|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 400/2003)
23 Φεβρουαρίου, 2005
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΙΤΗΤΕΣ,
- KAI -
ΚΑΘ΄ΩΝ Η ΑΙΤΗΣΗ.
- - - - - -
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 25.2.2004
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Ν. Λοϊζου, για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
Καμιά εμφάνιση, για τον Καθ΄ου η Αίτηση 1 στην Προσφυγή.
Σ. Νικολάου, για τον Καθ΄ου η Αίτηση 2 στην Προσφυγή.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα αίτηση, ο "Περιβαλλοντικός Όμιλος Πιτσιλιάς" και ο "Σύνδεσμος Αποδήμων Πλατανιστάσας" ζητούν να τους επιτραπεί να παρέμβουν στη διαδικασία της προσφυγής με προοπτική να υποστηρίξουν την απόρριψή της. Η αίτηση υποστηρίζεται από ένορκο δήλωση του κ. Φρίξου Κυριακίδη, σύμφωνα με την οποία οι αιτητές είναι εγγεγραμμένα σωματεία "με συγκεκριμένους σκοπούς και στόχους που έχουν μεταξύ άλλων ως κύριο υπόβαθρο την ποιοτική βελτίωση του χωρίου και του όλου περιβάλλοντος", όπως "η προστασία της κοιλάδας Φουντουκοδάσους, του πρασίνου, του φυσικού περιβάλλοντος και ιδιαίτερα του απαλλοτριωθέντος κτήματος και της γύρω περιοχής".
Οι καθ΄ων η αίτηση-αιτητές στην προσφυγή πρόβαλαν ένσταση στην αίτηση. Όχι, όμως, και οι καθ΄ων η αίτηση στην προσφυγή. Οι ενιστάμενοι υποστήριξαν, μεταξύ άλλων, ότι οι αιτητές δεν είναι νομίμως εγγεγραμμένα σωματεία και, εν πάση περιπτώσει, δεν απέδειξαν το απαιτούμενο έννομο συμφέρον ώστε να τους επιτραπεί η παρέμβασή τους στη διαδικασία.
Στη γραπτή του αγόρευση, ο δικηγόρος των αιτητών, αφού παρέπεμψε στη Φαρμακεία Φροντίδα Λτδ ν. Υπουργείου Υγείας κ.ά., Προσφυγή Αρ. 436/2001, 30.1.2002, όπου γίνεται ανασκόπηση της σχετικής νομολογίας και βιβλιογραφίας, κατέληξε με την ακόλουθη εισήγηση:
"Το έννομο συμφέρον νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου περί το περιβάλλον ως αιτητές είναι δικαίωμα που καθορίστηκε ξεκάθαρα από τις αρχές του διοικητικού δικαίου και της Νομολογίας. Ιδιαίτερα για περιβαλλοντικά θέματα ως υπό εξέταση.
Υπάρχει δε και νομοθεσία σχετική.
Όμως εν προκειμένω το αίτημα αφορά παρέμβαση υπέρ της διοικητικής πράξης την οποία αντιμάχονται οι δύο αιτητές.
Άρα δε χρειάζεται ο παρεμβαίνων να έχει ή να αποδείξει έννομο συμφέρον ως το απαιτούμενο για τους αιτητές."
Την αντίθετη θέση υποστήριξε ο δικηγόρος των καθ΄ων η αίτηση στην προσφυγή. Με παραπομπή σε σχετική νομολογία.
Δικαίωμα παρέμβασης υπέρ του κύρους προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης έχει μόνο το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που αποδεικνύει "έννομο συμφέρον". Σχετικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από το Μ.Δ. Στασινόπουλο "Δίκαιο Διοικητικών Διαφορών", 1960, 3η Έκδοση, σελίδα 245:
"Το έννομον συμφέρον του παρεμβαίνοντος κρίνεται με την ιδίαν ευρύτητα, με την οποίαν κρίνεται το έννομον συμφέρον του ασκούντος την αίτησιν ακυρώσεως. Π.χ. εις δίκην αφορώσαν το σχέδιον πόλεως, δύναται να παρέμβη ο οικείος δήμος, αλλά και πας παρόδιος ιδιοκτήτης (Σ.Ε. 187 (1939)), φαρμακευτικός σύλλογος έχει έννομον συμφέρον να παρέμβη εις δίκην αφορώσαν άρνησιν του αρμοδίου υπουργού να χορηγήση άδειαν φαρμακείου (Σ.Ε. 480 (1930), 299 (1932)), οι περιλαμβανόμενοι εις πίνακα προακτέων υπάλληλοι έχουν έννομον συμφέρον να παρέμβουν κατά την συζήτησιν αιτήσεως ακυρώσεως, στρεφομένης κατά του πίνακος τούτου (Σ.Ε. 744 (1932)) κλπ."
Για το ίδιο θέμα στον Π.Δ. Δαγτόγλου, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, 1994, 2η Έκδοση, σελίδες 272 έως 273, αναφέρονται τα ακόλουθα:
"γ. Έννομο συμφέρον: Εξουσία ασκήσεως παρεμβάσεως δεν έχει οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος, αλλά μόνο αυτός που έχει «έννομο» συμφέρον. Η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος κρίνεται όπως και κατά την άσκηση της αιτήσεως ακυρώσεως, στο πλαίσιο της οποίας και αναπτύσσεται. Την προϋπόθεση αυτή του παραδεκτού της παρεμβάσεως εκπληρώνει πάντοτε (και γι΄ αυτό δεν απαιτείται ειδικώς) ο υπουργός που εποπτεύει το νομικό πρόσωπο δημόσιου δικαίου, του οποίου προσβάλλεται πράξη επί ακυρώσει, καθώς και ο πτωχεύσας κατά την διάρκεια της πτωχεύσεως, επί προσφυγής ή ένδικου μέσου που άσκησε ο σύνδικος. Πρέπει επίσης να πιθανολογείται ως υφιστάμενη στον τρίτο, στον οποίο ανακοινώνεται η δίκη από διάδικο ή, προ πάντων, από τον εισηγητή της υποθέσεως.
Τα νομικά πρόσωπα που επιδιώκουν επαγγελματικούς σκοπούς έχουν έννομο συμφέρον να παρέμβουν, μόνο αν από την ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξεως θίγονται ως τοιαύτα ή αν θίγονται τα συμφέροντα του συνόλου των μελών του, όχι όμως αν θίγονται τα συμφέροντα ορισμένων μόνο (έστω πολλών) από τα μέλη τους, γιατί τα νομικά αυτά πρόσωπα έχουν σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων όλων των μελών τους και όχι μόνο ορισμένων από αυτούς και μάλιστα εις βάρος, τυχόν, των συμφερόντων άλλων μελών."
Στη δική μας νομολογία, χρήσιμη παραπομπή μπορεί να γίνει και στις υποθέσεις Pasydy v. Republic (1978) 3 CLR 27, Vorkas & Others v. Republic (1984) 3 CLR 87, Institute of Certified Accountants v. Republic (1987) 3 CLR 445 και Κυπριακή Δημοκρατία ν. Ιωάννη Σολωμού, ΑΕ3209, 13.11.2001.
Στην προκείμενη περίπτωση, αν και τούτο αμφισβητήθηκε από τους καθ΄ων η αίτηση-αιτητές στην προσφυγή, οι αιτητές δεν απέδειξαν ότι είναι νομικά πρόσωπα - σωματεία - νομίμως εγγεγραμμένα, πολύ δε ολιγότερο δεν απέδειξαν, αν υποτεθεί ότι είναι τέτοια, ότι έχουν έννομο συμφέρον, ότι, δηλαδή, με την επίδικη απόφαση θίγονται τα συμφέροντα, οικονομικά και ή επαγγελματικά, όλων των μελών τους.
Η αίτηση απορρίπτεται. Με έξοδα υπέρ των καθ΄ων η αίτηση-αιτητών στην προσφυγή.
Ρ. Γαβριηλίδης,
Δ.
/ΧΤΘ