ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 1168/2003)

 

12 Ιουλίου 2005

 

[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,

Αιτήτρια,

- ν. -

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ

1.      ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,

2.      ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,

                                    Καθ΄ ων η αίτηση.

---------------------------

Α.Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.

Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.

---------------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

       Στις 29 Φεβρουαρίου 1992 η αιτήτρια, ως ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 770 του  Φ/Σ ΧL/64.3.4,  Τμήμα  Β,  στη Λάρνακα, υπέβαλε αίτηση  για  χορήγηση πολεοδομικής άδειας για την ανάπτυξη του ακινήτου με την ανέγερση πρόσθετης οικοδομής οκτώ καταστημάτων και κλιμακοστασίου.  Στις 10 Ιουνίου 1992 η Πολεοδομική Αρχή (ο Δήμος Λάρνακας με άλλο μανδύα) απέρριψε την αίτηση επειδή το Συμβούλιο Αποχετεύσεων     Λάρνακας  (και πάλι ο Δήμος Λάρνακας με διαφορετικό μανδύα) σκόπευε να κατασκευάσει αντλιοστάσιο σε μέρος του κτήματος. Το πρόβλημα διατυπώθηκε ως εξής από την Επιτροπή Τεχνικής  Υπηρεσίας, την εισήγηση της οποίας η Πολεοδομική Αρχή αποδέχθηκε:

«Σε τμήμα του πιο πάνω τεμαχίου, όπου προτείνεται η ανάπτυξη, θα κατασκευασθεί αντλιοστάσιο του Αποχετευτικού Συστήματος Λάρνακας, διαστάσεων 20μ.Χ18μ., το οποίο επηρεάζει την πρόταση της αιτήτριας και συνεπώς η πολεοδομική αίτηση, όπως υποβλήθηκε, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

 

Η Επιτροπή, αφού μελετά το θέμα και λαμβάνοντας υπόψη όλη τη σχετική αλληλογραφία του Συμβουλίου Αποχετεύσεων και τις απόψεις των Συμβούλων Μηχανικών του, αποφασίζει ομόφωνα να εισηγηθεί στο Δημ. Συμβούλιο ν΄ απορρίψει την αιτούμενη πολεοδομική άδεια, θεωρώντας την πρόθεση του Συμβουλίου Αποχετεύσεων για απαλλοτρίωση του χώρου του αντιλιοστασίου ως "ουσιώδη παράγοντα" για τη λήψη της πολεοδομικής απόφασης.»

 

 

      Η αιτήτρια προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο.  Η Ολομέλεια, με απόφαση* ημερ. 20 Νοεμβρίου 1998, την οποία εξέδωσε ο Κωνσταντινίδης, Δ., ακύρωσε την προσβληθείσα διοικητική απόφαση.  Σημείωσε πρώτα ότι:

«Δεν απορρίφθηκε η αίτηση της με αναφορά στο "σχέδιο ανάπτυξης" και το συμπέρασμα είναι πως η ανάπτυξη που σχεδίασε ήταν εναρμονισμένη προς όσα αυτό διαλαμβάνει».

 

Έπειτα υπέδειξε πως οι προθέσεις του Συμβουλίου Αποχετεύσεων δεν αποτελούσαν «ουσιώδη παράγοντα» εντός της έννοιας του άρθρου 26(1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972 (Ν. 90/72 όπως τροποποιήθηκε).  Και κατέληξε ότι:

«Στην πραγματικότητα, διά μέσου της πολεοδομικής απόφασης, σκοπήθηκε η προώθηση στόχων του Συμβουλίου Αποχετεύσεων.  Σε τελική ανάλυση, η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε κατά κατάχρηση εξουσίας.»

 

 

     Η Πολεοδομική Αρχή προέβη, με σημαντική καθυστέρηση, σε επανεξέταση της αίτησης αφού στο μεταξύ, στις 22 Σεπτεμβρίου 1993, δημοσιεύτηκε Διάταγμα απαλλοτρίωσης του χώρου ο οποίος χρειαζόταν για την κατασκευή του αντλιοστασίου.  Επακόλουθα, κατά διάφορα διαστήματα, εκδόθηκαν διατάγματα επίταξης στα οποία όμως δεν χρειάζεται να αναφερθώ.  Το αντλιοστάσιο φαίνεται να συμπληρώθηκε κατά το 1999.

 

      Η απόφαση, κατόπιν της επανεξέτασης, λήφθηκε την 1 Μαρτίου 2001 και γνωστοποιήθηκε με έγγραφο ημερ. 30 Μαρτίου 2001.  Ήταν απορριπτική και συνίστατο στα εξής:

«Η αίτηση για Πολεοδομική Άδεια με αρ. Α-82/92 αφορά την ανέγερση (προσθήκη) οκτώ νέων καταστημάτων στο τεμάχιο 770, Φ/Σχ. XL/64.3.4., μπλοκ Β, Σκάλα.

 

Η Πολεοδομική Αρχή (Δήμος Λάρνακας) μελετώντας το θέμα, αποφάσισε να απορρίψει την αιτούμενη πολεοδομική άδεια, επειδή δεν είναι σύμφωνη με τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας. Συγκεκριμένα υπάρχει πρόβλημα διευθέτησης των 21 χώρων στάθμευσης, οι οποίοι θα πρέπει να διευθετηθούν στο τεμάχιο σύμφωνα με τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας, με τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά ως προς το μέγεθος και τη λειτουργία τους, σύμφωνα με την παράγραφο 12.1.4 του Παραρτήματος Α του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας (1990).»

 

 

     Ασκήθηκε ιεραρχική προσφυγή.  Το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, του οποίου ζητήθηκαν οι απόψεις, εξήγησε ως προς το θέμα των χώρων στάθμευσης ότι:

«11.  Σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 12.1.4(α) του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας 1990, για τις ανάγκες της νέας ανάπτυξης απαιτείτο η χωροθέτηση εντός του τεμαχίου 21 χώρων στάθμευσης με ελάχιστες διαστάσεις 4.90 μ. x 2.40 μ. (υπαίθριοι χώροι στάθμευσης), ενώ ποσοστό 20% των χώρων αυτών μπορεί να έχει διαστάσεις 4.60 μ. x 2.40 μ. (απόσπασμα του Παραρτήματος Α-Πρότυπα για Παροχή Χώρων Στάθμευσης Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας 1990, επισυνάπτεται ως Παράρτημα 7).

 

....................................

 

15.  Μετά από μελέτη του χωρομετρικού σχεδίου που υποβλήθηκε στις 29.2.1992 (Παράρτημα 2), διαπιστώνεται ότι ο κάθε ένας από τους 30 υποδειχθέντες χώρους στάθμευσης έχει διαστάσεις 4.60 μ. x 1.60 μ., γεγονός που αποκλίνει σε σημαντικό βαθμό από τα πρότυπα που καθορίζονται στο Τοπικό Σχέδιο Λάρνακας 1990, με βάση τις πρόνοιες του οποίου μελετήθηκε η αίτηση.  Περαιτέρω, αναφέρεται ότι ακόμη και σε περίπτωση όπου εφαρμόζονταν τα πρότυπα του Τοπικού Σχεδίου 1990 (διαστάσεις 4.90 μ. x 2.40 μ. και ποσοστό 20% με διαστάσεις 4.60 μ. x 2.40 μ.), ορισμένοι από τους χώρους στάθμευσης που θα διαμορφώνονταν (30) θα παρουσίαζαν λειτουργικά προβλήματα.

 

16.  Με βάση υπολογισμούς του Δήμου Λάρνακας, για τις συνολικές ανάγκες της ανάπτυξης στο τεμάχιο (υφιστάμενη και προτεινόμενη) απαιτείτο η διαμόρφωση 21 χώρων στάθμευσης, ενώ στο χωρομετρικό σχέδιο που υποβλήθηκε υποδείχθηκαν 30 χώροι στάθμευσης, οι οποίοι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν και τα γεωμετρικά τους πρότυπα δεν ήταν σύμφωνα με εκείνα του Παραρτήματος Α του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας 1990.»

 

 

  Η Υπουργική Επιτροπή, η οποία εξέτασε την ιεραρχική προσφυγή, την απέρριψε «για τους ίδιους λόγους για τους οποίους απορρίφθηκε η αίτηση από την Πολεοδομική Αρχή». Η απόφαση γνωστοποιήθηκε με επιστολή ημερ. 30 Οκτωβρίου 2003.  Και προσβλήθηκε με την παρούσα προσφυγή.

 

      Τίθενται προς εξέταση διάφορα ζητήματα, με κεντρικό άξονα την άποψη ότι ο πραγματικός λόγος της απορριπτικής απόφασης ήταν το ότι κατασκευάστηκε επί του σχετικού μέρους του ακινήτου το αντλιοστάσιο του Συμβουλίου Αποχετεύσεων ενώ τα περί χώρων στάθμευσης δεν αποτελούσαν παρά μόνο πρόφαση.

 

      Έχω τη γνώμη ότι ο τρόπος με τον οποίο αντικρίστηκε  αρχικά η περίπτωση καθόρισε και τα περαιτέρω. Με την πρώτη της απόφαση η Πολεοδομική Αρχή απέρριψε την αίτηση για μόνο ένα λόγο:  για τον λόγο ότι το Συμβούλιο Αποχετεύσεων σκόπευε να κατασκευάσει εκεί αντλιοστάσιο.  Αν υπήρχε και άλλος λόγος ώφειλε να τον ανέφερε και εκείνο.  Θα έπρεπε να ανέφερε τον κάθε λόγο για τον οποίο θεωρούσε την αίτηση απορριπτέα.  Το ότι δεν ανέφερε ο,τιδήποτε άλλο σήμαινε ότι δεν υπήρχε ο,τιδήποτε άλλο που να αποτελούσε ουσιαστικό κώλυμα στην έκδοση άδειας.  Η Ολομέλεια το υπέδειξε αυτό στην απόφαση της.  Επαναλαμβάνω το σχετικό απόσπασμα:

«Δεν απορρίφθηκε η αίτηση της με αναφορά στο "σχέδιο ανάπτυξης" και το συμπέρασμα είναι πως η ανάπτυξη που σχεδίασε ήταν εναρμονισμένη προς όσα αυτό διαλαμβάνει.»

      Η επανεξέταση διενεργείται υπό το φως του ακυρωτικού αποτελέσματος και όχι εφ΄ όλης της ύλης.  Δεν επιτρέπεται το επανάνοιγμα για την εκ νέου εξέταση άλλων πτυχών.  Εξ άλλου το θέμα της στάθμευσης φαίνεται να μπορούσε εν προκειμένω να ρυθμιζόταν πρακτικά με κατάλληλο όρο, βάσει του άρθρου 25(3) του Νόμου, για τον αριθμό τους,  τα μεγέθη τους - η διαφορά  διαστάσεων  των  χώρων καθιστούσε δυνατή την προσαρμογή των 30 μικρότερων σε 21 μεγαλύτερους - και  τη γεωμετρία τους.

 

      Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.  Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.

 

 

 

 

                                                            Γ.Κ. Νικολάου,

                                                                        Δ.

 

/ΕΘ