ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

24 Μαρτίου, 2005

[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΑΛΗ ΚΙΑΜΙΛ, ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΙΑΜΙΛ ΑΛΗ ΡΙΖΑ Ή ΑΛΛΩΣ ΚΙΑΜΙΛ ΑΛΗ ΡΙΖΑ ΚΑΡΑΜΑΝΟ Ή ΑΛΛΩΣ ΙΛΧΑΝ ΑΛΗ ΡΙΖΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΩΝ ΜΟΡΦΟΥ,

ν.

ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΗΔΕΜΟΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ

ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ,

________________________

________________________

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή, ο αιτητής, ο οποίος είναι Τουρκοκύπριος, ζητά όπως κηρυχθεί άκυρη και χωρίς νομικό αποτέλεσμα απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, η οποία κοινοποιήθηκε στο συνήγορό του με επιστολή, ημερομηνίας 25/11/2004. Η απόφαση, σύμφωνα με τον αιτητή, εκδόθηκε από τον Υπουργό Εσωτερικών, υπό την ιδιότητα του διαχειριστή των τουρκοκυπριακών περιουσιών και με αυτή ο αιτητής εμποδίζεται να χρησιμοποιεί την ακίνητη περιουσία του. Το γεγονός, αναφέρει ο αιτητής, ότι η ακίνητη περιουσία η οποία ανήκει σε Τουρκοκυπρίους δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς άδεια του κηδεμόνα, ο οποίος διορίστηκε με βάση τις πρόνοιες του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείριση και ΄Αλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου του 1991, (Ν. 139/91), αντίκειται στο ΄Αρθρο 6 του Συντάγματος. Με το Ν. 139/91, γίνεται διάκριση σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας και, συνεπώς, η απόφαση του Υπουργού είναι άκυρη.

Στις 9/3/2005, που η προσφυγή ήταν ορισμένη για πρώτη εμφάνιση, ο αιτητής, ο οποίος εμφανίστηκε προσωπικά, σε ερώτηση του Δικαστηρίου, κατά πόσο θα χειρισθεί ο ίδιος την υπόθεση, δήλωσε ότι στερείται οικονομικών μέσων και ζήτησε από το Δικαστήριο να του διορίσει δικηγόρο. Ουσιαστικά, υπέβαλε αίτημα για νομική αρωγή, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κ. 4(1) του περί Νομικής Αρωγής Διαδικαστικού Κανονισμού (Αρ. 1) του 2003, (ο «Κανονισμός»), παρά το γεγονός ότι δε συμπλήρωσε το σχετικό έντυπο.

Ο συνήγορος, ο οποίος εμφανίστηκε εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, ανέφερε ότι δεν είναι σε θέση να τοποθετηθεί ως προς την οικονομική κατάσταση του αιτητή, εισηγήθηκε, όμως, ότι, εν πάση περιπτώσει, ο περί Νομικής Αρωγής Νόμος του 2002, (Ν. 165(Ι)/2002), (ο «Νόμος»), δεν καλύπτει διαδικασίες όπως η παρούσα.

Το πρώτο, το οποίο πρέπει να αποφασισθεί, όπως ορίζει ο Κ. 5(1) του Κανονισμού, είναι το κατά πόσο η περίπτωση καλύπτεται από τις πρόνοιες του Νόμου.

Παρά το γεγονός ότι ο τίτλος της προσφυγής και ειδικότερα η αναφορά στο όνομα του Δικαστηρίου ως «ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ» δεν είναι ορθά διατυπωμένα, θεωρώ ότι δεν εμποδίζομαι να εξετάσω το αίτημα. Ενδεχόμενα, το εσφαλμένο του τίτλου οφείλεται στο γεγονός ότι ο αιτητής χειρίζεται προσωπικά την υπόθεση και δε γνωρίζει το ακριβές όνομα του Δικαστηρίου, ούτε και πώς καταγράφονται οι διάδικοι σε διαδικασία όπως η παρούσα.

Ο αιτητής, εάν ορθά έχω αντιληφθεί τη θέση του, θεώρησε πως το αίτημά του πρέπει να γίνει αποδεκτό, επειδή θέτει ζήτημα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με το Ν. 139/91.

Ο Ν. 165(Ι)/2002, στο ΄Αρθρο 3, προβλέπει ότι:-

Τα ΄Αρθρα 4 και 6 αναφέρονται σε ποινικές διαδικασίες στο Επαρχιακό Δικαστήριο, στο Κακουργιοδικείο, στο Στρατιωτικό Δικαστήριο και στο Ανώτατο Δικαστήριο και σε διαδικασίες ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου. Το ΄Αρθρο 5, το οποίο εδώ ενδιαφέρει, αναφέρεται σε διαδικασίες για καθορισμένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίες, στο εδάφιο (1), προσδιορίζονται ως εξής:-

Το ζήτημα, το οποίο με απασχόλησε, είναι το κατά πόσο η παρούσα περίπτωση θα μπορούσε να ενταχθεί στην πολιτική διαδικασία, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, Αίτηση Αρ. 1/2003, 19/12/03. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα:-

Η κατάληξή μου είναι αρνητική. Η απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, η οποία λήφθηκε στη βάση του Ν. 139/91, αποτελεί απόφαση η οποία ελέγχεται στο πλαίσιο της Αναθεωρητικής Δικαιοδοσίας, αφού ο Υπουργός ασκεί εξουσία καθαρά δημοσίου δικαίου, και δεν παρέχεται δυνατότητα άλλης ταξινόμησης, ώστε να μπορεί να καλυφθεί η περίπτωση από τις πρόνοιες του Ν. 165(Ι)/2002.

Ε. Παπαδοπούλου,

&# 9; Δ.

/ΜΠ