|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
&nb sp; & nbsp; Υπόθεση Αρ. 17/2005
16 Ιουνίου, 2006
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΒΒΑ
Αιτητής,
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΜΕΣΩ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθής η αίτηση
...................................
Γ.Πασιαρδής , για τον Αιτητή.
Θ. Πιπερή-Χριστοδούλου (κα), Νομικός Λειτουργός για Γενικό Εισαγγελέα, για την καθής η αίτηση
Καμιά εμφάνιση, για το ενδιαφερόμενο μέρος
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής επιδιώκει την ακύρωση της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (στο εξής «η Αναθεωρητική Αρχή») με την οποία η Αρχή, αποδέχτηκε την ιεραρχική προσφυγή του κ Νίκου Νικολάου υπ' αρ. 505/2002 και ακύρωσε την απόφαση της Αρχής Αδειών με την οποία είχε χορηγηθεί στον αιτητή άδεια οδικής χρήσεως αστικού ταξί στην περιοχή της Λεμεσού. Η Αρχή Αδειών, γνωστοποίησε με ανακοίνωση της τη χορήγηση νέων αδειών οδικής χρήσης αστικών ταξί για όλες τις αστικές περιοχές της Κύπρου. Στην ανακοίνωση αναφερόταν ότι θα ληφθούν υπόψη και αιτήσεις που είχαν υποβληθεί προηγουμένως μεταξύ 1.1.1998 και 31.3.1998. Στις 2.10.01 η Αρχή Αδειών με διπλοσυστημένη επιστολή, ζήτησε από τον αιτητή, ο οποίος είχε υποβάλει τέτοια αίτηση, να παρουσιάσει όλα τα σχετικά πιστοποιητικά και βεβαιώσεις από τα οποία να προκύπτει ότι ικανοποιεί τα κριτήρια που είχαν τεθεί για τη χορήγηση των νέων αδειών. Στις 5.10.2001, ο αιτητής υπέβαλε όλα τα σχετικά έγγραφα του και στις 24.4.2002 ετοιμάστηκε έκθεση από τον Ανώτερο Ελεγκτή Μεταφορών Λεμεσού με όλα τα στοιχεία του αιτητή. Στις 3.6.02 ο αιτητής παρακάθησε σε προφορική εξέταση ενώπιον της Αρχής Αδειών. Οι εντυπώσεις που καταγράφηκαν είναι οι εξής:
«Συνέβαλε πολύ στη συνέντευξη. Απάντησε αρκετά καλά σε πολλές ερωτήσεις που του/της υποβλήθηκαν και έδωσε την εντύπωση ότι γνωρίζει αρκετά σε ότι αφορά το επάγγελμα του οδηγού αστικού ταξί .»
Η Αρχή Αδειών, ζήτησε, στη συνέχεια τις απόψεις του Τμήματος Οδικών Μεταφορών σχετικά με το αποτέλεσμα έρευνας που έγινε αναφορικά με την αξία πώλησης των αδειών οδικής χρήσεως ανά αστική περιοχή καθώς και για τις θέσεις των εκπροσώπων των αυτοκινητιστικών οργανώσεων σχετικά με την ανάγκη χορήγησης νέων αδειών και σε συνεδρία της στις 8.7.2002 αφού έλαβε υπόψη όλα τα σχετικά έγγραφα, καθόρισε τα αριθμητικά πλαίσια των νέων αδειών που θεώρησε ότι έπρεπε να χορηγηθούν για κάθε μια αστική τροχαία περιοχή.
Στις 8.10.2002 η Αρχή Αδειών, εξέτασε τους διοικητικούς φακέλους όλων των υποψηφίων για την Αστική Τροχαία Περιοχή Λεμεσού και ενέκρινε τους αιτητές με αύξοντα αριθμό 1-48, (συμπεριλαμβανομένου και του αιτητή που είχε τον αρ. 8), γεγονός που του κοινοποίησε με διπλοσυστημένη επιστολή ημερ. 2.12.02. Στις 30.12.02 υποβλήθηκε ιεραρχική προσφυγή με αρ.505/02 εναντίον της πιο πάνω απόφασης από τον κ Νίκο Νικολάου, από τη Λεμεσό .
Η Αναθεωρητική Αρχή, αφού εξέτασε εξ υπαρχής την αίτηση του αιτητή και αφού έλαβε υπόψη τους λόγους που υποστήριξαν την ιεραρχική προσφυγή του κ. Νικολάου, τα πρακτικά και την απόφαση της Αρχής Αδειών, το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, τις έρευνες που αφορούν τις επιβατικές ανάγκες της Αστικής Τροχαίας Περιοχής Λεμεσού, τις εισηγήσεις του Τμήματος Οδικών Μεταφορών και ό,τι άλλο κατατέθηκε ενώπιον της κατά την ακρόαση της ιεραρχικής προσφυγής στις 23.5.2003, κατέληξε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι «ο αιτητής ουδέποτε άσκησε το επάγγελμα του οδηγού ταξί ούτε έχει την ικανότητα, ούτε και πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για χορήγηση άδειας οδικής χρήσης αστικού ταξί έναντι άλλων που κατά την κρίση μας έχουν προτεραιότητα» και ως εκ τούτου αποφάσισε να ακυρώσει την απόφαση της Αρχής Αδειών.
Με την παρούσα προσφυγή, προσβάλλεται η συγκεκριμένη απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής.
Προβάλλονται από τον αιτητή διάφοροι λόγοι που σύμφωνα με τον ισχυρισμό του οδηγούν σε ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης, μεταξύ των οποίων και ο ισχυρισμός περί έλλειψης εννόμου συμφέροντος του κ. Νικολάου καταχώρησης ιεραρχικής προσφυγής. Συγκεκριμένα ότι ο κ. Νικολάου στερείτο εννόμου συμφέροντος προσβολής της απόφασης της Αρχής Αδειών για χορήγηση άδειας οδικής χρήσεως αστικού ταξί στον αιτητή(προσφεύγοντα) και ότι λανθασμένα και υπό καθεστώς πλάνης έγινε αποδεκτή η εξέταση της ιεραρχικής προσφυγής του από την Αναθεωρητική Αρχή.
Το άρθρο 4Α(3) του περι Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου 1982 (Ν. 9/82, όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 84/84), προνοεί ότι η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών εξετάζει την ιεραρχική προσφυγή αφού ακούσει τους ενδιαφερόμενους ή δώσει την ευκαιρία σ' αυτούς να εκθέσουν τις απόψεις τους. Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, όπως ρητά αναφέρεται και στο πρακτικό της επίδικης απόφασης (ημερ 16.10.2004), άκουσε τις εκατέρωθεν θέσεις όπως αυτές εκτέθηκαν εκ μέρους του κ. Νικολάου και του αιτητή, από τους δικηγόρους τους.
Ως νομιμοποιητικό έρεισμα για την άσκηση ιεραρχικής προσφυγής κατά της απόφασης που αφορούσε την παροχή άδειας στον προσφεύγοντα, υποβλήθηκε ότι ο κ. Νικολάου είναι επαγγελματίας οδηγός ταξί και ως εκ τούτου υφίσταται ζημία από την χορηγηθείσα άδεια καθότι δεν υπάρχουν ανάγκες για νέες άδειες οδικής χρήσης αστικών ταξί για την αστική τροχαία περιοχή Λεμεσού. Η Αναθεωρητική Αρχή έκανε αποδεκτή τη θέση αυτή του κ. Νικολάου και προέβηκε στην εξέταση της ιεραρχικής προσφυγής του επειδή καθώς σημείωσε στην απόφαση της «η χορηγηθείσα άδεια θίγει τα συμφέροντα του εφόσον είναι ιδιοκτήτης άδειας οδικής χρήσης αστικού ταξί».
Tο δικαίωμα καταχώρησης ιεραρχικής προσφυγής παρέχεται από το νόμο. Σύμφωνα με το άρθρο 4 Α (1) του Ν.9/82, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του Ν.84/84, «κάθε απόφαση της Αρχής Αδειών που εκδίδεται σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, μπορεί να προσβληθεί με έγγραφη προσφυγή υπό παντός έχοντος έννομο συμφέρον μέσα σε είκοσι μία ημέρες από της κοινοποίησης της απόφασης αυτής».
Το ζήτημα που εγείρεται στο σημείο αυτό είναι, κατά πόσο η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ορθά αποφάσισε ότι ο κ. Νικολάου είχε έννομο συμφέρον να ασκήσει ιεραρχική προσφυγή κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών με την οποία είχε χορηγηθεί στον αιτητή άδεια αστικού ταξί στην Λεμεσό.
Το απαιτούμενο έννομο συμφέρον για την άσκηση ιεραρχικής προσφυγής, δυνάμει του άρθρου 4 Α (1) Ν.9/82, μπορεί να παραλληλιστεί με εκείνο το οποίο απαιτείται για την άσκηση προσφυγής ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου βάσει του Άρθρου 146.2 του Συντάγματος. Απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση του ενδίκου μέσου της προσφυγής είναι η ύπαρξη στον αιτητή εννόμου συμφέροντος το οποίο πρέπει να είναι άμεσο, ενεστώς και συγκεκριμένο. Συμφέρον έχει «ο εκ της προσβαλλόμενης πράξεως υλικής και ηθικής μόνο ζημιούμενος». (βλ. Τσάτσος - «Αίτησις Ακυρώσεως»", Τρίτη Έκδοση, σελ. 32.33). Με την ακύρωση της πράξης πρέπει ο αιτητής να έχει κάποια ωφέλεια, διαφορετικά η προσφυγή είναι χωρίς αντικείμενο και ως εκ τούτου απαράδεκτη.
Η παράγραφος 2 του Άρθρου 146 του Συντάγματος διαλαμβάνει ότι προσφυγή δύναται να ασκηθεί «υπό παντός προσώπου του οποίου προσεβλήθη δια της αποφάσεως, της πράξεως ή της παραλείψεως ίδιον, ενεστώς έννομον συμφέρον». Επομένως η βλάβη ή η ζημιά την οποία επικαλείται ένας αιτητής (εδώ ο Νικολάου όσον αφορά την Αναθεωρητική Αρχή), πρέπει να είναι άμεση συνέπεια της προσβαλλόμενης πράξης, απόφασης ή παράλειψης.
Ο επηρεασμός οικονομικού συμφέροντος του προσφεύγοντος από την έκδοση διοικητικής απόφασης, δεν καθιστά αφεαυτού παραδεκτή την προσφυγή. Στην υπόθεση Σεργίδου ν. Δήμου Λευκωσίας κ.ά. (1998) 3 Α.Α.Δ. 189, όπου έγινε ευρεία ανάλυση του θέματος του εννόμου συμφέροντος και του επηρεασμού του, λέχθηκαν, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:- (σελ. 193)
«Για να δικαιούται να ασκήσει διοικητική προσφυγή ο αιτητής θα πρέπει να έχει υποστεί βλάβη από την προσβαλλόμενη πράξη υπό ορισμένη ιδιότητα που αναγνωρίζεται από τους κανόνες του δικαίου. Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια ειδική έννομη σχέση μεταξύ του και της προσβαλλόμενης πράξης. Το συμφέρον δεν είναι ταυτόσημο με δικαίωμα.
Η έννοια του συμφέροντος στην περίπτωση της άσκησης της αίτησης ακύρωσης είναι ευρύτερη από έννοια του νομικού δικαιώματος. Το έννομο συμφέρον αφορά κάθε νομική ή πραγματική κατάσταση που αναγνωρίζεται από το δίκαιο, από την οποία ο αιτητής βάσει ενός ειδικού δεσμού αντλεί ωφέλεια που θίγεται από την προσβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη, δηλαδή που μεταβλήθηκε ή δεν ρυθμίστηκε με συνέπεια την πρόκληση υλικής ή ηθικής βλάβης σ' αυτόν (Τροοδία Ιωνά Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2498).»
Σχετικά με το θέμα αυτό του εννόμου συμφέροντος υπάρχει αρκετή νομολογία (βλ. μεταξύ άλλων τις υποθέσεις Κ and M (Transport)Ltd κ.α ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1995) 3 Α.Α.Δ. 225, Lumiere T.V. Ltd. v. Αντέννα P. T. Λτδ. κα (1998) 3 Α.Α.Δ. 242, Δημοκρατία ν. Χρυσοστόμου κ.α. (1999) 3 Α.Α.Δ. 391 και Εταιρεία Αστικών Λεωφορείων Πάφου (ΑΛΕΠΑ) Λτδ ν. Ψαλτά, (2001) 3 (Β) Α.Α.Δ. 834).
Εξέτασα τους αντίστοιχους ισχυρισμούς και συμφωνώ με την εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου του αιτητή ότι η καταχώριση ιεραρχικής προσφυγής στην παρούσα περίπτωση, δε θεμελιώνεται στο δυσμενή επηρεασμό ιδίου συμφέροντος του ενδιαφερομένου (κ. Νικολάου), όπως ο όρος "έννομο συμφέρον" έχει, κατ' επανάληψη, αναλυθεί σε δικαστικές αποφάσεις. Ο κ. Νικολάου δεν έχει αποδείξει ειδική και συγκεκριμένη βλάβη που επέρχεται ευθέως και αμέσως από την απόφαση της Αρχής Αδειών για χορήγηση νέας άδειας ταξί στον προσφεύγοντα. Η κατάληξη της Αναθεωρητικής Αρχής ότι «ο προσφεύγων είχε έννομο συμφέρον για να καταχωρήσει την παρούσα προσφυγή καθότι η χορηγηθείσα άδεια θίγει τα συμφέροντα τούτου ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ιδιοκτήτης άδειας οδικής χρήσεως αστικού ταξί» χωρίς να εξηγείται πώς αυτός επηρεάζεται, δεν είναι αιτιολογημένη.
Η πλευρά των καθών η αίτηση ισχυρίζεται ότι ο κ. Νικολάου είχε έννομο συμφέρον αφού είναι ο ίδιος ιδιοκτήτης ταξί. Εμπίπτει, σύμφωνα με τη συνήγορο, σε ένα «διακριτό κύκλο συμφερόντων» με συνέπεια τη μείωση της δικής του πελατείας αφού σύμφωνα με τον ισχυρισμό του δεν υπήρχαν ανάγκες για περαιτέρω άδειες ταξί στην Αστική Τροχαία Περιοχή Λεμεσού. Σημειώνω όμως ότι ο ισχυρισμός αυτός του κ. Νικολάου δε φαίνεται να ευσταθεί αφού τόσο η Αρχή Αδειών όσο και η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών έκριναν ότι υπήρχαν τέτοιες ανάγκες. Στη σελ. 6 της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχή αναφέρονται τα ακόλουθα:
«Είναι φανερό ότι μέσα από τα πιο πάνω τεκμήρια και εισηγήσεις του Τ.Ο.Μ. φαίνεται ότι υφίστανται ανάγκες για χορήγηση νέων αδειών οδικής χρήσεως αστικών ταξί για την αστική τροχαία περιοχή Λεμεσού».
Στην προκείμενη περίπτωση εφόσον η παραχωρηθείσα από την Αρχή Αδειών άδεια στον αιτητή ήταν για ικανοποίηση των περαιτέρω αναγκών της εν λόγω αστικής περιοχής και εφόσον ο κ. Νικολάου δεν υπέβαλε αίτηση για έκδοση νέας άδειας ταξί και δεν συμμετείχε στη διαδικασία εκείνη κατά την οποία ο προσφεύγων είχε κριθεί ότι πληρούσε τα κριτήρια για τη χορήγηση της συγκεκριμένης άδειας, δε βλέπω πώς θα επηρεάζετο η δική του πελατεία. Κατά συνέπεια, η εισήγηση για τη μη ύπαρξη έννομου συμφέροντος του κ. Νικολάου για την καταχώρηση ιεραρχικής προσφυγής, γίνεται αποδεκτή.
Με βάση τα πιο πάνω, θεωρώ ότι η έλλειψη εννόμου συμφέροντος για την άσκηση της ιεραρχικής προσφυγής εκ μέρους του κ. Νικολάου και η περί του αντιθέτου εσφαλμένη κρίση της Αναθεωρητικής Αρχής, συνιστούν σφάλμα που επηρεάζει την απόφασή της με τρόπο που την καθιστά υποκείμενη σε ακύρωση.
Ενόψει της πιο πάνω κατάληξης μου, δεν το κρίνω σκόπιμο να ασχοληθώ με τους υπόλοιπους ισχυρισμούς της προσφυγής.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ του αιτητή, τα οποία να υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η απόφαση ακυρώνεται σύμφωνα με το άρθρο 146.4 (β) του Συντάγματος.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑς