|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 4 ΑΑΔ 273
28 Μαρτίου, 2003
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ
2. ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΩΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 68/2001)
Αλλοδαποί ― Αίτηση άδειας εισόδου και προσωρινής παραμονής απαγορευμένου μετανάστη, ο οποίος είχε απελαθεί ― Επίκληση σύναψης γάμου με Κύπρια ― Ισχυρισμός περί παράβασης του δικαιώματος στην οικογενειακή ζωή ― Μόνο η απαγόρευση εισόδου και παραμονής του αλλοδαπού συζύγου, δεν τεκμηριώνουν επέμβαση στην οικογενειακή ζωή ― Ευρεία διακριτική ευχέρεια του κράτους και τεκμήριο υπέρ της καλόπιστης άσκησής της.
Η αιτήτρια επεδίωξε την ακύρωση της απόρριψης του αιτήματός της για παραχώρηση άδειας εισόδου και προσωρινής παραμονής του Ιρανού συζύγου της στη Δημοκρατία.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Η διακριτική ευχέρεια του κράτους να απελαύνει αλλοδαπούς είναι ευρεία. Εφ' όσον η ευχέρεια αυτή ασκείται καλόπιστα, το δικαστήριο δεν επεμβαίνει, ούτε μπορεί να αμφισβητήσει τη ληφθείσα απόφαση. Υπέρ της διοίκησης υπάρχει πάντα το μαχητό τεκμήριο ότι ενήργησε καλόπιστα.
2. Η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι παραβιάζεται το δικαίωμά της για οικογενειακή ζωή, όπως κατοχυρώνεται από το Άρθρο 15 του Συντάγματος και το Άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το θέμα της ύπαρξης ή μη οικογενειακής ζωής είναι ουσιαστικά θέμα πραγματικό που εξαρτάται από την ύπαρξη στενών στην πραγματικότητα προσωπικών δεσμών. Η τέλεση γάμου δεν είναι αρκετή για να στοιχειοθετηθεί το επιχείρημα της επέμβασης στην οικογενειακή ζωή της αιτήτριας.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Σύμβαση ισχύει όπου το μέλος της οικογένειας που ανήκει σε συμβαλλόμενο κράτος, δεν έχει δικαίωμα, σύμφωνα με το νόμο του κράτους του αλλοδαπού, να τον συναντήσει στη χώρα του και να ζήσει εκεί. Το ίδιο και στις περιπτώσεις όπου δεν επιτρέπεται στον αλλοδαπό να επιστρέψει στη χώρα του γιατί είναι πρόσφυγας. Σε μια τέτοια περίπτωση το Άρθρο 8(1) της Σύμβασης μπορεί να ερμηνευτεί με τρόπο που να απαιτείται από το συμβαλλόμενο κράτος να επιτρέψει στον αλλοδαπό να ενωθεί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα μέλη της οικογένειας για να ενωθούν με τον άλλο εκτός του συμβαλλόμενου κράτους θα πρέπει να είναι ουσιαστικά. Οικονομικά, ή πολιτιστικά μειονεκτήματα, γενικώς κρίνονται ως μη ικανοποιητικά.
3. Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι η αιτήτρια παντρεύτηκε τον αλλοδαπό τρεις μήνες μετά την απέλασή του από την Κύπρο. Γνώριζε ότι με βάση την κειμένη νομοθεσία είχε απαγορευτεί στον υποψήφιο σύζυγό της να εισέλθει στην Κυπριακή Δημοκρατία και παρ' όλα αυτά, προχώρησε και τον παντρεύτηκε.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Δημοκρατία ν. Χατζηγεωργίου (1994) 3 Α.Α.Δ. 574,
Kolomoets v. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 443,
Moyo a.o. v. Republic (1988) 3 C.L.R. 976,
Levantis v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2483,
Suleiman v. Republic (1987) 3 C.L.R. 224,
K v. UK Υπόθ. Αρ. 11468/85 50DR 199, 270,
Marckx v. Belgium A31 [1979],
Balalas a.o. v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2127,
Abdulaziz, Cabalas and Balkandali v. U.K. A94 para 68 [1985],
Beldjoudi v. France A234 - A para 79 [1992],
Σαββίδης ν. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 981.
Προσφυγή.
Γ. Θωμά, για την Αιτήτρια.
Μ. Παπαϊωάννου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Στις 26.6.2000 η αιτήτρια τέλεσε με τον Χαμίντ Κιάνι, μουσουλμάνο, ιρανικής καταγωγής, γάμο στη Δαμασκό. Ο Κιάνι είχε αφιχθεί στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1998. Του παραχωρήθηκε προσωρινή άδεια παραμονής επισκέπτη, μέχρι τις 28.4.1999. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κύπρο γνώρισε την αιτήτρια, με την οποία δημιούργησε δεσμό. Παρέλειψε να ανανεώσει την άδειά του μετά τη λήξη της και έκτοτε παρέμεινε στην Κύπρο εργαζόμενος παράνομα σε διάφορους εργοδότες. Στις 25.2.2000 συνελήφθη και την 1.3.2000 απελάθηκε.
Αίτημα της αιτήτριας προς τον Υπουργό Εσωτερικών, ημερ. 5.4.2000, για παραχώρηση άδειας εισόδου στον Κιάνι, απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι ήταν απαγορευμένος μετανάστης.
Την 1.9.2000 η αιτήτρια υπέβαλε εκ νέου αίτηση για παραχώρηση άδειας εισόδου και προσωρινής παραμονής, στην οποία επισύναψε και πιστοποιητικό γάμου μαζί του.
Η αιτήτρια πληροφορήθηκε την απόρριψη του νέου αιτήματός της με επιστολή του Λειτουργού Μετανάστευσης, ημερ. 9.11.2000. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρήθηκε η παρούσα προσφυγή. Αξιώνεται ακύρωση της απόρριψης της αίτησής της για χορήγηση άδειας εισόδου και προσωρινής παραμονής του Κιάνι στη Δημοκρατία.
Ένσταση που ηγέρθη προδικαστικά από τους καθ' ων η αίτηση, αποσύρθηκε σε μεταγενέστερο στάδιο. Η αιτήτρια κατ' αρχήν υποστηρίζει ότι στην προσβαλλόμενη απόφαση δεν περιέχεται οποιαδήποτε αιτιολογία.
Ο λόγος αυτός δεν ευσταθεί. Παρ' όλον ότι στην επιστολή με την οποία της κοινοποιήθηκε η απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση δεν αναφέρεται ακριβής αιτιολογία, αυτή συμπληρώνεται από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου (Δημοκρατία ν. Χατζηγεωργίου (1994) 3 Α.Α.Δ. 574, 581 - 582). Πράγματι ο φάκελος περιέχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συνιστούν το βάθρο της απόφασης. Ιδιαίτερα σημειώνεται ότι ο Κιάνι παρέμεινε στην Κύπρο παράνομα από 28.4.1999, αφού η άδεια παραμονής του έληξε, ενώ συνέχισε να εργάζεται παράνομα σε διάφορους εργοδότες μέχρι την ημερομηνία της σύλληψής του.
Τα πλαίσια της εξουσίας του κράτους για απέλαση αλλοδαπών, καθώς και του δικαιώματος άρνησης εισόδου στην επικράτεια, έχουν αναλυθεί στην υπόθεση Kolomoets v. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 443.
Η διακριτική ευχέρεια του κράτους να απελαύνει αλλοδαπούς είναι ευρεία. Εφ' όσον η ευχέρεια αυτή ασκείται καλόπιστα, το δικαστήριο δεν επεμβαίνει, ούτε μπορεί να αμφισβητήσει τη ληφθείσα απόφαση (Moyo and another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 976, Levantis v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2483). Υπέρ της διοίκησης υπάρχει πάντα το μαχητό τεκμήριο ότι ενήργησε καλόπιστα (Suleiman v. Republic (1987) 3 C.L.R. 224, 227).
Η αιτήτρια ισχυρίζεται ακόμα ότι παραβιάζεται το δικαίωμά της για οικογενειακή ζωή, όπως κατοχυρώνεται από το Άρθρο 15 του Συντάγματος και το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το θέμα της ύπαρξης ή μη οικογενειακής ζωής είναι ουσιαστικά θέμα πραγματικό που εξαρτάται από την ύπαρξη στενών στην πραγματικότητα προσωπικών δεσμών (K v. UK Υποθ. Αρ. 11468/85 50DR 199, 270. Βλέπε ακόμα Marckx v. Belgium A31 [1979]).
Στην παρούσα υπόθεση η αιτήτρια προσκόμισε πιστοποιητικό θρησκευτικού γάμου που τέλεσε με τον αιτητή στη Δαμασκό τον Ιούνιο του 2000. Δεν εξηγήθηκε αν ο γάμος έγινε με βάση το χριστιανικό ή άλλο τυπικό. Ο Κιάνι είναι μουσουλμάνος. Αν ο γάμος έγινε με βάση το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα δεν εξηγήθηκε με ποιο τρόπο κατέστη η τέλεση του μυστηρίου του γάμου με αλλόθρησκο.
Πέραν όμως αυτού, η τέλεση γάμου δεν είναι αρκετή για να στοιχειοθετηθεί το επιχείρημα της επέμβασης στην οικογενειακή ζωή της αιτήτριας. Στην Balalas and Another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2127 κρίθηκε ότι η άρνηση των αρχών να επιτρέψουν την παραμονή του αλλοδαπού συζύγου της αιτήτριας δεν αποτελούσε επέμβαση στο συνταγματικό δικαίωμα που διασφαλίζεται από το Άρθρο 15, επειδή η οικογένεια μπορούσε να διατηρηθεί και εκτός της Δημοκρατίας. Κρίθηκε πως δεν υπήρχαν οποιαδήποτε νομικά ή άλλα εμπόδια για την Kυπρία σύζυγο να ενωθεί με το σύζυγό της στην Ελλάδα, χώρα της οποίας αυτός ήταν υπήκοος και να ζήσει μαζί του εκεί.
Ενώ ο Κιάνι κατάγεται από το Ιράν, στην απαντητική αγόρευση για την αιτήτρια γίνεται συνεχής αναφορά στις δυνατότητες διαβίωσης της οικογένειας στη Συρία. Κανένας λόγος δεν δίδεται γιατί η οικογένεια δεν μπορεί να διαμείνει στο Ιράν. Από την άλλη δεν τεκμηριώνεται η ύπαρξη οποιωνδήποτε πραγματικών εμποδίων που αποτρέπουν την αιτήτρια να ζήσει με το σύζυγό της έστω και στη Συρία (βλέπε Abdulaziz, Cabalas and Balkandali v. U.K. A94 para 68 [1985]).
Η αιτήτρια έχει από προηγούμενο γάμο τρία παιδιά, 18, 12 και 8 ετών. Οι ισχυρισμοί για την ανάγκη απρόσκοπτης συνέχισης της μόρφωσης των παιδιών και της διασφάλισης του δικαιώματος επικοινωνίας με το φυσικό τους πατέρα, δεν στοιχειοθετούν από μόνοι τους την ύπαρξη εμποδίων διαβίωσης της οικογένειας εκτός Κύπρου. Δεν έχει γίνει καν αναφορά στο κατά πόσο ο φυσικός τους πατέρας έχει επαφή μαζί τους ή αν ενίσταται ή όχι στην εγκατάσταση τους στο εξωτερικό. Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν αναφέρονται σε αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά σε υποκειμενικά εμπόδια τα οποία, για να έχουν κάποια αξία θα πρέπει να στοιχειοθετηθούν.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Σύμβαση ισχύει όπου το μέλος της οικογένειας που ανήκει σε συμβαλλόμενο κράτος, δεν έχει δικαίωμα, σύμφωνα με το νόμο του κράτους του αλλοδαπού, να τον συναντήσει στη χώρα του και να ζήσει εκεί. Το ίδιο και στις περιπτώσεις όπου δεν επιτρέπεται στον αλλοδαπό να επιστρέψει στη χώρα του γιατί είναι πρόσφυγας. Σε μια τέτοια περίπτωση το άρθρο 8(1) της Σύμβασης μπορεί να ερμηνευτεί με τρόπο που να απαιτείται από το συμβαλλόμενο κράτος να επιτρέψει στον αλλοδαπό να ενωθεί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του.
Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα μέλη της οικογένειας για να ενωθούν με τον άλλο εκτός του συμβαλλόμενου κράτους θα πρέπει να είναι ουσιαστικά. Οικονομικά, ή πολιτιστικά μειονεκτήματα, γενικώς κρίνονται ως μη ικανοποιητικά (Beldjoudi v. France A234 - A para 79 [1992]). Η άρνηση άσκησης των δικαιωμάτων της Σύμβασης θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενός πλέον καταπιεστικού λόγου.
Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι η αιτήτρια παντρεύτηκε τον αλλοδαπό τρεις μήνες μετά την απέλασή του από την Κύπρο. Γνώριζε ότι με βάση την κειμένη νομοθεσία είχε απαγορευτεί στον υποψήφιο σύζυγό της να εισέλθει στην Κυπριακή Δημοκρατία και παρ' όλα αυτά, προχώρησε και τον παντρεύτηκε (βλέπε Shankernath Lukka v. U.K., Υποθ. Αρ. 12122/86, ημερ. 16.10.1986. Βλέπε επίσης Σαββίδης ν. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 981).
Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον της αιτήτριας, τα οποία υπολογίζω και επιδικάζω στις £400.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.