|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 187/2003)
23 Δεκεμβρίου, 2003
[ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤA ΑΡΘΡA 28, 35 KAI 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
____________________
Α.Σ. Αγγελίδης,
για τους Αιτητές.Αντ. Βασιλειάδης, για τους Καθ' ων η αίτηση.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή οι αιτητές ζητούν την πιο κάτω θεραπεία:
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση της καθ΄ ης η αίτηση ημερ. 6.12.2002 που παρελήφθη και έδωσε πλήρη γνώση την 16.12.2002 και με την οποία απέρριψαν το νόμιμο και δίκαιο αίτημα των αιτητών για παραχώρηση και σ΄ αυτούς της προσωπικής κλίμακας Α7 + 3 ως και η συνεχιζόμενη παράλειψη τους να εφαρμόσουν το σχετικό Νόμο επί του οποίου στηρίζεται το αίτημα είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος και ότι παν ότι παραλήφθηκε θα πρέπει να διενεργηθεί.»
Σημειώνεται ότι η Προσφυγή του αιτητή αρ. 5 - Δαυϊδ Φράγκου - αποσύρθηκε και απορρίφθηκε στις 9.5.2003.
Τα πραγματικά περιστατικά τα οποία περιβάλλουν την προσφυγή.
Η αιτήτρια 1 είναι η συνδικαλιστική οργάνωση των Δημοσίων Υπαλλήλων. Οι αιτητές 2 είνα Νοσηλευτικοί Λειτουργοί. Με επιστολή της αιτήτριας 1 προς τον Πρόεδρο της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (η Ε.Δ.Υ.) ημερ. 5.3.2002, υπέβαλε αίτημα για παραχώρηση της προσωπικής κλίμακας Α7+3 σε αριθμό Νοσηλευτικών Λειτουργών, Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας με βάση τον περί Δημοσίων Υπαλλήλων (Αναδιάρθρωσις Ωρισμένων Θέσεων και Συναφών
Θεμάτων) Νόμου του 1985 (Ν 33/85) . Η Ε.Δ.Υ. εξέτασε το αίτημα στη συνεδρία της ημερ. 25.11.2002 και το απέρριψε. Παραθέτω το σχετικό μέρος του πρακτικού:
«Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας, αφού μελέτησε το πιο πάνω υπόμνημα της (ΠΑ.ΣΥ.ΔΥ.), τα στοιχεία που περιέχονται στους Προσωπικούς Φακέλους των Νοσηλευτικών Λειτουργών που αναφέρονται στο εν λόγω υπόμνημα, καθώς και όλα τα ενώπιόν της στοιχεία, έκρινε ότι δεν μπορούν να τύχουν εφαρμογής οι πρόνοιες του περί Δημόσιων Υπαλλήλων (Αναδιάρθρωσις Ωρισμένων Θέσεων και Ρυθμίσεων Άλλων επί Μέρους Συναφών Θεμάτων) Νόμου
του 1985 (Ν 33/85) και, ως εκ τούτου, το πιο πάνω αίτημα της Παγκύπριας Συντεχνίας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΑ.ΣΥ.ΔΥ.) δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.Περαιτέρω, η Επιτροπή θα ήθελε να παρατηρήσει ότι οι επηρεαζόμενοι υπάλληλοι κατά το διορισμό τους ή/και την προαγωγή τους είχαν αποδεχθεί ανεπιφύλακτα αυτούς.»
Οι προδικαστικές ενστάσεις.
Η Ε.Δ.Υ. υπέβαλε προδικαστική ένσταση. Ισχυρίστηκε ότι οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος για καταχώριση της προσφυγής. Έρεισμα της προδικαστικής ένστασης στο βαθμό που αφορά τους αιτητές 2 ήταν το περιεχόμενο των προσωπικών τους φακέλων από το οποίο διαπιστώνεται ότι σ΄ αυτούς προσφέρθηκε προαγωγή στη μόνιμη θέση Νοσηλευτικού Λειτουργού, 2ης τάξης, Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας και οι αιτητές 2 «αποδέχθηκαν την προσφορά χωρίς καμιά επιφύλαξη». Μάλιστα στην σχετική προσφορά «γίνεται αναφορά στις πρόνοιες του περί Δημοσίων Υπαλλήλων (Αναδιάρθρωσις Ωρισμένων Θέσεων και Ρυθμίσεις άλλων επί μέρους Συναφών Θεμάτων) Νόμου του 1985 (Ν 33/85). Με αναφορά στην
Tomboli v. CY.T.A. (1982) 3 C.L.R. 149 ο κ. Βασιλειάδης, εκ μέρους της Ε.Δ.Υ., υπέβαλε ότι οι αιτητές 2 δεν νομιμοποιούνται «μετά από πάροδο επτά και πλέον ετών να διεκδικούν την παραχώρηση σ΄ αυτούς της προσωπικής κλίμακας Α7+3 από τη στιγμή που αποδέχθηκαν την προσφορά διορισμού τους χωρίς να εγείρουν τέτοιο θέμα».Από την άλλη ο κ. Αγγελίδης, εκ μέρους των αιτητών, υπέβαλε ότι η αιτήτρια 1 ενεργεί ως εκπρόσωπος των συμφερόντων «όλων των προσφεύγοντων δημοσίων υπαλλήλων (αιτητές 2) που είναι μέλη αυτής χωρίς να επηρεάζει δικαιώματα άλλων μελών της. Ως Νομικό Πρόσωπο που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των μελών της μπορεί να προσβάλει πράξεις που θίγουν τα συμφέροντα των μελών της ή ομάδας αυτών εφόσον η προστασία των συμφερόντων αυτών εμπίπτει στους σκοπούς της Συντεχνίας».
Αναφορικά με το έννομο συμφέρον των αιτητών 2 ο κ. Αγγελίδης υπέβαλε ότι με βάση το Συνταγματικό δικαίωμα υπέρ κάθε πολίτη, για να αναφέρεται και να υποβάλλει παραστάσεις προς τη διοίκηση (right of petition), το οποίο διασφαλίζεται από το άρθρο29 του Συντάγματος, οι αιτητές υπέβαλαν ένα νέο και διαφορετικό αίτημα και τεκμηριωμένα ζήτησαν την άρση της σε βάρος τους αδικίας, παρανομίας και άνισης μεταχείρισης Επομένως - συμπλήρωσε - έχουν έννομο συμφέρον να καταδείξουν πλάνη και παρανομία της Ε.Δ.Υ.. Το εάν - κατέληξε ο κ. Αγγελίδης - οι αιτητές αποδέχθηκαν «ανεπιφύλακτα το διορισμό και/ή προαγωγή τους δεν συνεπάγεται ότι παραιτήθηκαν από το δημόσιο δικαίωμα να ζητήσουν ίση μεταχείριση δια της αναδρομικής προσαύξησης που έπρεπε να πάρουν εάν δικαιούνται να εφαρμοσθεί και στην περίπτωση τους ο Νόμος 33/85». Τούτο γιατί δεν είναι δυνατή η παραίτηση υπαλλήλου από δημόσιο δικαίωμα που προβλέπει ο Νόμος.
Το θέμα του εννόμου συμφέροντος των αιτητών 2 έχει επιλυθεί από τη Νομολογία. Στην
HadjiConstantinou and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 319 (απόφαση της Ολομέλειας) οι αιτητές ήταν πυροσβέστες επί προσωρινής βάσεως. Μετά το διορισμό τους στη μόνιμη θέση ζήτησαν όπως τους παραχωρηθούν προσαυξήσεις. Το αίτημα τους απορρίφθηκε γιατί «η παραχώρησις προσαυξήσεων εις εκτάκτους Πυροσβέστας επί τω διορισμώ αυτών επί μονίμου βάσεως ηγέρθη, εξητάσθη και ενεκρίθη το πρώτον την 22.3.1973 ουδείς δε εκ των αιτητών ήγειρε τοιούτο θέμα κατά τον χρόνον της αποδοχής του διορισμού του».Το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι λόγω των ιδιαίτερων περιστατικών της υπόθεσης υπήρχε αμφιβολία σε σχέση με το θέμα του εννόμου συμφέροντος και αποφάσισε το θέμα υπέρ των αιτητών.
Η Δημοκρατία άσκησε έφεση. Στην απόφαση της Ολομέλειας (απόφαση Σαββίδη, Δ.) έγινε αναφορά στην πάγια θέση της νομολογίας, σύμφωνα με την οποία η ανεπιφύλακτη αποδοχή διοικητικής πράξης ή απόφασης από τον αιτητή του αφαιρεί το έννομο συμφέρον άσκησης προσφυγής υπό την έννοια του άρθρου 146.2 του Συντάγματος (Βλ.
Neokleous and Others v. Republic(1980) 3 C.L.R. 497, Tomboli v. CY.T.A. (1982) 3 C.L.R. 149, Georghiades v. Republic (1981) 3 C.L.R. 431, Myrianthis v. Republic (1977) 3 C.L.R. 165, 168, Ionides v. Republic (1979) 3 C.L.R. 679, Christofides v. CY.T.A. (1980) 3 C.L.R. 498, Ioannou and Others v. Republic (1983) 3 C.L.R. 150). Ακολούθως το θέμα τέθηκε ως εξής (σε μετάφραση):«Ελάβαμε υπόψη το γεγονός ότι οι εφεσείοντες είχαν αποδεχθεί ελεύθερα και χωρίς όρους τους διορισμούς τους στους οποίους είχαν τεθεί ξεκάθαρα οι μισθολογικές τους κλίμακες και ανκαι είχαν διορισθεί στις θέσεις τους προ πολλού χρόνου, μεταξύ 2 και 12 ετών, και έπαιρναν τους μισθούς τους κανονικά, ουδέποτε διαμαρτυρήθηκαν ή ήγειραν το θέμα. Έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν έχουν έννομο συμφέρον να προωθήσουν τις προσφυγές τους και ακόμη και αν τέτοιο έννομο συμφέρον δυνατόν να υπήρχε σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα έχει απωλεσθεί με την εκπνοή πέραν των 75 ημερών από την ημερομηνία κατά την οποία πληρώθηκαν τον πρώτο μισθό τους.»
Στην παρούσα υπόθεση όπου οι αιτητές είχαν εγείρει το θέμα μετά την παρέλευση 7 ετών από το διορισμό τους και είχαν δεχθεί ανεπιφύλακτα το διορισμό τους ο οποίος περιλάμβανε και την μισθοδοτική τους κλίμακα, ισχύουν τα νομολογηθέντα στην
HadjiConstantinou (πιο πάνω). ΄Επεται πως οι αιτητές 2 στερούνται εννόμου συμφέροντος εντός της έννοιας του άρθρου 146.2 του Συντάγματος και για το λόγο αυτό η προσφυγή τους απορρίπτεται.Αναφορικά με το θέμα του εννόμου συμφέροντος της αιτήτριας 1 θεωρώ ότι αυτό πηγάζει άμεσα και καθοριστικά από το συμφέρον των μελών της το οποίο έχει ταχθεί να προστατεύσει. Η έλλειψη εννόμου συμφέροντος των αιτητών 2 - μελών της αιτήτριας 1 - αποστερεί και την τελευταία του εννόμου συμφέροντος να ασκήσει προσφυγή με σκοπό την προώθηση και προστασία των δικαιωμάτων τους.
Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος.
Π. ΚΑΛΛΗΣ,
Δ..
/ΕΑΠ.
ΠΙΝΑΚΑΣ Α