|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Kυπριανού Λοΐζος ν. Aρχής Tηλεπικοινωνιών Kύπρου (Αρ. 1) (1998) 3 ΑΑΔ 355
Πετρίδης Πέτρος ν. Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (2003) 4 ΑΑΔ 1060
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2003) 4 ΑΑΔ 1118
4 Δεκεμβρίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΑΡΧΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ' ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 649/2002)
Αρχή Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού Κύπρου ― Προαγωγές ― Σύσταση του Διευθυντή ― Παραγνώρισή της ― Οριακή υπεροχή του συστηθέντα αιτητή σε αξία και υστέρησή του σε αρχαιότητα ― Η μη επιλογή του κρίθηκε επαρκώς αιτιολογημένη ― Δεν στοιχειοθετήθηκε έκδηλη υπεροχή.
Αρχή Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού Κύπρου ― Προαγωγές ― Πρόσωπο που εκτελεί χρέη γραμματέως κατά τη διαδικασία σύμφωνα με το Άρθρο 11(6) του Ν.125(1)/99 ― Η διάταξη, ως διαδικαστική, ορθά εφαρμόστηκε στην κριθείσα περίπτωση επανεξέτασης προαγωγών.
Αρχή Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού Κύπρου ― Προαγωγές ― Υπηρεσιακές εκθέσεις ― Το ζήτημα που δημιουργεί σε σχέση με τη νόμιμη ή μη σύνταξη των υπηρεσιακών εκθέσεων, η απόφαση Λοΐζος Κυπριανού v. Α.ΤΗ.Κ (1998) 3 Α.Α.Δ. 355.
Ο αιτητής προσέφυγε κατά της κατ' επανεξέταση, μετά από ακυρωτική δικαστική απόφαση, προαγωγής των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Λειτουργού Ανθρώπινου Δυναμικού 1ης Τάξεως.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Οι σχετικές πρόνοιες των Κανονισμών της Αρχής, ΚΔΠ266/77, που αφορούν στο διορισμό και ανέλιξη του προσωπικού της, είναι ταυτόσημες με αυτά που ισχύουν στη δημόσια υπηρεσία και σε ό,τι αφορά τις συστάσεις του διευθυντή, καθώς και στα κριτήρια που προσμετρούν. Από τις υπηρεσιακές εκθέσεις, καθώς ορθά εντοπίζει ο διευθυντής στη σύστασή του εν προκειμένω, ο αιτητής υπερέχει, οριακά, των δύο ενδιαφερομένων μερών.
Το Συμβούλιο αποφάσισε την προαγωγή των δύο ενδιαφερομένων μερών, μολονότι σημείωσε την οριακή υπεροχή του αιτητή έναντί τους, λόγω της σημαντικής αρχαιότητας έναντι του αιτητή.
Ο ισχυρισμός του δικηγόρου του αιτητή πως η απόφαση του Συμβουλίου δεν είναι αιτιολογημένη, δεν ευσταθεί. Αντίθετα, η αιτιολογία, όπως αυτή καταγράφεται στο πρακτικό, είναι μακροσκελής, εμπεριστατωμένη και πλήρης από κάθε άποψη. Σ' αυτήν αιτιολογείται απόλυτα και η απόφασή του να αποκλίνει από τη σύσταση του διευθυντή. Ήταν μέσα στο πλαίσιο της διακριτικής του ευχέρειας να προσδώσει βαρύτητα στην αρχαιότητα των ενδιαφερομένων μερών, των οποίων η αξία είναι οριακά κατώτερη του αιτητή. Δεν αποδεικνύεται έκδηλη υπεροχή του αιτητή
2. Η άλλη εισήγηση του δικηγόρου του αιτητή είναι πως κατά τη λήψη της απόφασης παρευρισκόταν, αυτή τη φορά, πρακτικογράφος και επομένως παραβιάστηκαν τα δεδομένα του ουσιώδους χρόνου. Είναι αβάσιμη εισήγηση. Ο περί Αρχής Αναπτύξεως Ανθρώπινου Δυναμικού Νόμος Ν.125(1)/99, επιτρέπει σε πρόσωπο να εκτελεί χρέη γραμματέως [Άρθρο 11(6)]. Δεδομένου ότι η επανεξέταση έγινε μετά τη θέσπιση του Νόμου αυτού, οι πρόνοιές του, ως διαδικαστικές, ορθά εφαρμόστηκαν.
3. Το τελευταίο ζήτημα που εγείρεται είναι κάπως πολύπλοκο. Το Συμβούλιο κατά την επανεξέταση αποφάσισε να αγνοήσει τις υπηρεσιακές εκθέσεις των ετών 1991-93, οι οποίες είχαν ληφθεί υπόψη στην ακυρωθείσα απόφαση. Το Συμβούλιο ενήργησε σύμφωνα με νομική συμβουλή με το πιο κάτω σκεπτικό. Ο Καν.16 της Κ.Δ.Π.266/77 προνοούσε για τη σύνταξη των υπηρεσιακών εκθέσεων από το διευθυντή. Από το 1991 όμως και μετά η σύνταξη των εκθέσεων γινόταν από τριμελή ομάδα αξιολόγησης, καθώς προνοούσε ο Ν.155/90. Προς τούτο θεσπίστηκαν από την Αρχή και σχετικοί Κανονισμοί το 1994, Κ.Δ.Π.189/94. Η Ολομέλεια όμως του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Λοΐζος Κυπριανού ν. Α.ΤΗ.Κ (1998) 3 Α.Α.Δ. 355, αποφάσισε πως ο Ν.155/90 δεν ετύγχανε εφαρμογής σε οργανισμούς των οποίων τα κεφάλαια δεν παρείχοντο ούτε ήσαν εγγυημένα από τη Δημοκρατία, όπως και ο καθ' ου η αίτηση οργανισμός. Εφόσον λοιπόν οι υπηρεσιακές εκθέσεις των ετών 1991-93 είχαν συνταχθεί από τριμελή ομάδα, σύμφωνα με το Νόμο που το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν ίσχυε για τους πιο πάνω οργανισμούς, το Συμβούλιο, ενεργώντας στη βάση γνωμοδότησης των δικηγόρων τους, θεώρησε τις εκθέσεις για τα πιο πάνω έτη άκυρες. Γι' αυτό και δεν λήφθηκαν υπόψη κατά την επανεξέταση, στην οποία αφορά η παρούσα προσφυγή.
Στην παρούσα υπόθεση δεν προβλήθηκε ισχυρισμός πως ο Κανονισμός, που είχε θεσπίσει το Συμβούλιο, Κ.Δ.Π.189/94, στη βάση του Ν.155/90 κηρύχθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο ως άκυρος. Εντούτοις, το Ανώτατο Δικαστήριο, ερμηνεύοντας τον Ν.155/90, είπε πως ο Νόμος αυτός δεν τύγχανε εφαρμογής σε οργανισμούς των οποίων τα κεφάλαια δεν παρέχονται ούτε είναι εγγυημένα από τη Δημοκρατία. Το θεμέλιο δηλαδή στο οποίο βασίστηκαν οι κανονισμοί είχε ανατραπεί από το Ανώτατο Δικαστήριο. Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα, αναφορικά με τις υπηρεσιακές εκθέσεις των ετών 91-93, είναι θεωρητικό γιατί η εικόνα δεν θα μεταβαλλόταν, έστω και αν λαμβάνονταν υπόψη. Η οριακή δηλαδή υπέρτερη αξία του αιτητή έναντι των ενδιαφερομένων μερών εμφανιζόταν και σ' αυτές τις υπηρεσιακές εκθέσεις, οι οποίες ανάγονται μάλιστα και σε χρόνο πριν από τις πρόσφατες εκθέσεις των τελευταίων ετών που λήφθηκαν υπόψη.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Κυπριανού ν. Α.ΤΗ.Κ (1998) 3 Α.Α.Δ. 355,
Πετρίδης ν. Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (2003) 4 Α.Α.Δ 1060.
Προσφυγή.
Ν. Χ"Ιωάννου, για τον Αιτητή.
Μ. Σπανού, για την Καθ΄ης η αίτηση Αρχή.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 22.3.02 η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποδεχόμενη την έφεση του αιτητή (Α.Ε.2969 Ανδρέα Χρίστου ν. Αρχής Βιομηχανικής Κατάρτισης) ακύρωσε την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της καθ΄ης η αίτηση Αρχής με την οποία είχαν προαχθεί στις δύο κενές θέσεις Λειτουργού Ανθρώπινου Δυναμικού 1ης τάξης τα ενδιαφερόμενα μέρη. Το Συμβούλιο επανεξέτασε το ζήτημα, και με απόφαση του που ελήφθη στις 13.5.02 προήγαγε πάλιν τα δυο ενδιαφερόμενα μέρη. Την απόφαση αυτή προσβάλλει ο αιτητής.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου είχε εντοπίσει δυο βασικούς λόγους, στους οποίους στήριζε την προσφυγή του ο αιτητής. Ο πρώτος αφορούσε εισήγηση κακής συγκρότησης του Συμβουλίου στο στάδιο των διαβουλεύσεων και της απόφασης, γιατί παρίστατο και ο προϊστάμενος διοίκησης και προσωπικού. Επίσης, ο αιτητής πρόβαλε έκδηλη υπεροχή έναντι των ενδιαφερομένων μερών. Η Ολομέλεια αποδέχθηκε ως βάσιμο τον πρώτο λόγο και δεν ασχολήθηκε με το δεύτερο, ο οποίος, ως εκ τούτου, παρέμενε υπό εξέταση από το Συμβούλιο, και βεβαίως για αναθεώρηση από το Δικαστήριο.
Ο αιτητής στηρίζει την εισήγηση του για έκδηλη υπεροχή σε δυο στοιχεία, ότι τον σύστησε ο διευθυντής για προαγωγή και στην υπεροχή του στην αξία, όπως αυτή αναδεικνύεται στις υπηρεσιακές εκθέσεις.
Οι σχετικές πρόνοιες των Κανονισμών της Αρχής, ΚΔΠ266/77, που αφορούν στο διορισμό και ανέλιξη του προσωπικού της, είναι ταυτόσημες με αυτά που ισχύουν στη δημόσια υπηρεσία και σε ό,τι αφορά τις συστάσεις του διευθυντή καθώς και στα κριτήρια που προσμετρούν. Από τις υπηρεσιακές εκθέσεις, καθώς ορθά εντοπίζει ο διευθυντής στη σύσταση του, ο αιτητής υπερέχει, οριακά κατά τη γνώμη μου, των δύο ενδιαφερομένων μερών. Συγκεκριμένα, ενώ ο αιτητής για τις εκθέσεις των τριών προηγούμενων ετών 94, 95 και 96 έχει 1 εξαίρετος και 8 πολύ ικανοποιητικά, το ενδιαφερόμενο μέρος Γρηγόρης Δημητρίου έχει ένα εξαίρετος και 8 πολύ ικανοποιητικά για το 1996 και 9 πολύ ικανοποιητικά για τα έτη 95 και 94. Το ενδιαφερόμενο μέρος Κ. Κυριάκου έχει 9 πολύ ικανοποιητικά και στα 3 έτη.
Το Συμβούλιο αποφάσισε την προαγωγή των δύο ενδιαφερομένων μερών, μολονότι σημείωσε την οριακή υπεροχή του αιτητή έναντι τους, λόγω της σημαντικής αρχαιότητας έναντι του αιτητή. Συγκεκριμένα, ο Κ.Κυριάκου διορίστηκε στην αμέσως προηγούμενη θέση στις 2.11.81, ο Δημητρίου στις 2.10.85, ενώ ο αιτητής την 1.9.89.
Ο ισχυρισμός του δικηγόρου του αιτητή πως η απόφαση του Συμβουλίου δεν είναι αιτιολογημένη, δεν ευσταθεί. Αντίθετα, η αιτιολογία, όπως αυτή καταγράφεται στο πρακτικό, είναι μακροσκελής, εμπεριστατωμένη και πλήρης από κάθε άποψη. Έχω δε τη γνώμη πως σ΄αυτήν αιτιολογείται απόλυτα και η απόφαση του να αποκλίνει από τη σύσταση του διευθυντή. Ήταν μέσα στο πλαίσιο της διακριτικής του ευχέρειας να προσδώσει βαρύτητα στην αρχαιότητα των ενδιαφερομένων μερών, των οποίων η αξία είναι οριακά κατώτερη του αιτητή. Δεν αποδεικνύεται έκδηλη υπεροχή του αιτητή.
Η άλλη εισήγηση του δικηγόρου του αιτητή είναι πως κατά τη λήψη της απόφασης παρευρισκόταν, αυτή τη φορά, πρακτικογράφος και επομένως παραβιάστηκαν τα δεδομένα του ουσιώδους χρόνου. Είναι αβάσιμη εισήγηση. Ο περί Αρχής Αναπτύξεως Ανθρώπινου Δυναμικού Νόμος Ν.125(1)/99, επιτρέπει σε πρόσωπο να εκτελεί χρέη γραμματέως [άρθρο 11(6)]. Δεδομένου ότι η επανεξέταση έγινε μετά τη θέσπιση του Νόμου αυτού, οι πρόνοιες του, ως διαδικαστικές, ορθά εφαρμόστηκαν.
Το τελευταίο ζήτημα που εγείρεται είναι κάπως πολύπλοκο. Το Συμβούλιο κατά την επανεξέταση αποφάσισε να αγνοήσει τις υπηρεσιακές εκθέσεις των ετών 1991-93, οι οποίες είχαν ληφθεί υπόψη στην ακυρωθείσα απόφαση. Το Συμβούλιο ενήργησε σύμφωνα με νομική συμβουλή με το πιο κάτω σκεπτικό. Ο Καν.16 της ΚΔΠ266/77 προνοούσε για τη σύνταξη των υπηρεσιακών εκθέσεων από το διευθυντή. Από το 1991 όμως και μετά η σύνταξη των εκθέσεων γινόταν από τριμελή ομάδα αξιολόγησης, καθώς προνοούσε ο Ν.155/90. Προς τούτο θεσπίστηκαν από την Αρχή και σχετικοί Κανονισμοί το 1994, ΚΔΠ189/94. Η Ολομέλεια όμως του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Λοϊζος Κυπριανού ν. Α.ΤΗ.Κ (1998) 3 Α.Α.Δ. 355 αποφάσισε πως ο Ν.155/90 δεν ετύγχανε εφαρμογής σε οργανισμούς των οποίων τα κεφάλαια δεν παρείχοντο ούτε ήσαν εγγυημένα από τη Δημοκρατία, όπως και ο καθ΄ου η αίτηση οργανισμός. Εφόσον λοιπόν οι υπηρεσιακές εκθέσεις των ετών 1991-93 είχαν συνταχθεί από τριμελή ομάδα, σύμφωνα με το Νόμο που το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν ίσχυε για τους πιο πάνω οργανισμούς, το Συμβούλιο, ενεργώντας στη βάση γνωμοδότησης των δικηγόρων τους, θεώρησε τις εκθέσεις για τα πιο πάνω έτη άκυρες. Γι΄αυτό και δεν λήφθηκαν υπόψη κατά την επανεξέταση, στην οποία αφορά η παρούσα προσφυγή.
Παρόμοιο, αλλά όχι ακριβώς το ίδιο ζήτημα, με απασχόλησε στην υπόθεση Πέτρος Πετρίδης ν. Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (2003) 4 Α.Α.Δ. 1060, όπου είπα πως το διοικητικό όργανο έχει χρέος να εφαρμόζει ισχύοντα κανονισμό, εφόσον αυτός δεν έχει κηρυχθεί από το αρμόδιο Δικαστήριο ως μη έγκυρος. Στην υπόθεση που μας αφορά δεν προβλήθηκε ισχυρισμός πως ο Κανονισμός, που είχε θεσπίσει το Συμβούλιο, ΚΔΠ189/94, στη βάση του Ν.155/90 κηρύχθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο ως άκυρος. Εντούτοις, το Ανώτατο Δικαστήριο, ερμηνεύοντας τον Ν.155/90 στην υπόθεση Κυπριανού, που αναφέρεται πιο πάνω, είπε πως ο Νόμος αυτός δεν τύγχανε εφαρμογής σε οργανισμούς των οποίων τα κεφάλαια δεν παρέχονται ούτε είναι εγγυημένα από τη Δημοκρατία. Το θεμέλιο δηλαδή στο οποίο βασίστηκαν οι κανονισμοί είχε ανατραπεί από το Ανώτατο Δικαστήριο. Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα, αναφορικά με τις υπηρεσιακές εκθέσεις των ετών 91-93, είναι θεωρητικό γιατί η εικόνα δεν θα μεταβαλλόταν, έστω και αν λαμβάνονταν υπόψη. Η οριακή δηλαδή υπέρτερη αξία του αιτητή έναντι των ενδιαφερομένων μερών εμφανιζόταν και σ΄αυτές τις υπηρεσιακές εκθέσεις, οι οποίες ανάγονται μάλιστα και σε χρόνο πριν από τις πρόσφατες εκθέσεις των τελευταίων ετών που λήφθηκαν υπόψη. Όπως είπα πιο πριν, η απόφαση του Συμβουλίου είχε ως βασικό έρεισμα, λαμβανομένων υπόψιν βέβαια και των άλλων κριτηρίων, τη σημαντική αρχαιότητα των ενδιαφερομένων μερών.
Ενόψει των ανωτέρω η προσφυγή απορρίπτεται με £500 έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.