ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

 

Υπόθεση αρ. 13/2004

 

16 Ιανουαρίου 2006

 

[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στης]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 25, 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

1.  ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΜΑΥΡΙΔΟΥ

2.  ΤΑΣΟΥΛΑ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΡΟΥΣΟΥ

Αιτήτριες

 

- ν. -

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

1.  ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

2.  ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

Καθών η αίτηση.

 

------------------

 

Α. Σ. Αγγελίδης με Ξ. Ευγενίου (κα) για τις αιτήτριες

Μ Σπηλιωτοπουλου (κα) Δικηγόρος της Δημοκρατίας,  για τους καθών η αίτηση

-----------------------

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα προσφυγή οι αιτήτριες ζητούν δήλωση του δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθών η αίτηση που τους γνωστοποιήθηκε με επιστολή ημερ. 30/10/03 και με την οποία απορρίφθηκε η ιεραρχική προσφυγή τους που υπέβαλαν κατά της απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής ημερ. 16/1/02 με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση τους με αρ. ΠΑ 249/2000 για ανέγερση (προσθήκη) δεύτερου ορόφου επί υφιστάμενης οικοδομής, είναι άκυρη και χωρίς νομικό αποτέλεσμα.

 

Γεγονότα

Οι αιτήτριες, σύμφωνα με πιστοποιητικό εγγραφής ακινήτου ιδιοκτησίας που εκδόθηκε στις 27/7/00, κατέστησαν ιδιοκτήτριες ενός καταστήματος με μεσοπάτωμα (αρ. εγγραφής C58373) και γραφείου στον πρώτο όροφο (αρ. εγγραφής C58374) στο τεμάχιο με αρ. 505 του Φ/Σχ. 5902.2.2 ενορία Αγ. Νάπας, στη Λεμεσό.  Αγόρασαν τα εν λόγω ακίνητα από την εταιρεία Colakides Development Co. Ltd. 

 

Την 1/9/00 οι αιτήτριες υπέβαλαν την αίτηση ΠΑ 249/2000 για πολεοδομική άδεια για ανέγερση δεύτερου ορόφου στην υφιστάμενη αδειούχα οικοδομή.  Το αίτημα τους απορρίφθηκε από την Πολεοδομική Αρχή (Δήμο Λεμεσού) στις 16/1/02,  με κύριο λόγο ότι ο προτεινόμενος όροφος θα επηρεάσει ανέσεις γειτονικής ιδιοκτησίας αφού κλείνει παράθυρα του εφαπτόμενου κτιρίου ΒΕΡΕΓΓΑΡΙΑ.  Στις 28/1/02  οι αιτήτριες υπέβαλαν ιεραρχική προσφυγή κατά της εν λόγω απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής, η οποία προσφυγή επίσης απορρίφθηκε σε συνεδρία της αρμοδίας Υπουργικής Επιτροπής ημερ. 26/9/03 και οι αιτήτριες ενημερώθηκαν με επιστολή ημερ. 30/10/03 που στάληκε προς τον τότε δικηγόρο τους.  Έτσι ακολούθησε η καταχώρηση της παρούσας προσφυγής.

 

Νομικοί Ισχυρισμοί

Στην ίδια την προσφυγή διατυπώνεται μεγάλος αριθμός νομικών λόγων οι οποίοι με τη γραπτή αγόρευση των αιτητριών προωθήθηκαν ως ακολούθως: 

(α) πάσχει η διαδικασία από αναρμόδια δράση του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών και της Υπουργικής Επιτροπής

(β) δε δόθηκε στις αιτήτριες το δικαίωμα ακρόασης

(γ) έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας και

 (δ) παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας και του άρθρου 23 του Συντάγματος.

 

Με την απαντητική τους αγόρευση οι συνήγοροι της αιτήτριας προέβαλαν νέο ισχυρισμό, ότι δηλαδή η σύνθεση της Υπουργικής Επιτροπής που άκουσε την ιεραρχική προσφυγή δεν ήταν νόμιμη αφού (α) δε φαίνεται αν προσκλήθηκαν όλα τα μέλη της Επιτροπής και (β) δε δόθηκαν οι λόγοι απουσίας των 2 Υπουργών που δεν ήσαν παρόντες.  Βασίστηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητριών στο άρθρο 21 (3) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 (Ν. 158(1)/99) και σχετική νομολογία που παράθεσε.

 

Παρόλο που ο λόγος αυτός υποβλήθηκε σε πολύ καθυστερημένο στάδιο και είναι εκτός του δικογράφου της προσφυγής, εφόσον αποτελεί λόγο δημόσιας τάξης (βλ. μεταξύ άλλων Αναστασίου ν. Ε.Τ.Ε.Κ. (2003) 3 Α.Α.Δ. 616) θα προχωρήσω να εξετάσω αυτόν.  Στην απαντητική του αγόρευση ο συνήγορος της αιτήτριας παραθέτει απόσπασμα των πρακτικών της συνεδρίας της Υπουργικής Επιτροπής από το οποίο, όπως ισχυρίζεται, φαίνεται να ήσαν παρόντες 4 Υπουργοί (Εσωτερικών, Συγκοινωνιών και Έργων, Παιδείας και Πολιτισμού και Εμπορίου Βιομηχανίας και Τουρισμού) και απόντες 2 Υπουργοί (Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξης και Γεωργίας Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος).

 

Το άρθρο 21(3) του προαναφερθέντος Ν. 158(1)/99 στο οποίο βασίζονται οι αιτήτριες βρίσκεται κάτω από τον τίτλο «ΜΕΡΟΣ ΙV-ΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ» και διαλαμβάνει ως εξής:

 

«(3) Για να συνεδριάσει νόμιμα ένα συλλογικό όργανο πρέπει να κληθούν νομότυπα και εμπρόθεσμα όλα τα μέλη του στη συνεδρία, εξαιρουμένων των περιπτώσεων που το συλλογικό όργανο συνεδριάζει σε τακτές ημέρες και ώρες.»

 

Στη δική μας περίπτωση με βάση το άρθρο 31 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972 (Ν. 90/72 ως έχει τροποποιηθεί) η ιεραρχική προσφυγή γίνεται προς το Υπουργικό Συμβούλιο.  Όμως το Υπουργικό Συμβούλιο εκχώρησε αυτή του την εξουσία σε 6μελή Υπουργική Επιτροπή η σύνθεση της οποίας τροποποιήθηκε κατά διάφορους χρόνους με αποτέλεσμα κατά τον ουσιώδη χρόνο να αποτελείται από τους Υπουργούς που ανάφερα πιο πάνω. 

 

Η εν λόγω Υπουργική Επιτροπή θεωρείται ως συλλογικό όργανο με την έννοια του άρθρου 2 του Ν. 158(1)/99.  Επομένως τα αναφερόμενα στο άρθρο 21(3) του Νόμου αυτού, τυγχάνουν εφαρμογής.  Έπρεπε λοιπόν να ικανοποιηθεί το Δικαστήριο ότι τα δύο μέλη που απουσίαζαν (α)προσκλήθηκαν νομότυπα και εμπρόθεσμα, και (β) να φαίνονται, σύμφωνα με τη νομολογία,  οι λόγοι της απουσίας τους.  Εδώ ούτε το ένα φαίνεται, ούτε το άλλο.  Ο ισχυρισμός αυτός των αιτητριών δεν έχει αντικρουσθεί από την πλευρά των καθών η αίτηση.  Από δική μου εξέταση των σχετικών φακέλων που τέθηκαν ενώπιον μου ως τεκμήρια, δεν εντόπισα οτιδήποτε που να ικανοποιεί την πιο πάνω νομοθετική πρόνοια, αφού δεν υπάρχουν στους φακέλους αυτούς τα πρακτικά της συνεδρίας κατα την οποία αποφασίσθηκε η απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.  Το βάρος ήταν στην πλευρά των καθών η αίτηση για να ικανοποιήσουν το Δικαστήριο για την κανονικότητα της σύνθεσης της Υπουργικής Επιτροπής και εδώ, όπως ήδη ανάφερα, τίποτε δεν τέθηκε ενώπιον μου παρά τον αντίθετο ισχυρισμό των αιτητριών και την παράθεση γεγονότων (απόσπασμα πρακτικών) στην απαντητική τους αγόρευση.  Ούτε και αναφέρθηκε οτιδήποτε από πλευράς των καθών που να δείχνει ότι η περίπτωση ήταν τέτοια που το συλλογικό όργανο συνεδριάζει σε τακτές ημέρες και ώρες ούτως ώστε να μη χρειαζόταν απόδειξη ότι κλήθηκαν εμπρόθεσμα και νομότυπα στη συνεδρία.   Η παράλειψη αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπήρχε κακή σύνθεση της Υπουργικής Επιτροπής που είναι αρκετός λόγος για επιτυχία της προσφυγής.  (βλ. μεταξύ άλλων Αναστασίου ν. Ε.Τ.Ε.Κ. (πιο πάνω) σελ. 619-621 όπου γίνεται αναφορά και σε άλλη σχετική νομολογία και συγγράμματα).

 

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ των αιτητριών. 

 

Η προσβαλλόμενη απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής ακυρώνεται με βάση το άρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.

 

 

                                                                                           Μ. Φωτίου, Δ.

 

/ΚΑς

 

                                            

 

 

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο