CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2003) 4 ΑΑΔ 764

Eπανήλθε το 1985 αφού απέσυρε την έφεση που άσκησε με αίτημα για επανεξέταση ενόψει πιστοποιητικού που είχε εξασφαλίσει. Απορρίφθηκε και εκείνο με απόφαση ημερομηνίας 2.4.86 για να ασκήσει όμως προσφυγή μόλις το 1987, σε σχέση με το περιεχόμενο της τελευταίας τότε επιστολής της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας. Εκείνη η προσφυγή απορρίφθηκε ως προσβάλλουσα βεβαιωτική απόφαση. (Κampouris v. ESC (1988) 3 CLR 2235).

Aπέσυρε και την έφεση που άσκησε κατά της πιο πάνω απόφασης αλλά δεν εγκατέλειψε τις διεκδικήσεις του. ΄Οταν δε το 1993 άσκησε προσφυγή κατά της προαγωγής τρίτου επαναφέροντας το ίδιο θέμα, κρίθηκε πως αυτό καλυπτόταν από το δεδικασμένο των προηγούμενων δικαστικών αποφάσεων. (Βλ. Ιωάννης Καμπούρης ν. Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Προσφυγή 475/93 - 6.6.97). Ο αιτητής είχε πλέον προαχθεί στη θέση Βοηθού Διευθυντή Σχολείων Μέσης Τεχνικής Εκπαίδευσης από το 1999 αλλά συνέχισε να επιμένει πως εδικαιούτο σε αναδρομική προαγωγή από την ημερομηνία του πρώτου διορισμού του. Απορρίφθηκε εκ νέου το αίτημά του το 2001, δεν ασκήθηκε τότε προσφυγή και, με επιστολή των δικηγόρων του, επανήλθε το 2002. Η παρούσα προσφυγή αφορά στο χειρισμό της από την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας.

Οι καθ΄ ων η αίτηση, λανθασμένα εκλαμβάνοντας πως η προσφυγή αφορά στην ουσία εκτελεστής απόφασης επί του θέματος, εισηγούνται πως είναι εκπρόθεσμη και πάντως βεβαιωτική ενόψει της επιστολής προς τον αιτητή ημερομηνίας 29.4.02. Σημειώνουν το γεγονός της παράλειψης άσκησης προσφυγής από τότε, προσθέτουν πως η αμφισβήτηση της νομιμότητας διορισμού άλλων θα μπορούσε να γίνει με επί τούτου εμπρόθεσμη προσφυγή και καταλήγουν με την επίκληση, πάντοτε επί της ουσίας του θέματος, δεδικασμένου. Και ενώ ο αιτητής, με την απαντητική του αγόρευση, ορθά επισημαίνει πως η προσφυγή αφορά σε κατ΄ισχυρισμό παράλειψη απάντησης κατά παράβαση του άρθρου 29 του Συντάγματος, στο τέλος δεν παραλείπει και ο ίδιος να υποστηρίξει ότι το επίδικο θέμα εδώ διαφέρει από εκείνο που απασχόλησε προηγουμένως αφού συνίσταται στο ότι "με το ίδιο προσόν του ΗΝD τέσσερις εκπαιδευτικοί προήχθησαν από 1.1.81 στη θέση Τεχνολόγου ενώ ο αιτητής με το ίδιο προσόν δεν προήχθη".

Δεν είναι, όμως, αυτό το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής. Το προσδιορίζει η θεραπεία που επιδιώκεται, όπως την παρέθεσα, και δεν συσχετίζεται προς οποιανδήποτε απόφαση επί της ουσίας, που άλλωστε δεν υπάρχει. Ο αιτητής ζήτησε ορισμένη πληροφόρηση και άσκησε προσφυγή όταν, στο τέλος της ημέρας, οι απαντήσεις δεν ήταν ικανοποιητικές. Οπότε η συζήτηση περί την προθεσμία, το βεβαιωτικό χαρακτήρα της τελευταίας απάντησης και το δεδικασμένο, εκφεύγουν του πλαισίου της προσφυγής.

Κρίνω, όμως, πως η προσφυγή είναι απαράδεκτη για άλλο λόγο δικαιοδοτικής φύσης. ΄Ηδη από τα πρώτα χρόνια της εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας κρίθηκε πως για να είναι δυνατή η ανάληψη δικαιοδοσίας δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος σε σχέση με παράλειψη συμμόρφωσης προς το άρθρο 29 του Συντάγματος, θα πρέπει το θέμα του γραπτού αιτήματος του πολίτη να εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου δυνάμει του άρθρου 146. (Βλ. Charilaos Xenofontos v. Republic 2 RSCC 89). Kαι όπως εξηγήθηκε περαιτέρω με την απόφαση της Ολομέλειας στην Republic v. Nissiotou (1985) 3 CLR 1335 [βλ. και τις αποφάσεις της Ολομέλειας στις Μοdestos Pitsillos v. Minister of Interior (1971) 3 CLR 397 και Δημοκρατία ν. Γιωργαλλή κ.α. (1993) 3 ΑΑΔ 590], στην οποία τέθηκε ζήτημα μή απάντησης σε αίτημα για μετάθεση, μπορούσε να αναληφθεί δικαιοδοσία μόνο αν η απόφαση για μετάθεση ή μη ήταν δυνατό να αποτελέσει το αντικείμενο προσφυγής δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος. Επειδή δε ως εσωτερικό μέτρο δεν συνιστούσε απόφαση τέτοιας φύσης, αποφασίστηκε πως η περίπτωση δεν ενέπιπτε στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος. Αυτό κατά υιοθέτηση και της πρωτόδικης απόφασης του Τριανταφυλλίδη Π. στην Yialousa Savings Bank Ltd v. Republic (1977) 3 CLR 25, που είναι ιδιαιτέρως σχετική. Το αίτημα για θεραπεία δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος κατ΄επίκληση του άρθρου 29 του Συντάγματος ενόψει παραδεκτής παράλειψης απάντησης σε αίτημα για χορήγηση αντιγράφου τραπεζικής άδειας απορρίφθηκε ακριβώς επειδή η χορήγηση ή μή αντιγράφου επισήμου εγγράφου δεν ήταν υπό τις περιστάσεις διοικητική ενέργεια δημιουργούσα έννομη κατάσταση, δεν ήταν εκτελεστή και δεν μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο προσφυγής δυνάμει του άρθρου 146 σε συνδυασμό προς το άρθρο 29 του Συντάγματος. ΄Ομοιου περιεχομένου ήταν και η απόφαση του Πική Δ., στην Μakaritou v. Republic (1984) 3 CLR 100. O αιτητής είχε ζητήσει αντίγραφα καταθέσεων σχετικά με τη διερεύνηση ατυχήματος, ο Αρχηγός της Αστυνομίας αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημά του και ασκήθηκε προσφυγή. Ο πρώτος λόγος για τον οποίο η προσφυγή κρίθηκε απαράδεκτη αφορούσε στο γεγονός ότι η άρνηση άφησε ανεπηρέαστα τα δικαιώματα του αιτητή, στον προσδιορισμό των οποίων και δεν στόχευε. Επομένως, ως μή εκτελεστού χαρακτήρα, με ιδιαίτερη αναφορά στην Xenofontos (ανωτέρω), κρίθηκε πως δεν ήταν δυνατό να αναληφθεί δικαιοδοσία δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος την οποία το άρθρο 29 του Συντάγματος δεν επεκτείνει.