|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπóθεση Αρ. 664/2005)
29 Σεπτεμβρίου, 2006
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ, ΑΠΟ ΛΑΡΝΑΚΑ
(ΒΟΗΘΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ, Α.Η.Κ.),
Αιτητής,
ν.
ΑΡΧΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ΄ης η Αίτηση.
Α. Κωνσταντίνου, για τον Αιτητή.
Α. Δημητρίου, για την Καθ΄ης η Αίτηση.
Α. Σ. Αγγελίδης, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής με την προσφυγή του αυτή ζητά την ακόλουθη θεραπεία:-
«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη ή/και απόφαση των καθ' ων η Αίτηση, ημ. 24/5/2005, που κοινοποιήθηκε στον Αιτητή με Εγκύκλιο της Αρχής, ημ. 25/5/2005, με την οποία προήγαγαν το Ενδιαφερόμενο Μέρος κ. Ανδρέα Αβρααμίδη στη μόνιμη θέση Διευθυντή Διανομής, Επιχειρησιακή Μονάδα Δικτύων, Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου, από 21/10/2003, αντί του Αιτητή, είναι άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.»
Η καθ' ης η αίτηση Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου (η Αρχή), κυκλοφόρησε στις 5.5.2003, γνωστοποίηση για την πλήρωση μιας κενής θέσης Διευθυντή Διανομής, Κλίμακα Ν1, στην Επιχειρησιακή Μονάδα Δικτύων. Για την θέση, ανάμεσα σε άλλους, αποτάθηκαν ο αιτητής και το ενδιαφερόμενο μέρος (Ε/Μ).
Η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή της Αρχής για θέματα προσωπικού, σε συνεδρία της, στις 16.6.2003, επιλήφθηκε του θέματος της προαγωγής στην επίδικη θέση και αποφάσισε να συστήσει στην Αρχή την προαγωγή του Ε/Μ.
Η Αρχή σε συνεδρία της, στις 21.3.2003, αποφάσισε να προσφέρει την προαγωγή στην επίδικη θέση στο Ε/Μ.
Ο αιτητής καταχώρησε προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο εναντίον της πιο πάνω προαγωγής. Στις 12.11.2004 το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε την πιο πάνω απόφαση της προαγωγής του Ε/Μ αφού έκρινε ότι δεν λήφθηκε υπόψη η υπεροχή του αιτητή σε αρχαιότητα την οποία αδικαιολόγητα καθυστέρησε να αποκρυσταλλώσει ακολουθώντας νόμιμη πορεία. (Βλέπε: Λεωνίδας Παπασάββας ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, Υπόθεση αρ. 995/2003, ημερ. 12.11.2004). Θεωρώ σκόπιμο, για σκοπούς διεκπεραίωσης της παρούσας υπόθεσης, να παραθέσω μεγάλο απόσπασμα από την απόφαση που έχει ως εξής:-
«Τίθεται ως πρώτο ζήτημα για εξέταση το κατά πόσο η Αρχή ενήργησε υπό πλάνη ως προς την αρχαιότητα του αιτητή. Κατά το χρόνο λήψης της προσβαλλόμενης απόφασης τα στοιχεία έδειχναν ότι ο αιτητής είχε οριακή αρχαιότητα, η οποία αφορούσε σε προηγούμενη θέση ενώ στην κατεχόμενη θέση, όπως διαμορφώθηκε κατόπιν μετονομασίας και αναδιοργάνωσης, ο αιτητής και το ενδιαφερόμενο πρόσωπο συμβάδιζαν κατόπιν προαγωγής τους την 1 Ιανουαρίου 2000. Ωστόσο, στο στάδιο που μας αφορά θα υπήρχε αισθητή διαφορά σε αρχαιότητα υπέρ του αιτητή αν η ανέλιξη του στην κατεχόμενη θέση είχε ακολουθήσει νόμιμη πορεία. Η Αρχή θα έπρεπε να τον είχε προαγάγει σε εκείνη τη θέση από 1 Ιουλίου 1998 ενώ εσφαλμένα επέλεξε άλλο υποψήφιο. Ο αιτητής προσέβαλε εκείνη την απόφαση με την προσφυγή αρ. 159/02, στην οποία το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε ακυρωτική απόφαση στις 30 Σεπτεμβρίου 2003, δηλαδή τρεις εβδομάδες πριν από την ημερομηνία λήψης της εδώ προσβαλλόμενης απόφασης. Η Αρχή προέβη σε επανεξέταση αργότερα, στις 25 Νοεμβρίου 2003 οπότε προήγαγε τον αιτητή αναδρομικά από 1 Ιουλίου 1998. Αν η επανεξέταση γινόταν προτού ληφθεί η προσβαλλόμενη απόφαση θα υπήρχε αποκρυσταλλωμένη η πραγματική αρχαιότητα του αιτητή έναντι του ενδιαφερόμενου προσώπου. Μπορεί δε η αρχαιότητα να αποκτούσε ιδιαίτερη πια σημασία αφού σε βαθμολογημένη αξία οι δύο τους ήταν περίπου ισοδύναμοι - κατά τα τελευταία επτά χρόνια το ενδιαφερόμενο πρόσωπο είχε μόνο δύο «εξαίρετα» περισσότερο - και τα προσόντα τους ήταν τα ίδια.»
Με γνώμονα την πιο πάνω ακυρωτική απόφαση η καθ' ης η αίτηση Αρχή, σε συνεδρία της στις 15.2.2005, αποφάσισε την παραπομπή του θέματος εκ νέου στη Συμβουλευτική Υπεπιτροπή για επανεξέταση. Η Συμβουλευτική Υπεπιτροπή σε συνεδρία της στις 4.5.2005 αποφάσισε, μετά που άκουσε τη σύσταση του προϊσταμένου Γενικού Διευθυντή της Αρχής, να συστήσει στην Αρχή το Ε/Μ.
Η Αρχή σε νέα συνεδρία της, στις 24.5.2005, αφού έλαβε υπόψη τις αποφάσεις της Συμβουλευτικής Υπεπιτροπής και τη σύσταση του Διευθυντή αποφάσισε την προαγωγή του Ε/Μ.
Βασικός λόγος ακύρωσης που προβάλλει ο αιτητής είναι η κατ' ισχυρισμό παραβίαση του δεδικασμένου. Ισχυρίζεται ότι υπήρξε τέτοια παραβίαση όσον αφορά την αξία και την αρχαιότητα τόσο από τη Συμβουλευτική Υπεπιτροπή και το Γενικό Διευθυντή όσο και από την ίδια την Αρχή. Με άλλο λόγο ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η σύσταση του διευθυντή είναι αναιτιολόγητη και δεν συνάδει με τα στοιχεία των φακέλων.
Έχω ήδη παραθέσει μεγάλο απόσπασμα από την απόφαση του Νικολάου, Δ. η οποία ακύρωσε την προγενέστερη απόφαση της Αρχής.
Ο λόγος (ratio) της πιο πάνω απόφασης ήταν ένας. Ότι η Αρχή προχώρησε στην προαγωγή προτού αποκρυσταλλωθεί η αρχαιότητα του αιτητή έναντι του Ε/Μ και την θεώρησε ως οριακή και όχι όπως ήταν στην πραγματικότητα σημαντική, ανερχόμενη σε 1 χρόνο και 5 μήνες. Αιτιολογώντας δε την ακύρωση της διοικητικής απόφασης το Ανώτατο Δικαστήριο προέβη στην εκτίμηση ότι η πιο πάνω αρχαιότητα δυνητικά θα είχε σημασία λόγω του γεγονότος ότι αιτητής και Ε/Μ ήσαν ίσοι στην εκτιμημένη αξία, αφού για την προγενέστερη χρονική περίοδο των 7 χρόνων το Ε/Μ είχε μόνο 2Α περισσότερα σε ένα σύνολο 70 (10 Χ 7) εκτιμημένων στοιχείων. Το Ανώτατο Δικαστήριο θεώρησε ουσιώδη την πλάνη για την αρχαιότητα λόγω της ισότητας στα άλλα δύο θεσμοθετημένα κριτήρια. Εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, το Δικαστήριο θα θεωρούσε πιθανώς, την πλάνη ως μη ουσιώδη. Τα ευρήματα αυτά του Νικολάου, Δ., στην απόφαση του, επενεργούν στη γένεση της δέσμευσης και στοιχειοθετούν και δεσμεύουν το διοικητικό όργανο να τα λάβει ως δεδομένα κατά την επανεξέταση.
Στην απόφαση της Ολομέλειας Δημοκρατία ν. Κουτσουπίδη (2002) 3 Α.Α.Δ. 35, αναφέρονται τα εξής στις σελίδες 37 και 38:-
«Οι αρχές του δεδικασμένου είναι καλώς γνωστές και αναφορά σε αυτές και τη νομολογία κάμνει το πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφαση του. (Δέστε Halsbury´s Laws of England, 3rd Ed., Vol. 15, p. 336, Pieris v. Republic (1983) C.L.R. 1054, Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 349 κ.λπ.).
Έχοντας εξετάσει το θέμα δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η πρωτόδικη απόφαση ήταν ορθή και αναπόφευκτη επί του προκειμένου. Τα αναφερόμενα στην παρένθεση, δηλαδή ότι «αντίθετα έστω και οριακά υπερέχει» ουσιαστικά καθιστούν άνευ σημασίας τα προηγούμενα, δηλαδή το ότι το ενδιαφερόμενο μέρος «δεν υστερεί του Κουτσουπίδη σε αξία». Το δεδικασμένο, με βάση την απόφαση της 6.9.96, ήταν ότι το ενδιαφερόμενο μέρος δεν υπερέχει «σε αξία όπως αντικατοπτρίζεται στις ετήσιες αξιολογήσεις». Με το να αναφέρει η ΕΔΥ ότι έστω και οριακά υπερέχει, στην ουσία ανατρέπει τα αποφασισθέντα. Ως εκ τούτου καταλήγουμε ότι η έφεση πρέπει να απορριφθεί.»
Στην παρούσα υπόθεση τόσο ο Διευθυντής στη σύσταση του όσο και η Αρχή στην τελική της απόφαση έθεσαν ως δεδομένο ότι το Ε/Μ υπερτερεί του αιτητή στη βαθμολογημένη αξία.
Ο Διευθυντής στη σύσταση του αναφέρει μεταξύ άλλων:-
«Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι ο Λεωνίδας Παπασάββας υπερτερεί του Ανδρέα Αβρααμίδη κατά 1 χρόνο και πέντε μήνες όμως στη βαθμολογημένη αξία ο Ανδρέας Αβρααμίδης υπερτερεί του Λεωνίδα Παπασάββα. Επειδή η αρχαιότητα δεν μπορεί να υπερσκελίσει την υπεροχή σε βαθμολογημένη αξία για πλήρωση τέτοιων υψηλόβαθμων θέσεων, κρίνω ότι ο Ανδρέας Αβρααμίδης είναι ο καλύτερος διαθέσιμος υποψήφιος.»
Η δε Αρχή στην τελική της απόφαση, μεταξύ άλλων, αναφέρει:-
«Τα Μέλη καταλήγοντας στην απόφαση τους, έλαβαν υπόψη τους το γεγονός ότι ο υποψήφιος Λεωνίδας Παπασάββας υπερέχει έναντι του Ανδρέα Αβρααμίδη σε αρχαιότητα κατά 1 χρόνο και πέντε μήνες, εντούτοις ο Λεωνίδας Παπασάββας υστερεί έναντι του Ανδρέα Αβρααμίδη στη βαθμολογημένη αξία, όπως προκύπτει από τους υπηρεσιακούς τους φακέλους.»
Αλλά και πέραν της παραβίασης του δεδικασμένου, ο περαιτέρω λόγος ακύρωσης που προβάλλει ο αιτητής ότι για αναιτιολόγητη σύσταση του Διευθυντή που δεν συνάδει με τους διοικητικούς φακέλους, σύσταση που ακολούθησε η Αρχή, ευσταθεί.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των φακέλων στα τελευταία επτά χρόνια το Ε/Μ βαθμολογήθηκε με 2Α περισσότερα σ' ένα σύνολο 70 στοιχείων. Στα δε τελευταία τρία χρόνια, τα οποία λαμβάνονται σοβαρά υπόψη το Ε/Μ υπερείχε κατά 1Α περισσότερο σ' ένα σύνολο 30 στοιχείων. Θεωρώ ασήμαντη και μηδαμινή την διαφορά σε αξία μεταξύ του Ε/Μ και του αιτητή. Θεωρώ ότι αυτοί ήσαν ισοδύναμοι σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Και οι δύο ήταν εξαίρετοι.
Στην απόφαση της Ολομέλειας Αντώνης Βασιλειάδης κ.ά. ν. Μάρως Κληρίδου-Τσιάππα κ.ά., Α.Ε. 3851 κ.ά., ημερ. 20.9.2005, η εφεσίβλητη υπερείχε του εφεσείοντα κατά πέντε «εξαίρετα» στα τελευταία πέντε χρόνια. Τη διαφορά αυτή η Ολομέλεια τη χαρακτήρισε ως οριακή και τους δύο διαδίκους ως ουσιαστικά ίσους. Αναφέρεται στην απόφαση αυτή:-
«Από πλευράς της εφεσίβλητης ο συνήγορος της εισηγήθηκε ότι αυτή ήταν πάντοτε καλύτερη από τον εφεσείοντα στις ετήσιες εκθέσεις αφού αυτή συγκέντρωνε 38 «εξαίρετος» κατά τα τελευταία 5 έτη (1997-2001) έναντι 33 του εφεσείοντα. ................................................................
..........................................................................................................................................................
Στη δική μας περίπτωση ο εφεσείων και η εφεσίβλητη ήταν ουσιαστικά ίσοι αφού η υπεροχή της εφεσίβλητης στην αξία ήταν οριακή, δηλαδή με 5 «Εξαίρετος» περισσότερα κατά τα τελευταία 5 έτη, ο δε εφεσείων υπερείχε στα προσόντα, ούτως ώστε και το κριτήριο της αρχαιότητας μπορούσε να ληφθεί υπόψη με τρόπο που να κλίνει την πλάστιγγα υπέρ του.»
(Βλέπε επίσης: Πέτρου Χατζηπέτρου κ.ά. ν. Οργανισμού Γεωργικής Ασφάλισης, Α.Ε. 3581, ημερ. 8.11.2005)
Καταλήγω, κατά συνέπεια, ότι η σύσταση του Διευθυντή έρχεται σε αντίθεση με τα στοιχεία των διοικητικών φακέλων. Το ίδιο και η τελική απόφαση της Αρχής που βασίστηκε στη σύσταση την οποία και ουσιαστικά ενέκρινε.
Για τους λόγους αυτούς η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.
(Υπ.) Μ. Κρονίδης, Δ.
/ΕΠσ