Ο αιτητής, ως πολιτικός μηχανικός στην υπηρεσία του Δήμου Παραλιμνίου (οι καθ΄ ων η αίτηση), με την επιστολή του ημερομηνίας 30.10.03 έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση των καθ΄ ων η αίτηση, ως ακολούθως:

Το Δημοτικό Συμβούλιο των καθ΄ ων η αίτηση εξέτασε το θέμα αυθημερόν και, μετά από συζήτηση που καταγράφεται στα πρακτικά, κατά πλειοψηφία, αποφάσισε «την αποδοχή της παραίτησης του κ. Α. Κακουλλή χωρίς σχολιασμό του περιεχομένου της επιστολής παραίτησής του».

Ο αιτητής, με την επιστολή του ημερομηνίας 7.11.03, απέσυρε την παραίτησή του, ως ακολούθως:

Παρόλο τούτο, το Δημοτικό Συμβούλιο, σε συνεδρία του ημερομηνίας 8.11.03, αφού επικύρωσε τα πρακτικά της 30.10.03, με την εκ μέρους του επιστολή ημερομηνίας 8.11.03, πληροφόρησε τον αιτητή πως αποδέχτηκε την παραίτησή του, ως ακολούθως:

Ο αιτητής καταχώρησε την παρούσα προσφυγή με αίτημα ως ακολούθως:

Ο αιτητής υποστηρίζει πως, όπως προκύπτει από την ίδια την επιστολή του ημερομηνίας 30.10.03, η «παραίτηση» του ήταν ουσιαστικά το αποτέλεσμα εξαναγκασμού οπότε δεν ήταν επιτρεπτό, τουλάχιστον χωρίς περαιτέρω διερεύνηση, να στηριχθεί διοικητική ενέργεια στη βάση της. Αυτό, όμως, χωρίς αναφορά στην απόφαση του Δικαστή Χατζηχαμπή στην Θεμιστοκλέους ν. ΕΔΥ, Προσφ. αρ. 684/02, ημερ. 19.6.03, την οποία επικαλούνται οι καθ΄ ων η αίτηση:

Επίσης, εισηγείται πως στοιχειοθετούνται λόγοι ακυρότητας, πρώτα με αναφορά στη σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου. Κατά την εισήγησή του αυτή έπασχε επειδή συμμετέσχε στο Δημοτικό Συμβούλιο, ως Πρόεδρός του, ο πεθερός του. Χωρίς όμως και να ενδιατρίβει στις αρχές που διέπουν το θέμα αναφορικά με την επιμέρους νομιμοποίησή του για έγερση τέτοιου θέματος όταν, όπως προτείνουν οι καθ΄ων η αίτηση, μόνο ευνοϊκή γι΄ αυτόν θα μπορούσε να απέβαινε τέτοια συμμετοχή. Ούτως ή άλλως, χωρίς να τον απασχολεί το ότι, όπως σημειώνεται στα πρακτικά, «ο Δήμαρχος δεν πήρε καμμιά θέση». Στη συνέχεια, με αναφορά σε οξεία έχθρα έναντι του, των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου που κατονομάζει και πάλιν, όμως, χωρίς να έχει θέσει τέτοια θέματα με την επιστολή του ημερομηνίας 30.10.03 στην οποία, ακριβώς απευθυνόμενος προς το Δημοτικό Συμβούλιο, αναφέρεται μόνο στα μέσα ενημέρωσης και σε αφόρητες πιέσεις από διάφορους παράγοντες. Και, περαιτέρω, χωρίς οποιασδήποτε μορφής τεκμηρίωση. Παρεμβάλλω εδώ πως η αίτησή του για προσαγωγή μαρτυρίας προς τέτοια κατεύθυνση απορρίφθηκε αφού ρητά συναρτήθηκε όχι προς το λόγο ακυρότητας που αφορούσε στη σύνθεση αλλά προς τις περιστάσεις προς τις οποίες υπέβαλε την παραίτησή του και πως δεν επανήλθε με άλλο αίτημα. Τέλος, με αναφορά σε ελλιπή έρευνα και αιτιολόγηση.

Θα απέκλινα υπέρ της άποψης των καθ΄ ων η αίτηση πως, όπως και στην περίπτωση της Θεμιστοκλέους (ανωτέρω), δεν θα νομιμοποιείτο ο αιτητής, και πως εν πάση περιπτώσει, δεν θα στοιχειοθετούνταν λόγοι ακυρότητας ως οι πιο πάνω. Αυτά, όμως, τελούν υπό την προϋπόθεση της ύπαρξης πράγματι παραίτησης του αιτητή κατά τον ουσιώδη χρόνο. Αρνητική κατάληξη επ΄ αυτού θα αφαιρούσε κάθε υπόβαθρο για τέτοια συζήτηση.

Αντίθετα προς την αντίληψη των καθ΄ων η αίτηση, ο Κ.36 των περί Δημοτικής Υπηρεσίας Κανονισμών του Δήμου Παραλιμνίου του 2000 (ΚΔΠ 374/00, με παραπομπή στην ΚΔΠ 71/00), ρητά προβλέπει ότι η υποβολή παραίτησης δεν επάγεται αφ΄ εαυτής τη λύση της υπαλληλικής σχέσης. Χρειάζεται συναφώς ενέργεια του Δημοτικού Συμβουλίου, με τη μορφή άδειας:

Το θέμα είναι πως, ενώ αυθημερόν το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να αποδεχτεί την παραίτηση, δεν εξωτερίκευσε αυτή την απόφασή του με οποιοδήποτε τρόπο, μάλιστα με γνωστοποίηση προς τον ενδιαφερόμενο. Οπότε, όπως εισηγείται ο αιτητής, δεν είχε συντελεστεί τότε η έκδοση διοικητικής πράξης και η αποδοχή παρέμεινε internum. Τούτου δοθέντος, συνεχίζει η εισήγηση, αφού όντας ακόμα υπάλληλος του Δήμου ανακάλεσε όπως είχε κάθε δικαίωμα να κάμει την παραίτησή του, δεν παρεχόταν δυνατότητα τελείωσης διοικητικής πράξης για αποδοχή παραίτησης η οποία, πλέον, ήταν ανύπαρκτη. Επικαλείται συναφώς την απόφαση του Δικαστή, όπως ήταν τότε, Α. Λοΐζου στην Panayides v. Republic (1972) 3 C.L.R. 467 και την ελληνική βιβλιογραφία αλλά βρίσκουμε πλήρη ανασκόπηση της δεσμευτικά διαμορφωμένης προσέγγισης, στην Τριμιθιώτης v. Αρχής Βιομηχανικής Κατάρτισης (2003) 3 ΑΑΔ 422. Το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση της πλειοψηφίας που εξέδωσε ο Δικαστής Κραμβής, είναι χαρακτηριστικό:

Στην πιο πάνω υπόθεση, ενώ η ληφθείσα απόφαση για προαγωγή δεν εξωτερικεύτηκε, ένας από τους υποψηφίους άσκησε προσφυγή προς ακύρωσή της στηριζόμενος σε ανεπίσημη διαρροή. Η προσφυγή απορρίφθηκε ως απαράδεχτη αφού η απόφαση, κατά το χρόνο της καταχώρησής της, στερείτο εκτελεστότητας. Με την προσθήκη πως «το γεγονός ότι η απόφαση της εφεσίβλητης παρέμεινε αναλλοίωτη μέχρι την επίσημη κοινοποίησή της προς το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δεν μπορούσε να αποτελέσει βάσιμο λόγο απόδοσης αρμοδιότητας στο Δικαστήριο για εξέταση της προσφυγής».

Παραθέτω, ως ευθέως σχετικά, και τα πιο κάτω, όπως τα επικαλείται ο αιτητής, από τα Πορίσματα Νομολογίας του ΣτΕ 1929 - 1959, σελίδα 369 - 370:

"ΥΙΙΙ. Λύσις υπαλληλικής σχέσεως.

Α΄. Παραίτησις.

Οι καθ΄ ων η αίτηση δεν αντέταξαν οτιδήποτε σε σχέση με τις πιο πάνω αρχές. Η πρώτη τους θέση στην οποία παρενθετικά έχω ήδη αναφερθεί, πως «η παραίτηση ήταν απόφαση του ιδίου και σε γνώση του ότι, δι΄ αυτής επέρχετο ο τερματισμός της εργασιακής σχέσης του με το Δήμο», όπως έχω εξηγήσει, δεν είναι ορθή. Η δε άποψή τους πως «δεν τίθετο θέμα, στην τυπική επικύρωση ήδη ληφθείσας απόφασης, να γίνει αποδεκτό το περιεχόμενο της επιστολής ημερομηνίας 7.11.03 (Παράρτημα Δ) του αιτητή, με την οποία ζητούσε την απόσυρση της υποβληθείσας παραίτησης του ......», παραγνωρίζει, χωρίς μάλιστα κάποιο αντίλογο στηριγμένο σε κάποια αρχή, τη νομολογία αναφορικά με τα προαπαιτούμενα για την τελείωση της διοικητικής πράξης. Όπως και η περαιτέρω τοποθέτησή τους πως «η χωρίς όρους δήλωση παραίτησης δεν ανακαλείται» ή ότι ενόψει της παραίτησης και απόφασης ημερομηνίας 30.10.03 "ο αιτητής, ......... δεν θεωρείτο πλέον υπάλληλος και με τούτη την παραίτηση του, δεν υπάρχει θέμα ανάκλησης αφού έγινε αποδεκτή." Όπως αβάσιμη είναι και η θεώρησή τους πως για να ήταν δικονομικά δυνατό να μας απασχολήσει η απόσυρση της παραίτησης, θα έπρεπε να υπήρχε αίτημα για ακύρωση της απόρριψης της ανάκλησής της. Η επιστολή για ανάκληση της παραίτησης δεν ήταν αίτημα που υποβλήθηκε. Ήταν δήλωση μονομερής του αιτητή όπως ήταν και η αρχική του παραίτηση και, πλέον, ό,τι μας απασχολεί είναι η σημασία αυτής της ενέργειας, ως υπαρκτού γεγονότος.

Καταλήγω πως, μέχρι και την απόσυρση της παραίτησης, η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου παρέμεινε internum, δεν συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη και δεν είχε επιφέρει τη λύση της υπαλληλικής σχέσης. Ο αιτητής, όντας ακόμα υπάλληλος του Δήμου, κατά τα ανωτέρω, είχε δικαίωμα να αποσύρει την παραίτησή του, πολλώ μάλλον αφού είχαν παρέλθει μόνο μερικές ημέρες από την υποβολή της. Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 8.11.03, όπως εξωτερικεύθηκε με γνωστοποίηση προς τον αιτητή, με περιεχόμενο τη λύση, δια της αποδοχής παραίτησης, της υπαλληλικής σχέσης, είναι παράνομη επειδή λήφθηκε υπό πλάνη. Η πλάνη συνίστατο στο ότι υπήρχε ενώπιόν του παραίτηση ενώ τέτοια, σε εκείνο τον κρίσιμο χρόνο, δεν υπήρχε.

Η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.

Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.