|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 542/2003)
11 Μαΐου 2006
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ROYAL RIS LTD,
Αιτήτρια,
- ν. -
1. ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΑΡΝΑΚΟΣ
ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
2. ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
---------------------------
Α.Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Λ. Ουστά, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Καθ΄ ου η αίτηση 1.
Μ. Χατζηχριστοφής, για τον Καθ΄ ου η αίτηση 2.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια ζητά:
«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση του καθ΄ ου η αίτηση 1 ημερ. 21.4.2003 με την οποία έκρινε ότι οι αιτητές δικαιούνται άδεια λιανικής πώλησης οινοπνευματωδών ποτών για την περίοδο από 12.3.03 μέχρι 12.3.04 με βάση τους όρους ημερ. 10.4.2003 του καθ΄ ου η αίτηση 2 για μόνον τον εσωτερικό υπαίθριο χώρο του εστιατορίου όχι για το χώρο του κέντρου στο πλακόστρωτο του παραλιακού μετώπου Φοινικούδων είναι άκυρη, παράνομη και πως ότι παραλείφθηκε θα πρέπει να διαταχθεί να γίνει.»
Είναι νομίζω προφανές ότι η προσφυγή στρέφεται μόνο κατά της απόφασης του Επαρχιακού Συμβουλίου, όχι και της εν συνεχεία απόφασης του Δήμου Λάρνακας, ο οποίος εξέδωσε την άδεια λιανικής πώλησης οινοπνευματωδών ποτών με τον αναφερθέντα περιοριστικό όρο. Ο Δήμος λοιπόν δεν έχει θέση στην προσφυγή. Εξ άλλου, η αναφορά και σε εκτελεστή παράλειψη βρίσκεται σε ασυμφωνία με το ότι το Επαρχιακό Συμβούλιο έλαβε εν προκειμένω απόφαση η οποία, ως η πρώτη προτασσομένη, είναι η μόνη που μπορεί να εξεταστεί.
Η αιτήτρια από καιρό απαιτούσε άδεια που να κάλυπτε και μέρος του πλακόστρωτου του παραλιακού χώρου. Αυτό τον χώρο η αιτήτρια τον χρησιμοποιούσε παρά την αντίθεση του Δήμου στον οποίο ανήκε. Στη Royal Ris Ltd v. Δήμου Λάρνακας, υπόθ. αρ. 441/2001, ημερ. 24 Φεβρουαρίου 2003, η οποία αφορούσε ουσιαστικά στο ίδιο θέμα, σημείωσα σχετικά τα εξής:
«Κατά τον Δήμο, οι αιτητές έπαυσαν να έχουν νόμιμο δικαίωμα επί του χώρου όταν στο τέλος του 1997 έληξε η άδεια χρήσης η οποία τους είχε παραχωρηθεί. Οι αιτητές από την άλλη μεριά προέβαλλαν ότι συνέχιζαν να έχουν δικαίωμα κατοχής και χρήσης στη βάση, καθώς ισχυρίζονταν, θέσμιας ενοικίασης κτλ.»
Στις 3 Φεβρουαρίου 2003, προτού δηλαδή ληφθεί η προσβαλλόμενη απόφαση, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας δικαίωσε τον Δήμο. Με την ένστασή του στην προσφυγή ο Δήμος αναφέρει σε σχέση με αυτή την εξέλιξη, χωρίς αμφισβήτηση από την αιτήτρια, ότι:
«Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας στην αγωγή 2429/99 με την οποία οι αιτητές ζητούσαν αναγνωριστική απόφαση ότι είναι ενοικιαστές ή αδειούχοι του εν λόγω πλακόστρωτου με δικαίωμα βάσει επιείκειας απεφάσισε την 3/2/2003 ότι οι τελευταίοι είναι παρανόμως επεμβαίνοντες στον εξωτερικό χώρο του πλακόστρωτου από 1/1/1998 με αποτέλεσμα οι αιτητές να είναι παρανόμως επεμβαίνοντες στο χώρο κατά την περίοδο που παραπονούνται ότι δεν τους εδόθη άδεια πωλήσεως οινοπνευματωδών δηλαδή για την περίοδο 12 Μαρτίου 2003 μέχρι 12 Μαρτίου 2004.»
Τον μηχανισμό για τη χορήγηση άδειας λιανικής πώλησης οινοπνευματωδών ποτών τον εξέτασα στη Royal Ris Ltd v. Δήμου Λάρνακας (ανωτέρω). Υιοθετώ τα όσα εκεί ανέφερα. Συνοψίζω εδώ ότι σύμφωνα με τον περί Πώλησης Οινοπνευματωδών Ποτών Νόμο, Κεφ. 144 (όπως τροποποιήθηκε), για περιπτώσεις εντός δημοτικών ορίων αρμόδια Αρχή είναι ο Δήμος και ότι άδεια μπορεί να εκδοθεί μόνο εφόσον προσαχθεί πιστοποιητικό του προβλεπομένου, από τον ίδιο Νόμο, Επαρχιακού Συμβουλίου οι αποφάσεις του οποίου είναι εκτελεστές και υποκείμενες απευθείας σε αναθεωρητικό έλεγχο.
Η αιτήτρια υπέβαλε την υπό αναφορά αίτηση για άδεια, στις 13 Ιανουαρίου 2003. Ο Δήμος Λάρνακας με επιστολή προς το Επαρχιακό Συμβούλιο, ημερ. 10 Απριλίου 2003, τάχθηκε εναντίον της συμπερίληψης στην άδεια και του πλακόστρωτου, επειδή η αιτήτρια το κατείχε παράνομα. Ανέφερε σχετικά τα εξής:
«.. ο Δήμος είναι διατεθειμένος να εκδώσει την αναφερόμενη άδεια αποκλειστικά για τον εσωτερικό υπαίθριο χώρο εξυπηρέτησης πελατών του εν λόγω εστιατορίου, τον οποίο η αιτήτρια ενοικιάζει από το Ίδρυμα Ευανθίας Πιερίδη, (όχι όμως και στο πλακόστρωτο του παραλιακού μετώπου στο οποίο εξακολουθεί να επεμβαίνει παράνομα), νοουμένου ότι θα εκδώσετε το προβλεπόμενο από τη σχετική νομοθεσία πιστοποιητικό του Επαρχιακού Συμβουλίου Λάρνακας.»
Με την προσβαλλόμενη απόφαση, το Επαρχιακό Συμβούλιο ενήργησε με βάση ακριβώς το δεδομένο το οποίο ανέφερε ο Δήμος, το δικαστικά διαπιστωμένο, ότι η αιτήτρια παράνομα επενέβαινε στο πλακόστρωτο και επομένως δεν είχε δικαίωμα λειτουργίας σ΄ εκείνο τον χώρο. Γι΄ αυτό και το εκδοθέν πιστοποιητικό δεν κάλυπτε το πλακόστρωτο. Δεν μπορούσε να υπάρξει άλλη κατάληξη. Η αιτήτρια δεν νομιμοποιείτο στο αίτημά της για άδεια σε σχέση με το πλακόστρωτο και δεν νομιμοποιείται στην παρούσα προσφυγή.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως μη παραδεκτή. Έξοδα υπέρ των καθ΄ ων.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ