση εντός της εννοίας του Άρθρου 146.1. Πράξεις διαχείρισης κρατικής περιουσίας εμπίπτουν στη σφαίρα του ιδιωτικού και όχι του δημόσιου δικαίου (Tekkis a.o. v. Republic (1982) 3 C.L.R. 680).
Στην παρούσα υπόθεση ο Δήμος Λάρνακας παραχώρησε μέρος του χώρου που προέκυψε μετά τη διαμόρφωση του παραλιακού μετώπου από τα έργα της επιχωμάτωσης. Ο χώρος παραχωρήθηκε αρχικά από τη Δημοκρατία στο Δήμο Λάρνακας ο οποίος και τον διαχειρίζεται. Είμαι της γνώμης ότι η παραχώρηση μέρους του προς τους ιδιοκτήτες της μπυραρίας «Jungle» έγινε προς εξυπηρέτηση των ταμειακών συμφερόντων της διοίκησης, η οποία χρεώνει και συγκεκριμένο δικαίωμα. Η απόφαση δεν σκοπεί πρωταρχικά στην προώθηση δημόσιου σκοπού ούτε και επηρεάζει μέρος του κοινού. Βέβαια, όπως κάθε απόφαση, ασφαλώς και επηρεάζει κάποιο μέρος του κοινού και ιδιαίτερα τους ενοίκους της συγκεκριμένης πολυκατοικίας, όμως, δεν επηρεάζει το ευρύ κοινό όπως απαιτεί η νομολογία.
Ένα σημείο που δείχνει ότι πρόκειται περί πράξης ιδιωτικού δικαίου είναι και το γεγονός ότι αν ο ιδιοκτήτης της μπυραρίας παραβεί τους όρους της άδειάς του, ο Δήμος Λάρνακας για να επανακτήσει τον έλεγχο του χώρου θα πρέπει να προσφύγει στο Επαρχιακό Δικαστήριο. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για πράξη διαχείρισης περιουσίας του Δήμου και παρόλον ότι η απόφαση αυτή επηρεάζει παρεμπιπτόντως τα δικαιώματα μικρής μερίδας του κοινού, ο χαρακτήρας της απόφασης ως ιδιωτικού δικαίου παραμένει αναλλοίωτος, αφού πρωταρχικός σκοπός της απόφασης είναι η ρύθμιση δικαιωμάτων ιδιωτικού δικαίου.
Επίσης χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι η χορηγηθείσα άδεια έχει συνταχθεί υπό μορφή συμβολαίου, το οποίο μάλιστα υπογράφηκε και εκ μέρους της ιδιοκτήτριας εταιρείας της μπυραρίας.
Εν όψει όλων των πιο πάνω θεωρώ ότι η προσβαλλόμενη πράξη είναι πράξη ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς εμπίπτει εκτός της δικαιοδοσίας μου. Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών.
H προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.