|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 393/2003)
14 Φεβρουαρίου, 2006
[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
SIGMA RADIO T.V. LTD,
Αιτητές,
ΑΡΧΗ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
__________
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Μ. Καλλίγερου(κα), για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
_________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι αιτητές που είναι δημόσια εταιρεία διατηρούν ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό. Οι καθ΄ων η αίτηση ιδρύθηκαν με σκοπό την εφαρμογή των προνοιών του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998, αλλά και την τήρηση των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000, Κ.Δ.Π. 10/2000.
Μέσα στα πλαίσια των εξουσιών τους οι καθ΄ων η αίτηση (στο εξής «η Αρχή»), ύστερα από αυτεπάγγελτη εξέταση έκριναν ότι οι αιτητές είχαν παραβεί συγκεκριμένα άρθρα του Νόμου και κάποιους Κανονισμούς και τους επέβαλαν συνολικό πρόστιμο £11.200.
Με την παρούσα προσφυγή αξιώνεται ακύρωση της πιο πάνω απόφασης. Προδικαστικά οι καθ΄ ων η αίτηση υποστήριξαν ότι οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος προσβολής της επίδικης απόφασης, γιατί όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να ακουστούν, παραδέκτηκαν τις υπό αναφορά παραβάσεις μέσω του δικηγόρου τους. Οι αιτητές υποστηρίζουν ότι προσβάλλουν την επιβληθείσα ποινή, η οποία είναι και η τελική διοικητική πράξη.
Και πράγματι έτσι είναι τα πράγματα. Οι αιτητές προσβάλλουν το μέρος που αφορά την επιβληθείσα ποινή κάτι που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο προσφυγής (Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 1105/02, ημερ. 21.5.2004).
Οι αιτητές εγείρουν αριθμό λόγων. Ισχυρίζονται, κατ΄ αρχάς, ότι η συνολική χρηματική ποινή δεν προσδιορίζεται για κάθε χωριστή κατηγορία, όπως απαιτείται από τη νομολογία (βλέπε Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 362/2003, ημερ. 27.2.2004 και Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 1105/2002, ημερ. 21.5.2004).
Το επιχείρημα δεν ευσταθεί, αφού, όπως φαίνεται καθαρά από την προσβαλλόμενη απόφαση, οι ποινές που επιβλήθηκαν αναφέρονται σε συγκεκριμένες παραβάσεις, για κάθε μια από τις οποίες επιβλήθηκε ξεχωριστό πρόστιμο. Οι ποινές και οι παραβάσεις εξειδικεύονται αυτοτελώς ως αριθμητικά υποστοιχεία. Ως προς δε τις παραβάσεις που αφορούσαν τους κανονισμούς 21(5), 21(6), 22(1), 22(5) και 32(3)(α), επιβλήθηκε, μέσα στα πλαίσια της διακριτικής ευχέρειας της Αρχής, η διοικητική κύρωση της προειδοποίησης. Επιπροσθέτως, οι καθ΄ων η αίτηση υποστήριξαν πως δεν τίθεται θέμα πολλαπλότητας της ποινής, αφού τα γεγονότα που στοιχειοθετούν την κάθε κατηγορία ήταν σε κάθε περίπτωση διαφορετικά. Σχετικώς προέβηκαν δε σε ανάλυση των αποφάσεων στις προσφυγές Αντέννα Λτδ v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, υπ΄ αρ. 362/03 κ.α. και Sigma Radio T.V. Ltd ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, υπ΄ αρ. 1158/02, ημερ. 30.7.2004.
Προτού προχωρήσω θα πρέπει να εξηγήσω ότι δεν έχει τεθεί από τους αιτητές θέμα πολλαπλότητας της ποινής. Ούτε αμφισβήτησαν το κατά πόσο η Αρχή δικαιούται να επιβάλλει ποινές για επανάλειψη της ίδιας παράβασης στην ίδια ημέρα ή όχι. Συνεπώς, δεν θα μας απασχολήσουν τα δύο αυτά θέματα.
Επιστρέφοντας στο επιχείρημα των αιτητών ότι η συνολική χρηματική ποινή δεν προσδιορίζεται για κάθε χωριστή κατηγορία, αρκεί να λεχθεί ότι η προσέγγιση είναι εντελώς λανθασμένη, αφού σαφώς φαίνεται ότι η Αρχή δεν επέβαλε μια συνολική ποινή, αλλά χωριστά πρόστιμα για κάθε παράβαση που έγινε στις συγκεκριμένες ημερομηνίες.
Οι αιτητές ισχυρίζονται ακόμα ότι με την προσβαλλόμενη απόφαση έχουν παραβιαστεί τα ΄Αρθρα 19 και 12 του Συντάγματος. Ουδείς, υποστηρίζουν, εκτός από δικαστήριο και υπό τις προϋποθέσεις των ΄Αρθρων 12 και 30 του Συντάγματος μπορεί να επιβάλλει ποινές. Το Σύνταγμα δεν παρέχει εξουσία επιβολής διοικητικού προστίμου από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.
Το θέμα έχει απασχολήσει ξανά το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση Sigma Radio T.V. Ltd v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 1096/2001 ημερ. 7.1.2003. Αρκεί να πω ότι συμφωνώ με την κατάληξη ότι οι κυρώσεις που προβλέπονται από το Νόμο 7(Ι)/98 και τους σχετικούς Κανονισμούς, δεν συναρτώνται με την επιβολή ποινής του ΄Αρθρου 19.3 του Συντάγματος, αλλά με την τήρηση των προνοιών του σχετικού νόμου. Πρόκειται προφανώς περί διοικητικών κυρώσεων (βλέπε απόφαση Ολομέλειας στην υπόθεση Sigma Radio T.V. Ltd κ.α. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 320/99 κ.α., ημερ. 24.2.2004. Βλέπε ακόμα Sigma Radio T.V. Ltd v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 1096/2001 ημερ. 7.1.2003).
Οι αιτητές εγείρουν ακόμα θέμα παραβίασης των αρχών της φυσικής δικαιοσύνης, λόγω παραβίασης της αρχής του αμερολήπτου. Η Αρχή, σύμφωνα πάντα με τους αιτητές, ενήργησε ως μάρτυρας, ανακριτής και δικαστής, ενώ ταυτόχρονα είχε λόγο μεροληψίας εις βάρος των αιτητών, αφού, σύμφωνα με τη νομοθεσία, τα εισπραττόμενα πρόστιμα καταβάλλονται στο ταμείο της. Το θέμα έχει αποφασιστεί από την Πλήρη Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Sigma Radio T.V. Ltd κ.α. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης, Υποθ. Αρ. 320/99 κ.α., ημερ. 24.2.2004, όπου κατά πλειοψηφία το πιο πάνω επιχείρημα απορρίφθηκε. Παρ΄ όλον ότι εξακολουθώ να διατηρώ τις ίδιες απόψεις που εξέφρασα και στην απόφαση μειοψηφίας που εξέδωσα, εν τούτοις, είμαι βέβαια δεσμευμένος από την απόφαση αυτή και συνεπώς αναγκασμένος να απορρίψω το εγειρόμενο επιχείρημα.
Οι αιτητές υποστηρίζουν ακόμα ότι η επιβληθείσα ποινή είναι εκτός νομικής εξουσιοδότησης με βάση την Κ.Δ.Π. 10/2000. Ισχυρίζονται ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί να επιβληθεί ποινή είναι λόγω παράβασης του Νόμου και των όρων αδείας τους. Η επιβολή ποινής λόγω παράβασης των Κανονισμών, υποστηρίζουν, κείται εκτός των εξουσιοδοτικών πλαισίων.
Και αυτό το θέμα έχει λυθεί από την Ολομέλεια στην υπόθεση 320/99 κ.α., ανωτέρω. Το άρθρο 51(2)(ιδ) του Νόμου παρέχει εξουσία για την έκδοση κανονισμών που θα ρυθμίζουν την επιβολή χρηματικών ποινών λόγω παράβασης των διατάξεων του Νόμου και των Κανονισμών που εκδίδονται βάσει αυτού. Η Ολομέλεια δέκτηκε ότι ο σύνδεσμος «και» που χρησιμοποιήθηκε στο άρθρο δεν είναι συμπλεκτικός και προσδιορίζει το σύνολο, χωρίς να επηρεάζεται η αυτοτέλεια του μέρους.
Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι η απόφαση επί της ποινής είναι αναιτιολόγητη, γι΄ αυτό συγκρούεται με την απαίτηση του άρθρου 26 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν.158(Ι)/99, το οποίο προβλέπει ότι πράξεις οι οποίες εκδίδονται μετά από άσκηση διακριτικής εξουσίας πρέπει να είναι επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένες. Διευκρινίστηκε κατά την ενώπιόν μου διαδικασία ότι το θέμα που τίθεται είναι η έλλειψη αιτιολογίας του ύψους της ποινής.
΄Οπως ανέφερα και στην απόφασή μου στην υπόθεση υπ΄ αρ. 320/99, ανωτέρω, η προσφυγή κάτω από το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος έχει μόνο ακυρωτικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να υπεισέλθει στην ουσία της υπόθεσης, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ερευνηθεί το ύψος του προστίμου με βάση την αρχή της αναλογικότητας. ΄Ενας τέτοιος πλήρης δικαστικός έλεγχος θα ήταν δυνατός αν η Αρχή επέλεγε να προσφύγει, όπως της επιτρέπει το άρθρο 48(6) του Νόμου, στο αρμόδιο ποινικό δικαστήριο. ΄Ετσι προκύπτει ότι δεν μπορεί να ελεγχθεί από το παρόν δικαστήριο, κατά την άσκηση της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας, η ουσία της υπόθεσης και στην προκείμενη περίπτωση το ύψος του προστίμου. Δεν ελέγχεται η κρίση του πειθαρχικού δικαστηρίου σχετικά με τη βαρύτητα του παραπτώματος και της επιβληθείσας ποινής, γιατί αυτά ανήκουν στην ελεύθερη εκτίμηση του δικάζοντος οργάνου. Ο έλεγχος περιορίζεται στη νομιμότητα της απόφασης του πειθαρχικού οργάνου. Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν ελέγχει την κρίση του πειθαρχικού οργάνου περί της βαρύτητας του παραπτώματος και της επιβλητέας ποινής (βλέπε Sigma Radio T.V. Ltd v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 1096/2001, ημερ. 7.1.2003).
Η υπόθεση Sigma Radio T.V. Ltd v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υποθ. Αρ. 1158/2002, ημερ. 30.7.2004, στην οποία παρέπεμψαν οι αιτητές για να ισχυριστούν ότι είναι απαραίτητη η αιτιολογία του ύψους της ποινής, διαφοροποιείται. Πράγματι, στην υπόθεση εκείνη, το δικαστήριο ακύρωσε την προσβαλλόμενη απόφαση γιατί δεν ήταν αιτιολογημένη, όχι όμως ως προς το ύψος της ποινής, αλλά γιατί, όπως το ίδιο το δικαστήριο αναφέρει στην απόφασή του, ούτε ο ερευνών λειτουργός, αλλά ούτε και η Αρχή, εξήγησαν γιατί υπήρχε παράβαση. Δεν εξηγήθηκε πώς και γιατί στοιχειοθετείται η παράβαση του καθενός από τους Κανονισμούς.
Στην παρούσα υπόθεση δεν τίθεται τέτοιο θέμα, αφού, οι παραβάσεις των αιτητών τεκμηριώθηκαν με ειδική αναφορά σε κάθε περίπτωση, αλλά και με την αιτιολογία που έδωσε η ίδια η Αρχή στην απόφασή της. Ακόμα, οι αιτητές αποδέχονται την ενοχή τους και περιορίστηκαν να αμφισβητήσουν την επιβληθείσα ποινή.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών.
Φρ. Νικολαΐδης
Δ.
/ΜΔ